Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Page 42

Guðjón Sveinsson rithöfundur:
FLÓTTI STÓRA,
STÓRA GEITAPABBA
Hann hafði keypt ýmislegt smálegt;
kerti, lítil og stór, konfektkassa,
vindlapakka og ilmvatn. Lítið, blátt
glas sem fela mátti í lófa. Afgreiðslu-
stúlkan lofað honum að finna ilminn.
Hann minnt á angan ástar og skóga.
Jú, takk. Hann ætlaði að fá það.
- Á ég kannski að setja það í
gjafaumbúðir?
Já, ekki væri það verra. Reyndi að
brosa. Orðið langt síðan. Mundi um
leið eftir neðrigómnum er lá í glasi
sínu á náttborðinu. Brosið næsta fraus.
Stúlkan stungið snoturlegum
pakka í bleikum umbúðum, brugðnum
gulum borða sem myndaði eins konar
rós, ofan í plastpokann hans. Brosað
með skarð milli framtannanna (það
gerði hana ögn krakkalega), og bauð
gleðileg jól. Hann brosað á móti og
mundi ekki hætis hót eftir neðri-
gómnum á náttborðinu.
Þögn hússins var meiri og dýpri en
venjulega síðan... Lagði plastpokann
á eldhúsbekkinn. Fór úr úlpunni, tók
af sér trefil og vettlinga og lagði í for-
stofuskápinn. Smeygði sér í inniskó.
Staldraði við í ganginum. Hafði
hann ekki gleymt einhverju? Þurfti
varla að spyrja. Vissi það. Hann hafði
ekki keypt jólatré.
Vafði treflinum um hálsinn, fór í
úlpuna. Móðir hans alltaf verið hrædd
um að hann fengi lungnabólgu. Hélt
út í þverrandi birtu desembersíðdegis-
ins. Gekk hægt. Hlustaði á snarkið í
snjónum undan fótum sér. Lá ekkert
á, opið frameftir.
Er heim kom, lagði hann litla
grenitréð í sófann og kveikti ljós.
Birtantindraði ádimmgrænubarrinu.
Leiddi hugann að horfnum sumrum.
Slökkti. Settist. Hvað vildi hann
með þetta tré? Hafði ætlað að gleyma
því. Fann sig vanmegna að fást við að
skreyta það. Aldrei látið honum.
Ekkert nostur. Óhandlaginn kallaðist
það. En kannski fyndist henni betra að
Guðjón Sveinsson.
hann hefði jólatré. Það var málið.
Það hafði alltaf verið jólatré frá
því þau fluttu inn í þetta hús. Fyrst
gervitré. Konan lagt bómullarlengjur
á greinarnar. Þær minnt á snjó sem
fallið hafði í logndrífu. Jólasnjór sem
á jólakortum. Með stjörnur á
dimmblárri festingu. Jólasveinar eða
englar í forgrunni. Þetta jólatré var nú
niðri í kjallara, vissi hann. Gleymt og
grafið, grafið.
Lét sig falla endilangan á sófann.
Horfði út í húmdökkan heiminn...
Grannar hendur klippa niður
lengjuraf bómullargrisju. Mátar
við grænar greinar. Hjal og ærsl barn-
anna. Það yngra í körfu, hitt hlaupandi
um. Fæst ekki í háttinn. Heimurinn
fullur af spennandi atburðum, hlutum.
Fullt af skrauti í pappakössum á gólf-
inu og skór út í glugga. Kannski hægt
að sjá jólasveininn læða góðgæti í
hann. Vill hafa hönd á öllum marglitu
kúlunum í kössunum.
“Brjóttu ekki toppinn!”, kallar
skreytingakonan.
Ekki annað ráð vænna en láta þann
með þumalfingurna taka fiktsaman
erfingjann inn í ból. Lesa fyrir hann.
Sá með þumalfingurna læs. Hafði
meira segja tekist að nema leyndar-
dóma siglingafræðinnar, kunni skil á
flóðmun og logaritmum, misvísun og
réttri miðun. Grefur upp myndskreytta
bók, Geiturnar þrjár.
“Vil vera hjá mömmu!”
Litla mannveran brýst um.
“Ussu, sussu. Það má ekki trufla
mömmu, þá koma ekki jólin. Viltu
ekki heyra um ljóta tröllið”.
Ljót tröll kitlandi, ógnvænleg,
spennandi. Allt í lagi meðan mamma
eða pabbi lesa um þau, eru nálæg. Þá
eru lítil börn örugg, en dálítið spennt.
Bamið hættir mótþróa og leggst við
hlið pabba í mömmurúm. Hjúfrar sig
í handarkrika hans með tuskudúkkuna
Jósefínu. Umvefur hana.
“Einu sinni voru þriár...” “geitur”,
segir sú stutta ákveðið. “Það var lítill
kiðlingur. húnlitla...” “Kiðakið”. “Það
var stóra...” “geitamamma”. “Qg það
varstóri. stóri...” “geitapabbi”. “Fvrir
neðan fiallið rann stór og mikil...”
“á”.
Og sagan rekur sig hefðbundin
gegnum hverja síðuna af annarri.
Myndir skoðaðar gaumgæfilega...
“Tröllið ægilega sáu þær aldrei
framar”.
B ókin sígur úr höndum lesara niður
á sængina.
“Aftur, pabbi, aftur”, segir Jósef-
ínumamma og strýkur linan búk bams-
ins síns og klappar pabba á órakaða
vanga.
“Einu sinni var...”.
“Aftur”.
“Einu sinni var...”.
“Aftur, aftur, aftur”...
Birta sker í augu.
“Ertu sofnaður?”.
Fegursta rödd heimsins vekur
hann, manninn með þumalfinguma.
Augasteinn sefur, en Jósefína vakir.
Starir út í herbergið með allt á hreinu.
Deplar ekki auga. Þarf lítið að sofa.
Lætur sér ekkert óviðkomandi. Tekur
ekki afstöðu.
“Þú hefðir getað háttað stelpuna”...