Dagfari - okt 2016, Qupperneq 17

17
að bregðast við íhlutun Rússa með beinu hervaldi. Í tæpt ár treysti
hann á samstarf við Rússa sem helsta tæki sitt til að hafa stjórn
á átökunum. Það samstarf gat af sér tvær vopnahléstilraunir sem
báðar mistókust þó að lokum.
Að vopnahlé þessi hafi farið út um þúfur segir sýna sögu um
þá sjálfsblekkingu sem ráðið hefur för í stefnu Bandaríkjanna. Kerry
hefur í tvígang samið um vopnahlé í trausti þess að Bandaríkin
gætu gert greinarmun á þeim hópum sem CIA hefur vígvætt og
þjálfað annars vegar en sveitum Al Nusra hins vegar. Veruleikinn
er sá að Bandaríkin hafa ekkert haft yfir sínum mönnum að segja,
enda byggja þeir tilveru sína mun fremur á stuðningi Íslamista en
Bandaríkjastjórnar.
Skipbrot Bandaríkjastjórnar í Sýrlandi skýrist af því að
Obama hefur leyft stefnu stjórnar sinnar að stýrast einvörðungu
af einbeittum vilja súnní-bandalagsríkja sinna til að steypa Assad
af stóli. Stjórnin í Washington segist þó aldrei hafa viljað leggja
stofnanainnviði Sýrlands í rúst, en með því að líta í gegnum fingur
sér varðandi stuðning bandamanna sinna við Al Nusra var slíkt þó
óumflýjanlegt.
Ábyrgð Bandaríkjanna á dauða hundruð þúsunda í stríðinu
í Sýrlandi og nú allra þeirra borgara sem falla í loftárásum Rússa
í Aleppo, er því ekki afleiðing af tegðu þeirra til að gerast beinn
stríðsaðili. Hún er til komin með því að skapa pólitískt skjól fyrir
uppbyggingu Al Nusra-sveitanna og sívaxandi þætti þeirra í
stríðsátökunum.
Bandarísk stjórnvöld sem sinnt hefðu stórveldishlutverki
sínu, hefðu bannað fylgiríkjum sínum að blanda sér í stríð í Sýrlandi
með því að vopna og efla Íslamista. En slíkt hefði teflt í hættu
bandalaginu við súnní-ríkin og það skref eru engin stjórnvöld í
Bandaríkjunum til í að stíga. Til að viðhalda drottnunarstöðu sinni
í Miðausturlöndum með þéttriðnu neti herstöðva, hafa Bandaríkin
komið sér í þá stöðu að vera handbendi veikari bandalagsríkja
sinna.