Dagblaðið Vísir - DV - 11.12.2020, Síða 21

FÓKUS 21
Beta felldi
mörg tár
við gerð
bókarinnar
og gerir enn
þegar rætt er
um ákveðna
kafla.
MYNDIR/OLGA
HELGADÓTTIR
rækta sambandið og heila
okkur en þá dynja á okkur
lífsins óviðbúnu áföll og við
náum ekki að vinna úr neinu
þeirra áður en það næsta
hrynur yfir,“ segir Beta í bók-
inni um hjónaband sitt.
Ætlaði að klára þetta
Á einum tímapunkti var Beta
komin nær því að gefast upp
en nokkurn tíma áður. Hún
var í ástarsorg og verkjaði
svo í hjartað að hana langaði
ekki að lifa lengur. Hún rifjar
það augnablik upp í bókinni.
„Ég tek í stýrið og stefni beint
framan á flutningabílinn. Best
að klára þetta. Hávær og lang-
dreginn lúðraþytur berst frá
flutningabílnum. Ég bíð eftir
skellinum [...] Það er eins og
einhver rífi í stýrið hjá mér
rétt áður en bílarnir rekast á
og bíllinn stefnir út í kant.“
Við ræðum aftur um teng-
inguna við Guð og æðri mátt
og segist Beta vera viss um
að þarna hafi einhver gripið
inn í og bjargað henni. Að-
spurð hvernig það hafi verið
að opna sig um svona ótrúlega
persónulega og viðkvæma
reynslu í bókinni viðurkennir
hún að það hafi verið erfitt.
„Ég hafði aðeins sagt frá
þessu atviki á Al-Anon fund-
um og það vissi eiginlega
enginn af mínum nánustu af
þessu. Ég hef horfst í augu
við þetta og hef þurft að lýsa
þessu augnabliki og tilfinn-
ingunni þegar þér finnst ekki
þess virði að lifa, ég hélt að
mér myndi aldrei líða þann-
ig. En ég veit núna að það eru
margir sem hafa átt svona
augnablik og ég bið fólk um
að leita sér hjálpar, því þetta
líður hjá,“ segir hún.
Tilfinningaþrungin
stund á Esjunni
Frá því að Beta var lömuð og
var að glíma við eftirköst veik-
indanna átti hún sér draum
um að ganga Esjuna. Það liðu
sextán ár þar til hún lét þann
draum rætast. Hún lýsir stund-
inni þegar hún kom loksins á
toppinn.
„Þetta voru blendnar tilfinn-
ingar. Ég hefði getað farið fyrr
upp Esjuna en ég geymdi það,
ég veit ekki af hverju. Þetta
er eins og þú myndir alltaf
geyma besta súkkulaðið því
þú myndir ekki tíma að borða
það. Ég horfði oft á Esjuna og
hafði margoft rætt við vini
mína um að fara með mér, því
ég vissi að þetta yrði tilfinn-
ingaþrungin stund,“ segir hún.
Beta fór að lokum upp Esj-
una með nágrannakonu sinni,
sem hún segir að hafi verið
hárréttur félagsskapur í þetta
verkefni sem hafi verið frekar
andlegt heldur en líkamlegt.
„Þetta var töfrum líkast. Ég
held þetta hafi verið stund fyr-
ir mig að klára þetta, sleppa
takinu á þessum veikindum
og draumum að ég væri kom-
in þarna og nú gæti ég haldið
áfram. Þetta var dásamleg til-
finning að standa þarna uppi
á Steini og horfa yfir Reykja-
vík.“
Kom út sem heil manneskja
Þetta er fyrsta bók Valgeirs og
var Beta á báðum áttum hvort
hún væri tilbúin að opna sig
á þennan hátt fyrir framan
alþjóð. Í dag er hún fegin því
bókin spilaði stórt hlutverk í
að hjálpa henni að finna innri
frið. „Valgeir tók mig í ótrú-
lega þerapíu. Ég sagði við
hann í lokin: Þó ég borgi allan
þennan kostnað og það komi
aldrei út nein bók þá kom heil
manneskja úr þessu sam-
starfi,“ segir Beta.
„Með því að vera sönn, ef
ég get hjálpað einhverjum,
þá verð ég sátt. En ég veit
það stundum ekki hvað varð
til þess að ég opinberaði mig
svona. Ég segi það bara í
hreinskilni, þá held ég að það
hafi verið einhver sem ýtti
okkur áfram,“ segir Beta og
bætir við að stundum velti hún
fyrir sér hvort það sé heimska
eða æðri máttur sem ráði för.
Bað til æðri máttar
Í gegnum árin hefur lífið
fært Betu krefjandi verkefni,
sem sum hafa verið henni um
megn, og á þeim tímum hefur
hún leitað til æðri máttar. Hún
rifjar upp 2017, sem reyndist
henni erfitt ár.
„Eitt við mig, ég gefst ekki
upp en ég var alveg að bugast.
Ég bað til Guðs og æðri mátt-
ar um hjálp og mér fannst ég
alltaf vera leidd áfram,“ segir
hún og nefnir að í gegnum
ótrúlegar tilviljanir hafi vegir
hennar og annarra legið sam-
an og í gegnum það hafi hún
fengin einstök tækifæri. Hún
nefnir vinskap sinn og lista-
kokksins Alberts Eiríkssonar.
„Það er eins og ég hafi
staðið á leiksviði og lífið hafi
sent mér réttar manneskjur
á réttu augnablikunum til að
hjálpa mér,“ segir hún.
Hefði vilja horfast
í augu við óttann
Þegar Beta horfir til for-
tíðarinnar hugsar hún að hún
hafi gert margt rétt í veikind-
unum. Hún dvaldi oftast ekki
í að hún væri svona veik. Á
meðan hún brosti lömuð í
sjúkrahúsrúminu grétu vinir
hennar frammi á gangi.
„Ég vildi að ég hefði fengið
þá hjálp við að horfast í augu
við óttann minn, því ég var
auðvitað óttaslegin. Í staðinn
bældi ég hann niður og hark-
aði af mér. En ég er líka þakk-
lát fyrir að ég hafi ekki alveg
áttað mig á alvarleikanum,“
segir hún.
Beta segir að hún hafi velt
því fyrir sér hvort hún hefði
náð sér fyrr ef hún hefði
fengið að tala um tilfinn-
ingar sínar, ótta og vanmátt
sinn gagnvart því að hugsa
um börnin sín eftir veikindin.
„Ég var ekki hæf til að vera
eiginkona eða móðir, ég var
ekki hæf til að fara aftur út í
lífið. En einhvern veginn var
kerfið okkar þannig að það var
litið svo á að ég hefði náð mér
af sjúkdómnum og var send
heim, fékk einhvern hjólastól
og svo bara bless. Þetta var
svo erfitt því ég sagði aldr-
ei neitt, ég sagði ekki að ég
væri að bugast. Árin liðu og
ég komst í gegnum þetta. Sem
betur fer.“ n
Það er eins og
einhver rífi í
stýrið hjá mér
rétt áður en bíl-
arnir rekast á
og bíllinn stefnir
út í kant.
DV 11. DESEMBER 2020