Morgunblaðið - 16.04.2021, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 16. APRÍL 2021
✝
Hilmar Henry
Gíslason fædd-
ist á Akureyri 29.
febrúar 1936. Hann
lést á Dvalar- og
hjúkrunarheimilinu
Hlíð 30. mars 2021.
Foreldrar Hilmars
voru hjónin Gísli
Marinó Ólafsson, f.
28.6. 1906, d. 17.11.
1995, og Anna
Kristín Ásgeirs-
dóttir, f. 6.12. 1913, d. 7.8. 1999.
Alsystkini Hilmars eru Hreiðar,
f. 31.7. 1940, Marselía, f. 8.3.
1942, og Anna Sigríður, f. 24.5.
1954. Hálfsystir Hilmars, sam-
feðra, var Þóra Erla, f. 25.10.
1930, d. 19.12. 2018.
Hilmar giftist Ingibjörgu Þor-
inmaður hennar er Stefán Örn
Ástvaldsson. Þeirra börn eru
Brynja, gift Guðna Rúnari Loga-
syni, og Hlynur, í sambúð með
Sigrúnu Tinnu Gissurardóttur.
Barnabarnabörn Hilmars eru
fjögur.
Hilmar ólst upp á Eyrinni, í
Fjólugötu 11. Hann hóf 17 ára
starf sem bílstjóri og var einn af
stofnendum Hópferða sf. Í kring-
um 1970 gerðist hann bæjarverk-
stjóri á Akureyri og starfaði sem
slíkur til þar til hann lét af störf-
um sökum aldurs.
Hilmar var alla tíð mikill
áhugamaður um íþróttir. Hann
var í seinni tíð forfallinn golfari
en hóf ungur að leika knatt-
spyrnu fyrir Þór og síðar Íþrótta-
bandalag Akureyrar. Hann spil-
aði einnig lengi vel með hinu
víðfræga knattspyrnuliði Early
Sunrise. Hilmar var heið-
ursfélagi í Íþróttafélaginu Þór.
Athöfnin fer fram frá Ak-
ureyrarkirkju í dag, 16. apríl
2021, klukkan 13.00.
valdsdóttur, f.
22.12. 1938, d. 18.2.
2021. Börn þeirra
eru: 1) Þorvaldur
Kristinn, f. 2.4.
1965, í sambúð með
Öldu Ómarsdóttur.
Börn: Ingibjörg Íris,
í sambúð með Sig-
þóri Jens Jónssyni,
Sara og Rannveig
Tinna. 2) Ólafur
Gísli, f. 12.2. 1967,
giftur Evu Sif Heimisdóttur.
Börn: Eva Kristín og Emma Guð-
rún. Eva Sif á einnig Ölmu Karen
og Daníel Þór. 3) Kristín, f. 10.7.
1969, gift Jóhannesi Gunnari
Bjarnasyni. Börn: Arndís og
Bjarney Hilma. Áður átti Hilmar
Guðveigu Jónu, f. 19.6. 1962. Eig-
Pabbi var harðduglegur, já-
kvæður og skemmtilegur karakt-
er. Í kringum hann var oftast mik-
ið líf og fjör og að sjálfsögðu
skellihlátur. Hann var mikill
áhugamaður um hvers konar
íþróttir. Ungur lék hann knatt-
spyrnu með Þór og ÍBA. Síðar
æfði hann skallabolta af miklum
móð og lék með hinu víðfræga liði
Early Sunrise. Í seinni tíð átti
golfið hug hans allan og hann naut
sín best á golfvelli í góðum fé-
lagsskap. Pabbi hvatti okkur
systkinin og vini ákaft til íþrótta-
iðkunar en hann og mamma voru
óþreytandi að koma okkur á
íþróttaæfingar.
