Harmonikublaðið - 01.05.2018, Blaðsíða 14

Með harmonikuna að vopni
Ágætu lesendur Harmonikublaðsins hér ætla
ég að festa á blað smá vangaveltur um stöðu
harmonikunnar eins og mér finnst hún blasa
við okkur í dag, en fyrst ætla ég að rekja fyrir
ykkur kynni mín af þessu frábæra hljóðfæri.
Þegar ég var 55 ára gömul fékk ég þá bjartsýnis
flugu í höfuðið (eina af mörgum) að ég gæti
líklega lært á harmoniku, en ég hef alla tíð
haft mikinn áhuga á harmonikutónlist. Næsta
skrefið var að fletta upp í símaskránni og hafa
upp á einhverjum sem kenndi á harmoniku
og fyrir valinu varð Karl
Jónatansson. Hringdi ég síðan í
Karl og sagði honum eins og var
að ég hefði áhuga á að læra á
harmoniku, ég spurði hann hvorr
ég væri ekki orðin of gömul, ég
hefði aldrei haft hljóðfæri undir
höndum og ætti ekki einu sinni
harmoniku. Karl sagði að maður
væri aldrei of gamall og hann ætti
líklega harmonikupúdu sem hann
gæti lánað mér svona fyrsta kastið.
Ekki leið nú langur tími þar til ég
var búin að kaupa mér harmoniku
og komin í fullt nám hjá Karli,
sagði hann að þetta gengi nú bara
nokkuð vel en hann hefði gjarnan
viljað fá mig fyrir svona 20-30
árum. Þetta var að hausti en
fljótlega eftir áramót fór Karl að
hafa orð á því að nú væri komið
að því hjá mér að fara í
Stórsveitina. Mér fannst þetta
mjög ógnvekjandi þannig að ég
bað hann bara vel að lifa og sagði
honum að ég væri aðeins að gera þetta fyrir
sjálfa mig. Karl sagði þá ákveðinni röddu, þetta
er liður í kennslunni Guðrún og sá ég það
strax að þarna var engin undankomuleið. Þar
með var ég komin í hljómsveit. Þegar
Harmonikufélag Reykjavíkur fór til Færeyja
fyrir nokkrum árum, vantaði okkur úrsetningu
af laginu Rasmus. Eg hringdi í Kalla og bað
hann að útsetja lagið fyrir okkur og var það
sjálfsagt, ég mætti sækja nóturnar til hans um
miðnætti sama dag. Um kvöldmatarleytið
hringdi Karl og sagði að ég mætti sækja
nóturnar. Eg kom við í blómabúð, keypti
fallega rós og færði honum og sagði síðan við
hann, þú varst aldeilis snöggur að þessu. Jaaá
sagði Karl og dró seiminn, þurrkaði sér síðan
svona um nefið og sagði svo, já Guðrún ég
vildi bara koma í veg fyrir það að þú færir að
berja hér allt húsið að utan um miðja nótt og
ónáða hana Sólveigu mína. Eg lét þau orð falla
í einhverju viðtali að Karl væri afbragðs góður
kennari og svo væri hann bara svo mikill
sálfræðingur, hefði nánast allt til að bera sem
góður kennari þyrfti að hafa.Ekki leið nú á
14
löngu þegar gárungarnir í félaginu mínu
hringdu eða ég mætti þeim á götu að þeir
spyrðu mig hvort ég væri ennþá hjá
sálfræðingnum. Ég fæ seint þakkað Kalla fyrir
þolinmæðina og hvatninguna í kennslunni og
alla þá gleði sem þetta yndislega hljóðfæri
hefur gefið mér síðan.
Það voru stórhuga menn sem stofnuðu fyrstu
harmonikufélögin hér á landi og síðar SIHU
en hvað er það sem hefur haldið þessum
félögum gangandi fram á þennan dag? Það
er auðvitað fólkið í félögunum, en fyrst og
fremst hafa félögin verið umgjörð utan um
þessa frábæru harmonikuleikara sem við
höfum haft og getað teflt fram.
