Morgunblaðið - 31.07.2020, Page 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. JÚLÍ 2020
✝ Sölvi SteinnÓlason fæddist
í Keflavík 26. maí
1963. Hann lést á
heimili sínu að
morgni 26. júní
2020.
Faðir hans var
Óli Jóhannes
Ragnarsson, f. 12.
sept. 1930, d. 6.
janúar 2005. Móðir
hans er Hjördís
Anna Sölvadóttir, f. 21. okt.
1933. Þau slitu samvistum, en
Hjördís giftist svo Norman
Ungurait, f. 23. júlí 1940, d. 13.
ágúst 1997.
Sölvi var næstyngstur níu
systkina. Systkini hans eru:
Reynir Örn, f. 1951, Þórunn
Ragna, f. 1952, Anna Guðlaug,
f. 1954, Hörður Hólm, f. 1955,
Margrét Laufey, f. 1956, Hólm-
fríður, f. 1958, Helgi Sigfús, f.
1961, og Linda Björk, f. 1964.
Birta Sjöfn, Óskar Ölver og
Anja Rós. Ísabella á soninn Jón-
as Orra.
Maki Kristínar Lárettu er
Elvar Árni Grettisson.
Maki Söru Lindar er Guð-
mundur Jónsson og börn þeirra
eru Elísabet Anna, Viktoría
Alba og Sölvi Marinó.
Maki Hjördísar Önnu er
Bjarki Freyr Hauksson og börn
þeirra eru Alexandra Líf og
Frosti Freyr.
Sölvi vann lengst af í bygg-
ingariðnaði sem verktaki en
vann ýmis störf, m.a. sem kokk-
ur, enda fjölhæfur maður.
Hann flutti ásamt syni sínum á
Þórshöfn árið 2010. Þar bjó
hann til hinsta dags. Móðir
hans Hjördís flutti heim til Ís-
lands árið 2012 og bjó með
Sölva til ársins 2017 en þá flutti
hún á Dvalarheimilið Naust.
Á Þórshöfn kynntist Sölvi
Margréti Hjaltadóttur og
bjuggu þau saman um tíma.
Þau voru enn í sambandi þegar
hann lést.
Útför Sölva hefur farið fram.
Sölvi ólst upp
bæði í Keflavík og
á Þórshöfn í
Langanesbyggð.
Hann flutti til
Bandaríkjanna
með móður sinni
en flutti svo aftur
til Íslands árið
1987. Ári seinna
kynntist hann Mar-
gréti Steinunni
Pálsdóttur, f. 1962,
sem hann var í sambúð með til
ársins 2010. Margrét átti fyrir
tvær dætur, þær Evu Björk
Jónsdóttur, f. 1981, og Kristínu
Lárettu Sighvatsdóttur, f. 1985.
Sölvi ól þær upp sem sínar eig-
in. Að auki eignuðust þau þrjú
börn saman, þau Söru Lind, f.
1990, Hjördísi Önnu, f. 1993, og
Helga Snæ, f. 1999.
Maki Evu Bjarkar er Maciek
Jablonski og börn hennar eru
Ísabella Margrét, Daníel Máni,
Elsku pabbi. Ég skil ekki af
hverju þú ert farinn. Lífið er svo
tómt núna. Þetta er svo skrítið,
ég sakna þín svo mikið þó það sé
stutt síðan við hittumst. Stutt
síðan við föðmuðumst. Ég sakna
þín því ég veit að það var í síð-
asta sinn. Ég er samt líka þakk-
lát. Þakklát fyrir að hafa fengið
með þér þennan bónustíma þeg-
ar ég og Elvar komum til þín og
vorum hjá þér svo stuttu áður en
þú varst skyndilega tekinn frá
okkur. Ég er þakklát fyrir að
hafa getað spilað við þig en það
fannst okkur svo gaman, pabbi.
Þú stjanaðir við okkur Elvar með
matarveislu á hverju kvöldi,
þannig varstu bara. Það var
yndislegt að fara í Ásbyrgi með
þér og það sem við skemmtum
okkur á leiðinni í bílnum í nafna-
leiknum. Það var ekkert sérstakt
veður sem við fengum en þú
elskaðir þegar það var sól. Þú
hringdir í mig daginn eftir að við
fórum og sagðir mér að nú ætt-
um við sko að vera hjá þér á
Þórshöfn. Nú væri sko sól og svo
hlóstu. Ó, hvað það gleður mig að
vita að þú naust sólarinnar á þín-
um síðasta degi hér í þessu lífi.
