Fréttablaðið - 13.08.2021, Síða 16

Ástríður Jóhannesdóttir
greindist með brjóstakrabba-
mein sumarið 2019 og hóf að
sækja námskeið hjá Ljósinu
um haustið. Hún hleypur 10
km í Reykjavíkurmaraþon-
inu í september til styrktar
Ljósinu en samtökin hafa
verið ómetanleg í bataferli
hennar.
„Ég var ein af þessum heppnu sem
greindist við reglubundna skimun
og í kjölfarið fór ég í brjóstnám og
lyfjameðferð,“ segir Ástríður. Hún
segist sorgmædd yfir umræðunni
síðustu mánuði varðandi skim-
anir. „Það skiptir gríðarlegu máli
að krabbamein greinist snemma
og að vel sé haldið utan um þessi
mál. Það skiptir öllu að heilbrigðis-
stéttin hlusti þegar fólk finnur
fyrir einhverju. Því fyrr sem fólk
greinist, því meiri líkur eru á að
fólk hafi þetta af. Þá þarf oft styttri
lyfjameðferð en ella eða jafnvel
enga.“
Ógnvekjandi að útskrifast
Ástríður byrjaði á námskeiði hjá
Ljósinu fyrir nýgreindar konur
haustið 2019. „Það gerði mér gott að
taka þátt í dagskránni hjá Ljósinu.
Í boði eru fjölbreytt námskeið
og mikill stuðningur sem hentar
hverjum og einum. Þú kynnist
mörgu nýju fólki í svipaðri stöðu
og maður sjálfur og fylgist að. Ég
hef alltaf verið félagslega virk og
mér fannst ómetanlegt að komast
út af heimilinu, eiga stað til að
fara á og hafa tilgang, frekar en að
hanga heima og berjast við svona
leiðindamál eins og krabbamein
nú er,“ segir Ástríður og kímir.
Ástríður hefur nú verið í Ljósinu í
tvö ár og útskrifaðist í sumar 50 ára
gömul. „Fyrra árið mitt hjá Ljósinu
einkenndist af því að efla andann
og halda mér virkri. Síðara árið var
Covid-19 í algleymingi. Þá beindist
athyglin að líkamsræktinni sem
er ásamt útivist mjög mikilvæg í
bataferlinu. Þá var mjög gott að
hafa jákvæðnina, hvatninguna,
stuðninginn og trygga leiðsögn hjá
Ljósinu. Það er því pínu ógnvekj-
andi að vera útskrifuð og þurfa að
finna hvatninguna annars staðar.
Þá hefur verið ómetanlegt að hitta
og fylgjast með öðru fólki í sömu
stöðu og bera saman bækur sínar,
jafnvel eftir útskrift,“ segir Ástríður.
Dagur sem er liðinn kemur
aldrei aftur
Greiningin hafði heilmikil áhrif
á líf og fjölskyldu Ástríðar. „Lífið
tekur stakkaskiptum og maður fer
í gegnum alls konar tilfinningar.
Erfiðast var að læra að lífið verður
aldrei eins og það var áður. Ég verð
líklega aldrei í jafngóðu formi og
fyrir greiningu. Þó var ég bara
miðaldra kona í Vesturbænum
í meðalformi með þrjú börn og
mann og hreyfði mig reglulega. Í
dag veit ég að ef ég reyni verulega
á getur það tekið tvo til þrjá daga
að jafna mig. Ég fer ekki lengur á
erfiða æfingu, vinn fullan vinnu-
dag, fer á kóræfingu og svo í matar-
boð eftir á. Ég þarf að tempra álagið
og haga seglum eftir vindi.
Það er eðlilegt að hlutirnir breyt-
ist. Dagur sem er liðinn kemur
aldrei aftur. Maður fattar það ekki
hvað maður er heppinn að eiga líf
fyrr en svona áfall á sér stað. Þegar
ég er úti að hlaupa og púla hugsa ég
í þakklæti.
Það er allt í nýjum gír og ég finn
að sumir hlutir sem mér fannst
mikilvægir áður eru það ekki
Hleypur í minningu þeirra sem töpuðu
Ástríður Jó-
hannesdóttir
ætlar að hlaupa
10 km í Reykja-
víkurmara-
þoninu fyrir
Ljósið og alla þá
sem voru ekki
jafn heppnir og
hún að sigrast á
krabbameini.
