Rauði borðinn : fréttabréf alnæmissamtakanna á Íslandi - 01.12.1996, Blaðsíða 9

Rauði borðinn
kannski ekki vanir að taka daginn
snemma voru flestir á fótum og mættir
að morgunverðarhlaðborðinu. Þó að
mjög spennandi hlutir væru á dagskrá
ákváðum við herbergisfélagi minn að
nota tækifærið og þessa óvæntu sumar-
blíðu og leggja í fjallgöngu, þrátt fyrir
takmarkað þol. Eftir hefðbundna lyfja-
töku lögðum við í hann vopnaðir mynda
vélunum og gengum rösklega í gegn-
um þorpið. Við höfðum þegar spurst
fyrir um áhugaverðustu staðina og
hófum skoðunarferðina á að fara upp
gilið að Systrafossi. Við fikruðum
okkur í rólegheitunum eins nálægt foss-
inum og komist varð og tókum myndir í
gríð og erg. Við litum sérstaklega á
ýmsar blómategundir, enda hafði einn
Eistinn sýnt okkur óvenjuleg blóm sem
hann hafði tínt þama í brekkunni kvöld-
ið áður. Svo tókum við stefnuna þvert á
hlíðina og fundum fyrr en varði göng-
ustíginn upp í móti. Takmarkað þrek og
aukaverkanir af lyfjunum vom farin að
segja allverulega til sín svo við fórum
okkur hægt og tókum okkur góða hvíld
á milli. Samt vomm við að niðurlotum
komnir þegar komið var upp á brún og
tókum góðan tíma til að virða fyrir
okkur útsýnið og svipast um. Á meðan
skeiðaði fram úr okkur fólk af hinum
ýmsu norrænu og baltnesku þjóðum
sem sátu þingið auk fjölmargra ættaðra
annar staðar af hnettinum sem sest hafa
að í viðkomandi löndum og köstuðu á
okkur kveðju á Norðurlandamálum eða
ensku.
Við komum auga á fallegt stöðuvatn
þarna uppi á brúninni og ákváðum að
þar væru endamörk göngunnar í þessa
áttina. Við vissum ekki hvað það heitir
en fannst ekki ólíklegt að það bæri
nafnið Systravatn, þar sem önnur ör-
nefni í nágrenni Klausturs virtust öll
bera merki þess að nunnur bjuggu þar
forðum. Þegar á vatnsbakkann var
komið lögðumst við örþreyttir niður á
bakkann og ég stakk höfðinu í kaf og
svolgraði í mig vatnið. Við horfðum
vanþóknunaraugum á ráðstefnubræður
og -systur okkar sem voru hlaupandi
upp um allar hæðir og hóla og kringum
vatnið og til baka. Sumt fólk kunni sér
greinilega ekki hóf! Landslag ber að
taka inn í litlum pörtum.
Eftir hæfilegan tíma og tilheyrandi
myndatökur til að sanna að við hefðum
komist á tindinn lötruðum við niður
brattann eftir stígnum Við vorum
ákveðnir, enda tvíefldir eftir fyrra afrek,
að ganga alla leið að Systrastapa og
jafnvel klífa hann. Við vorum ekki viss-
ir um leiðina og ímynduðum okkur að
það lægi ef til vill um einkaland, en svo
staðráðnir vorum við í að láta ekkert
stöðva okkur að við ákváðum að þykj-
ast vera frá Eystrasaltslöndunum og
svara einhverju bulli ef einhver reyndi
að hefta för okkar. Ekki kom til þess því
að eftir að við höfðum vafrað inn í
lokaða girðingu römbuðum við á réttan
slóða merktan í bak og fyrir sem vísaði
beint á stapann. Við gerðum stutt stopp
á leiðinni til að taka myndir af merki-
legum klettamyndunum og veltum
vöngum yfir hvers kyns trúariðkanir
hafi falist í meintum svartagaldri systr-
anna sem brenndar áttu að hafa verið á
stapanum. Svo var dokað við þegar
Stapinn sást vel og teknar myndir en
frekari klifi frestað, enda við uppgefnir
og komnir í tímaþröng. Það er aldrei að
vita nema við leggjum upp í leiðangur í
framtíðinni bara í því augnamiði.
Við náðum rétt í hádegismatinn og
svo tók önnur rútuferð við, nú í Jökuls-
árlón. Það var yndislegt að keyra þarna
um í blíðskaparveðri. Undirritaður hafði
aðeins einu sinni áður fengið að reyna
brýrnar frægu og þá hafði ekki verið
tjallasýn vegna rigningar, þoku og dimm-
viðris. Leiðin lá að sjálfsögðu yfir hinar
margumtöluðu brýr sem nú eru brotnar
og út á sæ komnar. Ekki óraði neinn
fyrir því þama að svo myndi fara.
Siglingin um Jökulsárlón var frábær
og leiðsögumaðurinn sagði mjög
skemmtilega frá. Allir voru í besta skapi
og smökkuðu spenntir á mörg hundruð
ára ísklökum sem hann útbýtti. Á eftir
gat fólk fengið sér hressingu í sjopp-
unni. Færeyingur einn, sem var í hópn-
um. bauð mér upp á hákarlsbita, sem
hann hafði keypt ásamt öðru íslensku
góðmeti. Við töluðum um hvort íslensk-
ur matur nálgaðist hinn færeyska að
ólykt og óbragði en Færeyingurinn vildi
halda því fram að allt væri þetta sérstakt
sælgæti.
Þegar á Klaustur var komið var haldið
áfram með hópastarfið frá morgninum
áður en hátíðarkvöldverðurinn var bor-
inn fram. Allir mættu klæddir í sitt
fínasta púss en einstaka stöldruðu stutt
við vegna slæmra aukaverkana af lyfj-
unum. Þeirra var sárt saknað og þessi
staðreynd svo og að fólk úðaði stans-
laust í sig einhverjum pillum hvert sem
litið var minnti mann óþyrmilega á að
þessi fríði hópur var ekki bara saman
kominn til að njóta þess sem Skafta-
fellssýslur hafa upp á að bjóða. Eftir
kvöldverðinn voru skemmtiatriði og svo
lék fjörug hljómsveit fyrir dansi. Niðri í
félgsheimilinu dunaði annað ball og þó
enginn úr okkar hópi liti þar við komu
nokkrir þaðan á ballið til okkar. Hvað
sem maður hefur haldið fyrirfram virt-
ust íbúar Klausturs og nágrennis ekkert
kippa sér upp við að rúmlega eitt hundr-
að hiv-smitaðir væru þeirra á meðal.
framh. á bls.5