Morgunblaðið - 25.11.2020, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. NÓVEMBER 2020
✝ Sverrir IngiAxelsson fædd-
ist í Reykjavík 25.
október 1927. Hann
lést 8. nóvember
2020.
Foreldrar hans
voru Kristín Ketils-
dóttir húsmóðir, f.
14. október 1895 í
Hvítárholti, Hruna-
mannahreppi, d. 17.
nóvember 1955 í
Reykjavík. og Axel Valdimar
Sigurðsson. f. 28. október 1897 á
Smiðjustíg 4 í Reykjavík, d. 18.
febrúar 1970 í Reykjavík.
Systkini Sverris: Stefanía Ax-
elsdóttir Nielsen, f. 17. nóvember
1917, d. 31. mars 1991; Sigríður
Axelsdóttir Nash, f. 15. maí 1919,
d. 10. júlí 2015; Olgeir Kristinn
Axelsson, f. 6. apríl 1921, d. 9.
júní 2008; Sigurður Axelsson, f.
29. júlí 1932, d. 29. okt. 2019.
Sverrir kvæntist 22. október
1949 Ásu Oddrúnu Þorsteins-
dóttur húsmóður. Börn þeirra
eru: 1) Kristín, f. 31. mars 1952,
sérkennari og námsráðgjafi, gift
Gunnari Bjarnasyni (d. 2014),
byggingameistara. Þau eiga son-
inn Sverri. 2) Ragnheiður, f. 19.
við Vélstjóraskóla Íslands og út-
skrifaðist þaðan sem vélstjóri
vorið 1949 og úr rafmagnsdeild
vorið 1950.
Hann var vélstjóri á togurum
frá Reykjavík 1949-51. Hjá Eim-
skipafélagi Reykjavíkur og
Skipaútgerð ríkisins 1951-54.
Ráðinn vélstjóri hjá Reykjavík-
urborg 1954, vann við Reykja-
víkurhöfn til 1962, og síðan vél-
stjóri hjá Hitaveitu Reykjavíkur
til starfsloka 1997.
Sverrir tók þátt í störfum Vél-
stjórafélags Íslands og Starfs-
mannafélags Reykjavíkurborg-
ar. Hann var einn af stofnendum
Sparisjóðs vélstjóra og sat í full-
trúaráði Sjálfstæðisflokksins um
árabil.
Sverrir kom mikið að verk-
legum framkvæmdum í Vatna-
skógi og sat í stjórn sumarbúð-
anna um tíma. Hann var
sæmdur gullmerki Skógar-
manna KFUM árið 2000. Sverrir
var formaður byggingar-
nefndar KFUM og KFUK þegar
félagið byggði nýjar aðalstöðvar
við Holtaveg. Hann var gerður
að heiðursfélaga þess félags ár-
ið 2008.
Útför hans fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 25. nóvember
2020, klukkan 13. Athöfninni er
streymt á:
beint.is/streymi/sverriraxelsson
Virkan hlekk á streymið má
einnig nálgast á:
https:/www.mbl.is/andlat
janúar 1954, djákni
og verkefnastjóri,
gift Hjalta Huga-
syni prófessor. Þau
eiga börnin Hug-
rúnu og Markús. 3)
Þorsteinn, f. 11.
desember 1955, vél-
fræðingur, kvæntur
Magneu Einars-
dóttur skólastjóra.
Þau eiga dæturnar
Auði Ingu, Hildi
Ingu og Ásu Ingu. 4) Ólafur, f.
27. mars 1965, vélaverkfræð-
ingur, kvæntur Ellen Símonar-
dóttur bókara. Hann á börnin
Grímu Katrínu, Dag Adam og
Mirru Kristínu. Móðir þeirra er
Ragnheiður Ýr Grétarsdóttir.
Sverrir ólst upp í Austurbæn-
um í Reykjavík og gekk í
Austurbæjarskóla. Að lokinni
skólagöngu hóf hann sendlastörf
og stundaði nám í Kvöldskóla
KFUM og var meðlimur þess fé-
lags alla tíð.
Fimmtán ára hóf hann nám í
járnsmíði í smiðju Jóns Sigurðs-
sonar og lauk Iðnskólanum í
Reykjavík vorið 1947 og sveins-
prófi í eldsmíði 1948.
