Íþróttablaðið - 01.02.1972, Side 29

af. Meðan á þessu stendur slær
þögn á áhorfendaskarann andar-
tak, en síðan brjótast gleðilætin
út. Hjalti Einarsson hefur í tíma
skynjað hættuna og skjótur og
ákveðinn tekst honum að verja
skotið. Jafnteflið er í höfn.
Með þessum orðum er aðeins
fáeinum andartökum spennandi
leiks lýst, að því marki sem orð
fá greint frá slíku. Sérhver kapp-
leikur bíður upp á mörg slík og
geta má því nærri hvort Hjalti
Einarsson hefur ekki lifað mörg
slík á rúmlega 15 ára keppnis-
ferli sínum sem handknattleiks-
maður. En sjaldan hefur Hjalti
brugðið ró sinni. Hann hefur
ekki ofmetnazt af afrekum sín-
um þegar vel hefur gengið og
heldur ekki lagt árar í bát þeg-
ar á móti hefur blásið. Og í leik
hefur prúðmennskan jafnan ver-
ið hans aðal.
Þegar íþróttafréttamenn kusu
íþróttamann ársins 19*71, varð
Hjalti Einarsson fyrir valinu, og
verðskuldaði hann vissulega
sæmdarheitið og þann veglega
verðlaunagrip er því fylgir.
Frammistaða hans í leikjum með
landsliðinu og félagsliði sínu,
Fimleikafélagi Hafnarfjarðar,
hefur oftsinnis verið slík. að hún
mun lengi í minunm höfð, og
þá ekki sízt hin einstaka frannni-
staða hans í leiknum við Rúm-
ena.
Hjalti Einaisson er fæddur
á Siglufirði 23. júní 1938. Þegar
hann var á fjórða ári fluttist
hann til Vestmannaeyja. og þar
ólst hann upp til tólf ára ald-
urs. Svo sem títt er með dug-
mikla stráka fór Hjalti fljótlega
eftir að hann komst á legg að
etja kapps við jafnaldra sína, og
á þessum árum var knattspyrna
og frjálsar íþróttir í mestum há-
vegum hafðar af íþróttagreinum
í Vestmannaeyjum. Hjalti reyndi
fyrir sér í knattspyrnunni, en
þar sem hann þótti ekki nægj-
anlega góður í kúnstum henn-
ar, þótti sjálfsagt að setja hann
í markið. Handknattleikur var
reyndar stundaður nokkuð í
Vestmannaeyjum á þessum ár-
um, en einungis af kvenfólki.
Frá Vestmannaeyjum flutti
Hjalti svo til Hafnarfjarðar, þar
sem hann hefur verið búsettur
síðan. Svo sem lög gera ráð fyrir
gekk hann þar síðan í skóla, og
ekki var vistin þar búin að \ era
löng unz hann komst í kynni
við íþróttina, scm einungis liafði
verið ætluð kvenfólki í Vest-
mannaeyjum. Leikfimikennari
Hjalta var nefnilega Hallsteinn
Hinriksson, og að loknum venju-
legum hlaupum og stökkum í
fimleikatímunum. var Hall-
steinn vanur að draga handbolt-
ann úr pússi sínu og segja strák-
unum til í íþróttinni. Og það
var Hallsteinn sem kveikti áhug-
ann á handknattleik hjá Hjalta
eins og svo mörgum öðrum Hafn-
firðingum, og þar sem Hall-
steinn var einnig einn af aðal-
mönnunum í FH, kom fljótlega
að því að Hjalti gengi í félagið.
— Það gekk á ýmsu í yngri
flokkunum á þessum árum,
sagði Hjalti, — en yfirleitt töp-
uðum við FH-ingar leikjum okk-
ar. Hallsteinn var samt óþreyt-
andi að telja í okkur kjarkinn.
Hann var alltaf viss um að þetta
kæmi hjá okkur, fyrr eða síðar.
Ég man lítið eftir leikjunum í
yngri flokkunum, að einum und-
anskildum. Þá var ég í 2. flokki
og við lékum gegn Fram í Há-
logalandi. Þá reyndum við
óþekkt herbragð sem lá í þ\ í að
ég spilaði bæði sem markvörður
Markverðir verða oft að vera fljótir að taka ákvarðanir. Þessi mynd er úr
leik, sem landsliðið lék við pressulið í vetur, os hafði einn landsliðsmann-
anna sloppið upp og komst í færi. Hjalti kom út á móti honum, en þá tók
leikmaðurinn það til bragðs að reyna að „vippa“ yfir hann. En Hjalti sá
einnig við því og tókst að slá boltann yfir markið.
ÍÞRÓTl ABLAÐIÐ
61