Við fylgdum pabba töluvert,
bæði í leik og starfi. Við fórum
með honum í vinnuna, morgun-
sundið, skallabolta í Laugargötu
og fótbolta í Skemmunni auk þess
sem synirnir spiluðu oft með hon-
um golf. Pabbi var mikill keppn-
ismaður og okkur er til efs að
margir eldri kylfingar hafi lagt
jafn hart að sér við æfingar. Um
tíma var pabbi samtímis skráður í
a.m.k. þrjá golfklúbba, GA, GR og
Hamar á Dalvík. Æfingarnar skil-
uðu sínu og okkar maður var
stoltur þegar hann komst í lands-
lið eldri kylfinga og spilaði með
því í Slóveníu.
Pabbi var maður augnabliksins
og það hefur sjálfsagt oft reynt á
þolinmæðina hjá mömmu þegar
skyndihugmyndum var hrint í
framkvæmd. Pabbi kom kannski
heim á miðjum vinnudegi og til-
kynnti að hann ætlaði skreppa til
útlanda í golf. Þeir félagarnir
höfðu þá hist yfir kaffibolla og
ákveðið að drífa sig út. Hann var
bara kominn til að sækja græj-
urnar. Frægt var líka þegar pabbi
ákvað að vera huggulegur og
bjóða mömmu einn sumardag í
bíltúr í Mývatnssveit. Þegar
þangað var komið var ekið beint
að húsi í sveitinni og mömmu til-
kynnt að þarna ætluðu þau inn.
Hún myndi fá sér kaffi með frúnni
á bænum, sem mamma þekkti
ekkert, og á meðan færi pabbi í
golf með húsbóndanum. Það kom
sér líklega oft vel í samskiptum
foreldra okkar að mamma lét fátt
koma sér úr jafnvægi. Á milli
þeirra var góð sátt um verka-
skiptingu á heimilinu og við mun-
um ekki eftir að hafa heyrt þeim
verða sundurorða. Pabbi vildi öll-
um vel og átti oft erfitt með að
segja nei, sérstaklega við barna-
börnin. Minnisstætt er þegar eitt
barnabarnanna, þá fjögurra ára,
lýsti því hvernig best væri að
biðja afa um eitthvað. Leiðbein-
ingarnar voru einfaldar: Ef hann
segir nei, spurðu hann þá aftur.
Pabbi var oft á undan sinni
samtíð. Þegar Stína byrjaði að
æfa skíði lét hann hana alltaf
vera með hjálm sem var alls ekki
algengt á þeim tíma. Þegar hann
hætti að vinna, fyrir tuttugu ár-
um, gerði hann samkomulag við
þáverandi íþróttafulltrúa bæjar-
ins um að gera gönguskíðaspor á
Akureyrarvelli og KA-velli.
Þannig vildi hann hvetja fólk til
útiveru og hreyfingar, sérstak-
lega eldra fólk.
Mamma og pabbi áttu ein-
staka vini sem þau voru dugleg
að rækta vinskap við og njóta
samvista með, þrátt fyrir ann-
ríki. Það reyndi svo sannarlega á
þegar pabbi veiktist, ekki síst
þegar hann missti bílprófið. Allt-
af voru vinirnir klárir að aðstoða
okkur til að hann gæti haldið
áfram í golfinu, farið í morgun-
sundið, í kaffi með félögunum og
margt fleira. Það var ómetan-
legt.
Það var erfitt að sjá á eftir
þér, elsku pabbi, en við huggum
okkur við góðar minningar og að
nú ertu laus undan alzheimers-
sjúkdómnum. Við erum þess full-
viss að mamma hefur tekið vel á
móti þér með góðu bakkelsi.
Takk fyrir allt, elsku pabbi.
Þorvaldur, Ólafur,
Kristín og fjölskyldur.
Þá er Marri Gísla horfinn af
þessu sjónarsviði til nýrra og
skapandi verka, þar sem ekkert
verður gefið eftir og gleðin, kapp-
ið og keppnisskapið verður við
völd.
Marra, eða Hilmar Henry
Gíslason, eins og hann hét fullu
nafni, höfum við þekkt í áratugi.
Hann fæddist og ólst upp í Fjólu-
götunni á Eyrinni og því eðlilega
Þórsari frá blautu barnsbeini.