Haustið 1947 hóf hann nám
Látinn er einn af mínum nán-
ustu frændum, Sverrir Axelsson.
Hann og faðir minn, sem voru
bæði bræðrasynir og systrasynir,
ólust upp saman á tímabili og voru
alla tíð afar nánir vinir. Frá því ég
man eftir mér var Sverrir stóri
frændinn sem var alltaf að. Þeir
frændur, pabbi og Sverrir,
byggðu saman þriggja íbúða rað-
hús við þriðja mann og þar var
ekki kastað til höndunum enda
voru þeir báðir sérlega vandvirkir
og kröfuharðir. Allt var útpælt,
hvernig sement skyldi nota, hvað-
an glerið skyldi koma, hvernig
ofnar skyldu vera og svona mætti
áfram telja. Orðatiltækið „til þess
skal vanda sem lengi skal standa“
á einstaklega vel við þegar ég
hugsa um þá tvo. Hvaða orð koma
mér í hug þegar ég hugsa um
Sverri? Jú, athafnasemi, dugnað-
ur, vinnusemi, vandvirkni, ósér-
hlífni, trúmennska og útsjónar-
semi. En einnig einlæg trú,
kærleikur, hógværð, hlýja, glettni
og lífsgleði. Ekki er hægt að
minnast á Sverri öðru vísi en að
nefna Vatnaskóg. Frá því ég man
eftir mér talaði hann mikið um
Vatnaskóg og alltaf eitthvað sem
hann var að byggja upp eða laga
þar. Það var í raun ekki fyrr en ég
fór sjálfur að starfa þar sem ég
gerði mér grein fyrir hversu mik-
ið framlag hans var sem sjálf-
boðaliði um áratugaskeið. Hann
var fastagestur í karlaflokki sem
er vinnuhelgi að hausti. Þangað
mætti hann og lagði sitt af mörk-
um fram yfir nírætt. Einhverju
sinni hentum við gaman að því
þegar hann tók þátt í að rífa niður
gamalt handrið utan við Gamla
skála í Vatnaskógi. Haft var á
orði að það væri lágmark að
Sverrir tæki þetta niður fyrst
hann kom nú að því að setja það
upp … 70 árum áður. Tímans
tönn hafði tekið sinn toll en vönd-
uð var smíðin frá upphafi. Þótt
líkaminn hafi verið farinn að lýj-
ast auðnaðist honum að halda
kollinum í góðu lagi allt til enda.
Hann fylgdist vel með öllu, hafði
skoðanir og gaf ráð. Ég minnist
hans með mikilli virðingu og kær-
leika og bið Guð að blessa minn-
ingu þessa vandaða manns. Fjöl-
skyldunni allri sendum við hjónin,
systkini mín og móðir samúðar-
kveðjur.
Sigurður Grétar Sigurðsson.
Snemma ársins hafði ég hug-
leiðingu á fundi í AD KFUM. Í
kaffinu eftir fundinn heilsaði ég
Sverri. Hann hélt lengi í hönd
mína og talaði um hve gott honum
hefði þótt að hlusta á rödd mína,
málróminn sem hann þekkti svo
vel en hafði ekki oft fengið að
heyra í seinni tíð.
Ósjálfrátt varð mér hugsað til
aðalfunda Skógarmanna KFUM
fyrir tæpri hálfri öld þegar við,
unglingarnir, kusum alla aðra en
Sverri í stjórn sumarbúðanna.
Við kunnum ekki að meta hann,
fannst hann hryssingslegur en
höfðum ekki kynnst umhyggj-
unni undir hrjúfu yfirborðinu.
Heiðursmaðurinn Sverrir var
nefnilega laus við hræsni og til-
gerð. Hann tjáði sig umbúðalaust.
Þegar ég kornungur vígðist
prestsvígslu fékk ég vissulega
mörg kort og skeyti en eitt skar
sig alveg úr, handskrifað á eyðu-
blað fyrir fermingarskeyti sumar-
búðanna í Vatnaskógi:
„Úr húsi okkar eru þér sendar
árnaðaróskir á merkum alvöru-
og hátíðisdegi.
