Morgunblaðið - 20.01.2020, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. JANÚAR 2020
✝ Jón BjörnHjálmarsson
fæddist á Dalvík
13. janúar 1956.
Hann lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans 9. janúar
2020.
Foreldrar hans
voru: Sólveig Ey-
feld, f. 17. apríl
1924, d. 12. maí
1981, og Hjálmar
B. Júlíusson, f. 16. september
1924, d. 26. apríl 2002. Jón
Björn átti fimm systkini. Þau
eru: Þórdís, f. 1950, Sólveig, f.
1951, d. 1998, Unnur María f.
1953, d. 2013, Kolbrún, f. 1957,
d. 1977, og Hjálmar, f. 1963.
Jón Björn kvæntist Brynju
Þorvaldsdóttur 13. janúar 2016.
Brynja fæddist á Ólafsfirði
4.11. 1956, dóttir Þorvaldar
Ingimundarsonar, f. á Ólafs-
firði 15.1. 1918, d. 28.10. 1974,
og Sigurbjargar Stefánsdóttur,
f. að Berghyl í Austur-Fljótum,
f. 20.1. 1922, d. 29.1. 2005.
Vélskóla Íslands og hlaut
meistararéttindi í bifvélavirkj-
un 1980, stundaði nám í Land-
búnaðarháskólanum á Hvann-
eyri 2009-2011 útskrifaðist sem
reiðmaður. Jón Björn starfaði
við fag sitt hjá Saab, Kristni
Guðnasyni, Volvo og Eimskip
áður en hann stofnaði sitt eigið
fyrirtæki Bifreiðaverkstæði
Hafnarfjarðar árið 1998.
Jón Björn var hestamaður
og gaf sig allan og óskiptan að
sínum bústofni. Auk þess var
hann mikill áhugamaður um
bifreiðaíþróttir og keppti m.a. í
Rallykrossi. Mótorhjóla- og
skotíþróttum hafði hann einnig
mikið dálæti á.
Jón Björn og Brynja hófu
sambúð á Vífilsgötu 22 í
Reykjavík árið 1979. Árið 1981
fluttu þau í Hafnarfjörð og
hafa búið þar síðan.
Jón Björn greindist með
krabbamein í janúar 2016.
Honum var gefin von til lífs
talin í mánuðum. Hann var hins
vegar baráttumaður þar sem
meinið þurfti margsinnis að
hopa fyrir baráttu hans og
lækna.
Útför Jóns Björns verður
gerð frá Hafnarfjarðarkirkju í
dag, 20. janúar 2020, og hefst
athöfnin kl. 13.
Börn Jón Björns
og Brynju eru:
1) Dr. Birgir
Már Guðbrandsson
gigtarlæknir í Nor-
egi, f. 11.2. 1976,
kona hans er Ing-
rid Johannessen
tannlæknir, f.
17.12. 1977, barn
þeirra: Eirik
Brynjar, f. 30.6.
2015. Börn Birgis
og fv. eiginkonu hans Ásu Ein-
arsdóttur eru þríburarnir Birk-
ir Smári, Hlyni Snær, Karitas
Ísold, f. 20.12. 2007.
2) Kolbeinn rafiðnfræðingur,
f. 5.11. 1981, kona hans er
Anna Birna Jónsdóttir starfs-
mannastjóri, f. 17.12. 1977,
börn þeirra: Birnir Breki, f.
3.8. 2011, Hrafney Tinna, f.
14.1. 2015.
Jón Björn ólst upp á Dalvík
hjá foreldrum og systkinum.
Hann útskrifaðist sem bifvéla-
virki frá Iðnskólanum á Akur-
eyri vorið 1975, stundaði nám í
Elsku Jómbi minn. Það er erf-
itt til þess að hugsa að hitta þig
ekki þegar við mætum í heimsókn
í Fagrahvamminn.
Duglegri mönnum hef ég ekki
kynnst. Húmorinn þinn og hlátur
var einstakur og smitandi og
færði okkur öllum gleði hverju
sinni. Þú varst einnig stríðinn með
eindæmum og var oft gaman að
sjá hvernig þú gast gert Kolbein
þinn alveg sótillan á stuttum tíma
með smá stríðni og þú vissir ná-
kvæmlega hvernig þú gast hrekkt
hann og hafðir oft gaman af.
