Bæjarins besta - 29.07.1998, Blaðsíða 6

6 MIÐVIKUDAGUR 29. JÚLÍ 1998
Í faðmi fjalla blárra…
Leikfélagarnir Maggi Bald Þuru og Finni á Felli.
Maggi Bald Þuru kemur
„heim“ eftir 53 ár
– og Finni á Felli var svo
myrkfælinn í æsku og hljóp
svo hratt framhjá kirkju-
garðinum á Ísafirði, að hann
varð besti spretthlaupari á
Norðurlöndum
Húsið Sóltún á horni Hlíð-
arvegar og Bæjarbrekkunnar
á Ísafirði er í eigu Ísfirðinga-
félagsins í Reykjavík (og um
land allt, eins og gjarnan er
farið að bæta við). Þetta bráð-
um sjötíu ára gamla hús Guð-
mundar frá Mosdal, kennara
á Ísafirði, er ákaflega fallegt
og sérstætt, smágert og fínlegt
eins og höfundur þess. Í Sól-
túnum dveljast brottfluttir Ís-
firðingar tíma og tíma, ganga
um æskuslóðirnar og leita að
löngu horfinni fjöru, hitta leik-
félagana sem ósjaldan eru
orðnir gamlir fyrr en varði og
komnir á eftirlaun, og rifja
upp og reyna að muna fjalla-
nöfnin, náttúruna, eins og
skáldið sagði. Það hlýtur að
vera nokkuð sérstök tilfinning
að koma í Sóltún á ný og sitja
þar í stofunni lífsreyndur mað-
ur, sextíu og fimm árum eftir
að hafa verið lítill drengur í
smíðatímum hjá Guðmundi í
þessu sama herbergi.
Í Sóltúnum hittum við einn
góðan veðurdag (og flestir
veðurdagar hafa verið góðir á
Ísafirði þetta sumarið, svo
ekki sé meira sagt) tvo brott-
flutta Ísfirðinga, sem þar
dveljast ásamt eiginkonum
sínum og einum öðrum hjón-
um. Annar þeirra er Magnús
E. Baldvinsson úrsmiður í
Reykjavík, sem nú er að koma
heim í fyrsta sinn í meira en
hálfa öld. Hinn er Finnbjörn
Þorvaldsson, sem lengst af
starfaði hjá Loftleiðum og
síðan Flugleiðum, en hann er
einn af bestu frjálsíþrótta-
mönnum sem Íslendingar hafa
eignast. Magnús var einnig í
fremstu röð íþróttamanna hér-
lendis á sínum tíma. Þeir
Magnús og Finnbjörn eru
jafnaldrar, þannig að ekki
skakkar nema tæplega hálfu
ári. Þeir voru leikfélagar í
æsku og eru það enn. Þeir
kepptu báðir fyrir ÍR og fóru
margar keppnisferðirnar sam-
an.
Fæddur í húsinu
hennar Karitasar
Magnús E. Baldvinsson rak
úrsmíða- og skartgripaverslun
í Reykjavík í meira en fimmtíu
ár. „Einn tengdasonur minn
lærði hjá mér og þau hjónin
reka verslunina núna í Kringl-
unni undir nafninu Meba –
það er stytting á nafninu mínu
– en ég var lengst á Lauga-
veginum.“
Magnús Eðvald Baldvins-
son fæddist á Ísafirði í des-
ember 1923 og átti þar heima
þangað til hann var nærri ell-
efu ára, en þá fluttist hann
brott. „Samt kalla ég þetta nú
alltaf heima“, segir hann.
Magnús fæddist niðri á Bökk-
um í húsi sem var kallað húsið
hennar Karitasar, en hún var
smábarnakennari. „Við börn-
in á Ísafirði á þeim tíma byrj-
uðum flest að læra hjá henni.
Svo átti ég heima að Tanga-
götu 28 í húsinu hans Jóns A.
Þórólfssonar, en þegar afi
minn og amma komu hingað
flutti ég í Túngötu 3, húsið
hans Gríms rakara, og átti
heima þar í norðurendanum.
Þar vorum nú ekki mörg ár,
en þá flutti ég í Túngötu 11 og
átti þar heima þangað til ég
fluttist með móður minni til
Reykjavíkur.“ Magnús missti
föður sinn þegar drengurinn
var fimm ára, en hann fórst
með mótorbátnum Gissuri
hvíta. Hann hét Baldvin S.
Sigurðsson og var úr Bolung-
arvík, sonur Sigurðar Árna-
sonar. „Ég var nú í Bolungar-
vík í gær og mér var sagt að
nyrsta vörin þar hafi verið
vörin hans og verið kölluð
Sigurðar Árnasonar vör. Mér
þótti gaman að heyra þetta.
Ég átti hér heilmargt skyld-
fólk. Bræður föður míns voru
hér, bæði í Hnífsdal og hér á
Ísafirði og einn bjó í Jökul-
fjörðum. Svo átti maður hér
marga og góða vini, stráka á
svipuðum aldri, og margar
góðar minningar frá uppvaxt-
arárunum hér á Ísafirði. Hérna
í Vestanpóstinum, blaði Ísfirð-
ingafélagsins, er einmitt mynd
af okkur félögunum á tíu ára
afmæli Harðar Helgasonar,
sem síðar varð sendiherra, og
þar á meðal er Högni vinur
okkar Þórðarson, sem býr
hérna hinum megin við göt-
una“, segir Magnús.
Synda saman
þrisvar í viku
„Við Finnbjörn áttum
heima sitt hvorum megin við
götuna niðri í Tangagötu, ég í
númer 28 og hann í númer 29,
og vorum leikbræður þegar
við vorum litlir pollar. Seinna
þegar við vorum báðir komnir
til Reykjavíkur lágu leiðir
okkar saman í íþróttunum. Við
hittumst aftur í Íþróttafélagi
Reykjavíkur (ÍR) og vorum
þar nokkuð lengi saman í
frjálsum íþróttum. Finnbjörn
var þessi mikli afreksmaður í
spretthlaupum og ég var að
dunda í langstökki og náði
svona sæmilegum árangri“,
segir Magnús, hógværðin
uppmáluð. „Við fórum mikið
saman í keppnisferðir og
vorum í fyrsta hópi íslenskra
frjálsíþróttamanna sem fór til
keppni erlendis og það var
einmitt verið að halda upp á
það í fyrra hjá ÍR. Svo liðu
árin og eftir að við erum kom-
nir á eftirlaunaaldur stundum
við alltaf sund saman. Við
hittumst þrisvar í viku í
sundlauginni í Garðabæ og
eftir það förum við til Hafnar-
fjarðar og drekkum þar kaffi
niður við höfn ásamt gömlum
félögum okkar úr ÍR.“
Magnús á ekki mikið af
skyldfólki vestra lengur.
„Ekki núna, nei. Það flutti
eiginlega allt til Reykjavíkur
og á Akranes. Frænka mín,
Sigríður Guðmundsdóttir, var
gift Árna Árnasyni föðurbróð-
ur mínum og þau voru hér
nokkuð lengi og bjuggu í
Fjarðarstræti 21 áður en þau
fluttust suður. Þau áttu mikið
af börnum, meðal þeirra
Þorvald Árnason skipstjóra og
Árna Árnason vélstjóra, sem
margir hér af eldri kynslóðinni
kannast við. Ég heiti Magnús
Eðvald og það er sama nafnið
og á Jóni Edwald hér á Ísafirði,
en hann breytti stafsetning-
unni á því og gerði það að