FRÉTTABLAÐIÐ/
ÓTTAR
lengur. Þá hef ég hægt aðeins á
lífsgæðakapphlaupinu. Áhrifin eru
samt ekkert endilega öll komin í
ljós enn þá. Kannski næ ég meiri
bata. Kannski ekki.“
Ástríður er í dag í hlutastarfi sem
lögfræðingur hjá Vegagerðinni.
„Það tók mig um ár að sigrast
á krabbameininu. Eftir bata er
manni ráðlagt að fara hægt af stað
og fara ekki endilega strax á vinnu-
markaðinn. Ég fór í háskólanám
sem mig hafði lengi langað í, og gat
þar haft meiri áhrif á dagsskipulag
og álag en í fyrri vinnu. Bataferlið
tekur mislangan tíma, sumir taka
styttri tíma og aðrir lengri. En þetta
fer líka eftir því hvaða réttindi
maður hefur.“
Hleypur til styrktar Ljósinu
Ástríður ætlar að hlaupa 10 km í
Reykjavíkurmaraþoninu laugar-
daginn 18. september til styrktar
Ljósinu. „Ég er mjög spennt að
hlaupa. Ég var skráð í fyrra, en þar
sem hlaupið var ekki haldið með
hefðbundnum hætti, fékk ég að
halda sama númeri í ár. Ég hljóp
samt sjálf 10 km í fyrra, en ég hafði
aldrei áður hlaupið slíka vegalengd
í einum rykk. Í Ljósinu höfum við
mjög góða líkamsræktaraðstöðu og
frá því í vetur hef ég markvisst æft
mig. Svo fór ég á nýliðanámskeið í
vor með KR skokki. Ég dreg þetta
ekkert upp úr hattinum. Þetta er
alveg áreynsla fyrir mig.
Ég hleyp til styrktar Ljósinu því
þar fer fram svo góð og mikilvæg
starfsemi. Ég er heppin að búa á
höfuðborgarsvæðinu þar sem ég
get auðveldlega nýtt mér þessa
þjónustu. Á landsbyggðinni er
þetta ekki eins auðvelt. En ég veit
að markmiðið er núna að veita
betri þjónustu fyrir fólkið úti á
landi.“
Fyrir alla sem voru ekki
jafn heppnir
„Ljósið hefur gefið mér ótrúlega
mikið. Ég hef kynnst þar fólki
sem var ekki jafn heppið og ég.
Að kynnast einhverjum, æfa við
hliðina á þeim og hitta margoft
og sjá svo dánartilkynninguna í
blaðinu. Ég eiginlega á ekkert orð
yfir það. Það er bara ömurlegt. Ég
vil því líka hlaupa í minningu allra
þeirra sem ég kynntist á minni
vegferð í Ljósinu sem höfðu ekki
betur í sinni baráttu við krabba-
meinið. Auðvitað blundar alltaf í
manni óttinn við að maður getur
alltaf greinst aftur. Hver dagur sem
maður lifir er því þeim mun mikil-
vægari. Það eru svo ótrúlega margir
sem hafa þessa baráttu ekki af og
ég vil minnast þeirra.“ n
Starf sjálfboðaliða í mara-
þonhlaupum er bæði
skemmtilegt og gefandi.
Margrét Valdimarsdóttir
var níu ára gömul þegar hún
byrjaði að hjálpa til.
Fjöldi sjálfboðaliða sinnir fjöl-
mörgum verkefnum kringum
maraþonhlaup og styttri hlaup
hér á landi. Verkefnin eru ansi
fjölbreytt en meðal verkefna sem
þeir sinna er að manna drykkjar-
stöðvar, sinna brautarvörslu og
passa að hlauparar fari rétta leið
á brautinni. Sjálfboðaliðar taka
einnig þátt í skráningarhátíðum,
afhenda gögn og eru á vaktinni í
búningsklefum og í töskugeymslu
svo nokkur dæmi séu tekin.
