Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Side 11

Gísli Helgason forstöðum.:
Um útvarpsþáttinn „
egar eldgosið í Heimaey hófst
fyrir tveimur áratugum, þann 23.
janúar 1973, urðu ýmsir atburðir til
þess að móta líf mitt um
ófyrirsjáanlega framtíð. Mér ásamt
Arnþóri bróður mínum var kastað út í
fjölmiðlaheiminn eins og nú skal sagt
frá:
Stefán Jónsson fyrrverandi frétta-
maður var mikill vinur föður okkar og
við Amþór höfðum kynnst honum
mjög vel. Stefán var dagskrárfulltrúi
hjá útvarpinu og kom með þá hugmynd
að hafa sérstakan þátt í útvarpinu, þar
sem birtar væru upplýsingar, fréttir og
tilkynningar til Eyjamanna og að þeir
gætu náð saman í gegnum þennan
þátt. Ég tók eftir að í annarri viku goss
var farið að auglýsa þáttinn Eyjapistil
skömmu eftir veðurfréttir kl. 22.15 á
hverju kvöldi, en alltaf féll þátturinn
niður. Svo var það þriðjudaginn 6.
febrúar í matartímanum að síminn
hringir sem oftar og ég svaraði. Þar
var þá Magnús H. Magnússon
þáverandi bæjarstjóri í
Vestmannaeyjum og heilsaði mér
hógværlega og spyr: „Viljið þið
bræður koma fram í Eyjapistli með
eitthvað efni?“ Ég varð harla glaður
við, tók vel í málið og sagði jafnframt
að ég ætti í fórum mínum heilmikið af
upptökum, sem frjálst væri að nota.
Magnús þakkaði kærlega fyrir og við
kvöddumst.
Rétt tæpum klukkutíma síðar
hringir síminn aftur og enn varð
ég fyrir svörum. Þar var þá Stefán
Jónsson. Hann vindur sér beint að
efninu og spyr: „Hefur Magnús
bæjarstjóri haft samband við ykkur?“
Ég játti því og Stefán hélt áfram: „Og
hvað sagði hann?“ Ég sagði Stefáni
það og þá varð ógnvænleg þögn í
símanum. Þá segir Stefán: „Jæja,
Magnús er svolítið ruglaður þessa
dagana eins og raunar allir þið
Vestmannaeyingar, en frá og með
morgundeginum eigið þið bræður að
sjá um fimmtán mínútna langan þátt í
útvarpinu á hverjum einasta degi, sem
heitir Eyjapistill. Ekki grípa framí,
Gísli Helgason.
það er búið að ákveða þetta og það er
ekkert undanfæri, þetta verður enginn
vandi, þið fáið þá hjálp sem þið þurfið.
Þið skiptið þáttunum í nokkur
efnisatriði, kveðjur, tilkynningar,
fréttir og spjall og þetta verða „sirka“
tveir tímar á dag, sem fara í þetta hjá
ykkur“. Ég hrópa í símann: „Þú lýgur
þessu Stefán“. Hann svaraði: „Þetta er
ákveðið mál og þið mætið niður á
Skúlagötu á sjöttu hæð klukkan eitt á
morgun, sjáumst“, og svo skall
símtólið á.
r
Eg henti símanum frá mér og hróp-
aði yfir Arnþór og mömmu hvað
hefði gerst. Arnþór varð alveg brjál-
aður eins og ég og við jusum úr okkur
í smátíma og móðir okkar tók þátt í
þessari örvæntingu, en svo fórum við
að hugsa málið. Ég trúði þessu ekki og
þegar ég fór með vini mínum, sem var
ein mín mesta hjálparhella upp í
Mosfellssveit að koma dóti fyrir í
geymslu, sagði ég það sem hvern ann-
an brandara að nú ætti ég frá og með
morgundeginum að verða útvarps-
maður. Félagi minn hló sig máttlausan
og við skemmtum okkur konunglega.
Vinna hófst svo við Eyjapistilinn dag-
inn eftir þann 7. febrúar og við Arnþór
urðum líklega landsfrægir á einni
nóttu. Hér er rétt að gera smá útúrdúr
og koma með haldbæra skýringu á því
af hverju við Arnþór vorum látnirtaka
þetta að okkur. Eftir því, sem Stefán
sagði mér, fór hann ásamt þáverandi
Eyjapistil“
útvarpsráðsmanni, Stefáni Karlssyni,
á fund bæjarstjórnar Vestmannaeyja
til þess að ræða hvemig útvarpið gæti
komið til móts við Eyjamenn. Þá
kviknaði hugmyndin að Eyjapistl-
unum, en það fannst enginn til þess að
hafa umsjón með þeim. Stefán sagði
það skipta öllu máli að fá einhverja,
sem allir Eyjamenn könnuðust vel við
og gætu haft samband við og nefndi
okkur bræður. Eitthvað voru sumir
bæjarstjórnarmenn í vafa um hvort
við værum réttu mennirnir í þetta og
töldu hæpið að við myndum taka þetta
að okkur. Stefán sagðist ábyrgjast að
við skyldum gera þetta og hann gerði
það svo að um munaði. Fyrsti þátturinn
var svo fluttur þann 7. febrúar. Stefán
stjórnaði honum, skýrði tilganginn
með þættinum og hverjir myndu
standa að honum, en auk okkar hafði
Gunnar Sigurmundsson prentari tekið
að sér efnisöflun. Amþór sá svo um
þáttinn þann 8. febrúar, en frá og með
föstudeginum 9. kom ég inn í þáttinn,
og við lýstum því yfir í galsaskap að
loksins hefðu Vestmannaeyingar
eignast sitt eigið, frjálsa útvarp.
Eyjapistill þótti mikil nýlunda á
þeim tíma. Við lögðum mikla
áherslu á að hafa yfirbragðið með
léttu móti, við spjölluðum beint við
hlustendur, lásum tilkynningar og
spjölluðum um það sem var á seyði.
Þá áttum við stundum til að útvarpa
samtölum við hlustendur beint. Við
vorum alltaf með segulbandstæki við
símann og oft urðu samtölin mjög
skemmtileg. Einnig vorum við með
mörg viðtöl og reyndum að láta
skemmtiefni fljóta með eftir því sem
kostur var. Snældutækin voru nýlega
komin á markað sem almenningseign.
V ið vorum fyrstir að nota slík tæki við
öflun viðtala og efnis. Þetta var að
mörgu leyti miklu léttara þó að
tóngæðin væru ef til vill ekki eins og
skyldi. Tækið, sem við notuðum mest
er nú komið á Byggðasafnið í Eyjum.
Stefán var okkar leiðbeinandi og
mikið ósköp var hann góður kennari.
Ég man þó eftir að einu sinni fauk
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS