Feykir - 16.08.2017, Page 4

AÐSENT :: Rúnar Kristjánsson frá Skagaströnd
Sett á blað á sumri miðju
Ekki er alltaf mestrar blessunar
að leita fyrir mannshugann þar
sem mannlífsröstin streymir
stífast fram. Eitt sinn fæddist hjá
mér lítil vísa um það efni:
Langi þig í lífvæn grös
svo líði úr huga þreyta.
Fjarri hinni óðu ös
áttu þeirra að leita!
Í Feyki fyrir nokkru gaf að líta
frétt um aldarafmæli Sigurpáls
Árnasonar frá Lundi, varð það
tilefni eftirfarandi vísu:
Greindur eins og gamli Njáll,
gjörhugull og vel forsjáll,
heldur veginn hugarþjáll
hundrað ára Sigurpáll!
Einn kunningi minn hefur það
oft á orði að hann muni ekki
neitt. Eitt sinn orti ég því um
hann þessa vísu:
Ef að honum glöggt við gætum,
greina frekast má það eitt.
Líkur er hann Lótosætum,
langar ekki að muna neitt!
Sérhver hugur leitar svara við
gátum lífsins. Eitt sinn kom
eftirfarandi vísa í huga minn er
ég var að hugleiða þær:
Manns á vegi er margt að furða
meðan líf við augum skín.
Einhvers staðar handan hurða
helstu svörin bíða mín.
Ungur drengur kom til liðs í
vinnunni. Vildi hann vita hvort
ég gæti gert vísu um hann, hún
kom og var á þessa leið:
Haltu lífs um veginn vökull,
varastu að sigla í strand.
Vertu annar Auðunn skökull,
einn af þeim sem nema land.
Náungi einn sem telur það sér
nánast skylt að níða kristin-
dóminn, hitti mig eitt sinn og
sagði við mig, “Af hverju hefur þú
aldrei gert vísu um mig?“ Ég
sagði að það væru svo lítil efni til
þess. Ekki vildi hann fallast á
það. Ég sagðist geta ort um hann
vísu en hann yrði þá að vera
maður til að taka henni. Hann
hélt að það yrði ekki mikið mál.
Þá kvað ég til hans:
Fátt má yrkja um ævi þína,
öll er hún sem gönuskeið.
Þegar Kristur kallar sína
klárlega ferðu aðra leið!
Hann varð fúll og fór án þess að
kveðja, en fékk þá eftirfarandi
vísu í veganesti:
Nokkra þá á ferð ég finn
sem fullkomlega reynt er
að hafa fyrir siðinn sinn
að sverta allt sem hreint er!
Eitt sinn kom ég á Vélaverkstæði
Skagastrandar og orti um það
sem við augum blasti:
Gísli, Ari, Óli og Hjörtur,
iðnir hluti smíða og laga.
Hoppa eins og halakörtur
hér um salinn flesta dag!
Myndir náttúrunnar kalla alltaf
fram ýmis hughrif hjá okkur
mönnunum:
Frjálsir svanir syngja best,
sjást þar gera á tjörnum.
Eins er frelsið unun mest
öllum landsins börnum.
Alltaf skiptir það höfuðmáli í
lífinu að reyna að vera sann-
leikans megin og sjálfum sér
samkvæmur. Andstæða þess
veldur mörgu mannlífsbölinu:
Ljótur siður lygin er,
lýsir ferli bresta.
En það að ljúga að sjálfum sér
samt er lygin mesta!
Margir troða veg sem þeir vildu
áreiðanlega ekki ganga ef þeim
væri sjálfrátt:
Falla margir frá lögum,
fæstu vilja hlýða.
Guðsbörn eru í álögum
út um heiminn víða.
Þar með læt ég kveðskap lokið að
sinni.
Ritað 15. júlí 2017.
Rúnar Kristjánsson
M I N N I N G
„Undarleg ósköp að deyja/ Liggja með
luktar varir... “ sagði skáldið Hannes
Pétursson. Eftirlifendur fá eins og
snöggt högg á hjartastað. Og síðan
langa eftirsjá, blandaða hugljúfum
minningum og gleði samverustunda.
Tilfinningum nærverunnar og
ógleymanlegum atvikum. Þökkum
fyrir að hafa lifað þær stundir og fá að
geyma þá þökk með sér ævilangt.
Þeir sem lengi lifa þurfa marga að kveðja
og syrgja. Stundum einnig þökk fyrir að
dauðinn bindur oft enda
á kvalafulla líðan, sár-
sjúkra gamalmenna, sem
þrá hvíldina. Þannig er
mér innanbrjósts nú,
þegar ég kveð Guðmund
bróður minn hinstu
kveðju. Þessi forkunnar-
duglegi og úrræðagóði
maður, sem vildi allra
vanda leysa, var orðinn
91 árs gamall og út-
keyrður í orðsins fyllstu
merkingu. Bílstjóri alla
sína löngu starfsævi frá
ungum aldri. Bæði við alls konar malar-
vinnu, eða vöruflutninga landshorna á
milli á öllum tímum árs, við marg-
breytilegt veður og færð íslenskrar
náttúru. Í póstflutningi um krókastigu
sveitanna, og sem lögregla á lífshættu-
legum hraðakstri að koma blæðandi
einstaklingum undir læknishendur, eða
læknum til sjúklings í svipaðri aðstöðu.
