Bæjarins besta - 30.03.1988, Blaðsíða 14

14
BÆJARINS BESTA
Hafsteinn við glæsilegt verðlaunasafn sitt.
þarna miklu meira en ég, en
ég tók þátt í þessu eins og ég
gat. Og það var alveg ofboðs-
leg breyting að fá efri lyftuna.
Þegar neðri lyftan var komin
að þá vorum við sem vorum
að æfa vitanlega mjög ánægðir
með hana en horfðum samt
sem áður alltaf upp í fjallið,
við vildum meira. Enda fór
svo að við ætluðum að setja
upp toglyftu á staurum og
vorum komnir með draslið
upp í fjall. Þá kom Guðmund-
ur heitinn Sveinsson til okkar
og sagði að ef við myndum
hætta þessari vitleysu að þá
skildi hann sjá til þess að það
yrði keypt lyfta næsta ár, og
hann gerði það. Það var alveg
ótrúlegt, þó svo að það væri
enn mikil skuld hvílandi á
neðri lyftunni. Og þetta var
allt drifið upp í sjálfboða-
vinnu. Það var mjög erfitt að
byggja þessa lyftu en þeir voru
alveg ódrepandi þessir karlar
sem stóðu að þessu, eins og
Gummi Sveins, Búbbi prent-
ari, Gulli í Bókhlöðunni, og
Gummi Ágústar, þeir voru
alveg ódrepandi í þessu.
Gullfoss,
fljótandi hótel
Með tilkomu lyftanna
byrjaði almenningur fyrir al-
vöru að fara á skíði og upp úr
því fór Gullfoss að koma
hingað á páskunum með fullt
af fólki. Þá lá hann hérna í
höfninni um páskana eins og
fljótandi hótel. Þarna fór að
aukast gífurlega aðsóknin að
Dalnum af heimafólki en
hefur svo farið dvínandi aftur
undanfarin ár. Örugglega af
því að það hefur ekkert verið
byggt síðan, lyfturnar eru
orðnar þetta 15 til 20 ára
gamlar. Það vantar alveg of-
boðslega mikið nýja lyftu á
svæðið. Seljalandsdalurinn er
alveg ólýsanlegur staður í
góðu veðri, það er ekkert sem
líkist þessu. Það má ekki
gleyma Dalnum og halda að
allt sé í góðu lagi eins og hefur
alltaf verið, það er alls ekki
svo.
Landsliðsþj álfari
í 4 ár
Ef við tölian aðeins um það
sem þú hefur verið að gerafyr-
ir skíðaíþróttina síðari ár, nú
varst þú landsliðsþjálfari í
alpagreinum í fjögur ár, frá
1983 til 1987, hvernig kom það
til?
Ég hafði nú aldrei hugsað
mér að verða það. Ég var að
fara á svokallað C-námskeið
fyrir þjálfara er þetta var
orðað við mig og mér fannst
þá alveg fráleitt að hugsa um
þetta. Það var pressað dálítið
á mig að taka þetta að mér
þannig að ég lét til leiðast.
Þarna var um að ræða að
vinna við mál sem ég hafði
alveg ofsalegan áhuga á, þetta
var fyrst um það að ræða að
æfa upp lið fyrir ólympíuleik-
ana1984.
Eftir ólympíuleikana stóð-
um við síðan frammi fyrir því
að hætta, eins og alltaf hafði
verið gert vegna peningaleys-
is, eða dreifa kostnaðinum á
fleiri aðila, sem var gert. Það
gekk nokkuð vel í byrjun, sem
varð til þess að hægt var að
halda áfram. Þannig að á
árinu 1985 setti ég fram fjög-
urra ára áætlun sem hefur
verið unnið eftir að mestu
leyti síðan. Sumaræfingar
voru auknar mjög mikið, svo
og fræðsla til keppendanna.
Fræðslan breytti mjög miklu,
bæði hvað varðar viðhorf
þeirra og eins skilaði hún sér
í betri árangri.