Þegar við bjuggum hjá ykkur
eftir við fluttum heim frá Noregi
áttum við oft gott spjall um lífið og
tilveruna og hvernig bíl við ættum
EKKI að fá okkur og einnig þótti
mér vænt um hvað þú varst dug-
legur að elda hafragraut ofan í
krakkana.
Þú varst svo sannarlega barn-
góður maður og betri afa hefðu
börnin mín aldrei getað óskað sér.
Þú gladdir þau með nærveru
þinni og þau fundu að þau voru
sko alltaf velkomin hjá þér og áttu
alltaf sinn stað. Þegar ég reyndi
að siða þau til komstu þeim til
varnar og skammaðir mig fyrir að
vera að láta svona við greyið börn-
in. Þetta kunnu þau sko að meta ...
og innst inni Jómbi minn og ég
líka.
Dimma, hundurinn þinn, átt
stóran sess í hjarta þínu og þótti
mér einstaklega vænt um hana og
ykkar vináttu. Ég veit þú misstir
mikið þegar hún dó og það tók mig
sárt að sjá hvað þetta tók á þig.
Þú ert einn sá mesti jaxl og
klettur sem ég veit um. Í öllum
þínum sáru veikindum kvartað-
irðu aldrei, þú nefndir krabba-
meinið ekki á nafn, það var í raun
eins og það væri ekki til staðar.
Ég held reyndar, elsku Jómbi
minn, að það hafi haldið þér gang-
andi eins lengi og það gerði. Hlýja
þín í minn garð og skilningur á
mínum aðstæðum oft á tíðum var
ómetanlegur. Ég vil hafa þetta
lokaorð og láta þig vita að þú lifir í
hjörtum okkar allra og við
sjáumst aftur síðar elsku vinur.
Þín tengdadóttir,
Anna Birna.
Elsku besti afi okkar.
Mikið voru þetta sárar fréttir
fyrir okkur þegar mamma sagði
okkur að þú værir dáinn.
Betri afa hefðum við ekki getað
óskað okkur.
Við viljum minnast nokkurra
atriða sem við munum aldrei
gleyma og minningarnar munum
geymum við í hjarta okkar um
ókomna tíð.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann er óteljandi ferðir okkar
saman í IKEA til að fá okkur að
borða og þú bauðst okkur alltaf
upp á ís á eftir, að því þurftum við
aldrei að spyrja. Hrafney Tinna
spurði mömmu rétt eftir að þú
varst dáinn hvort það væri örugg-
lega ekki IKEA á himnum því
annars fengi afi ekkert að borða.
Þú kenndir okkur manngang-
inn og áttum við margar stundir
saman að tefla eftir matarboð inni
í sjónvarpsstofu, það voru svo
góðir tímar, elsku afi.
Hestaáhuga þínum deildir þú
með henni Hrafneyju Tinnu og
vissi hún ekkert betra en að mæta
eldsnemma á laugardagsmorgni í
skonsur til ömmu og taka hesta-
fötin með og fara svo með þér á
hestakagganum að moka og
hleypa út, ef vel viðraði fóruð þið
oftar en ekki í stuttan útreiðartúr
um svæði Sörla. Þessa tíma elsk-
aði Hrafney og mun hún aldrei
gleyma þeim.
Þú varst duglegur að draga
Birni Breka og Kolla á rallíkross-
brautina í hrauninu við Hafnar-
fjörð og þar áttuð þið þrír oft góð-
an tíma saman.
Elsku afi okkar, við munum
aldrei gleyma tímanum þegar þú
varst sem veikastur uppi á spítala
en samt tókstu alltaf á móti okkur
opnum örmum og alltaf svo glaður
að sjá okkur. Faðmlag þitt bros og
hlátur gaf okkur meira en allt.
Minnisstætt í þessum veikindum
var þegar þú baðst Hrafneyju
Tinnu að syngja fyrir þig jólalag
sem hún gerði svo fallega og texta
þessa jólalags setjum við hér und-
ir því okkur þótti þetta skilja eftir
svo mikla jólagleði í hjarta þínu og
hjá okkur einnig.
Elsku besti afi Jómbi, við þökk-
um þér fyrir allt það góða og fal-
lega sem þú gafst okkur.