Ungi maður, nú tekur lífsbar-
áttan við. Lífið er hart og á stund-
um miskunnarlaust. Ekki biðjum
við þér værðardaga. Við biðjum
Guð að gefa þér frið og gleði.
Hann blessi þér hvern dag og
hvert ár. Hann gefi þér styrk og
skói fætur þína með fúsleik til að
flytja fagnaðarboðskap friðarins.
Kær kveðja
Ása og Sverrir Axelsson“
Á síðustu árum hefur mér þótt
sérstaklega vænt um þessa
kveðju og þegar hún barst var ég
löngu farinn að meta Sverri að
verðleikum. Að öðrum ólöstuðum
var hann mikilvægasti sjálfboða-
liðinn í öllum verklegum fram-
kvæmdum í Vatnaskógi. Fram-
sýni hans í vatnsveitu- og
frárennslismálum hefur skipt
sköpum í stóraukinni starfsemi á
staðnum, svo það eitt sé nefnt sem
við tökum varla eftir meðan það
er í lagi en fyndum fyrir ef það
brygðist.
Sverrir var einnig í byggingar-
nefnd þegar aðalstöðvar KFUM
og KFUK voru fluttar að Holta-
vegi, gamla húsið endurbætt og
byggt við það. Þessar nýju aðal-
stöðvar voru formlega teknar í
notkun 1994 en störfum Sverris í
byggingarnefnd lauk eiginlega
aldrei. Lengst af kom hann nán-
ast daglega í húsið til að dytta að
og lagfæra það sem þurfti.
Söngurinn „Kristnir drengir,
áfram allir…“ er eins og ortur um
Sverri Axelsson. Þar eru þessar
hendingar í einu erindanna:
Hönd skal ætíð vönd að verki,
vinna það sem nytsamt er….
Þannig voru handarverk
Sverris. Í þeim fólst lifandi trú
sem kemur fram í verki og verður
þannig öðrum til blessunar. Verk
hans voru sprottin af fölskvalaus-
um kærleika og bjartri von um að
fagnaðarerindi kristinnar trúar
næði til sem flestra.
Í síðasta erindi söngsins segir
sr. Friðrik Friðriksson:
Hver í sinni stétt og stöðu
standi vel uns endar raun;
hver einn trúr með hjarta glöðu
himins öðlast náðarlaun.
Guði hjá himnum á
heima munum eiga þá.
Guð blessi ástvini Sverris Ax-
elssonar, ávöxt verka hans og
minningu hans í hjörtum okkar
allra.
Ólafur Jóhannsson.
Í dag er til moldar borinn góð-
ur vinur og félagi, Sverrir Axels-
son vélfræðingur.
Hann var vélfræðingur hjá
Hitaveitu Reykjavíkur og því fé-
lagsmaður í Starfsmannfélagi
Reykjavíkurborgar (St.Rv).
Hann var árum saman aðalfulltrúi
í Fulltrúaráði félagsins fyrir
vinnufélaga sína hjá Hitaveitunni,
hann kom inn í stjórn St.Rv. 1971
og tveim árum síðar var hann
kjörinn varaformaður og gegndi
því embætti í mörg ár auk fjölda
annarra starfa í nefndum og ráð-
um á vegum St.Rv. og BSRB.
Samningsréttur opinberra
starfsmanna og lífeyrismál, auk
hefðbundinna launakrafna og
krafna um almenn félagsleg rétt-
indi borgarstarfsmanna, voru
Sverris heitustu áhugamál alla
tíð.
Leiðir okkar lágu saman árið
1977, í aðdraganda fyrsta verk-
falls opinberra starfsmanna og
þar með borgarstarfsmanna, þar
var Sverrir í samninganefnd
St.Rv., stilltur og yfirvegaður,
traustvekjandi og fastur fyrir ef á
reyndi. Í minningunni hefur hann
síðan alltaf verið þarna einhvers
staðar. Á fulltrúaráðsfundum, að-
alfundum, á þingum BSRB og
ekki skal gleyma aðalfundum líf-
eyrissjóðsins, sem hann lét aldrei
fram hjá sér fara. Hann gaf kost á
sér til starfa í deild eftirlaunafólks
félagsins þegar hún var stofnuð
og veitti henni forstöðu um árabil.
