Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.06.1992, Qupperneq 13

Lausavísur úr
lofti gripnar
Maður einn fór til lýtalæknis vegna útstæðra eyma.
Þá var ort á eftir:
Til aö laga lýti sín
lækna naut hann snilli.
Nú er'ann meö eyrun fín,
en ekkert þar á milli.
Og út af niðurskurðinum var ort:
Aldraö fólkið út er borið
illur siöur.
Ekki lengur upp er skoriö
aöeins niður.
Höfundur mun vera Reynir Hjartarson og þetta
yrkir hann um Gatt:
Böl óglatt er búandans
Baldvin skatt um semur.
Allt fer hratt til andskotans
ef að„Gattið“ kemur.
Um umhleypinganna ótíð var ort:
Hér er bölvuð ótíö oft
og aldrei friður.
Þaö ætti að rigna upp í loft
en ekki niður.
Valgeir Sigurðsson skjalavörður á Alþingi er
listahagyrðingur og honum urðu ástamál Gauks
Trandilssonar á Stöng yrkisefni, en um hann er
þessi fræga vísa:
Þá var öldin önnur
er Gaukur bjó á Stöng,
þá var ei til Steinastaða
leiðin löng.
Var þá til þess vísað að Gaukur hefði átt vingott
við húsfreyjuna á Steinastöðum og nú gef ég
Valgeiri sjálfum orðið:
En hvað um hin þrjú sem við söguna komu? Hefur
nokkrum þótt ómaksins vert að minnast þeima?
Hvernig leið konunni hans Gauks? Og hvernig
leið konunni á Steinastöðum sem hann hélt við?
Og hvernig leið manninum hennar?
Ég hef til gamans verið að grípa í að yrkja um
þessa gömlu sögu.
Það er þá fyrst konan í Stöng, kona Gauks bónda:
Voð í vefstað bíður.
Vetraraftann líður.
Gaukur heiman genginn.
Grát minn heyrir enginn.
Næst er það húsfreyjan á Steinastöðum, sú sem
var skotin í Gauki:
Ein í eldinn starir.
Yfir heitar varir
fimum fingri strýkur.
„Fár er Gauki líkur!“
Að lokum er það svo húsbóndinn á Steinastöðum.
Hann hefur legið andvaka. Húsfreyjan er ekki
heima, og hann þykist vita, hvað hún muni vera að
aðhafast. Þegar hún skríður svo loks uppí til hans,
einhvern tíma nætur, steinsofnar hún strax.
Svefnlaus fer á fætur.
Fróun hlýrrar nætur
aldrei oftar nýtur.
— Eiginkonan hrýtur.
S vona yrkja ekki nema listasmiðir eins og Valgeir
vinur minn.
Bóndieinnvarkallaðurtilað talahjákvenfélaginu.
Hann hóf ræðu sína svo:
Er lít ég nú yfir hinn Ijómandi sal
á lokkandi dömur, er sitja hér þétt.
í aðdáun birtist mér vífanna val
hér vildi ég eiga minn fullvirðisrétt.
Eins var svo ort er viðkomandi kom á kvenna-
samkomu mikla ásamt félaga sínum:
Nú á snærið heldur hljóp
haldið skal þó striki.
Eins og væru í hænuhóp
hanar tveir á priki.
Ort í orðastað manns sem dásamaði vistina hjá
konu sinni, þó glöggt væri vitað um viðhaldið:
Yndi bezt ég ætíð finn
í örmum konu minnar.
En verður hugsað víst um sinn
vel og blítt til hinnar.
Og mundi nú nóg kveðið að sinni, en þessi vorvísa
látin fylgja í lokin í tilefni árstímans:
Gyllir sunna gróinn vang
grómið burtu hrekur.
Vorsins fegurð sér í fang
fósturjörðin tekur.
Tínt og tekið saman.
H.S.
FRÉTTABKÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS