Bæjarins besta - 11.11.1998, Qupperneq 6

6 MIÐVIKUDAGUR 11. NÓVEMBER 1998
„Þegar dansmúsíkin hefur ná
útfarir, þá fer ég að leita mér
– segir Hulda Bragadóttir, organisti og kórstjóri og fyrrum dux scholae frá MÍ í félagi við móður sína
Hulda Bragadóttir er organisti og kórstjóri
við Ísafjarðarkirkju og kennir auk þess
píanóleik við Tónlistarskóla Ísafjarðar. Hún
starfaði um tíma sem flugfreyja og lauk
ströngu námi í þeim fræðum. Hún var dux
scholae á stúdentsprófi frá Menntaskólanum
á Ísafirði vorið 1986 – og deildi þeim titli
með móður sinni, Báru Einarsdóttur, sem
lauk stúdentsprófi úr öldungadeildinni sama
vor. Mæðgurnar fengu sömu meðaleinkunn
upp á tvo aukastafi, og má ætla að þetta sé
einsdæmi í veröldinni og þótt víðar væri
leitað.
Þeir sem unnu við útreikn-
ing einkunna það vorið minn-
ast þess enn, hvernig aftur og
aftur var farið yfir einkunnir
og reiknað og reiknað aftur,
vegna þess að þeir trúðu ekki
sínum eigin augum. En nið-
urstaðan var alltaf hin sama.
Mæðgurnar urðu að deila með
sér efsta sætinu.
Það er hins vegar ekki eins-
dæmi, að saman fari flug og
músík hjá ungu fólki héðan.
Jóhannes Bjarni Guðmunds-
son sjónvarpsfréttamaður
(„alveg svakalega fínn frétta-
maður“, segir Hulda) er af-
bragðs fiðluleikari og jafn-
framt atvinnuflugmaður að
mennt og fer senn að fljúga
hingað til Ísafjarðar og reynd-
ar hvert á land sem er. Enda
þótt liðinn sé um áratugur frá
því að Hulda Bragadóttir
starfaði síðast sem flugfreyja,
þá má spyrja hana hvort hún
væri til í að bregða sér eina og
eina ferð með Jóa Badda ef
svo bæri undir...
„Já, bara nefna það! En ég
þyrfti sjálfsagt að læra á
aðstæðurnar í nýju Fokkerun-
um. Þessar vélar eru mjög
breyttar frá því þegar ég var
að fljúga og öryggistækin eru
væntanlega á allt öðrum stöð-
um. Jói Baddi ætti nú að
þekkja aðstæðurnar hér. Ég
man að flugstjórarnir töluðu
um það með kvíða þegar verið
var að raða niður á vikuna,
hverjir myndu lenda í því að
fara vestur. Verstu skilyrðin
voru á Ísafirði.“
Flug og konsert
– Þið Jóhannes Bjarni eigið
kannski eftir bæði að fljúga
saman og flytja saman konsert
fyrir fiðlu og píanó...
„Við höfum reyndar spilað
saman. Við lékum saman eitt
og annað við jarðarfarir hér í
kapellunni á sínum tíma, áður
en kirkjan var tekin í notkun.“
Hulda lærði píanóleik hjá
Ragnari H. Ragnar frá 9 ára
aldri og hélt því áfram með
menntaskólanámi, þar sem
hún var á tónlistarbraut ásamt
því að vera á mála- og samfé-
lagsbraut. Hér lauk hún 7. stigi
en fór svo í Tónlistarskólann í
Reykjavík til Halldórs Har-
aldssonar píanóleikara, en
þeir Ragnar H voru góðir vinir.
Halldór er jafnframt mikill
vinur Ísfirðinga yfirleitt og
hefur starfað mikið sem próf-
dómari við Tónlistarskóla Ísa-
fjarðar og nemendur héðan
hafa gjarnan farið til hans í
framhaldsnám. Hjá Halldóri
fór Hulda í 8. stigið í píanó-
náminu, lauk því á einum vetri
og tók bókleg fög með og var
jafnframt í flugfreyjunámi.
