Fréttabréf Öryrkjabandalags Íslands - 01.12.1993, Qupperneq 49

Börn byggja
Okkur barst hér í hendur á liðnu
vori yfirlætislaust bókarkver sem
innihélt nokkur ljóð sunnlenzkra
barna, sem Fræðsluskrifstofa
Suðurlands hefur gefið út.
Okkur þótti vel við hæfi að birta
nú á haustdögum nokkur þessara
ljóða.
Aðallega eru þetta órímuð ljóð,
enda má segja að okkur rím-
unnendum erfarið að blöskra dálítið
hversu hið forna og vandasama
ljóðform um leið hefur látið svo
undan síga, að engu er lfkt. Hvoru
tveggja er gott að haldist í hendur,
líka til þess að fólk eigi val, geti
borið saman form sem efnistök og
fái um leið tilfinningu fyrir því hvað
er ljóð og hvað ekki.
En hvað um það. Hérna koma
sýnishornin af Suðurlandi og megi
lesendur vel njóta.
LÆKURINN
Um farveg liðast Iækur tær,
lokkandi hljómar kliðið hans,
er hann skoppar á steinum.
Ungbarn björtum hlátri hlær,
hoppar glatt um bakkann hans,
lækurinn hlær með í leynum.
Svo kemur hópur krakka,
kannski í ævintýraleit.
Bíður á lækjarbakka,
barn í draumaleit.
Anna
Runólfsdóttir
10. bekk.
Og þá er næst fjallað um duttlunga
ástarlífsins af ærinni speki.
ÞAÐ VAR EINU SINNI ÁST
Regnið bylur á glugganum,
það er rigning.
Blómin lifa,
þau eru jurtir.
Hann situr við skrifborð sitt,
skrifar ljóð,
ástarljóð, til hennar.
Sólin skín,
það er sólskin.
Fuglarnir blaka vængjunum,
þeir fljúga.
Hún situr á sólbekk sínum,
skrifar ljóð,
ástarljóð, til hans.
Klukkan tifar,
tíminn líður.
Það logar í arninum,
sprekin brenna.
Þau sitja,
hann í sófanum,
les blað og reykir.
Hún í ruggustól,
prjónar og heimtar reyklaust
heimili.
Það var einu sinni ást.
Sóley
Guðgeirsdóttir
6. bekk.
Og svo hér að lokum eitt til alvar-
legrar umhugsunar:
ALVEG EINS OG ÉG
Einhversstaðar í heiminum er barn
að opna ísskápinn
alveg eins og ég.
Einhvers staðar í heiminum er maður
að semja ljóð
alveg eins og ég.
En á sama tíma og ég læt mér leiðast
fyrir framan imbakassann
berjast önnur böm, til að halda lífi.
Lítil börn alveg eins og ég.
Iris Grétarsdóttir
8. bekk.
Ágæt sýnishorn þar sem greinilegt
er að glöggt er að ýmsu hugað hjá
hinum ungu.
Ur vísnabanka Böðvars Guðlaugssonar
Á sumarferðalagi um Dalasýslu var
okkur m.a. sýndur steinninn þar sem
fornkappinn Kjartan Ólafsson á að hafa
verið veginn. Þá varð þetta til:
„í Saurbænum var fólk að
hamast í heyinu,
þeim hörku tilþrifum reyni ég
ekki að lýsa.
En við steininn þar sem þeir
káluðu Kjartani greyinu
kom mér í hug þessi Ijómandi
fallega vísa“.
Á hestamannamóti fyrir mörgum árum,
eða þegar „Gletta“ Sigurðar heitins
Ólafssonar söngvara og hestamanns
sigraði á flestum slíkum mótum, þótti
vera orðið allsukksamt er líða tók á
kvöldið. Um það var ort:
„Líst mér þetta lauslát öld
og litlar fréttir, góði
þótt einhver „glettan" komi í
kvöld
kasólétt úr stóði“.
Eg man ekki hvort það var á þessu
móti eða við annað tækifæri sem ég
hlustaði á mann nokkurn dásama
góðhest sinn, sem hafði þó verið
baldinn og hrekkjóttur í tamningu:
„Þú átt skilið þökk og lof,
þú ert fáka brestur,
mér þó aldrei kom í klof
kenjóttari hestur".
Einhvern tíma var ég á samkomu,
þar sem tannlæknar fluttu erindi um
hirðingu tanna, áreiðanlega hin
þörfustu erindi. En ég hafði
takmarkaðan áhuga á máli þeirra og
dútlaði við að teikna skrípamyndir á
blaðsnepil:
„Við að draga upp dverg og tröll
dunda ég mér í næði
og kollóttan mig kæri um öll
kjaftræstingafræði".
Ágæt kunningjakona okkar hjónanna
átti merkisafmæli og nokkrar vinkonur
hennar færðu henni forláta teppi, eins
konar værðarvoð að gjöf. Eg lét þessa
stöku fylgja teppinu:
„Það tjóar víst ekki að tala um
það,
tæpast slíkt ég hreppi,
en gaman væri að eiga þig að
undir þessu teppi".
Böðvar Guðlaugsson.
Beztu þakkir.
FRÉTTABRÉF ÖRYRKJABANDALAGSINS