Hann kom í heimsókn til okkar á
skrifstofuna, gjarnan með köku
undir hendinni, hann hringdi og
spurði tíðinda, ekkert fór framhjá
honum sem fréttnæmt gat talist
og varðaði félagið og/eða BSRB á
einhvern hátt. Þegar ákveðið var
að láta rita sögu St.Rv. í tilefni 70
ára afmælis félagsins og skipa
þurfti ritnefnd kom nafn Sverris
auðvitað fyrst upp og þannig má
lengi áfram telja. Sverrir fór auð-
vitað á eftirlaun, en hann var samt
alltaf einhvers staðar nærri, alltaf
til taks, boðinn og búinn, alltaf
hlýr og notalegur.
En nú er hann allur og komið
að kveðjustund.
Farðu vel, félagi og vinur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Sjöfn Ingólfsdóttir
og Garðar Hilmarsson,
fyrrv. formenn St. Rv.
(nú Sameyki stéttarfélag).
Góður vinur er fallinn frá og og
minningar frá langri vináttu og
okkar starfsferli saman sækja að.
Samband okkar hefur ætíð verið
náið enda góður vinur og vinnu-
félagi. Það er því óraunverulegt
að vera að kveðja hann nú eftir
svo náið samband til margra ára.
Allar minningarnar standa mér
ljóslifandi fyrir hugskotssjónum.
Sverrir var vélfræðingur hjá
Hitaveitu Reykjavíkur frá árinu
1964 og stöðvarstjóri frá 1983 þar
til hann lét af störfum á 70. ald-
ursári. Ég kynntist Sverri þegar
ég hóf störf hjá Hitaveitunni árið
1965 og hófst þar mikil vinátta og
unnum við saman þar til hann lét
af störfum. Hann var alla tíð mjög
samviskusamur og vildi hafa hlut-
ina gott betur en í lagi.
Eftir að Sverrir lét af störfum
fórum við reglulega saman í heim-
sókn á Nesjavelli og Hellisheið-
arvirkjun þar sem hann fylgdist
grannt með starfseminni og upp-
byggingu orkuversins. Honum
þótti vænt um að hitta gamla
vinnufélaga sína og hélt sambandi
við þá alla tíð.
Sverrir var virkur í félagsmál-
um og var liðtækur innan Vél-
stjórafélagsins og Starfsmanna-
félagi Reykjavíkurborgar. Þá var
hann mjög virkur innan KFUM-
og KFUK-hreyfingarinnar og
hélt mikið upp á starfið í Vatna-
skógi þar sem hann sinnti hinum
ýmsu verklegum þáttum í sjálf-
boðavinnu. Sverrir og eiginkona
hans, Ása Oddrún, ferðuðust mik-
ið saman innan- og utanlands og
voru mikið útivistarfólk, það var
honum því mikið áfall þegar hún
féll frá eftir erfið veikindi.
Við hjónin kveðjum þig, kæri
vinur, með miklum hlýhug og
þakklæti fyrir okkar kynni og vin-
áttu.
Sigurður G.
Guðmundsson og
Helga Ragnarsdóttir.
Kveðja frá KFUM og KFUK
Það er með virðingu og þakk-
læti sem við í KFUM og KFUK
kveðjum heiðursfélagann Sverri
Axelsson.
Sverrir kynntist ungur starfi
KFUM á Amtmannsstíg og var
virkur í barna- og unglingastarfi
félagsins. Þegar hann hafði aldur
til færði hann sig yfir í aðaldeild
KFUM, kvöldskóla KFUM og
Vatnaskóg. Í starfi KFUM og
KFUK lágu leiðir Sverris og Ásu
Þorsteinsdóttur, eiginkonu hans,
saman. Þau voru alla tíð virk í
starfi KFUM og KFUK og sýndu
með störfum sínum fyrir félagið
ævarandi trúfesti og dugnað.
Sverrir var verkmaður svo af
bar. Framlag hans til KFUM og
KFUK mældist ekki í fjölda
nefnda- eða stjórnarfunda, heldur
í verklegum framkvæmdum, upp-
byggingu og viðhaldi af öllum
toga.
