Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.1996, Blaðsíða 8

Fréttabréf Alnæmissamtakanna á Íslandi
Ráðstefna fyrir hiy-jákvæða á Norðurlöndunum
L
A
U
s
T
U
R
Helgarheimsókn
Ráðstefnan var haldin af hiv-jákvæðum á íslandi í annað sinn, fyrra skiptið var í
Reykjavík 1991. í ár fór ráðstefnan fram á Hótel Eddu, Kirkjubæjarklaustri, dagana
6.-8. september.
KL AU STURLIFNAÐUR.
Föstudaginn 6. september var lagt
upp frá Rauðarárstígnum í Reykjavík og
haldið í rútum á Kirkjubæjarklaustur.
Það var sérstök tilfinning að vera að fara
á sína fyrstu Nordall-ráðstefnu; spenna í
maganum að hitta í fyrsta skipti og vera
hluti af stórum hópi hiv-jákvæðra.
Annars vegar var helgin eitt stórt spum-
ingarmerki í huga mér. Hvernig fólk
myndi verða þarna? Hvemig myndi fólk
af hinum ólíku þjóðum, frá öllum
Norðurlöndunum og frá Eystrasaltsríkj-
unum, lynda saman yfir helgi? Hins
vegar var þetta eins og að fara í hvert
annað ferðalag, vonir um að verðið yrði
gott og maður fengi svolítinn sumar-
auka. Þessar hugleiðingar ásamt öðrum
væntingum fylgdu manni áleiðis.
Þegar fyrst var stigið upp í rútuna svip-
aðist maður um. Sum íslensku andlitin
voru kunnugleg; suma þekkti maður að
vísu ekki strax ef sjúkdómurinn hafði
markað þá of rækilega. Það var gaman
að hitta hjúkrunarfræðing af deildinni
sinni og vita þá að ef einhver veiktist
væri einhver aðili á staðnum sem hægt
væri að leita til.
Þegar á Kirkjubæjarklaustur var kom-
ið var herbergjum úthlutað. Flestir
höfðu ákveðið hverjum þeir vildu deila
herbergi með og sama átti við um mig.
Við komum okkur þar fyrir, ég og her-
bergisfélaginn, hinir ánægðustu með
aðstöðuna, og ræddum fram og aftur um
fólk sem við höfðum tekið eftir í rút-
unni og fordómar okkar gagnvart hinum
ýmsu bræðraþjóðum okkar á Norður-
löndunum voru viðraðir. En auðvitað
voru þessar fyrirframgefnu hugmyndir
mesta vitleysa eins og við áttum eftir að
sannreyna eftir því sem leið á helgina.
Við ákváðum að taka helgina með
trompi og skunduðum niður að sund-
laug með skýlu og handklæði uppvafin í
stranga eins og við værum að fara í
skólasund. Við vorum harðákveðnir að
þessi helgi yrði upphafið að betra lífi
sem myndi einkennast af útivist og
mikilli hreyfingu ásamt öðrum dyggð-
um. Við urðum því fyrir miklum von-
brigðum með að sundlaugin reyndist
lokuð. Ferðamannatímanum var lokið
og skólinn ekki byrjaður svo að á þess-
um tíma var engra viðskiptavina von.
Við litum hvor á annan og svo upp á
brúnina á gamla hrauninu sem setur svo
mikinn svip á Klaustur. Þarna gæfust
næg tækifæri til hreyfingar og útiveru.
En í bili ákváðum við að best væri að
leggja sig og safna kröftum áður en
dagskráin byrjaði um kvöldið.
Það var hátíðleg stund þegar síðustu
rúturnar runnu í hlaðið með Norðmenn-
ina sem voru nýlentir á landinu og allir
söfnuðust saman við fánastöngina.
Nordall-fáninn var dreginn að húni og
ráðstefnan sett. Stuttu síðar var sest að
sameiginlegum kvöldverði og reynt að
dreifa fólkinu svo að sem flestir kynnt-
ust. Sessunautur minn var fjölskyldu-
faðir frá Danmörku og skammt frá sat
konan hans. Þau eru bæði smituð svo og
tvö ung böm þeirra og öll eitthvað orðin
veik. Það var að vonum þungt yfir þeim
og þau vonlítil um framtíðina.
Við ræddum nokkuð mismunandi
áherslur lækna á Islandi og hinum
Norðurlöndunum um að hve miklu leyti
þeir álíta að nýju lyfin séu upphafið að
varanlegri lausn á okkar heilsuleysi, en
þar em íslensku læknamir miklu jákvæð-
ari, enda fleiri menntaðir í Bandaríkj-
unum þar sem mikil von er bundin við
þessi lyf og áhrif þeirra. Ekki komumst
við að neinni niðurstöðu, en ég sagði
sem er að ég héldi stíft með íslensku
læknunum og aðhylltist viðhorf þeirra.
Það hefði gefið mörgum góða von og
þó að þessi lyf væru ekki endanleg
lausn þá væru þau jú upphafið af því
sem koma skal. Danirnir voru áfram
efins.
Það var áberandi fyrra kvöldið að fólk
var örþreytt eftir flugferðina til lands-
ins. Eftir matinn drógu flestir sig í hlé,
enda stóð margt og mikið til daginn
eftir.
Laugardagurinn 7. september rann
upp bjartur og heiður og þó ýmsir væm