Kennarapróf og
einleikarapróf
Eftir það fór hún í kennara-
deildina í Tónlistarskólanum
í Reykjavík og lauk kennara-
prófi þremur árum síðar eða
vorið 1990, og jafnframt ein-
leikaraprófi um leið. Venju-
lega er það tekið ári seinna en
henni var boðið að taka ein-
leikaradeildina samhliða síð-
asta veturinn í kennaranám-
inu. Einleikaraprófið felst í
því að leika konsert með Sin-
fóníuhljómsveit Íslands og
halda auk þess einleikstón-
leika.
– En hvernig atvikaðist að
þú gerðist flugfreyja?
„Ég hafði reyndar sótt um
áður, en komst ekki að þá.
Það var vorið 1985, ári áður
en ég lauk stúdentsprófi, og
þá hugsaði ég bara um sumar-
vinnu. Það er alltaf gífurlegur
fjöldi sem sækir um flug-
freyjustörf, umsækjendurnir
skipta hundruðum, og síðan
minnkar sá hópur við hvert
próf. Ég sótti um aftur og
komst þá mjög auðveldlega
inn og gekk í gegnum strangt
og mikið nám. Það var vorið
1987 og ég starfaði sem flug-
freyja tæpa fimm mánuði það
árið og annað eins árið eftir.“
Gömlu Vestur-
Íslendingarnir
voru erfiðastir
– Ég man eftir þér í flug-
freyjustarfi í Fokker á leið til
Ísafjarðar á þessum tíma.
Varstu eingöngu á leiðum
innanlands?
„Nei, þetta er blandað og
mest var ég í millilandaflugi,
aðallega til Bandaríkjanna.
Fimmtu hverja viku vorum
við í innanlandsflugi. Þetta
átti reyndar illa við mig á þess-
um tíma og ég þoldi ekki álag-
ið sem fylgdi starfinu. Ég fann
til mikils léttis eftir hverja
lendingu. Líkamlegt álag var
mikið. Aðstæðurnar um borð
hafa breyst mikið síðan.
Þrengslin voru mikil. Við lent-
um í alls konar ókyrrð í milli-
landafluginu og jafnvel bein-
um lífsháska. Það var oft mjög
slæmt flugveður, eða það sem
kallað er ókyrrð í heiðskíru
lofti. Þegar flogið er mjög hátt
og komið langt yfir veðrahvörf
má búast við rafmögnuðum
vindum, sem nefndir eru ýms-
um nöfnum. Þetta var mikið
næturflug og mér fannst ég
ekki hafa nægan tíma til að
æfa mig á píanóið, heldur svaf
ég bara þegar ég var ekki að
fljúga. Þetta fór alls ekki sam-
an. En vissulega var þetta mik-
ill og góður skóli.“
– Voru farþegar oft erfiðir?
„Nei. Allan þennan tíma fór
ég aldrei í sólarlandaflug. Þau
eru verst.“
– Maður les í blöðum um
sífelldar uppákomur og vand-
ræði vegna snarvitlausra far-
þega á langleiðum hjá erlend-
um flugfélögum...
„Ég hygg að þetta hafi
breyst til hins betra hvað Ís-
lendinga snertir. Líklega eru
Skandinavarnir einna verstir í
þessum efnum. En eitt sinn
fórum við og sóttum Vestur-
Íslendinga til Kanada, og það
er versta flug sem ég get hugs-
að mér. Það drakk allt sem til
var í vélinni og tók hreinlega
völdin um borð, gamla fólkið!
Við áttum fótum okkar fjör að
launa.“
– Varla hafið þið getað
hlaupið langt þarna í háloft-
unum...
„Nei, við gátum náttúrlega
ekki farið út! Annars voru far-
þegar yfirleitt alltaf mjög
þægilegir.“
Kennarinn sat
geispandi úti í horni
Hulda kom vestur til Ísa-
fjarðar vorið 1990 þegar hún
var búin með einleikaraprófið.
