Freyr - 15.11.1967, Síða 11

ofninn. Konan í fjallabyggðinni lítur á
þetta sem sjálfsagðan hlut.
—o—
Köldum svita sló út um öldunginn, hann
rauk upp með andfælum úr svefni, er líkt-
ist martröð. Nú dugir ekki að sofa. Hann
hafði staðið á barmi hengiflugsins og hékk
í taug yfir hyldýpinu fyrir neðan. Uppi á
brúninni situr maður og heldur í endann
en niðri í berginu er fé í sjálfheldu á hillu
og kemst hvorki fram eða aftur, og þangað
vill sá, er hangir í tauginni, komast til
hjálpar. Hann hrópar til þess er uppi situr
óg biður um meiri kaðal, en svo langt er í
milli að þeir heyra naumast hvor annars
raust. Hann fær svo langt sig að hann
kemst á hilluna og til fjárins, og þá er um
að gera að vera snar og koma snörunni um
hálsana. Tilbúið: Reipið er fest og merki
gefið um að nú megi draga upp og þetta
tekst, og þetta endurtekst. Martröðin kem-
ur stundum, þegar ég vil sofna eða er rétt
að sofna. „Það eru líklega minningar tauga-
spennings frá fyrri árum, sem sækja að
mér“, segir öldungurinn stilltur og alvar-
legur.
—o—
Það er myrk septembernótt. Tveir hjarð-
menn höfðu borðað kvöldmatinn, vatns-
grautinn sinn, og vildu nú sofa á lyngbæl-
inu í kofanum. Kyrrt og milt var úti og
stöku sinnum heyrðust bjölluhljómar þeg-
ar skepnur hreyfðu sig lítillega. í fjarska
mátti heyra dyn fossins í fjarðarbotninum.
Allt í einu var eins og óveður skylli yf-
ir. Öskur og drunur, braml og brothljóð,
þungt fótatak hristi jörðina og bjöllukliður
fyllti loftið svo hjarðmennirnir þutu upp
til handa og fóta.
Annar þrífur framhlaðninginn, fer að
glugganum, sem einnig er notaður sem
dyr. Félaginn er á hælum hans. Eitthvað
dökkt er úti fyrir. Skotinu er hleypt af,
björninn öskrar og mennirnir geisast. Báð-
ir voru þeir komnir út, en hvernig þeir kom-
ust inn báðir, um svo lítið op, er torskilið.
Byssan var hlaðin á ný í mesta skyndi og
hinn greip öxina, nú skyldi búast til varn-
ar. Nú má skepnan koma. En skepnan var
HjarSmannakofinn
heyrir að sjálfsögðu til
fastri dvöl hirðanna,
sem dvelja sumar eftir
sumar á sömu slóðum.
Kofarnir voru aðallega
grjótbyrgi fyrr á tím-
um, nú er meira til
þeirra vandað og vistin
öll gerð að sniði okkar
tíma.
F R E Y R
447