Og svona mætti áfram telja, afreks-
verkin á sviði bílstjórnar Munda frá
Tungu, áfalla og slysalaust alla tíð, því
aldrei brást leiknin og öryggið við
stýrið. Og seinna á ævinni, þegar lang-
ferðum lauk, undi hann sér best við að
gera upp gömlu bílana og dráttar-
vélarnar. Pússa þær og gljáfægja, skrúfu
fyrir skrúfu, leiðslur og fleti, lakka og
strjúka mjúklega eins og kembdum
gæðingi. Þar til allt fór í gang og lofaði
meistarann. Og hann Mundi bróðir
strauk líka mjúklega hrossunum sínum
og kindunum, sem hann átti lengst af.
Fáar en afburða vel með farnar. Eins
voru 2-3 hestar í hólfi, sem komu
kumrandi móti húsbónda sínum þegar
hann nálgaðist. Þessi tengsl við sveitina
og náttúruna, þó atvinna og búseta væri
bundin kaupstaðnum og mölinni, var
hans lífsfylling og gleði, bæði fyrr og
síðar á æviferlinum. Því að þó hann
væri mannblendinn og félagslyndur,
hefði gaman af spjalli við góða vini og
félaga og tæki virkan þátt í þeirra sam-
félagsstörfum. Þá kunni hann best við
sig að geta skroppið eða dvalið úti á
Ströndinni og tekið þar á móti
kærkomnum heimsóknum, með sínu
glaða brosi og innileik. En hann Mundi
var aldrei einn um það að taka brosandi
á móti gestum með rausn og glæsileik.
Hans góða eiginkona, Erna Ingólfsdóttir,
var hans stoð og stytta langa sambúð og
farsæla. Þau eignuðust sína þrjá velgerðu
og elskulegu syni, sem allir eru vel virkir
í sínu samfélagi. Einnig börn þeirra og
fjölskyldur.
Erna dó þann 27. desember 2013.
Síðan hefur Mundi verið eins og flak úr
brotnum bát að velkjast á
öldum innfjarðar þar til
seinasta báran skilar
brakinu á fjörur eilífð-
arinnar. Heyrnin var
farin að mestu og hindr-
aði eðlileg samskipti
tjáningar, nema í ein-
rúmi með augna og
varalestri til glöggvunar.
Fæturnir búnir að missa
mátt og hjartadælan
löskuð. Eftir var aðeins
sterkur vilji og sjálfs-
bjargarstolt hugrakks og
margstælts einstaklings, sem vildi
standa á eigin fótum og gerði það,
jafnvel lengur en stætt var. En hann
fékk að halda óbrenglaðri hugsun og
athyglisgáfu til hinstu stundar, sem
segja má að gefið hafi líkn með þraut,
til dæmis við lestur, sem hann alltaf
naut allt til enda. Og til að skreppa niður
í gamla bílskúrinn sinn, sem hann
sleppti ekki eignarhaldi á, en gerði
hálfan að kaffistofu seinni árin og tók
þar á móti gömlum vinum í kaffispjall,
jafnframt því að nota hinn helminginn
gólfplássins við grúsk í viðhaldi gam-
alla tækja. Og finna sig heima á eigin
gólfi, frjálsan mann. Því síðustu 3½ ár,
síðan Erna dó, hefur hann átt sinn
svefnstað og heimahjálp á dvalardeild
aldraðra, D. 6 Heilbrigðisstofnun Skag-
firðinga Sauðárkróki, þar hefur hann
notið þjónustu og nærveru góðra
lækna, hjúkrunarkvenna, og annars
starfsfólks. Þökk sé öllu því góða fólki
fyrir persónulega og faglega umönnun
allan þennan tíma. En hugur míns góða
bróður, flutti aldrei sitt heimilisfang
þangað, þó hylkið vistaðist á D. 6.
Þökk sé frelsi hugans og líkn dauðans
að loknu hlutverki hérna megin. Við,
skyldmenni og vinir, söknum vinar í
stað en geymum og þökkum langa
samfylgd og kæra. Blessuð sé minning
hans.
Guja systir.
Guðmundur Helgason
Fæddur 30. júní 1926 – Dáinn 25. júlí 2017
H Ö N N U N P R E N T U N S K I L T A G E R Ð
Borgarflöt 1 550 Sauðárkrókur Sími 455 7171 nyprent@nyprent.is
...ef þú þarft að fá prentað
4 30/2017