Bæjarins besta - 18.02.2016, Blaðsíða 6

6 Fimmtudagur 18. febrÚAr 2016
Elín Agla ræðir köllunina að
flytja í Árneshrepp, byggðar-
lag sem sannarlega á undir
högg að sækja, með ekkert
vegasamband við umheiminn
hluta úr ári og drauminn um að
reisa torfbæ. Hún ræðir einnig
hvernig löngunin til að skilja
lífið hefur drifið hana áfram og
meðal annars kynnt hana fyrir
Stepen Jenkinson, sem kemur
við annan mann með námskeið
í Árneshrepp í sumar.
Elín Agla titlar sig sem þjóð-
menningarbónda og hjarta
hennar brennur fyrir varð-
veislu þorpsmenningar og
byggðinni í Árneshreppi.
Elín Agla Briem hnýtir líf sitt
sannarlega ekki sömu hnútum og
hver annar og er óhætt að segja
að hún syndi móti straumnum á
margan hátt og þá sér í lagi hvað
varðar val á búsetu. Hún býr í
Norðurfirði á Ströndum, ásamt
dóttur sinni Jóhönnu Engilráð,
í byggðarlagi sem sumir ganga
svo langt að segja að muni innan
tíðar líða undir lok.
Elín Agla er fædd í Reykjavík
þar sem hún varði fyrstu tveimur
æviárunum í Vesturbænum,
en þá fluttist fjölskyldan til
Keflavíkur þar sem þau bjuggu
þar til Elín var tólf ára, þá flutti
fjölskyldan aftur til Reykjavíkur,
þar sem hún varði unglingsár-
unum í Breiðholtinu, en 18 ára
fluttist hún í Þingholtin og þar
sem hún hefur verið mikið síðan.
„Þingholtin eru hverfið mitt í
Reykjavík, þægilega rólegt og
litskrúðugt hverfi. Umferðin í
ferðamannarútunum, sem eru
alltof stórar fyrir þröngar göturn-
ar og skröltið í ferðatöskunum
allan sólarhringinn hefur þó
breytt svolítið stemningunni
síðustu árin.“
Hamingjuleit fólks þvælist
fyrir að gera hlutina saman
Elín Agla var rólegt og íhugult
barn og segja má að snemma
hafi beygst krókurinn til þess er
verða vildi því hún hafi alltaf haft
sérstaka ánægju af því að vera
með eldra fólki og spjalla við það.
„Það hafði djúpstæð áhrif á
mig að dvelja með móðurforeldr-
um mínum á garðyrkjustöð þeirra
í Biskupstungunum, á Syðri-
Reykjum. Þar var gróskan svo
mikil í hverareyknum, blómhafið
og litadýrðin, ylvolgt grænmeti
beint úr moldinni og villikettir
sem fengu matarafganga undir
stórum grenitrjám.
Þar fékk ímyndunaraflið góða
leikmynd og þessi ró og þessir
dagar með afa og ömmu hafa
alltaf fylgt mér. Í raun held ég
að þar hafi minn lífsins draumur
mótast hvað mest, að verða góð
manneskja eins og þau voru,
hvort með sínu lagi. Þau voru
bæði svo jarðtengd og skjólgóð,
eins og tré. Og í kringum þessi
tré gátu fíngerð blóm blómstrað
og börnin leikið sér örugg. En
þau voru hvorugt úr Biskups-
tungunum, afi minn fæddist á
Skólavörðustígnum og amma
á Fossá í Kjós í Hvalfirði. Þess
vegna finnst mér ég á minn
hátt vera að feta í fótspor þeirra
með því að gróðursetja líf mitt í
Árneshreppi, þar sem ég á enga
forfeður né jarðnæði.
Ég viðurkenni bara þennan
kannski klisjulega eða barnalega
draum hér og nú: ég vildi og vil
verða góð manneskja. Þetta á
auðvitað enginn að segja upphátt
enda er stutt í þessi almennu við-
brögð: hver heldurðu eiginlega
að þú sért! Það er svo skrýtið
hvernig við ölum á draumum
unga fólksins um að það geti allt
sem það vill, séu allir vegir færir
– svona í anda að allir geta orðið
forsetar Bandaríkjanna. En svo
er það oft slegið niður kalt þegar
fólk vill hafa áhrif á umhverfi
sitt: hver heldurðu eiginlega að
þú sért! Það er yfirleitt ekki sagt
svo skýrum orðum en sterklega
gefið í skyn. Til dæmis, þú getur
ekkert breytt þessu, þetta hefur
alltaf verið svona, eða: hugsaðu
fyrst um sjálfan þig og hamingju
þína. Þessi hamingjuleit okkar í
dag þvælist svolítið fyrir í mik-
ilvægum málum sem við þurfum
að takast á við saman. Finnst mér.
