Bæjarins besta - 11.04.2001, Síða 8

8 MIÐVIKUDAGUR 11. APRÍL 2001
Kitti Muggs
á Ísafirði hefur
keppt á göngu-
skíðum í hálfa öld
– þar á meðal á 24 Íslandsmótum í röð og má
heita fastur gestur í Vasagöngunni í Svíþjóð
„Ég held að hann sé úr leðri
allur í gegn, mannskrattinn,
ég skil þetta ekki. Hann er
eins og sauðnaut. Og étur eins
og sauðnaut. Samt er hann
alltaf jafngrannur.“ Þannig
lýsir einn ágætur fyrrum hval-
fangari á Ísafirði Kristjáni
Rafni Guðmundssyni (Kitta
Muggs) skíðagöngukappa.
Kristján er komin hátt á sex-
tugsaldur en tekur enn fullan
þátt í göngumótum bæði inn-
anlands og utan. Enginn vafi
leikur á því að Kristján er í
betra formi en flestir jafnaldr-
ar hans, enda hefur hann alla
tíð stundað gönguskíði, sem
virðist vera hin hollasta íþrótt.
Kristján steig fyrst á göngu-
skíði þegar hann var þriggja
eða fjögurra ára gamall. „Ég
var í þannig fjölskyldu að það
var óhjákvæmilegt að ganga
á skíðum. Ég þurfti ekki að
grenja mikið til að fá mín
fyrstu skíði.“
Ekki þótti gott að
hafa börn uppi á Dal
„Ég man fyrst eftir mér á
skíðum fimm ára gömlum. Þá
gekk ég fram og til baka í
hlíðinni fyrir ofan Eyrina. Þá
tíðkaðist það ekki að börn
væru að leika sér uppi á Selja-
landsdal. Pabbi tók mig nú
samt með nokkuð ungan upp
á Dal og vakti það mikla at-
hygli. Ég var eina barnið á
svæðinu og pabbi var eigin-
lega skammaður fyrir að taka
mig með. Tíðarandinn var allt
annar á þeim tíma.
Ég tók þátt í minni fyrstu
keppni fyrir hálfri öld, þá sjö
ára gamall. Fyrir mótinu stóð
Guðmundur Halldórsson,
sem nú stýrir félagi smábáta-
eigenda. Hann var mikill
skíðamaður á sínum tíma og
átti það til að standa fyrir
göngumótum fyrir börn. Mitt
fyrsta mót var haldið á Stakka-
nesi og man ég eftir því að ég
lenti í öðru sæti í mínum
flokki.“
Stórveislur í Tungu
„Á þessum tíma voru alltaf
haldnar göngukeppnir fyrir
krakka tvisvar eða þrisvar á
ári. Það er erfitt fyrir mig að
muna árangur minn í þessum
keppnum, því þá fengu menn
ekkert alltaf verðlaunapen-
inga. Ef einhver verðlaun voru
í boði var það yfirleitt skíða-
áburður eða eitthvað svoleiðis
smotterí.
Skíðaganga var mjög vin-
sæl íþrótt meðal barna. Um
leið og snjór var kominn í
hlíðar fórum við að ganga.
Við gengum mikið inni í
Tungudal við bæinn Tungu
og stundum voru þar haldin
mót. Þegar það var gert héldu
bræðurnir Sigurjón og Bjarni
sem bjuggu í Tungu miklar
veislur. Þeir höfðu ráðskonu
sem hét og heitir enn Símonía
og var dugleg við að baka
ofan í krakkana. Það voru allt-
af stórveislur sem voru haldn-
ar í Tungu kringum mót.“
Skíði og fótbolti
Kristján fór á sitt fyrsta Ís-
landsmót árið 1960. „Það var
haldið á Siglufirði þegar ég
var fimmtán ára gamall. Mér
gekk ágætlega á því móti og
varð fyrstur í mínum flokki.
Ég endurtók leikinn ári síðar
en þegar ég færðist upp í 17-
19 ára flokkinn voru alltaf ein-
hverjir Siglfirðingar sem
skiptust á að vera á undan
mér. Ég var eiginlega alltaf
annar í þau þrjú ár sem ég var
í þessum flokki.
Ég keppti fyrir Skíðaráð
Ísfirðinga eins og það hét þá.
Fjögur íþróttafélög voru í
bænum, Vestri, Hörður, Reyn-
ir og Ármann sem öll kepptu
sín í milli á litlum mótum sem
haldin voru á Ísafirði, en sam-
einuðust undir merkjum
Skíðaráðsins á Íslandsmótum.
Ég æfði skíði hjá Ármanni en
keppti í fótbolta með Herði.“
Keppti fram
að fertugu
Kristján hélt að sjálfsögðu
áfram að keppa á Íslandsmót-
um eftir að hann varð tvítugur.