Alla tíð var hann trúr sínu félagi
og lagði því lið með ýmsum hætti.
Marri var í fótboltanum í Þór frá
unga aldri og eitthvað kom hann
við sögu í handboltanum. Hann
hafði vitaskuld ánægju af því að
atast í okkur KA-mönnunum en
síðan eftir að félögin stilltu saman
strengi sína undir merkjum ÍBA
var Marri lengi þar í fylkingar-
brjósti og átti ófáa leiki með ÍBA-
liðinu. Einnig var hann lykilmað-
ur í einu merkasta knattspyrnu-
liði Akureyrar fyrr og síðar,
„Early Sunrise“.
Eftir að knattspyrnuferlinum
lauk tók skallaboltinn við. Marri
var einn af okkur félögunum sem
komu reglulega saman til æfinga í
skallabolta í íþróttahúsinu við
Laugargötu og síðar eftir að útbú-
inn var skallaboltavöllur í flug-
skýli Hölds á Akureyrarflugvelli
var Marri mættur þar og lét held-
ur betur til sín taka, því keppn-
ismaður var hann af betri gerð-
inni. Árið 1983 birtist gagnmerk
grein í Íþróttablaðinu eftir Hörð
Hilmarsson um skallablak á
Akureyri. Þar er þessi lýsing á
skallablakmanninum Marra:
„Marri hefur frábæra skallatækni
og notar höfuðið það mikið í leik
sínum að ennið er oftast rauðgló-
andi að æfingum loknum. Annars
má segja að „Marri“ noti innri hlið
höfuðsins meira en flestir, því
hann sendir gjarnan með „eitruð-
um“ kollspyrnum þangað sem
andstæðingarnir eru veikastir
fyrir.“
Já, Marri var sannarlega mikill
keppnismaður og hörkuduglegur
var hann. Í starfi sínu sem bæj-
arverkstjóri á Akureyri til fjölda
ára kom berlega í ljós alúð hans
og elja. Það var honum kappsmál
að standa vel að málum til þess að
þjóna bæjarbúum sem best.
Þegar Marri varð fimmtugur
tókum við félagar hans okkur til
og gáfum honum golfsett í afmæl-
isgjöf. Þetta fannst Marra nokkuð
undarleg gjöf, enda þótti honum
golfið vart verðugt þess að um það
væri talað sem sport. Marri lét þó
til leiðast og lærði undirstöðuat-
riðin í golfinu. Þar með var ten-
ingnum kastað svo um munaði. Á
mettíma varð Marri heltekinn af
golfinu og stundaði það á meðan
kraftar entust. Golfiðkun Marra
varð eins og í fótboltanum forð-
um, keppnismaðurinn stóð keikur
og kláraði verkið! Svo miklum
metum náði Marri í golfinu að
hann var valinn í landslið öldunga
með forgjöf.
Það er einkenni góðra húmor-
ista að kunna að gera grín að sjálf-
um sér ekki síður en að öðrum. Þá
list kunni Marri Gísla. Hann var
gleðiríkur félagi og ómissandi í
hópnum, hans verður sárt saknað.
Ingibjörg Þorvaldsdóttir, eig-
inkona Marra til áratuga, lést 18.
febrúar sl. Blessuð sé minning
þeirra hjóna beggja. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við
börnum þeirra og öðrum ástvin-
um.
Fyrir hönd gömlu skallabolta-
og golffélaganna,
Vilhelm, Birgir,
Skúli og Eyjólfur
Ágústssynir.
Hilmar Henry Gíslason er
genginn. Strákurinn úr Fjólugöt-
unni, sem sjaldan var kallaður
annað en „Marri“. Hann var bæj-
arverkstjóri á Akureyri í áratugi,
og var iðulega kominn til verka
um miðjar nætur þegar ýrði úr
lofti. „Gísli minn, það var nú ekki
mikið mál að fylgjast með veður-
farinu og snjókomunni, ég svaf
bara með annan fótinn út um
gluggann yfir veturinn. Ég vakn-
aði við fyrsta snjókorn og þá ræsti
ég snjóruðningsliðið út,“ svaraði
Marri þegar ég spurði hann út í
hvernig hann hefði farið að því að
hafa allar aðalgötur færar þegar
við bæjarbúar vöknuðum á stór-
hríðarmorgnum. Síðan hló hann
dátt, sínum einstaka háa og glað-
væra hlátri. Það þurfti ekki að
ræða þetta meir.