Margrét Valdimarsdóttir byrjaði
snemma að sinna sjálfboðaliða-
starfi en hún var níu ára gömul
þegar hún, ásamt fjölskyldu sinni,
tók að sér að sjá um drykkjarstöð
við Víkingsheimilið í Reykjavíkur-
maraþoninu. „Þá forfallaðist hópur
frá íþróttafélagi með stuttum
fyrirvara og við vorum beðin um
að taka þetta að okkur. Á þeim
tíma höfðum við ekki hugmynd
um að þetta yrði árlegur dagskrár-
liður í fjölskyldunni.“
Heppileg fjáröflun
Sem unglingur starfaði hún sem
sumarstarfsmaður hjá Íþrótta-
bandalagi Reykjavíkur (ÍBR) og
kynntist þar enn frekar öllum
þeim fjölmörgu verkefnum sem
tengjast hlaupunum og skipulagi
þeirra. „Ég spila handbolta með ÍR
og liðið mitt hefur líka starfað sem
sjálfboðaliðar í Reykjavíkurmara-
þoni og Miðnæturhlaupinu til
þess að afla fjár fyrir ferðalögum
og öðrum kostnaði síðastliðin níu
ár. Auk þess hef ég setið í stjórn
Alveg sérstök gleði á þessum degi
Margrét Valdi-
marsdóttir var
níu ára gömul
þegar hún
byrjaði að sinna
sjálfboðaliða-
starfi í mara-
þonhlaupi.
MYNDIR/AÐSENDAR
Undanfarin ár
hefur Margrét
helst séð um
drykkjarstöðina
í markinu í
Reykjavíkur-
maraþoninu
ásamt félögum
sínum í ÍR.
Starri Freyr
Jónsson
starri
@frettabladid.is
ÍBR síðastliðin tvö ár.“ Utan þess
að spila handbolta er Margrét
nýbökuð móðir og vinnur sem
upplýsingaöryggisstjóri hjá Credit-
info.
Sérstök gleði
Undanfarin ár hefur Margrét helst
séð um drykkjarstöðina í markinu
í Reykjavíkurmaraþoninu ásamt
félögum sínum í ÍR. „Þá erum við
yfirleitt átta saman og erum vel
merktar í tilheyrandi vestum. Við
setjum upp borðin og fyllum þau
af glösum með vatni og Gatorade.
Þegar borðin eru orðin full byrjar
fólkið að streyma inn. Þá þurfum
við að hafa hraðar hendur og fylla
á því keppendurnir eru svo ótrú-
lega margir og allir þyrstir. Þetta
er ótrúlega skemmtileg vinna því
hlaupararnir eru svo glaðir og
þakklátir. Það er einhver sérstök
gleði á þessum degi í kringum
þennan viðburð.“
Góðar minningar
Hún á margar góðar minningar frá
síðustu árum. „Ég man sérstaklega
eftir einu skemmtilegu atviki í
fyrsta hlaupinu sem ég starfaði við.
Þá var ég níu ára og systur mínar
voru sjö og þriggja ára. Yngsta
systir mín var með snuð og í allt of
stóru vesti að rétta hlaupurunum
glös. Það vakti mikla lukku hjá
erlendum keppendum að hitta
heila fjölskyldu á drykkjarstöð, þá
sérstaklega þennan yngsta sjálf-
boðaliða. Að loknu hlaupi fengu
skipuleggjendur póst frá erlendum
hlaupahópi með þökkum fyrir
frábært hlaup. Hópurinn minntist
sérstaklega á litlu fjölskylduna
við Víkingsheimilið og sendi með
mynd af okkur.“
Margt smátt gerir eitt stórt
Starf sjálfboðaliðans er mjög
gefandi og skemmtilegt að sögn
Margrétar og mælir hún hiklaust
með því að fólk prófi það. „Við
höfum öll gott af því að gefa tíma
okkar og láta gott af okkur leiða.
Svo er þetta bara svo skemmtilegt
enda mikil gleði hjá hlaupurunum
og bara tónlist og fjör út um allt.“
Hún hvetur sem flesta til að
taka að sér sjálf boðaliðastarf hjá
íþróttafélaginu sínu, sveitarfélag-
inu eða einhverjum af fjölmörgu
góðgerðarfélögunum sem starfa
hér á landi. „Margt smátt gerir
eitt stórt og svo eru íþróttafélögin
okkar og góðgerðarfélögin byggð
upp á sjálf boðaliðastarfi. Okkur
munar ekki um einn eftirmiðdag
eða einn morgun en sjálf boða-
liðar skipta sköpum í þessari
starfsemi.“ n
4 kynningarblað 13. ágúst 2021 FÖSTUDAGURMAR AÞON