Íþróttablaðið - 01.02.1972, Síða 15

ekki almennt stundað, nema hver maður geti
fundið það, sem hæfir líkamlegri getu hvers og
eins, en jafnframt veitir honum andlega upp-
örfun og hressingu svo að hann hlakki til þess að
spretta úr spori. Fátt gerir maður vel, nema veru-
legur áhugi sé með í verki og hugur fylgi máli.
— Utvarpið hefur haft leikfimitíma í mörg ár
undir stjórn hinna ágætu og vinsælu stjórnenda:
Valdimars Ornólfssonar og Magnúsar Péturssonar.
Sá er þó galli á, að tíminn hæfir ekki nema
nokkrum, því að menn fara misjafnlega snemma
til vinnu og stór hluti fólks er byrjaður vinnu,
þegar leikfimin hefst. Þetta er ekki löng dagskrá,
en skemmtileg á að heyra. Væri ekki ráð að spila
segulbandið tvisvar og helzt þrisvar á hverjum
morgni svo að fleiri geti verið með og notið þess
sem fram er borið og svo vel gert af hálfu útvarps-
ins og þeirra tvímenninganna.“
Loks rceddi lœknirinn um unglingavandamál,
leiðtogastarfsemi i œskulýðsfélögum, pátt foreldra
í peim efnum o. fl. Um pað fórust honum m. a.
orð á pessa leið:
„Það er mikið talað um vandamálið með æsk-
una og hvernig hún hagar sér, eins og að vanda-
mál séu ekki í lífi allra á öllum aldri. Við gleym-
um oft furðu fljótt, þegar við eldumst, hvernig
það var að vera ungur og eiga að fóta sig á hál-
um steinum lífsins án þess að hrasa hættulega. En
víst er það, að aldrei höfum við átt hraustari og
betur menntaða æsku á íslandi en í dag og tæki-
færin aldrei verið meiri til að komast áfrarn, en
það má segja að hættur á veginum hafi heldur ekki
verið meiri fyrr. Það veltur því á miklu að ungt
fólk fái þann stuðning sem þarf, en það er þegar
þau fara að eldast, komast yfir 12—13 ára ald-
urinn og þar yfir, sem tómstundirnar fara að
myndast, sem þau fá ekki fullnægt heima hjá sér
og þau leita félagsskapar jafnaldra sinna utan
heimilisins. Þá veltur á miklu að tómstundunum
sé varið á þann hátt, að þær verði til aukins þroska,
andlega og líkamlega. Það má oft segja, að svo
ráðist hvað úr unglingi verður, hvernig hann ver
tómstundum sínum. Fátt er hættulegra fólki á
öllum aldri en iðjuleysi, þar sem allt miðast við
að láta tímann líða einhvernveginn — drepa tím-
ann. Verði þetta að vana á ungum aldri, er hætt
við að svo muni halda áfram er menn verða full-
tíða. Þá er leitað að auðfengnum skemmtunum,
sem í bezta falli gefa lítið í aðra hönd, en skapa
oft mikla hættu í lífi hvers manns og þá er erfið-
ara að stoppa og snúa við en margir halda fyrir
fram. Það veltur því á miklu, að börn og ungling-
ar festi áhuga á einhverju því viðfangsefni, sem
kennir þeim að finna ánægjuna við að leysa verk
vel af hendi og láta þau finna framkvæmdalöng-
un korna yfir sig, stig af stigi, við verk. þar sem
unglingarnir eru ekki bara komnir til að vera
óvirkir áhorfendur, heldur þátttakendur.
Hér á við eins og svo oft, að slysavörn verður
bezt komið við áður en slysið verður og er þá
áhrifaríkust. Látum unglingana hafa ncg að gera
og þá farnast þeim vel.
Mörg félög hafa verið stofnuð fyrir ungmenni
og öll hafa þau sitt hlutverk. Víða hefur og er
verið að vinna ómetanlegt starf til að gefa ung-
lingum tómstundaverkefni við sitt hæfi. Mætti
þar nefna skátafélög, íþróttafélög, kristileg félög,
stúkur og marga fleiri. Leggja þar margir forystu-
menn hönd á plóginn til að ná árangri, hver fyr-
ir sitt félag og sín ungmenni. Hjá flestum er þetta
unnið í sjálfboðavinnu. Unnið er af áhuga fyrir
starfinu, en erfiðleikarnir eru oft, að fáir eru til
að vinna foringja- og leiðbeinendastörfin, en ung-
lingarnir margir, sem þurfa aðstoð og forystu.
„Akurinn er stór, en verkamennirnir fáir.“ Hér
þarf að verða breyting á og hér þurfurn við for-
eldrar unglinganna að koma til hjálpar og hverj-
um stendur það nær? Hér er verið að ala upp
okkar börn, dýrmætustu eign okkar, sem allt velt-
ur á um hamingju okkar að vel fari. Nú segja
mennn kannski ,,en ég er að vinna”, ,,ég er að
byggja“, „ég þarf að hugsa um heimilið".
Þá dettur mér í hug rnynd úr bók Dalbys,
„Drengurinn þinn“. Þar má sjá hvar heimilisfað-
irinn er í óða önn að þrífa og pússa b'linn sinn,
sem er orðinn gljáfægður og fínn, en hjá stendur
drengur, sem spyr föður sinn: ..Hvenær hefurðu
tíma til að tala við mig?“
Þurfum við ekki að gæta þess, að sá tími, sem
börnin eru næmust fyrir áhrifum okkar, er ekki
langur. Við megum ekki eyða honum öllum í
kapphlaupið um lífsþægindin. Þau hlaupa ekki
frá okkur, en börnin vaxa og eldast ótrúlega fljótt.
Hafi þau vanizt aðgerðarleysi og áhrifum annarra,
þá hlusta þau ekki mikið á okkur þegar þau eld-
ast. — Við megum ekki vakna upp við að allt sé
orðið of seint, því að æska barna okkur kemur
ekki aftur. Með því að bjcða fram aðstoð til
starfa í æskulýðsfélagi sem leiðbeinendur, aðstoð-
Framh. á bls. 68
ÍÞRÓTTABL.A01Ð
47