Harmonikuleikarar sem sumir hverjir teljast
jafnvel á heimsvísu, frábærir kennarar sem
nánast hafa komið með nemendur á
færiböndum inn í félögin. Við eigum þessu
fólki mikið að þakka. Það er gaman að fylgjast
með unga fólkinu okkar í dag, við sáum það
á þessu glæsilega landsmóti á ísafirði síðastliðið
sumar, þau sýndu okkur hvað hægt er að gera
með harmonikuna að vopni. Þetta gera ekki
aðrir betur, hæfileikarík ungmenni sem hafa
haft góða leiðsögn. Við sjáum líka unga fólkið
okkar hér á höfuðborgarsvæðinu og um land
allt, spilandi með jassgrúbbum, trúbadorum,
í kirkjum og fleiri stöðum að ógleymdum þeim
ungmennum sem eru í framhaldsnámi
erlendis. Ég get ekki stillt mig um að nefna
hér þrjár konur sem mér hefur fundist mjög
gaman að fylgjast með. Það er Margrét
Arnardóttir sem hefur svolítið farið sínar eigin
leiðir sem er bara gott, en á ekki langt að sækja
hæfileikana, faðir hennar Örn Arason var einn
af bestu spilurum í Harmonikufélagi
Reykjavíkur og starfaði með félaginu í mörg
ár og síðan þær stöllur Hildur Petra og Vigdís
sem virðast ætla að halda uppi þessari gömlu
góðu dægurtónlist af hjartans list. En gleymum
því ekki, að kjarni hverrar þjóðar eru börnin
og það gildir einnig um harmonikufélögin.
Við þurfum að hlúa betur að börnunum,
hvetja þau og reyna að vekja áhuga þeirra á
harmonikunni, efla leikskólaspilið, en það er
eins og botninn hafi dottið úr því.
Það eru líklega 3-400 leikskólar á
öllu landinu og ef við gætum vakið
áhuga hjá bara einu barni í
hverjum skóla, já þá værum við
bara í nokkuð góðum málum.
Félagar góðir hikið ekki við að
bjóða ykkur fram til spilamennsku
í leikskólunum, við sem höfum
spilað fyrir börnin þar vitum að
þau hafa gaman af harmonikunni,
en leikskólastjórarnir sumir hverjir
hafa engan áhuga. Það vantar
eftirfylgni og hvatningu frá SÍHU
í þennan flokk mála. Við þurfum
að gera veg harmonikunar sem
mestan og vera sýnilegri.
Harmonikusamfélagið er öflugt
samfélag en við megum aldrei
gleyma að láta einnig gott af okkur
leiða. Spilum eins oft og við getum
fyrir gamla fólkið okkar en þetta
er sú tónlist sem það ólst upp við
og gleðin í hverri sál leynir sér
ekki. Það göfgar lífið að geta látið gott
af sér leiða. Ekki má gleyma öllu hinu fólkinu
sem alltaf er á hliðarlínunni með sínar
vinnufúsu hendur til í tuskið hvar og hvenær
sem er. Við ættum líka að þakka dönsurunum
alveg sérstaklega, danslist þeirra kraftur og
gleði skilar sér inn í dansmúsíkina.
Eitt er það sem mér finnst alveg stórkostlegt,
en áttaði mig ekki almennilega á því fyrr en
ég horfði á þáttinn hans Gunnars Kvaran þegar
hann var með Hilmar Hjartarson í viðtali. Þar
kom fram að þeir félagar Hilmar og Þorsteinn
Þorsteinsson hafi staðið fyrir fyrstu útihátíð
harmonikunnar hér á landi og ég fór að hugsa.
Ætli þá félaga hafi órað fyrir því hvaða
afleiðingar og áhrif þetta myndi hafa á
harmonikusamfélagið. Með þessari fyrstu
útihátíð hrundu þeir félagar af stað þvílíkri
flóðbylgju sem farið hefur um landið eins og
stormsveipur, sem markast af því að útihátíðir
harmonikufélaganna eru haldnar nánast allt í
kringum landið allar helgar frá því á vorin og
fram á haust, þar kemur fólk saman, gleðst,
syngur, spilar og dansar. Þarna var ótrúlegri
flóðbylgju hrundið af stað, flóðbylgju sem
Guðrún Guðjónsdóttir