Framlag Sverris til Vatnaskóg-
ar er ómetanlegt. Þar var hann
verkstjórinn í flestum fram-
kvæmdum í fjölda mörg ár. Á ár-
um áður, þegar Vatnaskógur var
lokaður yfir vetrarmánuðina,
leiddi Sverrir vinnuflokka sjálf-
boðaliða til að opna staðinn fyrir
páska, svo hægt væri að hefja
sumarstarfið með vorskólamóti
KSS. Yfir sumarmánuðina voru
svo vinnuflokkar allar helgar, sem
Sverrir undirbjó á virkum dögum
svo að sem mest yrði úr verki.
Sverrir og Ása ólu vissulega
upp sín eigin börn sem öll hafa
lagt sitt af mörkum til KFUM og
KFUK. En uppeldisáhrifa Sverr-
is gætir víðar. Hann ól upp marga
unga menn til góðra verka og
kenndi þeim að vinna, einkum í
vinnuflokkunum í Vatnaskógi. Á
efri árum kom sterkt fram að inn-
an KFUM og KFUK átti Sverrir
mikið í mörgum og margir áttu
mikið í Sverri.
Á níunda áratugnum, þegar
ákveðið var að byggja höfuðstöðv-
ar KFUM og KFUK við Holta-
veg, var leitað til Sverris að leiða
byggingarnefndina. Sinnti hann
þeirri forystu af miklum krafti,
fórnfýsi og útsjónarsemi. Höfuð-
stöðvar félagsins voru vígðar
1994, en hlutskipti Sverris var
ekki lokið þó svo að húsið væri ris-
ið. Hann hélt áfram að dytta að og
sinna viðhaldi að eigin frumkvæði
í sjálfboðavinnu meðan heilsa og
kraftar leyfðu.
Verkstjórinn Sverrir, sem lét í
sér heyra ef honum þótti eitthvað
mega betur fara, hafði líka sínar
mjúku hliðar. Trúin var sterk,
kærleikur og umhyggja fyrir
samferðafólki risti djúpt. Sverrir
var bænamaður. Þau hjónin báðu
fyrir fólki og verkefnum, auk þess
sem Sverrir hitti félaga sína í húsi
KFUM og KFUK, um langt ára-
bil, til að biðja fyrir starfi félags-
ins.
Á hátíðarsamkomu hinn 25.
maí 2008 var Sverrir gerður að
heiðursfélaga KFUM og KFUK á
Íslandi. Með því vildi stjórn fé-
lagsins sýna honum þakklæti fyr-
ir fórnfýsi og ómetanlegt ævistarf
í þágu KFUM og KFUK. Spar-
lega er farið með slíkar viður-
kenningar í KFUM og KFUK, en
fyrir voru aðeins sex heiðurs-
félagar, allt frá stofnun árið 1899.
Sverrir lagði einstaka rækt við
félagið, mætti á fundi og viðburði
allt þangað til heilsan gaf sig núna
fyrr í haust.
Fyrir hönd KFUM og KFUK á
Íslandi sendum við fjölskyldu
Sverris og öðrum aðstandendum
innilegar samúðarkveðjur.
Sólveig Reynisdóttir,
formaður KFUM og KFUK,
Tómas Torfason,
framkvæmdastjóri KFUM og
KFUK.
Mikill öðlingur og öndvegis-
maður, Sverrir Axelsson, hefur
nú kvatt þetta jarðlíf í hárri elli.
Kynni okkar Sverris og vinátta
hófust fyrir rúmum fjórum ára-
tugum síðan, þegar boðað var til
vinnuflokks í Vatnaskógi, einu
sinni sem oftar. Vinnuflokkurinn
var að sjálfsögðu undir forystu at-
hafnamannsins Sverris Axelsson-
ar.
Hann hafði gott lag á að virkja
aðra til verka í Vatnaskógi, enda
vandað til allra starfa.
Vart var sú framkvæmd um
áratugi í Vatnaskógi sem Sverrir
kom ekki þar að með einu eða
öðru móti.
Hann var framúrskarandi
vandvirkur og ábyggilegur í hví-
vetna í öllum sínum framkvæmd-
um.
Ekki naut aðeins Vatnaskógur
starfskrafta Sverris, heldur einn-
ig uppbygging nýbyggingarinnar
á Holtavegi, sem nú hýsir aðal-
stöðvar KFUM og KFUK.
