Hvöt - 01.03.1954, Qupperneq 12

10
H V O T
„Ég kann ekki við svona svar. Eins og
ég viti ekki, að það er óhjákvæmileg nauð-
syn að sumir séu ríkir og aðrir fátækir.
„Aðeins lítið fé er nægilegt til að gleðja
einstæðinginn," segi ég.
Konan verður dálítið niðurlút og horfir
leiðinlega á mig. Síðan tekur hún pen-
ingabuddu, sýnir mér tvo tíukrónu seðla
og segir: „Þetta eru einu peningarnir,
sem ég hef, og börnunum mínum vantar
mjólk‘.‘ Mig langaði að segja henni, að
það sé ókristilegt að hugsa svona fyrst um
sjálfan sig, en ég segi aðeins: „Einar tíu
krónur geta glatt fátæklinginn. Látið því
í nafni drottins helminginn af fjármun-
um yðar til þessa guðsþakkarverks. Hver
gefur eftir sinni getu.“ Nú. leið örlaga-
þrungið augnablik. Ég fann að hún átti
í baráttu við sjálfa sig, í harðri baráttu
við djöfulinn, sem reyndi að láta eigin-
girnina ráða gerðum hennar. En að lok-
um réttir hún mér annan tíu krónu seðil-
inn.
„Guð mun launa yður,“ segi ég, og fer
ofan í slitna frakann minn til að ná í
veskið. Ég hef gamalt Morgunblað váfið
utan um það til þess að peningarnir velti
ekki út úr því. Síðan kveð ég og fer.
Það er gott að komast út í ferskt loftið.
Óloftið inni var svo hræðilegt. Það er
einkennilegt, að fólkið skuli ekki tíma að
hita húsin almennilega upp, jafnvel þótt
ekki sé nema vegna barnanna? Það líður
oft næstum því yfir mig, þegar ég dvel
lengi í svona fúkkalykt. Nú hafði ég
farið um allt braggahverfið. Ekki langt
frá mér blasir við stórt og reisulegt hús,
alsett hvítum marmara með fallegum súl-
um og gluggum af átjándu aldar gerð.
Ég stefni þangað. Vel steypt stétt liggur
upp að húsinu. Ég geng eftir henni, upp
stiga og þrýsti á dyrabjöllu. Sætir, himn-
eskir ómar, næstum því eins og kliður í
kirkjuklukkum líða út til mín. Ó, hversu
dásamlegt er þetta ekki allt saman? Nú
heyri ég fótatak í stiganum ’og hurðinni
er hrundið upp. Tignarlegur kvenmaður
birtist í dyrunum.
„Hvað vilt þú?“ segir hún.
Þetta er svo sannarlega fögur kona.
Stór, feit og sælleg. Málrómurinn, já yfir-
leitt hún öll, er síður en svo ólíkur bless-
aðri frúnni í útvarpinu.
„Ég er að safna fjármunum til þess að
gleðja fátækt fólk fyrir hátíð frelsarans,"
segi ég.
„Nú,“ er svarið. „Bíddu hér úti augna-
blik.“ Og hún er þotin inn. Mikið langar
mig nú að gægjast inn fyrir og sjá alla
dýrðina, sem hlýtur að vera þar. En slíkt
er óviðurkvæmilegt. Og ég bíð úti á tröpp-
unum. Eftir stundar fjórðung kemur
frúin svo aftur út og nú með nærbuxur
undir hendinni.
„Ég gæfi nú meira,“ segir hún, „aðeins
ef ég gæti það. En í gær gaf ég öll úr-
gangsnærföt önnur en þessi í minningar-
sjóð frú Jónínu Jónsson.
„Hver gefur eftir sinni getu,“ segi ég.
„Guð tekur eftir öllum velgerðum mann-
anna. Gefið og yður mun gefið verða.“
„Já, svo er guði fyrir að þakka,“ segir
konan, en ég finn að hún er farin að
ókyrrast. Það er heldur ekki heppilegt
fyrir jafn dýrmætan og fallegan líkama
að ofkælast við að standa hér úti um
miðjan vetur.
Ég tek við nærbuxunum, sem að vísu
eru örlítið slitnar, en heilar samt, og kveð.
Og þegar ég geng eftir tígullagðri gang-
stéttinni út í þennan þungbúna desem-
berdag, þá finn ég til sælu. Ég veit, að
ég hef gert mörg góðverk í dag.
Gísli Gunnarsson.