Víðförli - 01.10.1998, Qupperneq 7

OKTOBER 1998
VÍÐFÖRLl
ir og líða hörmungar vegna trúar sinnar. í Súdan eru
kristnir menn hnepptir í þrældóm og markvisst unnið að
því að útrýma þeim. í Pakistan hafa lög um guðlast beinst
harkalega gegn kristnum mönnum og haldið þeim í heb
greipum. Egyptaland, Alsír, Iran og Kína beita kristna
menn ólýsanlegu harðræði. Manni rennur kalt vatn milli
skinns og hörunds við lesturinn. En ekki aðeins vegna
hinna skelfilegu lýsinga, heldur ekki síður vegna þeirra
dæma sem gefin eru um skilningsleysi og áhugaleysi vest-
urlandamanna á kjörum kristinna minnihlutahópa og
nær algjört þagnarbindindi vestrænna fjölmiðla um þessi
efni. Formála bókarinnar ritar víðkunnur mannréttinda-
frömuður, Michael Horowitz, Gyðingur að uppruna, sem
fullyrðir að staða kristinna manna víða um heim sé svipuð
og staða Gyðinga var í þriðja ríkinu. Þeir eru aðþrengdir
og ofsóttir án þess að umheimurinn láti sig það nokkru
varða. Stjórnmálamenn og fjölmiðlafólk á Vesturlöndum
lítur gjarna svo á að trú skipti minnsta máli yfirleitt og
hefur gefið sér það að kristnir menn séu oftar en ekki í
hlutverki ofsækjandans, en ekki fórnarlambsins. Því fer
víðs fjarri. Bókarhöfundar halda því fram að ofsóknir á
hendur kristnum mönnum séu oftar en ekki vegna þess að
kristin trú sé umbótaafl, afl menntunar og mannúðar sem
sé ógnun í stöðnuðum samfélögum.
Kenneth Leech: Drugs and Pastoral Care, Dalton,
Longman and Todd, London 1998.
Höfundur er anglikanskur prestur sem hefur starfað í
London í meira en 30 ár, í Soho og Austur-London, og er
þekktur fyrir guðfræðiiðkun sína og virka þátttöku í fé-
lagsmálum. Hann hefur ritað margar frábærar bækur um
guðfræði og trúarlíf, ein sú merkasta nefnist Soul Friend og
fjallar um andlega leiðsögn og hefur reynst mér dýrmæt.
Bókin Drugs and Pastoral Care er skrifuð út frá fágætri
reynslu prests og sálusorgara sem fylgst hefur með þróun-
inni í þessum efnum allt frá hippatímanum í Soho. Hún
gefur okkur innsýn í heim fíkniefna og vímufíknar og
veitir ráð um stuðning og eftirfylgd við vímuefnaneytend'
ur. Leech heldur því fram að þeir sem vilja vinna með
fíklum og takast á við þau margslungnu vandkvæði sem
við er að etja, verði að vinna með alls konar fordóma sem
móta afstöðu almennings og ákvarðanir stjómmála-
manna. Hann bendir á greinilegt samhengi trúarlífs og
vímuefnaneyslu, þar sem fíknin sé nátengd leitinni að
merkingu lífsins og sjálfsmynd. Hann bendir á gildi trúar-
iðkunar þar sem ekki er höfðað til tilfinninganna einna,
heldur byggt á sakramentunum, hinum áþreifanlegu,
handföstu staðreyndum sem birtast í brauði og víni og
handaryfirlagningu aflausnarinnar. Sakramentin leggja
okkur til ómetanleg tæki í þjónustu sálgæslunnar, sem
ekki ætti að koma okkur á óvart, en veki okkur til unv
hugsunar um það hvernig við nýtum þau verkfæri sem við
höfum í þjónustunni.
Þetta er umhugsunarverð bók og þörf. Eg mæli með
henni.
Karl Sigurbjömsson.
Sjónarhom
Hlýr austanvindur
Undanfarin ár hefur á námskeiðum fyrir leiðabeinendur
sunnudagaskóla hér eystra heyrst eftirfarandi athugasemd:
„Eg hef nú ekki séð vandaðra efni. Frábært hjá þér, Elín.“
Vitaskuld er átt við Elínu Jóhannsdóttur, kennara og nú
ritstýru Smells, og efnið sem hún hefur samið fyrir ís-
lenska kirkjuskóla, Litlir lærisveinar. Tilefni athugasemdar-
innar stöðluðu er það að á hverju ári höfum við séð efnið
taka stakkaskiptum, nýjar og ferskar hugmyndir, ný og
fersk lög, nýjar sögur og kennsluaðferðir. Við höfum líka
séð gamalt og gott í bland, þannig að öll höfum við getað
notað efnið á þann hátt sem okkur hentar.
í ár höfðum við í Kolfreyjustaðarprestakalli hugsað
okkur að spara útgjöldin með því að nota afgangsefni lið-
inna ára. Eg hefði átt að sneiða hjá Kirkjuhúsinu, heimili
útgáfunnar Skálholts í ágústmánuði. Hvað var þar á öll-
um borðum nema nýprentuð og glansandi kirkjubók, tvö
hefti, og fullt af límmiðum til þess að líma í hana í vetur?
Andlitið datt af mér. Við gætum aldrei skotið þessari út-
gáfu ref fyrir rass með okkar eigin heimabruggi. Engin
lausblaðamappa í ár, heldur kennslubók sem hrópar á
börnin (og mig): „Lestu mig, litaðu mig.“ Grænn af öfund
og meyr af aðdáun fletti ég í gegnum herlegheitin og
kríaði út tvö hefti og nokkrar nýtísku „Ijósgeislalímmynd-
ir“. Ég hélt heim með fenginn. Hægri hönd mín í safnað-
arstarfinu, Ingigerður Jónsdóttir, þurfti ekki að sjá bæk-
umar nema f sekúndubrot til þess að senda frómar
sparnaðaráætlanir í safnaðarstarfi út í hafsauga.
Svo bar við um þessar mundir að pöntun gekk út til
Kirkjuhússins ... og svo fengum við pakka með efninu. Eg
opnaði pakkann og efst var að sjá leiðtogahefti í gamal-
kunnum búningi. Á þessu stigi málsins sló púlsinn með
eðlilegum takti (svona innan við 70 slög), ég hafði jú séð
svona áður. Svo fór ég að fletta. Allt í einu sá ég fyrir mér
30 samverur vetrarins, skipulagðar út í æsar, form, lög,
sögur og bréf til foreldra með ákveðnu millibili! Ég leit á
dagatalið mitt, fann 17. janúar, sem var eymamerktur fyr-
ir „fimmárabamaveisluna" í kirkjunni okkar, skrifaði at-
7