„Þá var ég ófrísk að Báru og
var búin að fá alveg upp í háls
af músík og var hér í róleg-
heitum þá um veturinn og var
hreinlega ekki að gera neitt.
En síðan fór ég til Akureyrar
og starfaði við Tónlistarskól-
ann þar sem píanókennari í
tvö ár. Ég hringdi í Roar
Kwam, þáverandi skólastjóra,
og fékk strax stöðu. Síðan ríkti
mikil upplausn í skólanum og
Roar var látinn fara og í
staðinn var ráðinn Guðmund-
ur Óli Gunnarsson, sem er nú
stjórnandi Sinfóníuhljóm-
sveitar Norðurlands. Hingað
vestur kom ég aftur vorið 1993
og var hér yfir sumarið og
hélt tónleika, áður en ég hélt
til Bandaríkjanna. Þá voru
haldnir hér minningartónleik-
ar um ömmu mína og tvíbura-
systur hennar, Elísabetu og
Kristínu Samúelsdætur, í til-
efni þess að þær hefðu þá orð-
ið áttræðar. Um haustið hélt
ég til Bandaríkjanna í nám,
þar sem ég fékk námsstyrk,
og var þar einn vetur. Ég ætlaði
mér upphaflega að vera tvo
vetur vestra og ljúka master-
sprófi, en mér líkaði mjög illa
þar. Kennarinn sat bara geisp-
andi úti í horni og mér fannst
ég ekki fá neitt út úr þessu. Ég
þurfti mikla hvatningu. Mér
fannst ég ekki fá það út úr
dvölinni vestra sem ég ætlað-
ist til og taldi ekki ástæðu til
að vera þar áfram.“
Af hótelinu í kirkjuna
Vorið 1994 kom Hulda því
heim aftur og fór að vinna á
Hótel Ísafirði sem næturvörð-
ur og í móttöku, þangað til
hún sá auglýsingu um að það
vantaði organista á Ísafirði.
„Reyndar hafði ég áður verið
beðin um að leysa af um jól
og páska þegar ég hafði komið
hingað heim. Ég lék við fyrstu
messuna á gamlárskvöld
nokkrum árum áður, þannig
að ég hafði svolítið gripið í
orgel. Og ég var ráðin og hef
verið í þessu starfi síðan.“
– En þú ert líka að kenna
við Tónlistarskóla Ísafjarðar...
„Já, ég er þar í hálfu starfi.
Ég er í 70% stöðu organista
hér við kirkjuna og 30% í
Hnífsdal, þannig að ég er sam-
tals í 150% starfi.“
– Er það mikil rútínuvinna
að vera organisti í kirkju?
„Nei, alls ekki, sem betur
fer. Það er mjög fjölbreytilegt,
en reyndar fer það mjög eftir
manni sjálfum. Vissulega er
hugsanlegt að gera þetta með
hangandi hendi og án þess að
æfa sig nokkuð, en á hinn
bóginn er hægt að stunda æf-
ingar af kappi og láta kórana
æfa einhver erfið verk fyrir
sérstaka viðburði. Það eru
ýmsir fastir liðir á hverju ári,
svo sem aðventukvöldið og
kirkjukvöld á föstudaginn
langa. Um fermingarnar er
mikil törn hjá okkur og svo
auðvitað um jólin.“
– Þú stjórnar líka kirkju-
kórunum...
„Já, bæði hér á Ísafirði og í
Hnífsdal. Að jafnaði eru kór-
æfingar einu sinni í viku á
hvorum stað.“
Eins og Hulda nefndi áður
var hún ófrísk þegar hún kom
til Ísafjarðar árið 1990. Börnin
hennar eru nú orðin tvö, Bára
sem er átta ára og Hálfdán
sem er tveggja ára. Þau eru
samfeðra og faðir þeirra býr
fyrir sunnan, en þau Hulda
hafa aldrei verið í sambúð.
