Dagblaðið Vísir - DV - 11.12.2020, Blaðsíða 20

ÉG VAR VIÐ
DAUÐANS
DYR EN FÉKK
UPPRISU
Næringarfræðingurinn Elísabet
Reynisdóttir, betur þekkt sem
Beta Reynis, segir sögu sína á
einlægan og fallegan hátt í nýju
bókinni Svo týnist hjartaslóð.
Beta segir höfund bókarinnar,
Valgeir Skagfjörð, ekki aðeins
hafa skrifað sögu hennar heldur
hafi hann einnig heilað hana og
hjálpað henni að horfast í augu
við fortíð sína.
S vo týnist hjartaslóð segir frá baráttu Betu við að komast í gegnum
veikindi og fóta sig aftur í líf-
inu. Hún segir frá átakanlegri
ástarþráhyggju og meðvirkni
sem hún hefur glímt við. Í
samtali okkar rifjar Beta upp
kafla úr bókinni sem er henni
einstaklega áhrifamikill.
„Þetta lýsir þegar ég stend á
þessum tímamótum, að fatta
að ég er komin í algjört rugl,“
segir hún.
KAFLI ÚR BÓKINNI
„Þessar vangaveltur gera ekkert
gagn. Þær gera ekkert annað en
að sökkva mér lengra ofan í sálar-
djúpið, blinda skynjun mína og
bregða svefnhöfgi yfir innsæið.
Þegar einar dyr lokast opnast aðr-
ar. En ég kem ekki auga á neinar
aðrar dyr. Ég mæni á þessar sem
hafa lokast á mig og bíð eftir því að
þær opnist aftur. Þá kemur sjálfs-
bjargarviðleitnin til skjalanna.
Hún er eins og sjálfvalin stýring
sem ýtir mér í einhverja átt án
íhlutunar míns eigin vilja eða
ásetnings. Ég gríp í það haldreipi
eins og svo margir gera. Ég leita á
náðir lyfja til að deyfa sársaukann
svo ég komist í gegnum daginn og
annarra lyfja til að hjálpa mér yfir
Guðrún Ósk
Guðjónsdóttir
gudrunosk@dv.is
Kippt út úr tilverunni
Þegar Beta var 33 ára og í
blóma lífsins, með tvö ung
börn, þar af annað aðeins
þriggja mánaða, var henni
kippt út úr tilverunni þegar
hún skyndilega veiktist og
greindist með sjaldgæfa tauga-
sjúkdóminn Guillian-Barré. Í
nokkra mánuði lá Beta lömuð
inni á spítala og í endurhæf-
ingu á Grensás. Um tíma var
hún viss um að þetta væru
endalokin, hún væri að deyja.
Í bókinni fer Beta yfir
þennan tíma, allt frá grein-
ingu sjúkdómsins, í gegnum
stærstu niðursveiflurnar
og endurhæfinguna sem tók
allan hennar lífsins vilja og
kraft.
„Líf mitt breyttist þegar ég
veiktist. Ég þurfti að búa mér
til líf í öðru umhverfi. Allt í
einu var ég heilsulaus. Ég var
við dauðans dyr en fékk upp-
risu. En ég fékk aldrei tæki-
færi til að syrgja það að hafa
misst heilsuna,“ segir hún og
bætir við að það hafi tekið
gríðarlega á að fara frá því
að vera fullfrísk kona með
marga bolta á lofti í að vera
ári seinna með rétt svo næga
orku til að koma börnunum út
í leikskóla og skóla og kannski
út í búð.
Það liðu nokkur ár þar sem
Beta var föst í þessu undar-
lega lífi sem henni fannst ekki
vera sitt eigið. Hún þekkti
ekki sjálfa sig, glímdi við
heilsubrest og var orkulaus.
Hún ákvað að taka málin í
eigin hendur og lærði nær-
ingarfræði.
„Ég gefst ekki upp. Ég leita
einhverra leiða til að finna
líf mitt og heilsuna mína
aftur. En það var ekki fyrr
en í desember í fyrra sem ég
fór í athöfn sem vakti mig til
lífsins. Það hófst annar kafli
eftir það,“ segir hún og vísar
til skynörvandi lyfsins Ayah-
uasca, sem er gjarnan notað
í athöfnum til að vinna úr
áföllum og tilfinningalegum
sársauka.
Þar byrjaði úrvinnslan
Beta taldi sig vera á góðum
stað í desember í fyrra en sú
skoðun átti eftir að breytast.
Það var röð tilviljana sem
leiddu til þess að hún fór í
Ayah uasca-athöfn og fann
loksins sinn innri frið.
„Ég ákvað að fara í athöfn-
ina en hafði ekki hugmynd
um hvað ég átti í vændum.
Þar upplifði ég lömunina,
veikindin, óttann við dauð-
ann, höfnun. Það var eins og
einhver hefði opnað vídd í
hausnum mínum, þar sem ég
var búin að troða poka niður í
svarthol og loka. Þar byrjaði
úrvinnslan sem varð til þess
að ég fer í röð viðtala og úr
því kom hugmyndin að ég ætti
að skrifa bók,“ segir Beta.
Síðan þá hefur hún farið í
nokkrar athafnir með sjam-
önum sem hún treystir full-
komlega.
Veikindin og hjónabandið
Í bókinni opnar Beta sig um
ástina, sambönd og höfnun.
Í dag segist hún sjá að hún
hafi verið haldin rómantískri
ástar-þráhyggju og verið van-
máttug af meðvirkni. Beta
hefur sótt Al-Anon fundi um
árabil og einnig fundi fyrir
ástarfíkla.
Veikindin höfðu mikil áhrif
á hjónaband hennar og segir
Beta frá því að hún hafi upp-
lifað tvenns konar ótta, ótta
um að missa eigið líf annars
vegar og ótta um að missa
eiginmann sinn hins vegar.
„Finnst að við eigum að
landamæri vökunnar og svefns-
ins. Allt svo þekktar aðferðir. Ég
kynntist þeim í veikindum mínum
og þótt það hafi fennt í sporin kann
ég enga betri aðferð til að bæta
líðanina.
Svo nú er ég ekki bara fráskilin
kona á fimmtugsaldri. Ég er frá-
skilin fjörutíu og átta ára gömul
tveggja barna móðir á þung-
lyndis- og svefnlyfjum í þráhyggju
yfir manni sem hefur hafnað mér
og sorg yfir manninum sem ég hef
skilið við; og þar að auki í bullandi
skömm gagnvart öllu og öllum fyrir
að vera á þessum stað í lífinu.“
Heimaeyjargosið
Beta var aðeins fjögurra ára
gömul þegar hún var vakin
um miðja nótt og þurfti að
flýja heimili sitt vegna
Heima eyjargossins, þann 23.
janúar 1973. Þessi upplifun
hafði mikil áhrif á Betu og
verður hún smá klökk þegar
við ræðum um hana.
„Sumar tilfinningar hef ég
lokað inni. Þegar við Valli
fórum að ræða þetta og ég
fór að upplifa þessa gosnótt,
þá áttaði ég mig á að ég hef
alltaf átt erfitt með að tala um
hana,“ segir hún.
Í bókinni fléttast inn minn-
ingar Betu úr æsku, frá nótt-
inni örlagaríku, hvað hafi tek-
ið við, lífi hennar sem stúlku
og seinna meir ungrar konu,
ásamt sögum af forfeðrum
hennar.
20 FÓKUS 11. DESEMBER 2020 DV