Njóttu tímans á himnum með
öllu fólkinu sem er búið að sakna
þín og einnig henni Dimmu okkar.
Við vitum að þú vakir yfir okk-
ur.
Á meðan Kári bítur kinn
og frostið gegnum allt smýgur.
Ég hugsa heim í faðminn þinn
og sé í huga mér ljósin.
Hríðin blindandi og grimm,
ég hef týnt öllum áttum.
Jólanóttin er dimm, villir mér sýn.
Heim í hlýjuna, ilminn og aftur til þín.
Heima sérhver jól, með þér ástin mín.
Ég vil dansa um tréð og hlæja með þér.
Lífið er ljúfast í desember.
(Frostið: Katrín Sif Ingvarsdóttir)
Þín barnabörn
Birnir Breki og
Hrafney Tinna.
Elsku besti afi Jómbi. Takk
fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum saman í hesthúsinu, þar
kenndir þú okkur að kemba hest-
unum og vildir allaf að við færum
á hestbak. Í fyrsta skipti sem Kar-
ítas fór á bak plataðir þú hana og
sagðist ætla að teyma undir henni
en svo léstu hana bara vera eina á
hestinum. Mikið var það gaman.
Þú varst alltaf að gera ein-
hverja nýja spennandi hluti með
okkur eins og þegar við fórum
með þér á spyrnukeppnir og rall,
þetta eru hlutir sem enginn nema
þú gerðir með okkur. Og núna
getur þú ekki gert alla þessa
spennandi hluti með okkur leng-
ur. Okkur finnst það mjög leiðin-
legt.
Við eigum eftir að sakna allra
ævintýranna með þér, hlátursins
og stríðninnar. Við vildum óska
þess að þú hefðir getað lifað leng-
ur.
Þín afabörn,
Hlini Snær, Birkir Smári
og Karítas Ísold.
Yfir heim eða himin,
hvort sem hugar þín önd,
skreyta fossar og fjallshlíð
öll þín framtíðar lönd!
Fjarst í eilífðar útsæ
vakir eylendan þín:
nóttlaus voraldar veröld,
þar sem víðsýnið skín.
(Sigurður Nordal)
Enginn veit sína ævi fyrr en öll
er eða svo er sagt, en það á
kannski ekki alltaf við.
Í dag kveð ég mág minn og vin
til margra ár og er margs að
minnast. Jón Björn eða Jómbi
kom inn í líf fjölskyldu minnar í
kringum 1978.
Það gustaði ávallt af honum
enda mikill töffari og baráttumað-
ur, allt sem hann tók sér fyrir
hendur varð að yfirþyrmandi
áhugamáli. Hann hafði mjög gam-
an af bílum og þá var ekki um ann-
að að ræða en að keppa í ralli. Þá
tók við mótorhjól og mótorkros-
skeppnir sem enduðu ekki alltaf
vel. Þá kom inn veiðidellan, þeyst
var um fjöll og firnindi, gæsir og
rjúpur skotnar, að ég tali nú ekki
um hreindýr.
Útilegurnar voru ógleymanleg-
ar. Eftir að búið var að tjalda og
koma Furstanum upp var hlaupið
út á völlinn. Þar upphófust slags-
mál þar sem Jómbi var skotspónn
ungviðisins. Þau hrukku lengst af
frá honum, en þegar árin liðu jafn-
aðist leikurinn.
Að lokum voru það hestarnir
sem áttu hug hans og hjarta
ásamt barnabörnunum sem hann
hafði mikið dálæti á. Jómbi var
alltaf tilbúinn að fara með börnin
upp í hesthús, kannski bara til að
klappa hestunum eða leyfa þeim
að komast á bak.
Þegar sjúkdómurinn var
greindur í upphafi fyrir rétt fjór-
um árum var hann á fjórða stigi.
Það segir allt um baráttu hans við
þennan vágest. Hann hafði betur í
það skipti og komst heim til
Brynju sinnar. Síðan baráttan
hófst hefur hann fengið nokkrar
djúpar dýfur en alltaf staðið upp
aftur, jafn staðráðinn í að sigra
með aðstoð fjölskyldu sinnar.
Við gleðjumst yfir minningum
sem við eigum um Svíþjóðarferð
okkar 2017 sem var alveg frábær.
