Bæjarins besta


Bæjarins besta - 23.04.2003, Blaðsíða 11

Bæjarins besta - 23.04.2003, Blaðsíða 11
MIÐVIKUDAGUR 23. APRÍL 2003 11Lestu nýjustu fréttir daglega á www.bb.is Kom til Ísa- fjarðar í leit að fram- tíðinni – rætt við körfuboltamanninn Branislav (Bane) Dragoljovic frá Serbíu, sem er búinn að kynnast nýjum og gerólíkum heimi á Íslandi Branislav Dragoljovic er einn af burðar- ásum meistaraflokks karla hjá Körfuknatt- leiksfélagi Ísafjarðar (KFÍ). Þegar hann kom til Ísafjarðar fyrir um tveimur árum vissi hann ekkert um landið en hafði eitt mark- mið: Að komast frá spennunni og stöðn- uninni í Serbíu þar sem honum buðust ekki mörg tækifæri. Hann segir fyrstu mánuðina hér hafa verið afar erfiða. En nú hefur hann sótt um íslenskan ríkisborgararétt og á von á barni með unnustu sinni, Önnu Margréti Magnúsdóttur frá Ísafirði sem les til kenn- ara suður í Reykjavík. Bane eins og hann er kall- aður segist hafa mikið skap og stundum sé hann snöggur að rjúka upp. Til allra heilla séu félagar hans í körfubolta- liðinu farnir að þekkja það vel til hans að þeir láti það ekkert á sig fá. Hingað til hefur það ekki talist keppnismönn- um til lasts að hafa mikið skap og sjálfsagt hefur það komið í góðar þarfir að geta barið í borðið til að koma ár sinni fyrir borð úti í Serbíu. Bane útskýrir að þar sé kerfið ekki nærri því eins slétt og fellt og við eigum að venjast hér á Íslandi. Hann segir líka sitt hvora merkinguna lagða í hugtakið að rífast í þessum ólíku menn- ingarheimum. Hér á landi ríf- umst við með því að hækka röddina eða gerast beinskeytt- ari í tali. En ef hann eigi óút- kljáð mál við vini sína í Ser- bíu, þá skeyti þeir skapi sínu ekki einungis með orðum heldur einnig athöfnum, þó að menn vilji að sjálfsögðu ekki vinna hver öðrum mein. Bane er fæddur og uppalinn í Kraljevo, liðlega hundrað þúsund manna borg um 150 kílómetra suður af Belgrad. Þar eru sumrin hlý þó að hann geti orðið napur um hávetur- inn. Framtíðin bauð ekki upp á mikið „Þegar ég kom hingað haustið 2001 var ástandið í Serbíu fremur óstöðugt. Tveimur dögum eftir að ég lenti hér fóru fram kosningar úti og það var alls ekki ljóst hvernig mál myndu þróast. Ástandið þar ytra hefur alls ekki verið gott síðasta áratug- inn. Þar hafa geisað stríð og síðast árið 1999 voru gerðar á okkur loftárásir sem stóðu yfir í sjö daga – þetta voru brjá- læðislegir dagar. Ég lauk framhaldsskóla og fór svo í háskóla í borginni Nis að læra íþrótta- og þjálfun- arfræði. En framtíðin bauð ekki upp á líf eins og ég sætti mig við. Þannig á fullorðið fólk í Serbíu í mestu erfið- leikum við að fá vinnu. Auð- vitað getur fólk fengið ein- hverja vinnu en launin eru lág og þó að þú leggir harðar að þér, þá færðu ekki meira í aðra hönd. Í reynd er það þannig, að atvinnurekendurnir nánast eiga starfsfólkið. Ef maður ynni til dæmis á skrifstofu, þá væri ekkert fráleitt við það að yfirmaðurinn bæði mann um að koma heim og elda fyrir sig kvöldmatinn. Að minnsta kosti er fjölskyldan mín ekki það hátt skrifuð í þjóðfélaginu að það byði upp á marga möguleika.“ Kurteislegt nei í Póllandi „Þetta var hálfaumt stúd- entalíf á manni. Ég fór að hugsa með mér hvað ég gæti gert til að komast í burtu. Ég hafði spilað körfubolta í mörg ár og hugsaði með mér að það hlyti að vera einhver staður í heiminum þar sem væri þörf fyrir mig og ég myndi passa inn. Þá fór ég á fullt og sendi tölvupóst til hvers einasta körfuknattleiksfélags sem ég gat komist í tæri við. Upp úr því fór ég til Póllands og var þar um tíu daga. Þeir sögðu mér að ég væri nokkuð góður og þeir myndu hringja í mig seinna, þannig að í rauninni fékk ég nei á kurteislegan hátt. Um það bil þremur mánuð- um eftir þetta fékk ég sím- hringingu frá umboðsmanni í Reykjavík sem spurði hvort ég vildi koma upp til Íslands. Ég hugsaði með mér: Af hverju ekki? Ég vissi ekkert hvernig það yrði en mér fannst framtíðin ekki spennandi í Serbíu.