Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Qupperneq 44

í garði. Hlustað á biskupinn fara með
hið hefðbundna jólaguðspjall og
sönginn. “Nóttin var sú ágæt ein”.
Jólasálm fslendinga, alíslenskt
listaverk.
Horfði yfirí hornið, þar sem
brúðkaupsmyndin hékk. Sá hana
glöggt gegnum myrkrið. Stóð upp.
Gekk varfæmum skrefum eftir síldar-
gróðateppinu. Tók myndina. Kyssti
konuna. Bara mynd, mynd undirhörðu
gleri. Atti aðra umvafða blómum og
hlýju. Sá laust hárið flæða í mjúkum
hrynjanda sem bylgjur, bylgjur
hafsins.
... Hann ætlar að lesa fyrir börnin,
meðan hún skreytir jólatréð. Var
nýkominn úr siglingu. Hafði keypt
topp á tréð, sem átti engan sinn líka á
ísa köldu láði, það hann áleit.
En hvar var bókin um geiturnar
þrjár? Fann hana hvergi. Meiri
vitleysan. Snéri við öllu lauslegu í
herbergjunum. Sagði eitthvað sem
ekki var við hæfi, allra síst á jólum.
Yrði víst að skjótast í bókabúðina og
kaupa nýja. Vonandi var hann
Guðmundur ekki búinn að loka. V afði
trefli um hálsinn. Mamma sagt að
hann mætti ekki láta sér verða kalt.
Setti loðhúfuna upp og flýtti sér niður
götuna. Sosum ekki langt að fara.
Hann varð að banka. Kona, sem
hann kemur ekki fyrir sig, birtist í
gættinni.
- Er búið að loka?
- Loka?
- Já, mig vantar bók.
- Bók! Manstu ekki að pabbi er,
við...
- Það er bókin um geiturnar þrjár.
Krökkunum og Jósefínu finnst hún
svo skemmtileg. Hann aftur kominn
með nefrennsli.
- En, héma...
- Það má þá vera sagan af Jósefínu,
ef geitumar eru ekki til.
Konan eins og hváði.
- Saganaf Jósefínu, hérna, bíddu...
Brást við og hvarf inn. Kom að
vörmu spori með þunna bók.
- Jú, við áttum eitt eintak. Gerðu
svo vel. Brosti eins og gyðingakona.
- Sei, sei, þessi með litmyndum.
- Já, þetta er nýjasta útgáfan. Allt
breytist. Konan dró peysuhálsmálið
saman.
- Breytist... já, satt segirðu.
Hannreyndi aðkomakonunni fyrir
sig. - Guðmundur er vís til að skrifa
bókina hjá mér fram yfir áramótin.
- Hún kostar ekkert. Hann sagði að
þetta væri jólagjöf.
Maðurinn hló.
- Jæja, ekki öðruvísi. Skilaðu
þakklæti.
Leit í kringum sig.
- Já, nú heyri ég í jólaklukkunum.
Þakka þér fyrir.
Hraðaði sér af stað. Vatt sér við og
kallaði: - Já, og gleðileg jól!
Lagðist inn í hjónaherbergið með
bókina. Kveikti ekki. Þurfti þess ekki.
Fann nálægð bamanna og Jósefínu.
íí I inu sinni voru þriár... “geitur“.
I— “Það var lítill kiðlingur. hún
litla...” “Kiðakið”. “Það var stóra...”
“geitamamma". “Qg það var stóri.
stóri...” “geitapabbi”. “Fvrir neðan
fjallið rann stór og mikil...” “á”...
.. “Tröllið ægilega sáu þær aldrei
framar”.
“Aftur, pabbi, aftur”.
“Uss, uss. Farðu að sofa Jósefínu-
mamma, annarskomaenginjól. Farðu
að sofa. “A morgun sérðu jólatréð, á
morgun...“
“Eg vil heyra söguna”.
“Einu sinnivomþrjár...““geitur...“
“Aftur, pabbi, aftur”, utan úr
fjarskanum.
... Og tröllið tók litlu Kiðakið og
stóru geitamömmu, vegna þess að
stóri, stóri geitapabbi hafði flúið af
hólmi.
Guðjón Sveinsson
rithöfundur, Breiðdalsvík.
HLERAÐ í HORNUM
Enskur erkibiskup fór í fyrstu opinberu
heimsókn sína til New York. Menn
höfðu varað hann við fréttamönnum
sem væru afar aðgangsharðir og
spyrðu óþægilegra spurninga. Við
komuna var hann umkringdur
fréttamönnum og einn djarfur í þeirra
hópi spurði, hvort erkibiskupinn ætlaði
sér að heimsækja einhvern af hinum
frægu klúbbum New Y ork-borgar sem
væri með nektardansmeyjar.
Erkibiskupinn hugsaði sig vandlega
um og sagði svo og brosti: „Eru
einhverjirslíkirklúbbaríNew York?“
Allir hlógu og klöppuðu og næsta
morgun var hann enn jafnánægður
með þetta snjalla svar sitt þegar hann
fékk morgunblöðin. Þar stóð með
risafyrirsögn: Fyrsta spurning
erkibiskupsins var: „Eru nokkrir
klúbbar með nektardansmeyj um í New
York?“
*
Maður einn var að ræða ástamál sín og
raupaði þar vel og rækilega og m.a.
sér í lagi um það hve spennandi væri
að leika sér að eldinum - það heillaði
hann mest. Undir öllu þessu eldtali
sagði kona ein: „Fyrst þú ert svona
spenntur fyrir því að leika þér að
eldinum af hverju gengurðu þá ekki
bara í slökkviliðið?“
Ritstjóri mætti í vinnuna rétt fyrir
tímann og því enginn kominn í
afgreiðsluna frammi. Þangað inn
snaraðist þá maður einn mætakunn-
ugur á staðnum leit beint framan í
ritstjórann og spurði: „Er enginn
maður með viti hér?“
*
Spurt var: Hvernig líkar þér nafnið
Leifur Arnar? Svarað var að það væri
ágætt. Og aftur var spurt: Hvernig
myndi þér þá líka að sækja Leif Amar?
(leifarnar).