Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Side 12

verulega í mig við hann, en ég gat
ekkert sagt, af því að hann hafði rétt
fyrir sér. Svoleiðis var að í mínum
fyrsta þætti hringdi ég til Hveragerðis
í Sigurgeir Jónsson kennara og hann
sagði frá skólastarfinu þar og annars
staðar austan fjalls, þar sem Vest-
mannaeyingar voru saman komnir.
Ég var alveg sprengmontinn eftir þetta
fyrsta viðtal,
taldiþettaíhrifn-
ingarvímunni
útvarpssímtal
aldarinnar. Svo
þegar samsetn-
ing þáttarins
hófst, og þrið-
jungur samtals-
ins var búinn
sagði Stefán
stopp. Ég mald-
aði í móinn og
sagði að það
væri heilmikið
eftir enn. Stefán
sló krepptum
hnefaíborðiðog
sagði meðþjósti:
“Afgangurinner
bara kjaftæði,
sem skiptirengu
máli. Ég var búinn að segja þér að
þátturinn á að vera samsettur af
mörgum smáum atriðum, annars
verður þetta hundleiðinlegt
útvarpsefni”.
Einn var sá liður, sem var daglegur
í Eyjapistli til að byrja með, en
það voru bænarorð, sem sóknarprest-
arnir, þeirséraÞorsteinn Lúter Jónsson
og Karl Sigurbjörnsson fluttu eftir
hvem þátt. Bænimar vom flestar lesnai'
á segulband, en stundum fluttarbeint.
Við gárungarnir hjá útvarpinu
kölluðum það handbænir, sem fluttar
voru beint, en þær sem voru á segul-
bandi vélbænir. Séra Þorsteinn flutti
fyrstu bænarorðin og mér er það mjög
minnisstætt, þegar séra Karl mætti
fyrst niður á Skúlagötu. Þannig var að
mikill eri 11 var hj á okkur fyrstu dagana
og við vorum í herbergi með Stefáni
Jónssyni. Það var einn daginn, sem
við allir vorum á bólakafi, Stefán að
skipuleggja með okkur og talsvert
rennirí af fólki, að inn kemur dökk-
hærður, ungur og lágvaxinn maður,
mjög feiminn að sjá, og sest út í hom.
Þegar hann hafði setið smástund og
viðþremenningarbúnir að ljúka okkur
af, vindur Stefán sér að manninum og
segir snöggt: „Hver ert þú?“ Maðurinn
svaraði hikandi: „Ég á að lesa hér“.
Stefán svarar: „Já einmitt og hvað?“
Þá stamar maðurinn: „Ég, ég, er sko
prestur“. „Já, þú ert prestur“, svaraði
Stefán, „og hvað með það“. „Ég er
hann séra Karl“. Bænarorð þeirra
prestanna gerðu mikið fyrir hlustendur
og menn fengu sumir hverjir kökk í
hálsinn, þegar klukkur Landakirkju
hljómuðu á undan bænarorðunum.
Fljótlega tók Eyjapistillinn á sig
ákveðið form. Við lásum iðulega
margar tilkynningar um týnda muni
og auglýsingar okkar eftir svörtum
plastpokum urðu fleygar um land allt.
Sumir spurðu af hverju Vestmanna-
eyingar hefðu notað svarta plastpoka,
ekki venjulegar töskur eða umbúðir.
Mér eru margar tilkynningarnar í
fersku minni. Einn auglýsti eftir
svörtum plastpoka en þar voru í norsk
biblía, sultukrukkur, rúmföt, lampi og
hnífapör. Þá auglýsti ein kona eftir
dýrindis postulínslampa, sem hafði
farið með tilteknum báti á sínum tíma
til Þorlákshafnar. Skipstjórinn áþeim
báti hringdi miður sín í okkur og sagð-
ist hafa sett lampann fram undir hval-
bak og reynt að hlífa honum eftir
föngum, en því miður hefði hann
mölbrotnað og hann gæti skilað brot-
unum, fremur en engu.
Eftir að Eyjapistill hófst, aug-
lýstum við ávallt heimasímann okkar,
12943. Segj a má að síminn hafi gengið
látlaust allan sólarhringinn fyrstu
mánuðina. Menn skeyttu ekkert um
hvort þeir hringdu að nóttu eða degi.
Kona ein að austan hringdi einu sinni
í Arnþór um hálfsexleytið að morgni
og bað hann að koma því áleiðis að
sjónvarpið sæist illa þar á bæjum, hún
hafði reynt að
hringja þangað, en
ekki svarað. Ég tók
það ráð að hafa
símann við rúmið
og kveikt á út-
varpinu, ef eitt-
hvað kæmi upp á.
Menn hringdu til að
lýsa ósköpunum,
enaðrirþurftubara
einhvern til að tala
við. Ég man eftir
konu, sem hringdi.
Hún var uppi á
landi í lítilli íbúð
með mörg böm sín.
Maðurinn hennar
var úti í Eyjum og
húsið þeirra var að
fara undir hraun.
Hún hágrét í sím-
ann og þrábað mig um að leggja það
til að allar þessar Eyjakerlingar, sem
væru uppi á landi yrðu skornar á háls,
þetta þjónaði hvort sem er engum
tilgangi. Ég man eftir hvað allir lögðust
á eitt við að hjálpa okkur
Vestmannaeyingum. Þar áttu allir
góðan hlut að málum, bæði
einstaklingar, fyrirtæki, félög og heilu
þjóðirnar.
Stundum urðu ýmsar uppákomur,
bæði óviljandi og viljandi, eins
og t.d. þegar við Arnþór fórum ásamt
Magnúsi bæjarstjóra og konu hans að
skoða sumardvalarstaði barna frá
Vestmannaeyjum í Noregi, en þar
dvöldu þau í boði norska Rauða-
krossins og Norsk islandsk samband.
í fyrrgreindri Noregsferð vorum við
Arnþór eins og óbreyttir fréttamenn.
Samt báru N orðmenn okkur á höndum
sér, en þó kom dulítið atvik fyrir, sem
eftir á er spaugilegt, en var ekkert
fyndið á meðan á því stóð. Magnúsi
og Mörtu ásamt fleirum var boðið í
veislu í móttökuhúsi borgarstjórnar-
innar í Osló á Holmenkollen. Við
Arnþór flutum með. Þegar allir hafa