Bæjarins besta - 17.12.1990, Blaðsíða 29

BÆJARINS BESTA
29
lék hann Pál í Svartfugli og
ýmis hlutverk í söngleiknum
Land míns föðurs, hlutverk
Harðar í Degi vonar eftir
Birgi Sigurðsson, bæði í Iðnó
og í sjónvarpsgerðinni,
Chrispin Usher í Oánægju-
kórnum, Andrew í Algjört
rugl og Hamlet Danaprins í
samnefndum harmleik Wil-
liams Shakespeare.
Hann lék í leikritinu Kjöt
eftir Ólaf Hauk Símonarson
og í Sjang-Eng Síamství-
burarnir eftir Göran Tun-
ström 1989 ásamt Sigurði
Sigurjónssyni. Hann lék
einnig í einu áramótaskaupi,
1987. Pröstur hlaut viður-
kenningu úr afmælissjóði
Leikfélags Reykjavíkur sem
veitt er ungum leikara fyrir
leikafrek á sviði félagsins.
Fleira mætti telja upp en við
látum þessa upptalningu
nægja.
Dagur vonar
„Maður er mismikið
stressaður, það fer allt eftir
hlutverkinu hverju sinni. Ég
held að ég hafi aldrei verið
eins stressaður og í Degi
vonar, eftir Birgi Sigurðs-
son. Pað fannst mér svaka-
legt. Hlutverkið var nokkuð
erfitt. Ég var þrjá tíma á
sviðinu, meira og minna, og
þurfti alltaf að vera svo hátt
stemmdur. Og það tók oft á
taugarnar. Verkið fékk samt
góða dóma.
Síðan lék ég aftur í því í
sjónvarpsgerð. Það er tvennt
ólíkt, skal ég segja þér.
Manni hættir alltaf til að
gera of mikið, ofleika. Það
verður að passa sig miklu
meira í sjónvarpi heldur en á
sviði. Lárus Ýmir Óskarsson
tók mig oft og sýndi mér á
skjánum hvernig ég var. Þá
gretti ég mig svo mikið og
sj ón varpsmyndavélarnar
skerpa allt svo miklu meira
fyrir áhorfendur. Mér finnst
skemmtilegra að leika á
sviði, því í sjónvarpsgerð er
sífellt verið að taka og
klippa, eintómir bútar.“
Hamlet
„Að leika Hamlet Dana-
prins var mjög skemmtilegt.
Þetta var dálítið taugastríð,
mér fannst aldrei neitt
ganga. Ég er yfirleitt
óánægður með flest það sem
ég geri.“ Ertu metnaðarfull-
ur? „Ja, ég held það. Mér
finnst ég alltaf vera ómögu-
iegur. Kannski er það líka
ágætt. Sýningar á Hamlet
voru um 40 talsins og alltaf
fullt hús. Þetta gekk mjög
vel.
En það gekk á ýmsu t.d.
man ég sérstaklega eftir at-
riðinu, - Að vera eða ekki -
þegar ég lá fram á hnén á
sviðinu, dróg sverðið úr
slíðrinu og átti að segja „Að
vera eða ekki“ Þá var klukk-
an einmitt að verða níu og
• Nú standa yflr æflngar Leikfélagsins Baldurs á Bíldudal á teikritinu „Við borgum ekki“ eftir Dario Fo sem Þröstur leikstýrir.
alltaf þegar þetta atriði kom,
þá byrjuðu öll tölvuúrin að
pípa út í sal“ segir hann og
tekur um andlitið á sér og
hlær. „Það brást ekki, alltaf
á þessu sama augnarbliki.
Þetta voru eins og tónleik-
ar.“
Áramótaskaupið
Nú lékst þú í einu ára-
mótaskaupi, hvernig var
það? „Það var voðalega
gaman. Mig hefur alltaf
langað til að vera gamanleik-
ari, hef alltaf ætlað mér það.
Svo einhvern veginn hefur
það dregist. En ég á eftir að
gera það. Ég var svolítið
stressaður að horfa á skaup-
ið heima í stofu á gamlárs-
kvöld og mér fannst það
ekkert sérstaklega gott þá.
Maður fékk svo lítið að gera
sjálfur. Mér finnst ára-
mótaskaup eiga að vera leik-
stýrð og leikin af 6-7 manna
hóp, eins og Spaugstofna er
að gera.
Ég var beðinn um að leika í
áramótaskaupinu núna en ég
varð að hafna því. Það var
mjög erfið ákvörðun. Ég er
búinn að ákveða að vera hér
fram í ágúst á næsta ári og
það þarf að koma andskoti
gott tilboð til að ég breyti
þeirri stefnu.“
Síamstvíburamir
„Ég lék dálítið sérstakt
hlutverk með Sigurði Sigur-
jónssyni í Síamstvíburunum
Sjang-Eng, eftir Göran Tun-
ström. Það var mjög gaman
að leika með Sigga, hann er
góður leikari. Við lékum
samfasta tvíbura, klæddir í
sérútbúið leðurvesti með
totu samfasta á milli okkar.
Við urðum að vera samstillt-
ir í öllu, standa upp, setjast
og ganga í takt, allt varð að
smella saman. Stundum átt-
um við að tala heilu setning-
arnar þannig að ég sagði
fyrsta orðið og hann næsta
og svo koll af kolli. Þetta
ruglaðist hjá okkur í nokkur
skipti, en við björguðum
okkur alltaf út úr því.
í restina vorum við orðnir
mjög samstilltir og vorum
reyndar undrandi á því, hvað
við vorum samtaka. Stund-
um var þetta pirrandi og
einu sinni vorum við báðir
nærri því dottnir ofan í
hljómsveitargryfjuna. Uss,
þar munaði mjóu. Siggi steig
út fyrir sviðið, en hljómsveit-
in var í miðjunni fyrir fram-
an. Og hann stígur á hljóm-
borðsleikarann og það
munaði engu að við færum
báðir ofan á hljómsveitina.
Já,við vorum heppnir þar.“
Leikaralaunin lág
„Leikaralaunin eru
skammarlega lág. Það var
líka þáttur í því, að við fór-
um til Bíldudals. Við vorum
bæði í fullri vinnu, ég í leik-
listinni og hún sem læknarit-
ari. Og ef að dekk á bílnum
skemmdist þá fóru fjármálin
í rúst. Það stóð alltaf svo
tæpt. Fastakaupið mitt var
63 þúsund og svo dreginn
skattur af því og samanlagt
vorum við með 100 þúsund
krónur á mánuði. Það sem
bjargaði okkur voru auglýs-
ingar sem ég tók að mér að
leika í. Það var ágætlega
greitt fyrir það.
Annars finnst mér leiðin-
legt að leika í auglýsingum.
Stundum ganga þær í sjón-
varpinu í 1-2 ár og allir löngu
búnir að fá leið á manni. Svo
þegar ' maður er að leika
Hamlet t.d. hvíslar fólk á
milli sín í salnum - heyrðu er
þetta ekki sá sem leikur í
klósettpappírsauglýsing-
unni? Sumar auglýsingar geta
verið hræðilegar og ef maður
lendir í slíkum auglýsingum
getur allt farið fjandans til.
Þú getur ekki stoppað þær,
og þess vegna reyni ég að
gera eíns lítið af því og ég
mögulega get.“
Til Bíldudals
„Síðan var ég orðinn eitt-