Börn og menning - 2016, Blaðsíða 22

Börn og menning22
leika lausum hala í heimi sögupersónanna. Þar er því
hinum ólíku skrímslum bókaflokksins safnað saman í
eina æsilega sögu. Bókabeitan hefur því valið að gefa
fyrst út bók sem kynnir lesendur fyrir fjöldanum öll-
um af skrímslum áður en þau koma fyrir í sínum eigin
sögum. Í Kvikmyndinni birtist til dæmis snjómaðurinn
ógurlegi, hrekkjóttu garðdvergarnir úr annarri bókinni
í flokknum á íslensku, risavaxið skordýr sem nefnist
bænabeiða, slímklessa sem gleypir allt sem á vegi henn-
ar verður og varúlfurinn úr Fúafeni. Ef til vill er þó
mikilvægust af öllum - alltént fyrir framgang sögunn-
ar - búktalaradúkkan Skellur sem einnig kemur fyrir í
Sá hlær best - sem síðast hlær. Skellur tekur einmitt yfir
inngang Stine í upphafi Kvikmyndarinnar og lesendur
rennir í grun að hann muni koma aftur við sögu síðar
í bókinni því hann lýsir eftirfarandi yfir: „Ég leit bara
inn til að segja ykkur frá því hver raunveruleg stjarna
myndarinnar er. Hér er smá vísbending, það byrjar ekki
á R.L. Hahaha. Njótið bókarinnar, þið öll. Ég er viss
um að það verður gaman fyrir ykkur að komast að því
hver hlær síðast.“ (K:án blaðsíðutals)
Þó að bækurnar séu ætlaðar yngri lesendum eru þær
varða á leið þeirra yfir í heim fullorðinsbókmenntanna.
Þær eru hrollvekjur sem nota húmor til að létta and-
rúmsloftið og ofbeldinu er haldið innan marka. Aftur
á móti halda þær hrollinum í lesendum gegnum alla
frásögnina einsog fjallað verður um hér á eftir. Það er
viss togstreita á milli Hrollsbókanna og hefðbundinna
barnabóka sem endurspeglast í lýsingu Garps, vinar
Zach í Kvikmyndinni sem lýsir Hrollsbókunum þannig:
„Barnabækur eiga að hjálpa manni að sofna [...] Þessar
halda fyrir manni vöku alla nóttina.“ (K:43)
Börn og fullorðnir
Í Hrollsbókunum eru sambönd barnanna við hina full-
orðnu mikilvæg í tengslum við hina hryllilegu atburði
sem svo eiga sér stað í bókunum. Það eru börnin og/
eða unglingarnir sem eru í brennidepli því þau upp-
lifa einatt hið ótrúlega og lenda í klóm skrímslanna á
meðan hinir fullorðnu eru grunlausir. Undantekningu
á þessu er þó að finna í Kvikmyndinni því Stine þekkir
skrímslin sín betur en nokkur annar og efast ekki um
tilvist þeirra einsog aðrir fullorðnir.
Í Kvikmyndinni er fjölskyldan fámenn. Eftir andlát
föður síns neyðist söguhetjan Zach til að flytja frá New
York borg til smábæjar með móður sinni og fjallar sagan
öðrum þræði um samband þeirra mæðgina. Þau flytja
inn í húsið við hliðina á húsi R. L. Stine þar sem hann
býr með dóttur sinni Hönnu. Zach og Hanna virðast
dragast hvort að öðru en Stine reynir að koma í veg
fyrir samneyti þeirra. Hann reynir einnig að einangra
Hönnu frá umheiminum, meðal annars með því að
meina henni að sækja skóla. Samband Zachs og móður
hans speglar samband Stine og Hönnu því sem ung-
lingar verða þau að mestu leyti að lúta ákvörðunum og
duttlungum foreldranna. Sú hugmynd að foreldrarnir
geti jafnvel verið hryllilegustu óvættirnar liggur eins
og rauður þráður gegnum Kvikmyndina, einsog þegar
Zack hugsar: „Þótt henni fylgdi hræðilegt skrímsli og
enn hræðilegri pabbi var ég ekki tilbúinn til að kveðja
Hönnu að eilífu.“ (K:62) Í sambandi Stine og Hönnu
sést glöggt að þörf foreldra fyrir að vernda börnin
Þær eru hrollvekjur sem
nota húmor til að létta and-
rúmsloftið og ofbeldinu er
haldið innan marka.