Harmonikublaðið - 01.05.2018, Blaðsíða 17

Harmonikublaðið - 01.05.2018, Blaðsíða 17
Magnús Eiríksson Höfundur lagsins að þessu sinni er Magnús Eiríksson, en hann hefur síðustu áratugina verið einn vinsælasti lagahöfundur þjóðar- innar. Magnús er fæddur í Reykjavík 25. ágúst 1945 og er sá fyrsti af Bítlakynslóðinni sem á lag í blaðinu og er það vonum seinna. Hann komst yfir fyrsta gítarinn fyrir fermingu og var farinn að leika með skólahljómsveit stuttu seinna og þá var stutt í ballspilamennskuna. Ritstjóranum eru minnistæðir dansleikir í Sigtúni við Austurvöll þar sem hljómsveitin Pónik hélt uppi stuðinu nokkra vetur, en þar var Magnús með gítarinn að vopni. Síðar kom til sögunnar Mannakorn og þar á eftir Brunaliðið. Hann stofnaði Blueskompaní, en blues hefur alla tíð heillað Magga. Síðustu árin hafa þeir KK átt mjög skemmtilegt samstarf. Þá má ekki gleyma að fljótlega varð hann kunnur sem Maggi í Rín, en Rín var hljóðfæraverslun á horni Njálsgötu og Frakkastígs. Þar voru seldir dýrindis gítarar. Hann var ekki gamall þegar fyrstu lögin urðu til. Eitt þeirra „Jón á líkbörunum“ var reyndar bannað hjá Ríkisútvarpinu. Það sem á eftir kom var svo sannarlega ekki bannað, en tónlist Magga hefur hljómað í stöð allra landsmanna og öllum hinum svo lengi sem elstu menn muna. Hver man ekki lög eins og Eger á leiðinni, Reyndu aftur, Braggablús, Jesús Kristur ogég, Þjóðvegurinn, Hudson Bay, Obyggðirnar kalla og Garún að ógleymdum Gleðibankanum, sem var fyrsta lagið sem Islendingar sendu í Evróvisjonkeppnina. Listinn er ótrúlega langur, líklega eitthvað vel á þriðja hundrað lög, sem komið hafa úr penna snillingsins, en hann hlaut heiðurs- verðlaun íslensku tónlistarverðlaunanna 1999. A níunda áratugnum tók Rikisútvarpið upp þá nýbreytni að bjóða dönskukennslu í sjónvarpinu. Þá þurfti kynningarlag og Vals nr. 1 varð til. Ákaflega fallegt lag, sem Sigurður Alfonsson gekk frá fyrir áskrifendur Harmonikublaðsins. Eiginkona Magnúsar var Elsa Guðrún Stefánsdóttir, sem lést 1999 og eignuðust þau þrjá syni. Friðjón Hallgrímsson Bjarni Marteinsson f. 30. desember 1942 - d. 20. mars 2018 Mér brá óneitanlega við þá fregn að gamall vinur og samherji væri látinn, skömmu eftir að við höfðum hist, þá reyndar eftir margra ára hlé í okkar samskiptum. Það eru nánast 40 ár frá því fundum okkar bar fyrst saman, nánar til tekið í september 1977. Við höfðum báðir verið í harmonikunámi hjá Karli Jónatanssyni, hinum mikla hugsjónamannni um að halda merki harmonikunnar á lofti. Karl fékk þá snilldarhugmynd að stofna félag um þetta magnaða hljóðfæri, sem á þessum árum hafði orðið að lúta í lægra haldi fyrir gítarnum og hljómborðinu, eða í raun tískustraumum í tónlistarsögunni. Félag harmonikuunnenda í Reykjavík varð að veruleika þann 8. september 1977, þar sem Bjarni var kosinn formaður. Bjarni var svo sannarlega hinn sanni hugsjónamaður til að bera þann kyndil og koma boðskap þessa töfrahljóðfæris til almennings, enda varð stofnun þessa félags í Reykjavík til þess að kveikja áhuga um allt land, þannig að hvert félagið af öðru var stofnað í ýmsum landshlutum og bæjarfélögum. Samvinna okkar hófst þarna strax í upphafi, varð undirritaður fljótlega formaður skemmtinefndar, en hún hafði það hlutverk að fá hina ýmsu harmonikuleikara til að koma fram og skemmta sér og öðrum. Maður líkir þessu oft við byltingu svo magnaðar viðtökur og gleði spratt út af þessu öllu saman. Á sjö fyrstu árum félagsins var Bjarni formaður og á þeim tíma tókst honum að koma á framfæri með blaðagreinum til hvers var ætlast með félagsstofnuninni. Það var gefin út hljómplata, komið fram í sjónvarpi og tekið á móti norskri harmonikuhljómsveit, Málselv Nyje Trekkspillklubb og fleirum. Þessi fyrstu ár skiptu sköpum í uppbyggingu þessa félagsskapar, ekki nokkur spurning. Trúlega höfðu hin glæsilegu hjón Bjarni og kona hans Guðborg með það að gera hve vel var eftir okkur tekið. Bjarni Marteins var fyrsti formaður félags um harmonikuna þar sem keppst er um að hún haldi velli í tónlistarflóru alls landsins og hefur það svo sannarlega tekist. Ungir sem aldnir koma nú fram stoldr að leika fyrir landslýð við hin og þessi tækifæri, á það sem við getum með sanni kallað þjóðarhljóðfærið. Harmonikufélag var reyndar stofnað í Reykjavík árið 1936, en það hélt aðeins velli 1-2 ár fram á stríðsárin. Það starfaði sem stéttarfélag til að bæta kjör harmonikuleikara, hvetja til metnaðar í harmonikuleik, læra nótnalestur og þessháttar. Fyrstu árin í sögu félags okkar með Bjarna Marteins í fararbroddi skópu þann stíl sem enn hefur að mestu verið í hávegum hafður varðandi uppbyggingu félagsins. Skemmtifundir og dansleikir héldu fram eftir árum uppi blómlegu starfi. Sú starfsemi hófst einmitt á upphafsárunum og er enn við líði. Eg minnist oft í huga mér góðs samstarfs með Bjarna, hann var sveigjanlegur en umfram allt metnaðarfullur fyrir velferð félagsins. I nóvember sl. var haldin stórveisla til að minnast stofnunar félagsins fyrir 40 árum. Þá voru ýmsir menn og konur heiðraðir og þar með Bjarni Marteins gerður heiðursfélagi. Hann gat ekki verið viðstaddur þau tímamót vegna veikinda, en við heimsóttum þau hjónin nokkrir félagar úr F.H.U.R á heimili þeirra að Merkinesi í Höfnum. Kæra Guðborg kærar þakkir fyrir yndislegar móttökur og gestrisni. Við í félaginu samhryggjumst þér og fjölskyldu ykkar af heilum hug. Fyrir hönd F.H.U.R. sendum við til allra aðstandenda kveðjur og þakkir. Megi nafn Bjarna Marteins lifa um ókomin ár. Hilmar Hjartarson 17

x

Harmonikublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Harmonikublaðið
https://timarit.is/publication/1088

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.