„Þá færðist maður upp í flokk
20 ára og eldri. Ég afrekaði
það að verða Íslandsmeistari
fyrstu tvö árin en varð svo
annar flestöll næstu ár eftir
það. Ég náði aldrei að verða
Íslandsmeistari aftur.
Alls keppti ég á 24 Íslands-
mótum í röð. Undir það síð-
asta var ég kominn hátt í fert-
ugt og var enn að keppa við
menn í kringum tvítugt. Þrátt
fyrir það gekk mér bærilega
og lenti alltaf í öðru til fimmta
sæti þó að ég væri orðinn þetta
gamall.
Ég fór aldrei að æfa úti í
löndum eins og oft var gert og
hefur orðið æ algengara í
seinni tíð. Reyndar fór ég til
Svíþjóðar í þrjá mánuði þegar
ég var átján ára gamall og
gekk þar nokkuð. Þetta voru
samt engar æfingar eins og
menn eru að stunda úti í dag,
þegar menn fara til Skandi-
navíu að hausti og koma ekki
aftur fyrr en að vori.“
Reynslan skiptir
miklu máli
„Ég þótti frekar gamall á
þessum síðustu Íslandsmót-
um mínum. Reynslan hefur
samt gífurlega mikið að segja
og hefur mér eflaust þess
vegna gengið svona vel að
halda í við þá sem voru á
hátindi ferilsins.“
Víst er að Kristján hefur
sótt nokkuð í reynslubankann
á seinni árum og er ekki hægt
að segja að reikningur hans
þar sé að verða innistæðulaus.
Hans reynsla hefur líka nýst
þegar hann fer með ungum
krökkum frá Skíðafélaginu á
mót, en af því hefur hann gert
nokkuð á undanförnum árum.
„Það skiptir öllu að kunna að
bera undir skíðin. Sama
hversu mikið menn læra um
áburð, þá er ekkert sem getur
komið í staðinn fyrir reynsl-
una.
Maður hefur lent í ýmsu á
sínum ferli og snjórinn getur
breyst lygilega hratt. Svo nefnt
sé dæmi, þá var ég á Ólafsfirði
fyrir nokkru, ekki að keppa
sjálfur heldur að aðstoða aðra
yngri krakka. Kvöldið fyrir
mót var 15 stiga frost og við
bárum undir skíðin þá um
kvöldið í samræmi við það.
Daginn eftir var kominn fimm
stiga hiti og snjórinn þungur
og blautur. Þegar svoleiðis
gerist verða menn að hafa snör
handtök og vera fljótir að
skipta um áburð.“
Elías rann of vel
„Þegar ég var á mínu besta
skeiði höfðum við marga góða
þjálfara. Ég held að þeirra
fremstur hafi að öðrum ólöst-
uðum verið Itar Dahl, norskur
maður sem þjálfaði okkur vet-
urinn 1967-68. Hann var og
er enn alger snillingur og
manna fróðastur í því sem við-
kemur skíðaáburði. Seinna
varð þessi maður mjög virtur
þjálfari og sá meðal annars
um þjálfun kvennalandsliðs
og unglingalandsliðs Norð-
manna.
Itar Dahl var mjög kapps-
fullur þjálfari og sumir köll-
uðu hann ofstækisfullan.
Hann vildi meina að hægt væri
að nota hvaða tækifæri sem
var til að æfa sig. Þannig vildi
hann að við æfðum okkur þeg-
ar við gengum inn kirkjugólf
og gengum með „kraftig frøs-
park“, eins og hann orðaði
það.
Það má segja að Itar hafi
verið of góður í að bera undir
skíði. Á landsmóti 1967 á
Siglufirði bar hann það vel
undir skíði Elíasar Sveinsson-
ar að hann rann of vel, náði
illa kröppu beygjunum í braut-
inni og tafðist þess vegna.“
Hefur unnið 12 eða 13
Fossvatnsgöngur
Ein þeirra keppna sem
Kristján hefur hvað mestar
mætur á er Fossvatnsgangan
svokallaða. „Sú keppni hefur
mikla og merkilega sögu.
Fyrsta keppnin var haldin á
fjórða áratug síðustu aldar og
hefur verið haldin svo til
sleitulaust síðan.
Ég keppti fyrst í göngunni
árið 1956. Þá var ég ekki nema
12 ára gamall en mjög óvenju-
legt var að menn kepptu svona
ungir. Ég held að það hafi
meira að segja ekki verið lög-
legt, menn hafi þurft að vera
sextán eða sautján ára. Ég
15.PM5 19.4.2017, 09:278