Ég kann þetta bara ekki, að
lifa án þess að þú sért til. Mér
finnst eins og þú sért bara heima
hjá þér og þá man ég. Þá er það
eins og þú sért tekinn frá mér
allt upp á nýtt. Þú varst miðjan í
lífi okkar systkina og límið sem
hélt okkur saman. Þú varst svo
góður við okkur og skemmtileg-
ur. Við misstum ekki bara pabba
okkar heldur líka vin. Þú varst
svo einstakur með þinn húmor og
stríðni en líka hvað þú varst dug-
legur að sýna okkur hversu vænt
þér þótti um okkur. Það gerðir
þú með því að vera alltaf til stað-
ar, sama hvað. Þú varst alltaf
tilbúinn að hjálpa, hvort sem það
vantaði hjálp við flutning, að
smíða pall, mála íbúð eða gefa
okkur ráð þegar við höfðum eng-
in. Það getur enginn fyllt í skarð-
ið sem þú skildir eftir. Mig lang-
ar bara að segja þér að ég elska
þig og þakka fyrir að vera pabbi
minn. Ég hefði ekki getað óskað
eftir betri pabba. Ég mun sakna
þín alla ævi. Megir þú hvíla í
friði.
Lítil telpa týnd í heimi,
enginn hana eignað sér.
Engill var þar á sveimi,
setti hana í fangið á þér.
Seinna orðin ung dama,
umvafin lífsins drama.
Þú losaðir tauminn,
gafst þó gauminn.
Hélst fast í hennar hönd,
ekkert rauf ykkar bönd.
Tíminn flaug,
bæði sitt að brasa.
Engillinn með geislabaug,
fór við þér að blasa.
Hann faðmaði þig fast,
niður hjá þér sast,
horfði á þig andast.
Konan tekur að tárast,
týnd enn á ný.
Syrgir hún sárast,
og spyr sig, hví, hví, hví?
Kristín Láretta.
Elsku pabbi minn.
Ég skrifa þessi orð með svo
mikinn sársauka í hjarta mínu.
Hvernig heldur lífið áfram án
þín?
Það er svo ósanngjarnt að þú
sérst farinn frá okkur. Ég veit
ekki hvernig á að tækla þessa
sorg, þennan verk sem er svo
mikill. Það er eins og það sé búið
að rífa svo stóran hluta úr mér
sem kemur ekki aftur – því þú
kemur ekki aftur.
Það er svo stutt síðan þú varst
hjá okkur á Hvolsvelli. Þú hjálp-
aðir Gumma að smíða pallinn,
þið kláruðuð hann á mettíma.
Enda ekki við öðru að búast því
metnaðurinn var alltaf svo mikill
hjá þér.
Ég man þegar ég var ólétt að
Elísubetu Önnu og þú varst sá
eini sem vissir kynið. Ég reyndi
svo oft að fá þig til að hvísla því
að mér en þú gafst þig ekki. Það
var aldrei langt í stríðnina hjá
þér, því þú varst alltaf að þykj-
ast missa út úr þér hvert kynið
var.
Brúðkaupsdagurinn okkar
Gumma er mér dýrmæt minn-
ing, þú varst stór partur af deg-
inum. Þegar ég steig inn í kirkj-
una helltist yfir mig þetta mikla
stress, ég man þegar ég tók í
höndina þína þegar við byrjuð-
um að ganga inn kirkjugólfið, ég
hvíslaði að þér „pabbi ég er svo
stressuð, ég get ekki labbað fyr-
ir framan allt fólkið“. Þú tókst
enn fastar í hönd mína og sagð-
ir, „við gerum þetta saman“. Við
stormuðum saman inn kirkju-
gólfið. Ég fylltist stolti þegar þú
steigst upp á svið og hélst ræðu í
brúðkaupsveislunni okkar
Gumma. Ég veit hvað þú varst
stressaður yfir því. Þessi ræða
er mér svo kær.
Afastelpurnar sakna þín svo
sárt, það er erfitt að útskýra
fyrir þeim afhverju þú varst tek-
inn svo fljótt frá okkur. Þær vita
það að þú ert alltaf hjá þeim og
fylgir þeim hvert skref í lífinu.
Þær munu aldrei gleyma Sölva
afa sínum.
Sölvi litli fékk svo stuttan
tíma með þér, hann átti alveg
eftir að kynnast stríðna afa sín-
um. Ég mun passa að hann
þekki þig í gegnum sögur af þér
sem verða síendurteknar.
Þú varst okkur systkinum
allt. Þú leiðbeindir okkur þegar
við lentum á krossgötum. Þú
hafðir svör við öllu. Þú hjálpaðir
við allt, sama hvað það var. Það
var ekkert verkefni of stórt eða
erfitt. Þú tæklaðir það.