Dúxarnir tveir í MÍ 1986
– Við skulum snúa okkur
að Menntaskólanum á Ísafirði
og þessu einstæða tilviki að
þið mæðgurnar skylduð vera
dúxar á stúdentsprófi sama
vorið og með nákvæmlega
sömu einkunn upp á tvo auka-
stafi. Var samkeppni og met-
ingur á milli ykkar?
„Áreiðanlega að einhverju
marki. Við lærðum nokkuð
mikið saman og ég naut góðs
af því, ég viðurkenni það. Það
eru ekki allir sem búa við það
að móðirin sé að læra sama
námsefni og maður sjálfur.“
– Ætli hún hafi ekki notið
góðs af þessu líka?
„Ég veit það ekki! Vonandi!
Það er oft sagt að maður læri
mest af því að kenna öðrum,
þannig að ef til vill hefur hún
þurft að leggja hart að sér til
að kenna mér. Mamma er mik-
il námsmanneskja. En ég var
með fleiri einingar en hún á
stúdentsprófi. Öldungadeildin
var með allt öðru skipulagi,
bæði mismunandi greinar og
annað mat, þannig að við
gátum ekki lært nærri allar
greinar saman. Það kom okkur
báðum afskaplega mikið á
óvart að verða efstar á stúd-
entsprófinu. Þessi árgangur
var mjög duglegur í námi og
margir mjög góðir nemendur
í skólanum, þannig að okkur
fannst það alls ekki koma til
greina að verða hæstar og
höfðum hreinlega ekkert
hugsað út í það. Ég held bara
að við höfum ekki áttað okkur
á því ennþá!
En það skemmtilegasta við
þetta var hvernig við fengum
að vita það. Ég gleymi því
aldrei og ekki mamma heldur.
Björn Teitsson er mjög snið-
ugur og við hittum hann í stig-
anum upp á efri hæðina í Bók-
hlöðunni. Það var mjög þröngt
þarna upp og hann króaði okk-
ur af þar á sinn einstaka hátt.
Björn er ekki mjög stór vexti
en hann gat króað okkur af
með því að breiða út faðminn.
Hann var mjög leyndardóms-
fullur og talaði í lágum hljóð-
um eins og enginn annar mætti
heyra, og tilkynnti okkur úr-
slitin úr stúdentsprófinu og
hvað okkar biði af því tilefni.
Við urðum að semja ræðu til
að flytja við brautskráninguna
og þurftum að vita allan gang
mála þar, vegna þess að sá
sem er efstur hverju sinni þarf
að gegna ýmsum hlutverkum
við þá athöfn og við borð-
haldið um kvöldið. Það fór
svo, að mamma samdi ræðuna
en ég flutti hana. Það var ef til
vill nokkuð dæmigert fyrir
skólagönguna og samstarfið
hjá okkur.“
– Og þessi frásögn af sam-
fundum ykkar mæðgna við
meistara Björn má líka teljast
nokkuð dæmigerð – þessi
útsmogni og fíngerði húmor...
„Já, ég er alveg sammála
því! Ég á ekkert nema góðar
minningar frá Menntaskólan-
um á Ísafirði. Þar var alltaf
mikið að gerast og mikill lær-
dómur.“
Sterkur árgangur
– Nú eru komin í skólana
tölvukerfi sem sjá um alla út-
reikninga. Undirritaður minn-
ist þess vel þegar kennarar
sátu daglangt og náttlangt
vorið 1986 í handavinnu við
að reikna út meðaleinkunnir.
Þetta var svo einstök tilviljun
að þið mæðgurnar skylduð
vera með sömu meðaleinkunn
upp á tvo aukastafi, að menn
trúðu því naumast og það var
reiknað aftur og aftur og yfir-
farið enn á ný. Þar að auki
voru aðrir úrvalsnemendur
þarna alveg rétt á eftir ykkur,
fólk eins og Jón Áki Leifsson
og Unnur Árnadóttir, þannig
að engu mátti skeika...
„Það var mjög mikill metn-
aður í þessum árgangi og mik-
ið lært. Minningar mínar úr