“ – Hvernig var að koma til Íslands? „Þegar ég kom hingað var ég staurblankur og átti ekki neitt. En ég hef getað unnið ágætlega út frá því þó að fyrstu mánuðirnir hafi tekið mjög á. Þetta var í september 2001 sem ég kom til Íslands frá Danmörku að næturlagi. Hita- stigið í Serbíu er frá 25 og upp í 30 gráður á þessum árs- tíma en hitinn í Keflavík þetta kvöld var einungis 2 gráður. Ég var í jakka og peysu en vindurinn blés eins og óður væri.“ Fiskimannaþorp úr bíómynd? „Mér hafði verið sagt, að þegar maður kæmi til Íslands, þá væri það eins og að lenda á Mars, en ég sá ekki neitt fyrir myrkri. Ég var kominn inn í algjörlega annan heim en fólk gerði ekkert ráð fyrir því held- ur lét eins og maður væri fæddur með þekkingu á þessu umhverfi. Mér fannst erfitt að komast inn í verkefnin hérna og komast inn í liðið. En þegar þetta fór allt saman að rúlla, þá fór mér strax að líða mun betur hérna.“ – Þegar þessi umboðsmað- ur hringdi í þig, stóð það þá strax til að þú færir að spila með KFÍ á Ísafirði? „Já, ég man að það lá strax fyrir því hann reyndi eitthvað að útskýra þetta fyrir mér með Ísafjörð en ég var engu nær. Síðan fékk ég símtal frá Guð- jóni Þorsteinssyni hjá KFÍ og hann skýrði út fyrir mér að þetta væri lítill sjávarbær þar sem körfuboltinn væri fyrir- ferðarmikil íþróttagrein. Ég sá fyrir mér einhvers konar fiski- mannaþorp úr bíómynd, lítinn og dúllulegan bæ þar sem væri ekki svona mikið myrkur á veturna og umhverfið mun grænna. Þegar ég var að ganga frá umsóknargögnunum mínum sem ég sendi á umboðsmenn- ina, þá kryddaði ég körfu- boltaferillinn aðeins. Ég varð að gera það til að troða mér áfram. Það stóð enginn á bak við mig í þessu heldur varð ég bjarga mér upp á eigin spýtur.“ Pakkaði bara niður og fór – Hafirðu haft einhver tök á því að undirbúa þig fyrir kom- una hingað? Var þetta þraut- skipulagt hjá þér? „Nei, alls ekki. Það eina sem vakti fyrir mér var að komast í burtu. Í Serbíu skiptir miklu máli hver fjölskyldan þín er og hvernig hennar staða er. Ég vildi hins vegar standa á eigin fótum og móta mína framtíð á eigin verðleikum. Ég hafði ekkert undirbúið mig fyrir komuna hingað og vissi heldur ekkert við hverju ég ætti að búast. Spurningin var meira af hverju ætti ég ekki að fara: Hverju hef ég að tapa? Sem dæmi um það, þá kem ég hingað með eina tösku af föt- um og það voru mestmegnis stuttermabolir. Í Serbíu og raunar yfirleitt í þeim hluta Evrópu má segja að fólk eigi framlengda barn- æsku því það býr heima hjá sér og er á framfæri foreldr- anna fram undir þrítugt. Þess vegna búa jafnaldrar mínir úti við mikil afskipti foreldra sinni. En ég pakkaði bara nið- ur og fór. Þetta var ekki mikið flóknara en það.“ – Hefurðu farið aftur út eftir að þú komst hingað? „Já, tvisvar sinnum, í fyrra og hitteðfyrra. Ég hef haldið sambandi við fólkið mitt og vini úti í gegnum síma og tölvupóst. Fyrstu mánuðina mína hérna voru símreikning- arnir geysiháir. Ég þjáðist af heimþrá en á einhverjum tímapunkti áttar maður sig á því að maður verður að lifa sínu eigin lífi og skilja heima- hagana að baki. Í fyrra skiptið sem ég fór út hafði ég ekki gert mikil boð á undan mér heldur var bara bú- inn að biðja vin minn um að sækja mig á flugvöllinn. Þegar ég kom svo heim, þá man ég að pabbi minn starði á mig eins og hann væri að velta því fyrir sér hvort þetta væri raun- verulega ég. Mamma mín öskraði af fögnuði, þannig að þetta var mjög skemmtileg fjölskyldustemmning.“ Fremur skrítin atburðarás „Þegar ég kom til Íslands fyrst fann ég fyrir heimþránni en þegar ég kom út aftur, þá fann ég að maður upplifir heimahagana á allt annan hátt þegar maður hefur dvalist ann- ars staðar. Maður fer að skynja hlutina á annan hátt þegar 16.PM5 18.4.2017, 10:5711

x

Bæjarins besta

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bæjarins besta
https://timarit.is/publication/1104

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.