Áður en Marri tók að sér verk-
stjórnina hjá bænum kom hann
víða við. Hann stjórnaði jarðýtu,
veghefli, vöruflutningabíl og rútu,
svo eitthvað sé nefnt. Hann var á
kafi í fótboltanum og öðrum
íþróttum strákurinn í Fjólugöt-
unni um leið og hann gat sparkað
bolta. Og hann hélt því áfram á
meðan skrokkurinn leyfði. Það
var ekkert gefið eftir, því sigur-
viljinn var sterkur. Stundum
kostaði það pústra og kárínur, en
alltaf stóð Marri upp. Nema einu
sinni, þá var hann borinn rotaður
af fótboltavelli á Siglufirði.
Þegar Marri varð fimmtugur
fékk hann golfsett í afmælisgjöf.
Hann tók það föstum tökum og
náði undraverðum árangri. Hann
var valinn í landslið öldunga og
keppti fyrir Íslands hönd á er-
lendri grundu. Við hittumst oft í
morgunsundi. Það fylgdi Marra
ferskleiki, þótt stundum væri
karlinn dálítið skakkur þegar
hann mætti. „Gísli, ég hef senni-
lega spilað of margar holur í gær,
öxlin er alveg að drepa mig, ég
held ég spili ekkert í dag.“ Ég
spurði hvort hann væri ekki búinn
að láta lækni líta á meinið? „Jú, jú,
ég var hjá einum í vikunni. Hann
skoðaði mig og sagði síðan að það
sem ekki væri lélegt í skrokknum,
það væri ónýtt,“ svaraði Marri og
hló síðan svo dátt að sundlaugar-
vatnið gáraðist. Ég spurði hvort
hann hefði staðið við að hvíla sig á
golfinu þegar við hittumst í sund-
inu næsta morgun? „Nei Gísli
minn, það klikkaði. Ég skrapp
rúnt upp á Jaðar til að hitta strák-
ana. Áður en ég vissi af var ég far-
inn að spila og hætti ekki fyrr en
eftir 27 holur. Þess vegna er ég
skakkur núna. En það lagast þeg-
ar ég er búinn að synda,“ sagði
kappinn, hló við og stakk sér í
laugina.
Í fyrravetur fórum við Marri
oft saman á göngu í Boganum,
tókum einn rúnt á eftir og end-
uðum oftast í kaffi hjá „Kennedy-
bræðrum“ í Fjölnisgötunni. Þá
var margt spjallað, en ég fann að
degi var tekið að halla. „Ég ætla
að þiggja pláss í Hlíð, ég finn að
það er eitthvað að gefa sig í höfð-
inu, ætli það séu ekki afleiðingar
af rothögginu á Siglufirði forð-
um,“ sagði kappinn brosmildur
þegar við kvöddumst síðast.
Stuttu eftir það skall Covid yfir og
öllu var lokað. Gamli góði Marri
hvarf smátt og smátt. Eftir að
Ingibjörg Þorvaldsdóttir kona
hans lést 18. febrúar hvarf lífsvilj-
inn. Þá var gott að fá að sofna og
hverfa í sumarlandið til Ingi-
bjargar.
Góða ferð, gamli vinur.
Gísli Sigurgeirsson.
Hilmar Henry
Gíslason
✝
Hans Georg
Bæringsson
fæddist 7. júlí 1946
á Ísafirði. Hann lést
á Landspítala í
Fossvogi þann 8.
apríl 2021. For-
eldrar hans voru
Guðrún Anna Häs-
ler, ættuð frá Dres-
den í Þýskalandi,
húsmóðir, f. 1927,
d. 2008, og Bæring
Gunnar Jónsson frá Aðalvík,
bakarameistari á Ísafirði, f.