Þar tók sig upp áhugadellan í
Jómba, það var að finna verslun
sem seldi flottustu byssurnar og
fóru Jón og Örn um borgina þvera
og endilanga í leit að slíkri. Þegar
hún fannst var búið að loka. Svo
skelltum við okkur til Tenerife
2018, þar fékk hann þvílíkan
áhuga á að eignast gæðaúr sem
varð til þess að við lágum öll á
gluggum úrabúðanna til að lýsa
yfir ánægju okkar með kaup sem
að lokum gengu í gegn. Jómbi
fagnaði kaupunum með því að
fara í parasailing.
Ég vona, kæri mágur, að þú
haldir áfram að sinna áhugamál-
um þínum þar sem þú ert og að
Dimma þín sé þér við hlið.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
hvíl í friði.
Regína.
Fallinn er frá kær vinur í rúma
fjóra áratugi.
Jómbi kom í Miðstrætið eins og
svo margir haustið 1977. Hann
stakk við, enda nýkominn af
sjúkrahúsi eftir hörmulegt mótor-
hjólaslys þar sem kær systir hans
lést eftir að hafa legið meðvitund-
arlaus á sjúkrahúsi í þrjá mánuði.
Bíll hafði beygt í veg fyrir þau.
Hún 19 ára og hann tvítugur.
Hann bar harm sinn í hljóði.
„Fyrir skemmstu kom heim til
mín ungur maður á tveimur hækj-
um þeirra erinda að ræða það við
mig hvort ekki mundi vera hægt
að fá það sett í lög að ekki megi
aka mótorhjóli án öryggishjálms
og gilti það jafnt um farþega sem
ökumann. Þessi ungi maður hafði
lent í árekstri á bifhjóli sínu á
Skúlagötu í nóvember í haust.
Sjálfur var hann með hlífðarhjálm
og hélt því lífi, hlaut aðeins nokk-
ur slæm beinbrot, eins og hann
orðaði það og göngulag hans og
limaburður allur bar ótvírætt vott
um, en er nú á batavegi. Systir
hans, sem var farþegi á mótor-
hjólinu, var ekki með hlífðar-
hjálm. Hún hlaut höfuðmeiðsli
sem leiddu hana til bana loks nú í
byrjum febrúar. Ég hét því að
taka þetta mál til athugunar og fá
til liðs við mig góða menn að gera
það sem rétt teldist í málinu,“
sagði Stefán Jónsson á Alþingi í
lok febrúar 1977. Málið var orðið
að lögum í byrjun maí.
Mér líkaði strax vel við Jómba,
skemmtilegur náungi, hrókur alls
fagnaðar. Hann var bifvélavirki
og vann við það. Margs er að
minnast frá þessum tíma. Versl-
unarmannahelgin ári eftir kynni
okkar. Hvort átti að fara á
Þjóðhátíð eða eina viku til Aþenu?
Ekki spurning, suður í sólina. Þar
var okkar maður á heimavelli, leit-
aði uppi vin sem hann hafði
kynnst á interrail-ferðalagi tveim
árum áður, sem leiddi okkur um
glæsta sali borgarinnar. Þegar
komið var að brottfarardegi hafði
Jómbi tekið á sig skuldbindingar,
hann var kominn í vinnu á einum
barnum. Ráðinn út mánuðinn
vegna mikilla hæfileika til að gera
ferðamönnum það ljóst að þar inni
væri einstök stemning. Smekk-
fullt dag eftir dag.
Nokkru eftir heimkomuna hitti
Jómbi Brynju sína. Þau smullu
saman og úr varð ævilöng sam-
búð. Birgir sonur Brynju varð
fljótt hændur að Jómba og ekki
leið á löngu þar til bróðir hans
Kolbeinn kom í heiminn. Barna-
börnin sóttu í afa, duglegur að
fara með þau í húsin og gera eitt-
hvað spennandi.
Jómba er ég ævarandi þakklát-
ur fyrir að hafa kynnt okkur Reg-
ínu systur Brynju. Úr varð eig-
inkona, svili og mágkona.
