Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Síða 9

Þegar heim
komblasti við
sú staðreynd að
kenna þurfti mér
ýmsar leiðir. Ég
hafði sérstaklega
verið varaður við
að ættingjar vildu
oft halda hlffiskildi
yfir blindum ætt-
ingjum sínum og
það gæti leitt til
gagnkvæmrarkúg-
unar. Ég var hins
vegar svo heppinn
að móðir mín var
reiðubúinað kenna
mér þær leiðir sem
ég þurfti að fara.
Þannig lærði ég að
ferðast gangandi
og með strætis-
vagni um nokkurt svæði á Seltjarn-
arnesi og í Reykj avík, gekk t.d. vestan
af Nesi austur í Háskólaíslands meðan
ég stundaði þar nám. Þótt ferðalagið
gengi fremur hægt veitti það mér sér-
staka unun að ganga um óháður öðrum
og hitta fólk á fömum vegi án þess að
vera í fylgd annarra. Þetta veitti mér
aukið traust á sjálfum mér og öðrum
Islendingum.
Það kom nokkrum sinnum fyrir á
þessum árum og gerist reyndar enn að
ég villist rækilega. Þá kom það
greinilega í ljós hvað það skiptir miklu
máli að vegfarendur segi skýrt og
greinilega til vegar. Ég minnist þess
er ég var eitt sinn á ferð upp í Hlíðar.
Af einhverjum ástæðum fór ég of langt
með strætisvagninum og fór villur
vegar. Ég spurði nokkra vegfarendur
til vegar og svörin voru með þeim
hætti að ég hélt áfram að villast. Að
lokum hitti ég mann, Guðmund Þórð-
arson að nafni. Hans leiðbeiningar
voru eftirfarandi: Þú ert staddur á
Lönguhlíð. Þú beygir næst til vinstri
og gengur meðfram Miklubrautinni.
Þú ferð framhjá strætisvagnaskýli og
þú hlýtur að hey ra hvar það er. Gakktu
síðan yfir við næstu gatnamót og þá
eru gönguljósin skammt undan.
Ferðir með strætisvögnum Reykja-
víkur geta verið býsna skemmti-
legar. Oft verða fróðlegar samræður í
vagninum og gott er að láta þreytu
vinnudagsins líða úr sér undir öruggri
stjórn bílstjórans. Það hefur nokkrum
sinnum hent mig að sofna á leiðinni
ofan úr Hlíðum vestur á Seltjamarnes.
Eitt sinn blundaði ég dálitla stund og
þegar ég vaknaði vissi ég auðvitað
ekki hvar ég var því að ég hafði bæði
tapað áttum og sá hvort eð var ekki
glóru. Ég sneri mér því að konu nokk-
urri sem sat við hlið mér og spurði
h var við værum. Konan átti greinilega
ekki von á svo fávíslegri spurningu og
svaraði felmtri slegin: “Guð, við erum
á Öldugötunni”.
Ein skemmtilegasta villan á leið
minni um borgina með h víta staf-
inn stafaði af því að nýkjörinn forseti
vor Islendinga, frú Vigdís Finn-
bogadóttir, hafði greint frá því kvöldið
áður að sér hefðu borist svo margar
vísur að hún gæti gefið út vísnabók
Vigdísar. Hégómaskapur minn ásamt
ódulinni aðdáun á forseta vorum varð
þá til þess að ég tók að yrkja í strætis-
vagninum og fór of langt. Hlaust af
því góð gönguferð í indælu veðri en
vísan er svona:
Landsmóðir,
lifðu heil.
Vel þérfarnist
áforseta stóli.
Blómgist þinn hagur
að Bessastöðum.
Þjóðin mun standa
þér að baki.
Börn sýna hvíta stafnum mikinn
áhuga. Eitt sinn spurði mig lítil stúlka
hvort ég væri
alltaf með þennan
staf. Ég svaraði
því að svo væri
býsna oft. Þá
spurði hún af mik-
illi einlægni hvort
ég tæki hann með
mér í rúmið.
Einn vorbjartan
dag árið 1980 átti
ég eitthvert erindi
út í Amagarð.
Veðrið var svo
gott að ég ákvað
að ganga heim. Á
mótum Fornhaga
og Ægisíðu hitti
ég ungan pilt sem
heilsaði mér og
sagðist heita
Fjölnir Björgvinsson. Hann sagðist
vera 6 ára og bauð mér aðstoð sína. Ég
sagðist vera á leið langt vestur og
þyrfti ekki aðstoð. “í gær,” sagði
pilturinn þá, “hjálpaði ég gamalli konu
yfir götu. Svona er ég góður.” Þessi
einlægni líður mér aldrei úr minni.
ViðFjöInir urðum síðan samferðaeftir
Ægisíðunni. Við Faxaskjólið skildi
með okkur og hvor hélt sína leið. Við
höfum ekki hittst síðan en hugarþel
þessa drengs er mér jafnan hugþekkt.
Þoka blinda mannsins
Veturinn er notendum hvíta
stafsins oft erfiður. Þá breytast öll
kennileiti, enda hefur snjórinn verið
nefndur “þoka blinda mannsins “. B lint
fólk finnur þá mjög til ófrelsis og
hlakkar til vorsins. Blint fólk fylgist
með sólbráð og heyrir snjóinn bráðna.
Menn telja dagana þangað til snjóinn
leysir og gangstéttir verða að nýju
færar. Að vísu geta ýmsir ferðast um
þau hverfi sem þeir þekkja vel.
Fara þeir þá eftir þeim hljóðum
sem að eyrum þeirra berast, en í kyrru
veðri getur blindur maður heyrt end-
urkast eða bergmál frá húsum, grind-
verkum, kyrrstæðum bifreiðum og
jafnvel ljósastaurum. Þessi heyrn
krefst hins vegar mikillar þjálfunar.
En með hvíta stafnum og eyrunum
getur blint fólk oft áttað sig furðu vel
á umhverfi sínu.
Á vegum Reykjavíkurborgar hafa
að undanfömu verið settir upp götu-
vitar með hljóðmerkjum við gang-
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS