Bæjarins besta - 21.10.1998, Blaðsíða 6

6 MIÐVIKUDAGUR 21. OKTÓBER 1998
Rúnturinn náði kringum jörðina
Saga unga Ísfirðingsins sem vann fyrir sér með því að djúpsteikja pulsur á priki í ferðasirkus í Ástralíu og fékk
sig fullsaddan af hrísgrjónaréttum í Austur-Asíu
Heimshornaflakkarinn Auðunn Bragi Valdimarsson er
um þessar mundir skipverji á togaranum Júlíusi
Geirmundssyni. Honum veitir ekki af að þéna eins og
hann getur, því að stefnan er að koma á fót gistiheimili í
Portúgal. Það hyggst hann gera í félagi við unnustu
sína, Kathleen Kardokas frá Bandaríkjunum (Kathy), en
hún vinnur í rækjunni í Súðavík í sama skyni. Þau
kynntust ekki á Vestfjörðum, ekki í Bandaríkjunum,
heldur í Ástralíu, þar sem sumarið er á vetrum,
bílstjórar þurfa að passa sig að keyra ekki á kengúrur
og höfuðið á manni snýr niður.
Auðunn Bragi er rétt rúmlega hálfþrítugur Ísfirðingur.
Á sínum tíma var hann á rúntinum á Ísafirði eins og
aðrir ungir menn – niður á höfn, upp að sjúkrahúsi,
niður á höfn, upp að sjúkrahúsi o.s.frv., en svo
stækkaði rúnturinn og náði að síðustu kringum jörðina
og rúmlega það.
Kathy og Auðunn Bragi með heiminn á milli sín.
Þegar hann er spurður hvers
vegna hann stækkaði rúntinn
svona mikið, segir hann að
það hafi í rauninni verið hrein
tilviljun. „Örn Ægisson, félagi
minn hérna á Ísafirði, átti
kunningja úti í Los Angeles
og ætlaði að skreppa til hans.
Við vorum að snakka saman,
hann stakk upp á að ég færi
með og ég sló til. Ég var að
vinna í rækjunni í Bakka í
Hnífsdal og var eiginlega
orðinn hundleiður á því. Ég
sagði upp, seldi mótorhjólið
mitt sem ég var nýbúinn að
kaupa og bara fór.“
– Var það eitthvað merkilegt
hjól?
„Nei, það var bara venju-
legur japanskur hrísgrjóna-
brennari.“
Málari í Los Angeles
– Hvenær var þetta?
Svarið vefst fyrir Auðuni.
„Það er orðið svo langt um
liðið. Jú, ég var tuttugu og
eins, svo að það eru um fimm
ár síðan.“ Í Los Angeles fengu
þeir félagar vinnu sem málarar
hjá íslenskum málarameistara
sem fluttist þangað fyrir
eitthvað um þrjátíu árum. „Við
unnum hjá honum í fimm
mánuði, en það endaði með
því að það var orðið lítið um
verkefni hjá honum og þá
fórum við á flakk. Við keypt-
um okkur bíl og fórum upp til
Montana og vorum þar yfir
jól hjá íslenskri fjölskyldu
sem Örn þekkti.“
– Þar hafa væntanlega verið
talsverðar vetrarhörkur...
„Já, frostharka og stillur
miklu frekar en mikill snjór.
Síðan ókum við suður og
þræddum Miðvesturríkin og
allt til Oklahoma, en þar
þekkir Örn íslenskan flug-
kennara. Þaðan sneri hann
aftur heim til Íslands en ég fór
aftur vestur til Kaliforníu. Mig
langaði til þess að fara til
Ástralíu, úr því að maður var
byrjaður á þessu flandri. Ég
keypti mér miða þangað og
ætlaði bara að vera í mánuð.“
Fór að vinna í sirkus af
því að kortið fraus
– Af hverju Ástralíu? Af
hverju ekki til Grænlands eða
Panama?
„Í fyrsta lagi er Ástralía
hinum megin við miðbauginn
og í öðru lagi er hún alveg
hinum megin á hnettinum, ef
miðað er við Ísland. Ef maður
fer lengra, þá er maður kom-
inn á leið heim aftur. Ég ætlaði
bara að skreppa, fara svo aftur
til Bandaríkjanna og síðan
heim. En það vildi svo til
þegar mánuðurinn var liðinn,
að krítarkortið mitt fraus og
ég stóð uppi peningalaus í
Sydney. Ég þurfti að gista á
farfuglaheimili og sá þar
auglýsingu uppi á vegg um
að það vantaði fólk til starfa
hjá tívolí-flokki eða sirkus
sem ferðaðist um austur-
ströndina. Ég hringdi og fékk
vinnu og þar var ég í sex
mánuði, þannig að Ástralíu-
dvölin varð sjö mánuðir. Þetta
voru í rauninni nokkrir hópar
saman sem ferðuðust um og
settu upp allt sitt dót og tæki
og héldu skemmtanir og
sýningar.“
Pulsur á priki
– Varstu trúður eða fim-
leikamaður eða eldgleypir?
„Neinei, ég var að vinna í
matarvagni og seldi franskar
og kjúklingabita og kók og
djúpsteiktar pulsur á priki.“
– Pulsur á priki?
„Það er kallað dagwood-
dog. Maður stingur priki í
endann á venjulegri pulsu,
stingur henni í deig og djúp-
steikir. Svo dýfir maður henni
í tómatsósudunk og réttir
kúnnanum.“
– Ég sé á myndinni hjá þér
að þetta eru eldrauðar og
fallegar pulsur eins og tíðkuð-
ust hér á Íslandi á sínum tíma
en voru svo bannaðar vegna
litarefnanna...
„Það hefur verið fyrir mína
tíð. Það er í þessum pulsum
úti eitthvert mystery-meat,
eins og þeir kalla.“
– Ertu náttúrubarn eða
altmúligmand í hverju sem er?
Eða hafðirðu eitthvað fengist
áður við málarastörf og mat-
reiðslu?
„Nei, aldrei. Ég vann bara
það sem að höndum bar hverju
sinni. Ég vil prófa allt. Þessi
vinna í matarvagninum hjá
sirkusnum var mjög fín. Ég
fékk 200 ástralska dollara á
viku (um tíu þúsund kall
íslenskar) og frítt fæði og
húsnæði.“
– Varstu í Ástralíu yfir
sumarið?
„Ég fór þangað í janúar og
þá var þar hásumar. Við
byrjuðum í Sydney, fórum
þaðan til Melbourne og síðan
til baka og alla leið upp
austurströndina og til Cairns í
Queensland. Það er mikill
túristabær.“
Hitti konuna í Ástralíu
– En þú hefur fengið fleira í
Ástralíu en dollara, fæði og
húsnæði...
„Já, ég hitti konuna mína
þar. Við erum reyndar ekki
gift. Hún er frá Bandaríkj-
unum, frá borg rétt fyrir utan
Boston. Það vildi svo til að
hún fékk líka vinnu hjá þessu
sama karnival-fyrirtæki og
líka eftir sömu auglýsingu á
farfuglaheimili. Hún var á
ævintýraferðalagi rétt eins og
ég og langaði af einhverjum
ástæðum til Ástralíu eins og
mig.
Þarna söfnuðum við okkur
peningum til þess að geta
haldið áfram ferðalaginu og
ákváðum að ferðast um
Austur-Asíu. Í rauninni var
ég alltaf á leiðinni heim en
hún ætlaði sér að ferðast um
Asíu. Einn daginn spurði hún
hvort ég vildi ekki bara koma
með sér. Og ég gerði það. Ég
átti miða til baka til Bandaríkj-
anna þannig að hann datt niður
dauður. En við vorum búin að
vera lengur í Ástralíu en
leyfilegt var, þannig að vega-
bréfsáritunin var löngu fallin
úr gildi. Við máttum bara vera
þar í þrjá mánuði, en þeir voru
orðnir sjö. Við gáfum okkur
fram í útlendingaeftirlitinu og
sögðum að við værum á
leiðinni úr landi. Þá fengum
við 24 tíma til að koma okkur
úr landi og máttum ekki koma
þangað aftur í eitt ár.
Við fórum með rútu frá
Brisbane til Darwin á norður-
ströndinni og þaðan yfir til
eyjarinnar Tímor í Indónesíu
og flugum þaðan til Balí og
voru þar góðan tíma. Síðan
fórum við til Jövu og ferð-
uðumst þar um.“
Ferðatöskur í staðinn
fyrir björgunarvesti
– Þið voruð ekkert að vinna
í Indónesíu?
„Nei. Það er mjög ódýrt að
lifa þar. Eitt sinn vorum við
átta eða níu daga í strandbæ á
Jövu og fyrir okkur bæði
kostaði dvölin þar hundrað
dollara (sjö þúsund kall),
gisting, matur og allt sem
okkur langaði í.
Við fórum svo til höfuð-
borgarinnar Jakarta og þaðan
með ferju til Singapore. Það
er alveg ótrúlegt hvað þeir geta
troðið miklu fólki í ferjurnar
þar. Það var fólk bókstaflega
allsstaðar. Enda eru ferju-
slysin algeng í Austur-Asíu
og nóg af hákörlum í sjónum.
Við kíktum inn í stóran skáp
sem var merktur sem geymsla
fyrir björgunarvesti. Þar var
ekkert nema ferðatöskur og
engin björgunarvesti nokkurs
staðar. Sem betur fyrir kom
ekkert fyrir í þeirri ferð. Í
Singapore hittum við bróður
minn, Jón Smára. Hann flaug
til Danmerkur, þaðan til
Moskvu og síðan til Singa-
pore.“
– Má skjóta inn í: Er öll
fjölskyldan heimshornaflakk-
arar? Össur bróðir þinn hefur
líka farið víða...
„Nei. Fjórði bróðirinn hefur
verið alveg laus við þetta. En
það má segja að það sem
kveikti í okkur Jóni Smára
hafi verið þegar við fórum
með móður okkar í Evrópu-
ferð í tíu mánuði. Þá sigldum
við með Norrænu með bíl með
okkur og fórum um Evrópu
þvers og kruss og allt til
Grikklands, þar sem við
vorum í góðan tíma. Við sáum
að það er hægt að gera fleira
og á ódýrari hátt en að fara í
sólarlandaferð í þrjár vikur og
vera þar á hóteli.“
Hanoi Hilton
„Frá Singapore fórum við
með lestum upp til Malasíu
og vorum þar í regnskóg-
unum. Þaðan lá leiðin til
Thailands og þar vorum við á
eyju í mánuð í góðu yfirlæti
áður en við fórum til Bangkok.
Þar keyptum við okkur miða
til Hanoi í Vietnam. Það var
mjög athyglisvert að vera þar,
ekki síst í ljósi Víetnam-
stríðsins fræga. Við skoðuðum
stríðsfangabúðirnar sem Am-
eríkanarnir kölluðu á þeim
tíma Hanoi Hilton. Það vildi
svo einkennilega til, að ein-
mitt þar á sama stað var verið
að byggja raunverulegt Hilt-
on-hótel þegar við komum.
Þannig breytast tímarnir, og
vonandi mannfólkið með. Frá
Hanoi fórum við með lestum
til Ho-Chi-Minh-borgar, sem
áður hét Saigon. Þaðan flug-
um við til Phnom Penh í
Kambodíu og vorum þar í
viku, og síðan aftur til Bang-
kok í Thailandi. Þar skildust
leiðir okkar Jóns Smára. Hann
fór aftur heim en við Kathy
flugum til Katmandu í Nepal
og vorum þar í viku. Þá vorum
við orðin dálítið þreytt á öllu
baksinu og eiginlega útbrunn-
in, enda búin að vera á ferða-
lagi um Asíu í hálft ár. Við
vorum farin að þrá Pizza Hut
og hamborgarastaði og annað
slíkt sem einkennir vestræna
menningu, og frá Nepal flug-
um við beint til Parísar.“
Hvítlauksbrauð í Indónesíu
– Það hefur væntanlega
verið mest um hrísgrjón á
matseðlinum á þessu ferða-
lagi...
„Já, soðin hrísgrjón, steikt
hrísgrjón, hrísgrjónasúpa...
Það var ekki um margt að velja
nema kannski McDonalds á
helstu ferðamannastöðum. Í
Indónesíu sáum við að vísu
pizzu á matseðli, en það
reyndist vera einhver brauð-
hleifur með kjöttætlum ofan
á. Við pöntuðum okkur líka
hvítlauksbrauð, en það reynd-
ist vera brauðsneið með hvít-
lauksgeira ofan á! Vissulega
má slíkt með nokkrum rétti
kallast hvítlauksbrauð, þó að
það hafi verið öðruvísi en
maður á að venjast. Við gátum