Aðventfréttir - mar. 2014, Blaðsíða 4

4
Við tileinkum þetta fyrsta
tölublað Aðventfrétta 2014
einingu. Innan kirkjunnar
sem utan. Það gerast hlutir
í söfnuðinum í dag sem
eru þess megnugir að spilla
einingu hans. En það er brýnt
fyrir okkur að muna að andi
sundrungar og flokkadrátta
er verk andstæðings Guðs
því hann kom til að eyða,
sundra og tortíma.
Það er athyglisvert að
þegar menn standa á
tunglinu og horfa niður á
blá-græna jörðina okkar
þá er hægt að sjá dökkar
útlínur landmassanna,
hin geysistóru hafsvæði,
hina miklu fjallgarða. En
þvers yfir skjannahvít
Himalajafjöllin sést dökkt
strik. Kínamúrinn. Það er að segja að
úti frá geimnum er eingöngu sjáanlegt á
jörðu það sem Guð hefur gert, nema eitt
mannanna verk – múr.
Okkur ætti ekki að undra þetta. Við
höfum ávallt verið miklir smiðir
aðskilnaðarmúra. Flestir þeirra hafa þó
verið ósýnilegir berum augum eins og
aðskilnaðarmúr milli kynþátta. En ekki
allir. Og það sorglega er að kirkjan hefur
oft á tíðum tekið virkan þátt.
Þetta er í fullri andstöðu við höfuð og
leiðtoga kirkjunnar sem kom til að sætta
og sameina, ekki aðskilja: „Því að hann
er friður okkar. Hann gerði heiðingja og
Ísraelsmenn að einum, hann reif niður
vegginn sem skildi þá að, fjandskapinn
milli þeirra. Með lífi sínu og dauða
afmáði hann lögmálið með boðorðum
þess og skipunum til þess að setja frið og
skapa í sér einn nýjan mann úr báðum“
(Ef 2.14,15).
Þetta er frásögnin sem við þekkjum
svo vel, um hina miklu sigurför Krists,
um hvernig hann, með blóði sínu á
krossi, vann sigur einingarinnar, ekki
eingöngu kirkjunni til handa heldur
og allri sköpun. Þessi ritningargrein
(Ef 2.11-22) er einhver sú skýrasta og
fyllsta í Ritningunni um það hvernig
frelsunardauði Jesú er hinn eini sanni
sameiningarmáttur fyrir hinn sundraða
heim sem við lifum í, fyrir alheiminn
allan. Efesus 4 hvetur okkur síðan sem
innan kirkjunnar erum til lifa þessa
dýrmætu einingu sem Jesús keypti með
blóði sínu og Guð er að skapa fyrir
heiminn allan. Eða með öðrum orðum:
Takist okkur ekki að lifa þessa einingu
meðal fólks Guðs jafnast það á við
að við höfnun því að taka þátt í þeirri
áætlun sem Guð hefur í heiminum.
Þegar við lesum Efesus 4.1-16 sjáum
við mynd af því samfélagi sem Guð
áformaði innan kirkjunnar. Þetta er ekki
samfélag sem aldrei er ósammála um
neitt – einhver útópísk nýlenda eilífra
„já-manna.“ Okkur er skylt að tala
sannleikann í kærleika. Kirkjan á heldur
ekki að vera samfélag einsleitninnar –
þar sem allir eru eins, hljóma eins, hugsa
eins. Efesus 4 er í raun mynd af ríkum
fölbreytileika. Guð gefur kirkjunni
margvíslegar gjafir og kallar sérhvern
innan hennar til að sinna mismunandi
hlutverkum. En þessi fjölbreytileiki
sprettur úr einingunni. Við elskum
öll og þjónum Jesú. Sameiginlegur
grunnur okkar – einn Drottinn, ein trú,
ein skírn, ein von – er mun víðari en sá
munur sem á okkur er.
Tilgangurinn með þessari einingu
finnst í því sem hann myndar í okkur:
Fullþroska, Krists fyllingu, ekki áfram
hrakin fram og aftur af hverju sem
er. Annar tilgangur með þessum
þroska er að þegar þessi afmyndaði
heimur sér eininguna í kirkjunni mun
hann sjá mynd Jesú – hann mun sjá
vaxtartakmark Krists fyllingar í okkur.
Guð hefur komið því þannig fyrir að ef
einhver spyr: „Hvernig er Jesús? Hver
er Jesús? Er hann kærleiksríkur? Er
hann góður? Er hann réttlátur? Er hann
örlátur? Huggar hann hina undirokuðu?
Mun hann takast á við undirokarann?“
– allt sem hann þarf að gera er að líta til
kirkjunnar til að fá svar.
Þá kemur Efesus 2 aftur inn í myndina.
Þegar heimurinn lítur til kirkjunnar þá
er sú mynd sem hann ætti að sjá af Jesú
sú af frelsara sem sameinar, frelsara sem
gerir vini úr óvinum bæði á láréttu og
lóðréttu plani, frelsari sem kemur á friði
milli manns og Guðs og manna í milli.
Dauði Jesú er dauði sáttargjörðarinnar.
Hann stofnar til einingar.

Mættum við þannig ganga erinda Krists
í heiminum og stuðla að einingu í anda
hans og virða systkini okkar sem öll eru
keypt dýrmætu blóði hans. Það er okkar
hlutverk í krafti Heilags Anda.
Eric Guðmundsson
Ri
ts
tjó
rn
ar
gr
ei
n