Víðförli - 15.07.1982, Blaðsíða 4

Bíllinn
v° hansJesú
„Hérna kemur bíllinn hans pabba, hérna kemur bíllinn hans afa,
hérna kemur sjúkrabíllinn og þá kemur löggubíllinn á fleygiferð ..."
Tómas ók bílunum sínum fram og aftur á stofuborðinu og talaði stöð-
ugt við sjálfan sig. Sammi, stóri bróðir, kúrði sig í hægindastól og var
niðursokkinn í að lesa bók. Það var ósköp rólegt og notalegt í húsinu
þeirra.
„Þarna kemur bíllinn hans frænda, þarna er verið að setja bensín á
bílinn, sem pabbi hans Benna á ...“ hélt Tómas áfram. Það var ekki
nóg með, að hann yrði að stjórna umferðinni á stofuborðinu með rögg-
semi, heldur varð hann líka að finna bílstjóra fyrir hvern einasta bíl.
Og nú versnaði í því, þar sem hann var búinn að telja upp bókstaflega
alla, sem hann þekkti, en vantaði þó enn ökumann á einn bílinn.
Allt í einu var sem Tómasi dytti snjallræði í hug. Hann tók bílinn og
brunaði honum eftir borðinu, um leið og hann hrópaði: „Þarna kemur
bíllinn hans Jesú, þarna kemur bíllinn hans Jesú ...“
Sammi leit upp úr bókinni og lagði hana síðan frá sér til að reyna að
koma vitinu fyrir þennan litla, heimska bróður sinn. „Ertu alveg
galinn, drengur," sagði hann. „Hvernig dettur þér í hug að segja annað
eins? Að Jesús keyri í bíl! Hann er auðvitað uppi á himnum."
Bræðurnir þrættu um þetta nokkra stund, þar til þeir voru komnir í
hörkurifrildi. Mamma þeirra heyrði háværar raddirnar og flýtti sér inn
í stofu til að athuga hvað væri eiginlega á seyði.
„Er ekki Jesús uppi á himnum?" spurði Sammi með andköfum af
ákafa. „ Jú, það er alveg rétt,“ svaraði mamma hans. „Sko, ég vissi, að
ég hefði rétt fyrir mér,“ sagði Sammi. „Tommi litli er svo vitlaus að
halda, að Jesús keyri um allt á rauðum fólksbíl. En það er kannski ekki
von, að þessi litlu skinn viti mikið um svona hluti," bætti hann manna-
lega við.
Mamma varð hugsi á svipinn. Hún settist hjá drengjunum sínum.
„Veistu það, Sammi," sagði hún, „að þið hafið báðir rétt fyrir ykkur.
Jesús er á himnum, heima hjá Guði, en á sama tíma getur hann líka
verið hér hjá okkur. Hann getur einnig verið hjá okkur, þegar við leik-
um okkur að bílum. Við skiljum ekki, hvernig þetta er hægt, það er bara
svona. Meira að segja fullorðið fólk getur ekki útskýrt það.“
Þetta voru aldeilis fréttir, sem Sammi þurfti að hugsa um í næði.
Hann settist þess vegna í hægindastólinn með bókina sína og lét sem
hann læsi. En raunverulega var hann að velta því fyrir sér, hvernig
einhver gæti verið bæði á himnum og alls staðar annars staðar — og það
á sama tíma! Mitt í þessum vangaveltum heyrði hann Tómas muldra:
„Þarna kemur bíllinn hans pabba, hér er sjúkrabíllinn og þarna kemur
bíllinn hans Jesú . ..“
Það glaðnaði yfir Samma, þegar hann hugsaði um, að einmitt nú
gæti Jesús verið í stofunni þeirra. Að hugsa sér, ef það skyldi nú
HUG-
VEKJÆ
Kristur sagði þessi orð í Fjallræðunni.
Hann vill að við lærum af þeim lög-
málum ogþeirrifegurð, semGuð hef-
ur skapað lífi og jarðargróðri. Af grös-
um og blómum má draga marga lær-
dóma um andann.
Guðmundur Friðjónsson skáld
skrifaði: „Svo Guðs fegið getur ís-
lenskt náttúrubarn orðið hvíta-
sunnubata eða góðviðri þeirrar hátíð-
ar, að það telur sér trú um, að heilag-
ur andi sé kominn yfir landið. Þá taka
eggjamæður á sig skrautklæði og
verða gæddar söngröddum, sem eru
hátíðlegar og ná hámarki sínu í þeim
vormánuði, sem heitir harpa. Á
næsta leyti fer fram Jónsmessa, þeg-
ar sumarsólhvörf gerast fyrir tilstilli
hulinnar handar, sem lyftir á víxl
endum jarðar og gerir þá ýmist að-
hverfa sól eða fráhverfa. Þessar
frænkur hvítasunna og Jónsmessa
geta látið börn gráta af gleði, ef þeim
býður svo við að horfa.“ (Ritsafn
VII.).
Sá, sem gefur gaum að íslensku
vori og sumri hlýtur fyrr eða síðar að
lúta höfði í lotningu fyrir „föður ljós-
anna" og „lífsins rósanna". í gegn-
um dásemdir náttúrunnar skynjar
maður anda Guðs og kemst í snert-
ingu við almætti hans.
„Sjáðu, þetta gerir mig trúaðan,"
sagði ferðalangur, sem ók um ís-
lenska sveit í fegurð og sumar-
skrúða. Hann var gripinn af þeirri
tign og fegurð, sem Guð birtir
mannsauganu í sköpunarverki sínu.
Eitt sinn spurði landkönnuður og
kristniboðinn David Livingstone
kristinn blökkumann, hvernig hann
vildi lýsa því, sem fælist í orðinu heil-
agur andi. Eftir svolitla umhugsun
sagði blökkumaðurinn: „Það rigndi
vel í nótt. Engið, trén og búpeningur-
inn fékk ærlegt bað. Sólin kemur upp.
Á hverju grasstrái hangir regndropi.
Loftið er hreint og tært. Þetta er það,
sem orðið heilagur andi þýðir. “
Þú kemur, - fjallið klökknar, tárin renna,
sjá klakatindinn roðna, glúpna, brenna.
Kom Drottni lík, í makt og miklu veldi,
með merkið sveipað guðdóms tign og
eldi.
(Úr 2. hefti Kristinna hugvekja, sem
væntanlegt er á markaðinn innan
tíðar).