Það var alltaf svo gaman að
vera í kringum þig, enda
skemmtilegastur. Þú varst okk-
ar besti vinur.
Takk elsku pabbi fyrir allt
sem þú gafst mér. Takk fyrir
þann tíma sem ég fékk með þér.
Takk fyrir að vera afi barnanna
minna. Takk fyrir að vera þú.
Ég elska þig að eilífu.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Þín dóttir,
Sara Lind.
Er ég sest niður til að skrifa
þessar línur þá skil ég ekki af
hverju þú varðst að fara? Þús-
undir hugsana fara um hugann,
minningar streyma fram.
Ég vil ekki trúa því að ég geti
ekki hringt í þig aftur og leitað
ráða, ég get ekki aftur heyrt þig
hlæja eða séð brosið þitt sem var
svo smitandi.
Ég reyni að vera sterk og
muna að þú ert enn hér, þó lík-
ami þinn sé ekki hér.
Elsku Sölvi, alla tíð þá varstu
mér sem faðir, ég kallaði þig þó
alltaf Sölva.
Þú hefur ætíð verið mér og
mínum börnum innar handar og
ég gat alltaf leitað til þín þegar
lífið var erfitt, þú hafðir alltaf trú
á mér, að ég gæti staðið upp aft-
ur! Það var mér svo kært.
Þú varst hér á góðu og slæmu
stundunum. Og guð veit að ég
var oft meira en erfið, en alltaf
reyndir þú þó að hjálpa mér, þú
gafst aldrei upp.
Umburðarlyndur, kannski
ekki alveg sá þolinmóðasti en
samt allur af vilja gerður að að-
stoða.
Þegar þú fluttir til Þórshafnar
og eftir ég flutti í Garð þá hitt-
umst við kannski ekki svo oft, en
þú mættir þó alltaf í afmælin,
lést fjarlægðina ekki stoppa þig.
Þú elskaðir börnin þín og barna-
börnin. Og ekki má gleyma lang-
afastráknum sem þú varst svo
stoltur af, ungur maðurinn gerð-
ur að langafa. Mér verður líka
hugsað tilspilakvöldanna þegar
við bjuggum í Hafnarfirði, spil-
aður var Forseti og Skítakall og
þegar þú stóðst í eldhúsinu að
skipa fyrir eða já, haha, taka við
eldamennskunni því við hin
„kunnum“ þetta ekki. Þú varst
snilldar kokkur og held ég fast í
uppskriftirnar þínar, orly-deig,
hamborgarhryggur o.fl., megum
auðvitað ekki gleyma piparosta-
sósunni góðu!
Lífið hefur haft sinn öldugang,
en þú hélst alltaf áfram. Þú vissir
að sama hvað gerðist, þá yrði að
halda áfram, það mætti ekki gef-
ast upp. Þú vildir réttlæti og það
tek ég með mér í lífið. Þú kennd-
ir mér svo margt.
Það er mér kært að hafa náð
að hitta þig og þú hittir yngsta
afabarnið áður en þú fórst. En
það er svo sárt á sama tíma að
hugsa til þess að við höfðum öll
þessi plön fyrir framtíðina, ég
ætlaði að koma með fjölskylduna
til Þórshafnar þetta sumar, þú
ætlaðir að vinna í bílnum með
Maciek, Óskar ætlaði með afa
heim í nokkra daga.Og svo margt
fleira, loksins var allt að smella.
En svona er lífið oft ósanngjarnt,
maður veit víst aldrei hvað morg-
undagurinn býður upp á.
Fráfall þitt opnaði augun mín,
ég vil gera betur, njóta daganna
sem maður hefur, styrkja fjöl-
skylduböndin, standa mig vel.
Því ég veit líka að það er það sem
þú vilt, að sjá okkur systkinin
standa saman, sjá okkur ganga
vel í lífinu.
Elsku Sölvi, ég gæti skrifað
endalaust. Þú varst mér svo kær,
ég elska þig og er svo þakklát
fyrir að hafa haft þig í lífi mínu,
minning þín lifir í huga mér og
þér mun ég aldrei gleyma.
Nú ertu farinn að hvíla þig,
hvíla þig í faðmi friðars.
Eftir dimman veginn þú gekkst,
en ljósið þú barst í hjarta.
Þú lýstir upp veginn, veginn minn.
Leiddir mig áfram
með hendi mína í þinni.
Varst klettur í úfnum sjó lífsins.
Nú ertu farinn að hvíla þig,
hvíla þig í faðmi ljóssins.
Ert mitt ljós um dimman veg,
ljósið sem vísar mér veginn.