Ég átti mér líka annan stóran
draum eða þrá og það var að skilja
allt. Ég hef aldrei almennilega
vanist þessu lífi, finnst það stór-
merkilegt, undarlegt, áhugavert,
óvanalegt. Og við í þessu lífi hér
og nú. Ég man alltaf viðbrögð
þessa fullorðna einstaklings sem
ég valdi að treysta fyrir þessum
draumi þegar ég var barn: „mig
langar að skilja allt, svona allt
í einu andartaki!“ og viðbrögð
þessarar fullorðnu manneskju
sem sagði að það væri auðvitað
ekki hægt og best væri að láta
af slíkum draumórum sem fyrst.
Enginn skildi lífið. Sem er auð-
vitað skynsamlegt og kannski
alveg rétt. En þó ég hafi bognað
svolítið við þessi viðbrögð þá
hefur mér ekki enn tekist að
hrista af mér þennan draum eða
fullorðnast að þessu leyti.“
Heimspekinám og
Búddaklaustur
Elín hóf nám til stúdentsprófs
við Menntaskólann við Sund
sem hún seinna meir kláraði í
kvöldskóla í Menntaskólanum
við Hamrahlíð.
„Eftir menntaskóla fór ég í
Háskóla Íslands að læra heim-
speki og ég man þessa tilfinningu
sem ég fékk svo oft og iðulega
í tímum þar, hversu heppinn
ég væri að fá að sitja þarna og
hugleiða þessar spurningar. Það
var erfitt að koma auga á eitthvað
hagkvæmt við heimspekinámið
fyrir fólkið í kringum mig, en ég
hef lifað lengi á orðum Áslaugar
ömmu minnar, sem lifði þá tíma
sem engri venjulegri stúlku hefði
nokkurn tímann dottið í hug að
setjast á skólabekk að stúdera
heimspeki. Ég minnist þess að
sitja í eldhúsinu hjá henni að
ræða námið og amma strauk mér
um kollinn líkt og hún var vön
og sagði „kannski þú verðir bara
heimspekingur!“ Það var allt sem
ég þurfti, samþykki ömmu. Ég
lifi á því ennþá. En ég má auðvit-
að ekki kalla mig heimspeking, í
fyrsta lagi þarf maður örugglega
að vera með doktorspróf til þess,
og ef ég gerði það þrátt fyrir það
þá væri nú ekki djúpt á þessum
viðbrögðum: hver heldurðu eig-
inlega að þú sért?“
Elín segir ábyggilega óhætt að
segja að hún hafi ekki valið að
fara beina braut í lífinu, enda hafi
hún frá fæðingu verið laus við
allan hefðbundinn veraldlegan
metnað og að auki hafi hún sífellt
verið að kljást við djúpstæða
skilningsþrá. Hún bætir við að
með lífi hennar frá unga aldri
megi segja að hún hafi stundað
óformlegar rannsóknir á því hvað
það er að vera heima hjá sér og
hvað þurfi til að staður sé heimili
manns.
Eftir að hafa lokið BA prófi í
heimspeki við HÍ flutti Elín til
norður-Englands.
„Ég fór þangað í hálfgert
Búddaklaustur þar sem ég var að
leita mér að heimspeki sem hefði
meira hversdagslegt vægi, væri
einhvers konar iðkun eða lífstíll.
Það var heilmikið nám, tíbetskur
búddismi er mjög heimspeki-
legur og mikil fræði sem þarf
að stúdera. Á milli þess vann ég
með munkum og leikmönnum
að búa til mót og steypa stórar
Búddastyttur sem voru sendar
út um allan heim.
Þessi dvöl mín endaði þegar
ég varð ástfangin af munki og
hann af mér og við stungum af.
Ég bjó svo með honum í Englandi
í nokkur ár og við seldum ensk
vintage herraföt á netinu. Það var
margt gott við að búa í Englandi
og ég eignaðist marga góða og
trausta vini og góða tengdafjöl-
skyldu. Ég var þó aldrei alveg
Hafrekið sprek á
annarlegri strönd
Viðtal við
Elínu Öglu Briem,
sem býr í
Norðurfirði
á Ströndum
Elín Agla í Kolgrafarfirði, þar sem hún vill reisa torfhús.