Lífið rennur áfram og áratug-
irnir herða hraðann eftir því sem
þeim fjölgar. Jómbi tekur ást-
fóstri við hesta, baktería frá barn-
æsku sem faðir hans kveikti. Ég
hlustaði á sögurnar, ættboga
hrossanna, hæfileika þeirra, en
mesta eftirtekt fengu svaðilfarir
sem fylgdu glímu hans við gæð-
ingana. Þótt klárinn skutlaði hon-
um af sér sleppti hann ekki
taumnum. Að gefast upp hafði
hann aldrei lært. Það kostaði að
húð flettist af síðu, rif brotnuðu og
fleira.
Jómbi var kröfuharður við sig
og sína auk annarra sem hann
umgekkst. Hann lét ekki koma
sér úr jafnvægi. Það sást best
þegar hann var greindur með
krabbamein. Í meðferð sem stóð
með hléum í fjögur ár var sjaldn-
ast hægt að sjá á honum að þar
færi helsjúkur maður. Stundaði
vinnu nánast til dauðadags, sinnti
hestunum og því sem þurfti. Hann
lét slæmar fréttir frá læknum
ekki slá sig út af laginu. Það væri
þeirra og hans að koma sér í lag.
Hann missti ekki móðinn þegar
honum voru færðar helfregnir.
Læknar skyldu fá að vinna fyrir
kaupinu sínu. Það gerðu þeir svo
sannarlega.
Jón Björn Hjálmarsson. Nú er
lokið okkar samveru. Takk fyrir.
Þú skilur eftir þig gott lífsstarf og
kæra fjölskyldu, sem þú hefðir svo
sannarlega átt að njóta miklu
lengur.
Örn Pálsson.
Ég gæti skrifað svo margt um
vináttu mína við Jómba. Hann var
móðurbróðir minn en einnig minn
nánasti aðstandandi og vinur.
Hann var alltaf svo góður við dæt-
ur mínar eins og hann væri afi
þeirra. Það var alltaf eitthvað í
gangi hjá honum og aldrei logn-
molla, annaðhvort var hann í
vinnunni eða í hesthúsinu. Hann
átti sínar allra bestu stundir með
hestinum sínum rauðstjörnótta og
tala nú ekki um með tíkinni
Dimmu sem fór með honum hvert
fótmál. Hann var svo litríkur og
uppátækjasamur eins og þegar
hann setti upp hindranir í gerðið
hjá sér og fór að æfa hindrunar-
stökk. Ég var mjög forvitin og
brunaði upp í hús til að sjá herleg-
heitin því engum myndi detta
þetta í hug nema honum. Þar æfði
hann af kappi, kampakátur, og
sagði að þetta væri frábær leið til
þess að auka fjölbreytni í þjálfun
reiðhestsins.
Jómbi var alltaf að miðla og var
víðlesinn og forvitinn. Oftast þeg-
ar ég kom með bílinn minn í við-
gerð til hans vildi hann sýna mér
hvernig hlutirnir voru gerðir.
Maður kann orðið eitt og annað,
svo mikið er víst. Við töluðum
mikið um alls konar, t.d. brask og
brall, reiðmennsku og pólitík eða
hundaþjálfun. Hann var alltaf að
spá og spekúlera. Eitt uppáhalds-
orðatiltækið hans var „þeir fiska
sem róa“, þetta sagði hann ætíð
þegar eitthvað gekk upp og lýsir
honum líka vel.
Jómbi greindist með ólæknandi
krabbamein fyrir fjórum árum og
barðist hann alla daga við meinið
og kvartaði aldrei. Það fylgdi hon-
um æðruleysi fyrir svona hlutum
sem sneri að honum sjálfum, hann
var mjög harður við sjálfan sig og
ósérhlífinn og þar af leiðandi þoldi
hann ekki leti og ómennsku.
Jómbi var skemmtilegur og
tryggur vinur. Húmorinn missti
hann aldrei og var hann með
hnyttin tilsvör alveg fram á síð-
asta dag. Lífið verður svo sann-
arlega fátæklegt án hans. Við fjöl-
skyldan kveðjum hann með
miklum trega en erum svo sann-
arlega þakklát fyrir að hafa haft
hann í lífinu og fengið svo margt
sem hann hefur gefið okkur.
Takk vinur minn fyrir allt.
Elsku Jómbi, minning þín lifir.
Friðdóra Friðriksdóttir.
Það hlýtur að vera óraunveru-
leg tilfinning að horfast í augu við
dauðann. Að undirbúa og sætta
sig við hið óhjákvæmilega. En lífið
er því miður ekki alltaf réttlátt.