Hvíldu í friði elsku Sölvi, afi,
langafi, við söknum þín
Eva Björk Jónsdóttir.
Ég sofna í drauminn og sé þig
hér hjá mér, hvernig brosið þitt
skín og hláturinn gleður. Augna-
blikin eru allt sem við höfum en
það lætur mig hugsa … Er ein-
hver ástæða, og hver þá?
Getum við haldið áfram eða
þurfum við að læra á lífið upp á
nýtt? Svo stóran part vantar …
Þegar reynir á hvar er mín lend-
ing nú? Finnst ég svo ósjálf-
bjarga. Allt er svo óraunverulegt
án þín.
Eru tólf skref fyrir þig?…
Ég veit hversu heitt þú vildir
vera áfram, framtíðin var björt.
Þrjóskur og ákafur þú varst en
meintir alltaf vel. Svo yndislegur
á allan þinn hátt og húmor sem
átti sér enginn mörk.
Púkinn var aldrei fjarri og
hélstu manni alltaf á tánum,
stríðnisglottið mun seint gleym-
ast. Já og dulur þú varst, það
heldur sögunni áfram og er eng-
inn endir vitlaus.
Enginn var betri en annar, við
vorum öll jöfn í þínum augum.
Ég er svo rík af visku þinni.
Allur af vilja gerður og vildir
þú gefa mér heiminn. Fullur af
lífsins reynslu og leiddir minn
veg. Nú verð ég að stökkva og
læra að lenda. Mjúk, hörð, auð-
veld, erfið, það einkennir þína
lífsins bók.
Reyni að kaupa mér allan tím-
ann með þig í för og ég held fast.
Nú lifi ég augnablikin til fulls.
Ég vil bara að þér líði vel.
Þegar allir eru eitt en einn er
allt! Þú horfir á mig og brosir …
Ég vakna.
Elska þig pabbi minn,
þín dóttir,
Hjördís Anna.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Mig langar að minnast
tengdapabba míns með nokkrum
orðum. Fyrsta sem kemur upp í
hugann minn er þakklæti. Ég
þekkti Sölva í tæp 11 ár en samt
finnst mér ég hafa þekkt hann
alla ævi, það eru svo margar
minningar.
Fyrsta minning mín um Sölva
var þegar ég og Sara vorum í
Breiðvanginum. Sara talaði mik-
ið um pabba sinn og fann ég fyr-
ir því hversu mikið hún hélt upp
á hann, enda með tímanum
finnst mér það ekkert skrítið.
Hann var virkilega góðhjartað-
ur, skemmtilegur, heiðarlegur
og einstakur karakter. Þeirri
hlýju sem hann sýndi sínum nán-
ustu voru engin takmörk sett.
Sölvi hafði alltaf skoðanir á öllu
og var hrókur alls fagnaðar þeg-
ar hann hitti vini og vandamenn
og undi sér vel við að hlusta á
aðra og miðla sínu.
Ég man þegar ég og Sara vor-
um að kaupa okkur fyrstu íbúð.
Við vorum ekki einu sinni búin
að skrifa undir kaupsamning þá
var Sölvi mættur að rífa upp
parketið sem var ónýtt og hætti
ekkert fyrr en allt var farið.
Þannig var hann, þegar hann tók
að sér verkefni fyrir hendur þá
var það klárað. Sölvi kenndi mér
líka svo margt enda var hann
ótrúlega klár í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur.
Ég er svo þakklátur fyrir að
Sölvi hafi átt hlut í brúðkaups-
deginum okkar Söru. Hann var
kletturinn hennar Söru sem var
svo stressuð. Hann sagði mér að
sjálfur hafi hann nú líka verið
stressaður en hafði bara gaman
að. Mér er svo minnistætt þegar
við sátum saman á Þórshöfn og
ég spurði Sölva undir fjögur
augu hvort hann myndi sam-
þykkja ef ég myndi giftast dóttir
hans. Hann hikaði ekki við svar-
ið, honum fannst ekkert sjálf-
sagðara enda væri hún búinn að
finna draumaprinsinn sinn. Ég
varð svo ánægður með hann að
við féllumst í faðma.
Á afmælisdaginn hans Sölva
2019 skírðum við Sölva Marinó.
Það var vel við hæfi að hafa
skírnina á afmælisdaginn hans
enda var drengurinn skírður í
höfuðið á honum. Ég man svo vel
hversu stoltur og ánægður hann
var þegar við tilkynntum nafnið,
hann ljómaði allur. Sú stund mun
lifa með okkur.