1924, d. 2015.
Hans Georg var elstur í röð
systkina sinna en þau eru: Geir
Elvar, f. 1948, Gunnar Reynir, f.
1949, d. 2008, Gertrud Hildur, f.
1950, Jón Sigfús, f. 1952, og
Henry Júlíus Häsler, f. 1961.
Eftirlifandi eiginkona Hans
Georgs er Hildigunnur Lóa
Högnadóttir, f. 17. nóvember
1949, fv. skrifstofustjóri. Þau
göngu. Fjölskyldan átti sum-
arbústað á Dagverðardal í Skut-
ulsfirði. Þangað fluttu þau á
hverju vori og dvöldu yfir sum-
arið, þar kviknaði hinn mikli
veiðiáhugi Georgs við ána neðan
við bústaðinn. Systkinin hjálp-
uðu einnig til í bakaríinu hjá
pabba sínum. Georg var sendur í
sveit eins og títt var um börn á
þessum tíma og naut sín vel á
Auðkúlu í Arnarfirði. Einnig
dvaldi hann sumarlangt hjá afa
sínum og nafna, Hans Georg
Häsler, bakarameistara á
Hólmavík. Hann byrjaði snemma
til sjós, stundaði hand-
færaveiðar, síldveiðar, rækju-
veiðar og síðar á togurum. Þeg-
ar hann hætti til sjós fór hann í
Iðnskóla Ísafjarðar og lauk það-
an sveinsprófi sem málari og
hlaut meistararéttindi í grein-
inni 1981. Hann skorti ekki
áhugamálin en veiðin stóð ávallt
upp úr hjá Georg sem byrjaði
ungur að veiða á stöng og var af-
kastamikill veiðimaður alla tíð
við lax- og silungsveiðar. Á
yngri árum spilaði hann fótbolta
með Vestra og þjálfaði líka
marga Vestrapúka.
Árið 1975 stofnaði hann
ásamt Davíð Höskuldssyni Pens-
ilinn, verslun og verktaka-
starfsemi á Ísafirði. Samstarfi
þeirra lauk nokkru síðar og
ráku þau hjón fyrirtækið fram á
tíunda áratuginn. Starfsemin
var umfangsmikil og unnið um
alla norðanverða Vestfirði með
fjölda starfsmanna sem unnu
margir hverjir í mörg ár hjá
fyrirtækinu. Hans Georg tók
virkan þátt í stjórnmálum á Ísa-
firði og lét að sér kveða á þeim
vettvangi með velferð bæjarins
að leiðarljósi. Hann var bæj-
arfulltrúi Sjálfstæðisflokksins í
bæjarstjórn Ísafjarðar í allmörg
ár en lét af þeim störfum ásamt
öðrum þegar hann veiktist árið
1995 og fluttust þau hjón í Kópa-
vog um ári síðar. Hann náði
heilsu aftur og hóf málarastörfin
að nýju á höfuðborgarsvæðinu
og starfaði við það allt þar til
hann veiktist árið 2013.
Útför hans fer fram frá Linda-
kirkju í dag, föstudaginn 16.
apríl, kl. 13.
Streymt verður frá athöfn-
inni: https://www.lindakirkja.is/
utfarir/
Virkan hlekk á streymi má
finna á www.mbl.is/andlat
giftust 18. júlí 1970.
Börn þeirra eru: 1)
Hilmar Þór, f. 1971,
sambýliskona var
Anna G. Gunn-
arsdóttir og eiga
þau tvö börn, Arnar
Gunnar, f. 1999, og
Tinnu Marín, f.
2001. 2) Íris, f. 1974,
sambýlismaður Júl-
íus Geir Gunn-
laugsson og eiga
þau þrjú börn og eitt barnabarn;
Hans Georg, f. 1996, sonur hans
Leó, f. 2018, Söru, f. 2002, og Ell-
en, f. 2009. Fyrir á Júlíus soninn
Gunnlaug, f. 1991. 3) Halldór
Högni, f. 1976.