Þegar ég byrjaði var allur
búnaður liðsins mjög frum-
stæður. Má t.d. nefna að
þegar við lögðum af stað í
fyrstu æfingaferðina okkar á
Áusturrískan jökul í október
1983 átti skíðasambandið
ekki nokkurn skapaðan hlut.
Mér var sagt að búið væri að
leigja fyrir okkur allan búnað
úti. Þegar við komum á stað-
inn fengum við bambusstangir
en þær var ekki nokkur leið að
reka niðu vegna þess að snjór-
inn var eiginlega enginn. Það
var svona 10 til 12 cm djúpur
snjór og svo var ísinn fyrir
neðann. Allir voru með bora
til þess að bora holur í ísinn,
við áttum ekki neitt. Smátt og
smátt eignuðumst við nú samt
alla þessa hluti, við eignuð-
umst liðamótastangir, bora,
videótæki, og við vorum fljótt
komnir með útbúnað eins og
aðrir.
Hver er helsti munurinn á
þeim œfingum sem þú lést
krakkana gera íþinniþjálfara-
tíð og þeim æfingum sem þú
stundaðir sjálfur sem
keppandi?
Við æfðum ekki svona
skipulega og ekki alltaf réttar
æfingar, og líka minna. En
það voru alltaf einhverjir sem
æfðu yfir sumarið þá, en þetta
var ekki nándar nærri eins
skipulagt. En við vorum
ofboðslega mikið á skíðum.
Við vorum kannski meira á
skíðum heldur en gengur og
gerist í dag. Núna er þetta svo
skipulagt, þetta er hópur sem
er með sinn tíma, kannski tvo
eða þrjá tíma á dag og þarf svo
að fara því það er ekki pláss í
brekkunni. Við vorum einir
að æfa, við höfðum allan dag-
inn fyrir okkur.
Nú hafa íslendingar ekki átt
skíðamann sem verið hefur í
toppbaráttunni á erlendum
mótum enn sem komið er,
hvað þurfum við að gera til
þess, eða er það ekki mögu-
leiki fyrir okkur að eiga skíða-
menn ífremstu röð?
Jú það er alveg möguleiki,
en við þurfum bara að átta
okkur á því að hér er um að
ræða heilsárs íþrótt. Við
getum vel æft þrekæfingar hér
á landi, höfum fína aðstöðu í
Kerlingafjöllum og getum
komið upp þannig aðstöðu
víðar. Við höfum ágætis
sumarskíðaaðstöðu hérna, en
þá eru það haustin. Á þeim
tíma árs er ekki hægt að æfa
skíði hérlendis og þá verðum
við að sækja annað, eins og
flestir aðrir gera. Japanir
koma til Austurríkis, Júgó-
slavar koma til Austurríkis,
við verðum að gera þetta eins
og aðrir ef við ætlum að stefna
á árangur. Og við erum farnir
að gera þetta, t.d. var okkar
besti maður, Daníel Hilmars-
son, kominn með 50 skíða-
daga frá sumri og til byrjun
desember 1985 fyrir sitt fyrsta
mót sem er svipað og aðrir
hafa náð. En það sem þarf í
viðbót er fleiri keppendur,
það er alltof lítill hluti af lið-
inu sem heldur áfram. í raun
og veru var það aðeins einn
keppandi sem hélt áfram í lið-
inu allt það tímabil sem ég var
með liðið. Þetta er það sem
þarf að gera og við getum það
alveg.
Ekki nægur skilningur
á skíðavalinu
Nú hefur líka veri sett á
stofn sérstök skíðabraut við
Menntaskólann hér á ísafirði
og þú tekið þátt í því að skipu-
leggja hana, skiptir hún ein-
hverju máli?
Já þar liggja að mínu mati
möguleikar okkar á því að ná
langt á skíðum. Það er það
sorglega við þetta að það er
ekki nægur skilningur á
þessum málum, hvorki innan
skíðahreyfingarinnar, yfir-
stjórnar menntamála, né
annars staðar. Aðrar þjóðir
komu með svona skíðabrautir
inn í menntaskólana fyrir 10