Síðasta stund okkar saman
var þegar hann kom til okkar á
Hvolsvöll í maí. Ég hafði sagt
Sölva ári áður að mig langaði að
smíða pall fyrir utan húsið en
vissi ekki hvernig ég færi að því.
Hann var fljótur til og var farinn
að reka á eftir mér að smíða
þennan pall. Við ákváðum að
þetta yrði okkar næsta sumar-
verkefni. Sölvi kom alla leið frá
Þórshöfn til þess að hjálpa. Hann
áætlaði tvær vikur í verkið, en
viti menn, pallurinn var kominn
upp á fimm dögum. Það var aldr-
ei stoppað og hann talaði um að
þetta væri sennilega flottasti
pallur sem hann hafði gert.
Ég kveð yndislegan tengda-
pabba og vin með miklum sökn-
uði. Við söknum hans óendanlega
mikið og ég er svo þakklátur að
hafa fengið að kynnast honum.
Minningin um þig lifir í hjarta
mínu alla tíð.
Þinn tengdasonur,
Guðmundur Jónsson.
Elsku litli bró, mikið þykir
okkur erfitt að sitja hérna heima
og skrifa þér kveðjuorð. Þetta er
allt svo óraunverulegt, okkur
finnst við munum vakna af vond-
um draumi. Ég (Laufey) talaði
við þig tveimur dögum áður en
þú kvaddir þetta jarðneska líf.
Þú svo hress og kátur og áttir
svo mikið ógert eins og að sækja
bílinn þinn sem þú varst að
kaupa, laga svalirnar, koma aftur
austur og klára hjá Helga bró og
svo má lengi telja. Þúsundþjala-
smiður varst þú, ekkert þér of-
viða og duglegur að hjálpa bæði
börnunum þínum og systkinum.
Mikið var gott að eiga með þér
tíma í þessa tíu daga meðan þú
varst hérna fyrir austan hjá
Helga að smíða og mála. Þá hitt-
umst við daglega í kaffispjalli og
áttum góðar stundir saman.
Einnig var það yndislegt þegar
við fimm systkinin hittumst
heima hjá mér (Tóta, Anna,
Helgi og þú). Þá var nú mikið
hlegið, galsast og sagðar sögur.
Síðan ákváðum við Tóta syss að
fara norður ásamt tveimur son-
ardætrum hennar (Tinnu og
Tótu litlu) að heimsækja
mömmu, ekki stóð á þér að lána
okkur íbúðina, þar sem við áttum
yndislegan tíma og hjá mömmu
okkar. Hennar missir er mikill,
elsku Sölvi, þú varst augasteinn-
inn hennar og hugsaðir svo vel
um hana ásamt Herði. Takk fyrir
allar dýrmætu stundirnar okkar
saman. Börnum, tengdasonum,
barnabörnum og barnabarna-
barni. Vottum við þeim okkar
dýpstu samúð, þeirra missir er
mikill og þú varst þeirra klettur.
Við kveðjum þig með þessu
ljóði.
Hvíl í friði, elsku litli bró.
Þar til við hittumst næst.
Ég hugsa um þig alla daga og nætur
og um hve sárt ég sakna þín.
Það er sem frost í hjarta mínu
sem þiðnar ei þó að bálið dvín.
Afhverju það gerðist veit ég ei lengur
vill bara hafa þig hérna hjá mér.
Ég sakna þín alltaf meira og meira
og vil segja þér hvernig það er.
Mér finnst að heimurinn meg\’ekki
taka
meira af þér frá mér.
Að alltaf þú vitir hvar sem þú verður
að partur af mér verður alltaf hjá þér.
Ég vil líka minna þig á hvað ég meina
um hvernig mér líður með þig.
Að alltaf já alltaf þú eigir að vita
að ég elska þig meira en ég skil
(Halldóra Sigrún Ásgeirsdóttir)
Þínar systur
Þórunn, Anna og Laufey.
Sölvi Steinn Ólason
Ástkær sambýlismaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
LÚKAS KÁRASON
stýrimaður og skipstjóri
frá Drangsnesi,
lést aðfaranótt mánudagsins 23. mars.
Minningarathöfn fer fram frá Grafarvogskirkju miðvikudaginn
5. ágúst klukkan 13. Bálför hefur farið fram.
Gerður Erla Tómasdóttir
Birna Sólveig Lúkasdóttir Ellert Karl Guðmundsson
Erling Þór Pálsson
Ríta Lúkasdóttir Hörður Hilmarsson
Pétur Nygaard Lúkasson Elva Björk Elvarsdóttir
Karen Lúkasdóttir Erik Todal
barnabörn, barnabarnabörn og aðrir aðstandendur