Jólablaðið - 23.12.1933, Side 4

Jólablaðið - 23.12.1933, Side 4
4 JÓLABLAÐIÐ Bónorð smiðsins. (Lausl. þýtt.) Þrátt fyrir alla umferðina eru amerisk sveitaþorp einhver bezti felustaður þeirra, sem hverfa vilja sjónum úr gamla umhverfinu og, leita að nýjum stað til nýrrar lifsbaráttu. Með einni Iestinni kom Páll Andrésson til smábæjar í Kaliforn- fnu og settist þar að sem bóka- og pappirssali. En jafnframt því annaðist hann fasteignasölu. Páll varð, er tímar liðu fram, sem einn af gömlu þorpsbúunum. * Hann var fálátur og fáskiftinn, en hafði jafnan bros á reiðum hönd- um fyrir viðskiftavinina. Eini maðurinn, sem Páll var í : vináttu við, var nábúi hans, Jón •Pétursson, sem þó var í útliti al- gerð mótsetning við Pál sjálfan, sem var lítill og kvikur maður, vel í skinn kominn, með ljóst yfir- bragð og fremur barnslegt andlit. Jón Pétursson . var aftúr á móti hár og horkrangalegur, dökkur á hár og dimmur yfirlitum og svo fámæltur, að halda mátti að hann væri mállaus. En þrátt fyrir mótsetningarnar urðu þeir Páll og Jón æ samrýnd- ari, og þegar Jón, sem var járn- smiður, hafði lokið daglegum störfum í smiðju sinni, mátti eiga víst, að þeir vinirnir sátu saman heima hjá honum. Páll var stöðugt að segja sögur og ræða ýmsa viðburði og hlust- aði Jón á hann í þögulli lotningu, sem barn við móðurkné. En brátt kom þó bobbi í bát- inn. Jón hafði farið til nágranna- bæjar eins með vörur sínar snemma um veturinn og síðan var hann aldrei heima á þriðju- dagskvöldum; heldur „snurfusaði* sig allan sem bezt mátti verða, og ók af stað eitthvað burt frá bænum. Páli þótti þessar aðfarir vinar sins kynlegar og yar næsta bráð- látur eftir þvf, að geta satt for- vitni sfna. En það var enginn hægðarleikur, þvi Jón sagði ekk- ert um það og var enn fámæltari en áður. Eins og áður er frá skýrt fór Jón á hverju þriðjudagskvöldi burtu úr bænum og einn þriðju- dag skömmu fyrir jól ók hann eins og venjulega, nýrakaður og f sínum beztu fötum, i suðurátt uieðfram járnbrautinni. Eftir að hann hafði ekið langan veg kom hann að myndarlegu húsi og þar var tekið á móti honum af bústinni konu, sem var nokkuð farin að eldast, en enn þá rjóð i kinnum og fögur álitum. Auðsjáanlega voru ekki aðrir heima í húsinu. Og það var þess- vegna, að Jón notaði þriðjudags- kvöldin, að húsbóndinn var þá jafnan f fjarveru og ráðskonan gat þá boðið mönnum í heimsókn. Alt að þessu hafði Jón verið án allrar meðhjálpar og annaðist einn alla búsýslu og var hæzt- ánægður með ástandið. En eftir að hann hafði eitt sinn komið þarna f viðskiftaerindum við hús- bónda Kristínar og litið hana augum fanst honum um leið slik piparsveinatilvera einmana og gleðisnauð. Hann sá hve fljót og yndisleg hún var að bera þeim góðan mat og miklar aðrar kræs- ingar og yndisþokki Kristínar fékk sífelt meira vald yfir honum. Þegar Jón kom í fyrsta sinni lét hann orð falla um einstæðings- skap sinn og Kristín skaut þvi að honum áður en hann fór, hvort hann vildi ekki koma næsta þriðju- dagskvöld og heimsækja þau. Hvort hann vildi? Hann sem þegar var allur kominn á loft og brann af ástarþrá. Jú, hann Jón lét víst ekki á sér standa. Og þá hittist svo vel á að Kristín var ein heima. Síðan urðu ferðirnar reglulegar, rétt eins og hjá konunglegu póstskipi. Kristin gæddi honum á þeim rfkulegustu góðgerðum, er heimilið hafði að bjóða. Settist sfðan hjá honum með sauma sína eða aðra handavinnu og gaf honum hýrlegt auga, sem Jón endurgalt ljúflega í sömu mynt, en jafnan var Jón fámæltur, svo Kristínu var raun að. Jón fann, að hann varð endi- lega að segja eitthvað og verða skemtilegur, en átti svo bágt með það, því hann var ekki vanur að brúka munninn. Við vinnu sína var hann jafnan þögull, en blístr- aði aðeins þegar bezt lá á honum. Loksins stamaði Jón út úr sér: — þú ættir að koma, Kristín mín, og sjá hvernig eg bý. Kristin leit á Jón stórum aug- um, eins og þeir sem loksins hafa fengið það sem þeir hafa þráð. Hún svaraði, f flýti: Þakka þér fyrir Jón minn; það væri mikil ánægja fyrir mig. Kristín hafði verið gift áður en maður hennar hafði horfið og var talinn drukknaður; en hún síðan verið ráðskona. Nú þráði hún að eignast eigið heimili. Henni leizt vel á smiðinn, sem auðsjáanlega var skotinn fram í tær. Og þegar Kristfn hafði tekið einhverja á- kvörðun var hún ekki vön að láta neina hindrun aftra því, að koma henni í framkvæmd. Það var nú ákveðið, að Kristín skyldi heimsækja Jón á sunnu- daginn næsta á eftir. Á heimleið- inni var Jón í djúpum þönkum um ástaræfitýri sitt og festist í þeim ásetningi, að ná ástum Kristínar. En Jón var í stöðugum ótta um það, á hvern hátt hann ætti að flytja bónorðið, því hann var algert barn í þeim sökum, þrátt fyrir háan aldur. Á sunnudagsmorguninn kom Kristfn og Jón sótti hana til járn- brautarstöðvarinnar, eins og þau höfðu áður talað um. Þau gengu þögul áleiðis til hússins og Jón bauð drottningu hjarta sins inn að ganga. Veitti hún hverjum hlut nákvæma athygli, en Jón horfði hljóður á hana með sýnilegri að- dáun. — Hér vantar umhyggjusama húsmóður, sagði Kristín, eftir að hún hafði virt alt nákvæmlega fyrir sér. Og án þess að hafa fleiri orð um, varpaði hún af sér yfirhöfninni; bretti upp kjólerm- arnar og lét sfna þriflegu hand- leggi taka til starfa og raðaði öllu betur niður en áður; fægði og

x

Jólablaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Jólablaðið
https://timarit.is/publication/1540

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.