Harmonikublaðið - 01.05.2018, Blaðsíða 15

hvorki verður mæld í vindstyrk né vatnsmagni,
heldur í vináttu, kærleika og gleði. Þetta er
það sem sameinar félögin í dag. Þetta er að
mínu mati stærsti og áhrifaríkasti viðburður
sem framkvæmdur hefur verið af einstaklingum
um framgang harmonikunnar. Fleiri hundruð
ef ekki þúsundir sækja þessar útihátíðir, hitta
gamla vini og eignast nýja. Kalla má þetta
lffstíl hjá stórum hópi fólks. Það væri full
ástæða tii þess að skrá þetta sérstaklega sem
heimildir í bækur sögunnar. Hjartans þakkir
fyrir framtakið félagar. Harmonikuþættirnir
hans Gunnars Kvaran á INN hafa verið mjög
góðir og ég veit að þeir hafa fengið mikið
áhorf, nú þarf bara að snúa sér að Hringbraut
og hvernig væri að gefa ungu fólki tækifæri til
að stjórna svona þætti, það gæti verið
tilbreyting í því og jafnvel vakið áhuga hjá
yngri kynslóðinni.
Nú í ár fögnum við 100 ára fullveldi Islands,
þetta er kjörið tækifæri fyrir SIHU að blása
til sóknar og gera eitthvað verulega skemmtilegt
af þessu tilefni, við eigum alltaf að vera vakandi
og taka þátt í hvers konar viðburðum sem í
boði eru með harmonikuna að vopni.
Að þessu sögðu finnst mér staðan vera nokkuð
góð, en það er farið að molna undan
kjarnanum og við því þarf að bregðast.
Harmonikufólk um land allt gleðilegt sumar.
Lifið heil!
9. apríl 2018,
Guðrún Guðjónsdóttir
Harmonikufélagi Reykjavíkur
Skoflifl timaritis og flettið harmonikublöðum frá 1986
Þórir Magnússon
f. 25. febrúar 1938 - d. 29. janúar 2018
Þórir Magnússon trommuleikari er fallinn
frá tæplega áttræður að aldri. Genginn er
merkis maður, bæði sem tónlistarmaður
og góðmenni. Hann hafði átt við vanheilsu
að stríða all lengi en var lunkinn að halda
sínum áætlunum án þess að kvarta. Ég
kynntist þessum öðlingi fyrir rúmum 40
árum er við tókum þátt í stofnun Félags
harmonikuunnenda Reykjavík árið 1977.
Er hópurinn stækkaði og við tókum að
hittast á ýmsum viðburðum, varð manni
Ijóst hversu þekktur Þórir var innan
tónlistargeirans. Hann hafði verið
þátttakandi sem trommari með mörgum
hljómsveitum og hefúr svo verið allar götur
síðan. Ekki nóg með það, í okkar félagsskap
höfum við til fjölda ára boðið erlendum
harmonikusnillingum m.a. á árshátíðir og
hefur þá Þórir ávallt verið fenginn til að
spila með þeim. Án undantekninga hafa
þessir menn borið á hann lof fýrir góðan
og taktfastan trommuleik. Er ég kom fýrst
á Hjallaveginn þar sem hann bjó með
móður sinni, sagði hún mér að þegar reynt
var fýrst að kenna Þóri hefðbundna
borðsiði, svo sem að nota hnífapör við
borðhaldið, hafi stráksi strax beitt þeim
sem trommukjuðum af miklum móð svo
undirtók. Einn daginn hringdi Þórir sem
oftar í mig, þá vegna bilunar í hitakerfi
íbúðar hans á Hjallaveginum. Plötu var
smellt á fóninn með fjörugri harmoniku-
tónlist. Þegar kerfið tók að hitna, renndi
minn maður á könnuna af rómaðri
gestrisni, með brosi og kærleika. Hljóm-
plötusafn trommarans er digurt að
vöxtum, en hann keypti allar harmoniku-
hljómplötur og diska innlenda sem erlenda
það best ég veit og kunni líka að njóta
þeirra. Þá var hann áskrifandi að blaðinu
Harmonikan er fýrst kom út 1986 og síðar
Harmonikublaðinu eftir að hið fýrra lagði
upp laupana. Þórir fýlgdist vel með því
sem var að gerast í harmonikumálum og
eftir að harmonikumótin hófust stundaði
hann þau af miklum móð með vini sínum
Guðmundi E. Jóhannssyni sem var
bíleigandi. Eitt sinn er þeir félagar komu
saman á mót Harmonikunnar í Galta-
lækjarskógi sagði Guðmundur heldur súr
á svip að Þórir hafi nánast sofið í bílnum
á leiðinni austur, þrátt fýrir að fjörug
harmonikutónlist hafi hljómað um bílinn.
Þórir átti auðvelt með láta sér renna í
brjóst. Þórir og Guðmundur voru báðir
starfsmenn hjá Reykjavíkurborg, voru
góðir vinir með sömu áhugamál þó ólíkir
væru. Þeir vinirnir þeystu á Lödunni milli
móta á sumrin, þótt farartækið sýndi oft
ýmsa lesti á löngum ferðum, held þó að
hljómflutningstækin hafi skipt höfuðmáli
í hinni rússnesku fjórhjóla tónleikahöll.
Þórir hafði yndi af að ferðast, innanlands
sem utan. Á góðri stund hafði hann gaman
af að segja frá, var minnugur á staðháttu,
hafði skemmtilegan og lúmskan húmor.
Þá kom fram sérstakur grallarasvipur og
bros er líka sást í tilþrifúm við trommurnar.
Félag harmonikuunnenda Reykjavík var
hans stóra lán í lífinu, þar fann hann sig
velkominn, stundaði allar samkomur þess,
var trommari á öllum böllum og átti innan
félagsins góða og trausta vini. Hann var
sæmdur silfurmerki félagsins 1997 og
gerður heiðursfélagi 2008. Þessi sómakæri
maður sem aldrei vildi vera fýrir neinum
hefur nú öðlast frið og hvíld, en minningin
um góðan trommuleikara og gull af manni
mun lifa. FHUR sendir samúðarkveðjur
til systkina Þóris, ættingja og annarra
ástvina.
Hilmar Hjartarson
15