Jómbi háði hetjulega baráttu við
krabbamein en þrátt fyrir mikla
þrautseigju kom að því að hann
laut í lægra haldi og kvaddi okkur
allt of snemma.
Þegar ég lít til baka birtast mér
góðar minningar þar sem alltaf
var líf og fjör í kringum Jómba.
Hann kom brosandi til dyra og
var alltaf eitthvað að bardúsa.
Þegar ég kom í heimsókn var allt-
af eitthvað nýtt og spennandi í bíl-
skúrnum og það er óhætt að segja
að hann lifði lífinu til fulls.
Jómbi var ótrúlega natinn við
barnabörnin sín, sýndi þeim mik-
inn kærleika og gaf þeim rými í lífi
sínu. Alltaf voru þau velkomin
með honum hvert sem hann fór og
virtist hann hafa verulega gaman
af samverunni. Hann var til að
mynda duglegur að taka þau með
sér upp í hesthús, á verkstæðið og
á rallý og spyrnukeppnir. Börnin
mín voru ótrúlega lánsöm að eiga
hann sem afa og munu minning-
arnar um afa Jómba verma hjörtu
þeirra um ókomna tíð.
Að kveðja Jómba í síðasta sinn
var bæði sárt og erfitt því við viss-
um það bæði að þetta væri síðasta
kveðjustundin og að við ættum
ekki eftir að sjást aftur. Það er
erfitt að sleppa þeim sem manni
þykir vænt um.
Við sjáumst í næsta stríði,
Jómbi minn, og sofðu vært.
Margir gráta bliknuð blóm.
Beygja sorgir flesta.
Án þess nokkur heyri hljóm,
hjartans strengir bresta.
Valta fleyið vaggar sér
votum hafs á bárum.
Einatt mæna eftir þér
augun, stokkin tárum.
Enginn getur meinað mér
minning þína’ að geyma.
Kring um höll, sem hrunin er,
hugann læt ég sveima.
Þú, sem heyrir hrynja tár,
hjartans titra strengi,
græddu þetta sorgarsár,
svo það blæði’ ei lengi.
(Erla)
Ég votta Brynju, Kolbeini,
Birgi og fjölskyldum þeirra mína
dýpstu samúð og bið góðan Guð
að styrkja þau á þessari stundu.
Ása Einarsdóttir.
Fallinn er frá góður maður, Jón
Björn.
Ég á margar góðar minningar
um Jómba, ein af þeim fyrstu er
þegar hann var að keppa í ral-
lakstri og ég lítill pjakkur að horfa
á keppnina. Þetta var á þeim tíma
sem mótorsport var mjög vinsælt
á Íslandi og hafði ég gaman af. Í
kjölfarið mátti ég aldrei missa af
mótorsportsþættinum þegar sýnt
var frá ralli það árið enda þurfti
ég að sjá hann Jómba keppa.
Ég hef alla tíð haft mjög gaman
af því að tala um íþróttir en Jómbi
hafði nú kannski ekki mestan
áhuga á þeim. En alla tíð hlustaði
hann á mig segja sögur og beið
þolinmóður eftir að ég kláraði.
Þegar ég hafði lokið máli mínu
kom hann ávallt með tvær til þrjár
hestasögur til að passa upp á það
að ég áttaði mig á því að hesta-
íþróttir væru stærri en flestar
íþróttir á Íslandi. Þó að ég hafi
kannski ekki haft mikinn áhuga á
hestum gat ég stundum sagt
hverjir voru Íslandsmeistarar í
hinum og þessum greinum tengd-
um hestaíþróttum þar sem Jómbi
hafði sagt mér það.
Jómbi átti líka mjög auðvelt
með að tala við fólk og koma með
skemmtilegar sögur. Ein af þeim
er sú þegar hann kynnti mér
stríðsbókaflokkinn sem hann
hafði verið að lesa, um fyrri
heimsstyrjöldina. Tveimur tímum
seinna hafði hann sagt mér upp og
ofan af þessum bókum svo að ég
þurfti aldrei að lesa þær.
Elsku Brynja, Kolli, Biggi og
fjölskyldur, guð gefi ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum en minning
um góðan mann mun alltaf lifa í
hjarta okkar.
Örn Arnarson.
Jón Björn
Hjálmarsson