Sverri var fastur fyrir og lauk
við öll sín verk með sóma.
Orðin í Rómverjabréfinu voru
Sverri hugleikin en þau hljóða
svo;
Réttlætt af trú höfum við því frið við
Guð sakir Drottins vors Jesú Krists.
Einnig var sálmur sr. Friðriks
Friðrikssonar honum oft í huga;
Dýrlegt kemur sumar með sól og
blóm,
senn fer allt að vakna með lofsöngs-
róm,
vængjaþytur heyrist í himingeim,
hýrnar yfir landi af þeim fuglasveim.
Guði sé lof, er sumarið gefur blítt,
gefur líka í hjörtunum sumar nýtt,
taka að vaxa ávextir andans brátt,
eilíf þar sem náðin fær vöxt og mátt.
Vil að lokum þakka fyrir ára-
tuga vináttu sem aldrei bar
skugga á.
Blessuð sé minning Sverris Ax-
elssonar vildarvinar Vatnaskóg-
ar.
Bjarni Árnason.
Fallinn er góður vinur og félagi
til margra ára. Fráfall Sverris
kom mér í opna skjöldu. Ég var
búinn að spjalla við Sverri í síma,
eins og svo oft í gegnum árin.
Hann sagðist hafa verið fluttur á
Landakot eftir að hafa fengið
lungnabólgu. Sér liði þokkalega,
færi í æfingar af og til. Þegar frétt
kom um kórónusmit á Landakoti
varð mér hugsað til Sverris. Ég
hringdi en enginn svaraði. Mig
grunaði strax að ekki væri allt
með felldu, þar sem ég vissi að
hann væri með undirliggjandi
sjúkdóm og nú er sá ótti staðfest-
ur.
Kynni okkar má rekja allt til
ársins 1950 eða þar um bil, þegar
ég byrjaði að fara í vinnuflokka í
Vatnaskóg. Þar kynntist ég því að
mörg verkefni hvíldu á herðum
Sverris. Viðhald ýmissa vatns-
lagna og ekki síst rafstöð staðar-
ins sem var sett upp og byggt var
yfir áður en ríkisrafmagn kom á
staðinn. Kalda vatninu var dælt
frá vatnsuppistöðu með sérstakri
dælu sem kallaðist „hrútur“. Við-
hald þessarar dælu hvíldi aðallega
á Sverri. Það má segja að Skóg-
urinn hafi átt hug hans allan um
áratuga skeið. Það var fastur liður
hjá þeim Leifi, bróður mínum,
sem féll frá fyrir nokkrum árum,
og Sverri að fara á hverju vori
upp í Skóg til að undirbúa staðinn
fyrir dvalarflokkana. Sagt var að
þeir hefðu graut í potti ásamt
öðru nesti sem Ása eiginkona
Sverris hafði útbúið. Báðir voru
þeir í stjórn Skógarmanna. Þrátt
fyrir að Skógurinn ætti stóran
hlut í Sverri var allt starf KFUM
Sverrir Ingi
Axelsson
Okkar ástkæra dóttir, móðir, amma, systir
og unnusta,
ELSA ESTER SIGURFINNSDÓTTIR
sjúkraliði,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
laugardaginn 7. nóvember. Útförin fer fram í
Vídalínskirkju, Garðabæ föstudaginn
27. nóvember klukkan 13.
Vegna aðstæðna getur athöfnin bara farið fram að viðstöddum
nánustu ættingjum og vinum.
Útförinni verður streymt á vefslóðinni
https://www.facebook.com/groups/3616417225086635
Blóm og kransar eru vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vija
minnast hennar er bent á Ljósið, endurhæfingar- og
stuðningsmiðstöð fyrir fólk sem fengið hefur krabbamein og
aðstandendur þess.
María Jóhannsdóttir Sigurfinnur Jónsson
Rúnar Geir Björnsson
Dagný Björk Erlingsdóttir María Ósk
Sóley Ósk Erlingsdóttir Sigurjón Kári Sigurjónsson
Elsa Rós
Díana H. Sigurfinnsdóttir Kristjón Jónsson
Atli Gunnar