Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Síða 26

VI Ð H O RF
Eggert G. Þorsteinsson ív. ráðherra.
Mörg félagasamtök kvarta sáran
undan áhugaleysi meðlima
sinna og erfiðleikum á að laða þá til
virkrarþátttöku í sjálfu félagsstarfinu.
Orsakanna fyrir þessu alvarlega
ástandi er stöðugt leitað og ýmsar
tilraunir gerðar m.a. með langsóttum
skemmtiatriðum sem er bætt inn í
fundardagskrá, ef vera mætti til að
örva fundarsókn.
Jafnframt þessari deyfð í þátttöku
manna í venjubundnum fundum sam-
taka sinna, fylgir sá böggul 1 skamm-
rifi að trúnaðar- og ábyrgðarstörfin
færast yfir á færri hendur og fyrr en
varir þreytist forystuliðið og þarf þá
vart að sökum að spyrja.
Öllu félagslega þenkjandi fólki
hrýs hugur við því, hvert þessi ugg-
vænlega stefna leiðir.
Þessi “sannleikur” máls, mun þó
ekki alveg einhlítur og mun uppruni
og tilgangur, ásamt markmiðum
hinna einstöku félagasamtaka nokkru
ráða um raunhæfa þátttöku einstakl-
inganna, er félögin mynda, í hinum
daglegu störfum hvers félags.
Verkalýðs- og stjórnmálafélög
eru hér í nokkrum sérflokki, en
þátttaka þar er nokkuð bundin átökum
um kaup og kjör, ásamt ástandi á
vinnumarkaði. Stjórnmálafélögin
taka fjörkipp þegar almennar kosn-
ingar og undirbúningur þeirra nálgast,
en þess á milli fer lítið fyrir starfsemi
þeirra.
riðji flokkur félagasamtaka og
ekki sá áhrifaminnsti eru
styrktar- og líknarfélög, sem helgað
hafa störf sín baráttu gegn hinum
ýmsu tegundum sjúkdóma sem hrjá
samtíðarfólkið.
Eg hefi áður á opinberum
vettvangi látið þá skoðun mína í ljós
og ítreka hana hér enn, að það væri
verðugt verkefni fyrir okkar vel
menntuðu hagfræðinga og við-
skiptafræðinga að taka saman á sem
Eggert G. Þorsteinsson.
aðgengilegastan hátt yfirlit um
framlag líknar- og styrktarfélaga til
heilbrigðismála síðustu áratugina.
Hvers vegna ekki að líta um öxl í
þessum efnum á 50 ára afmæli
lýðveldisins á næsta ári og meta þessi
störf í Ijósi staðreyndanna?
Við slíkt mat verður því miður
aðeins unnt að styðjast við hinn sýni-
lega efnisþátt þessara mála, en ætti
eigi að síður að auðvelda almenningi
að draga raunhæfa lærdóma af því
hverju félagsleg samstaðafæráorkað.
Persónulega er ég heldur ekki í nein-
um vafa um að niðurstöðumar yrðu í
senn ótrúlegar, en örvandi til enn
frekari starfa.
Hin hliðin á afrekaskrá þessara
samtaka, sem felst í fækkandi veik-
indatilfellum og aukinni vellíðan ein-
staklinganna, verður seint eða aldrei
til fjár metin.
Slík samantekt eða heildaryfirlit
verðurþó enn verðmætara í hug þeirra
sem skoða vilja þessi mál af raunsæi,
að fullvíst má telja að það fjármagn
sem bundið er í sjálfboðavinnu, hús-
um og búnaði þeirra (öllum?) fyrir
atbeina umræddra samtaka, hefði
ekki fengist frá því opinbera þ.e. rrki
eða sveitarfélögum. Flestum þykir
opinber skattheimta nægjanlega mik-
il í dag. Almennt erekki litið á fram-
1 ög til styrktaraðila sem opinber gjöld,
enda ræður fólk sjálft hvað það lætur
af hendi rakna.
Nægir í því sambandi að rninna á
hina endurteknu erfiðleika ríkissjóðs
og rekstrarhalla sveitarfélaganna,
sem birtist í sífellt auknum spamaði
og niðurskurði opinberra fram-
kvæmda.