Foreldrar Hildigunnar Lóu
voru Högni Torfason fréttamað-
ur, f. 1924 á Ísafirði, d. 1990, og
Guðbjörg H. Guðbjartsdóttir, f.
1925 á Patreksfirði, d. 1992.
Hans Georg ólst upp á Ísafirði
og gekk hefðbundna skóla-
Elsku afi, mikið er erfitt sætta
sig við að komið sé að kveðju-
stund. Þú varst svo elskaður af
fólkinu þínu og við systkinin engin
undantekning þar á. Þú vildir allt
fyrir okkur gera og varst okkar
helsti aðdáandi. Allt sem þú gerðir
með okkur, allar veiðiferðirnar,
ferðalögin til Aðalvíkur og til út-
landa eru allt svo góðar minningar
sem við eigum með ykkur ömmu
og þær ylja á þessum erfiðu tím-
um. Að fara í gegnum myndirnar
og sjá gleðina, allt sem okkur
tókst að gera í gegnum árin fær
mann til að brosa í gegnum tárin.
Þú fylgdist svo vel með öllu hjá
okkur, mættir á íþróttaviðburði,
varst fyrstur að hringja eftir fót-
boltaleiki til að spyrja hvernig
gekk, fylgdist með skólanum og
hringdir oft í okkur til að láta vita
ef eitthvað skemmtilegt var í sjón-
varpinu. Þú varst svo duglegur í
garðinum og að viðhalda húsinu
ykkar og það var svo gaman að
græja og gera með þér, þú fannst
alltaf upp á einhverju skemmti-
legu að gera og þolinmæðin var
endalaus. Það var mjög vinsælt að
fá að gista hjá ykkur ömmu því
það var ekkert betra en dekur-
helgar með ykkur. Þú last alltaf
bók fyrir mig fyrir háttinn og
vaknaðir snemma með mér og við
sátum og borðuðum morgunmat,
þú drakkst te og við spiluðum
ósjaldan ólsen-ólsen. Allar þessar
litlu stundir eru orðnar svo ótrú-
lega dýrmætar. Það var erfitt að
horfa upp á veikindin þín en þú
vildir aldrei gera mikið úr þeim og
það kom ekki til greina að gefast
upp og oft á tíðum gleymdum við
hvað þú varst veikur. Að hafa
komist til Berlínar með ykkur
ömmu í fermingarferðina mína er
svo hlý minning, við áttum svo
góða tíma þrjú saman. Þú kenndir
okkur svo margt og er ég þér æv-
inlega þakklát. Elsku afi minn, nú
er komið að kveðjustund. Þú varst
og ert alltaf minn besti vinur.
Minning þín mun ávallt lifa og ég
hugsa til þín með þakklæti og
hlýju. Megi friður vera með þér,
elsku afi.
Sara.
Í dag kveð ég tengdaföður
minn Hans Georg. Ég kynnstist
Georg fyrst 1994 þegar ég fór
vestur á Ísafjörð og vann þar við
að leggja þak á nýju kirkjuna. Ég
og Íris dóttir Georgs fórum að
rugla saman reytum okkar og ég
kynntist þá fólkinu hennar fyrir
vestan.
Georg var sterkur persónuleiki
og hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hann var
einstaklega vandvirkur og frábær
fagmaður en hann var húsamálari
að mennt.
Georg tengdapabbi minn var
ástríðustangveiðimaður og hann
kynnti mér þær frábæru veiðiár
sem eru í Djúpinu; Laugardalsá,
Langadalsá og Hvanndalsá voru
ár sem við renndum oftar en einu
sinni fyrir fisk í. Þarna naut Georg
sín til fulls og það var magnað að
fá að læra af þessum einstaka og
lunkna veiðimanni og þessar ferð-
ir standa mér ofarlega í huga.
Eins voru ferðirnar sem við fjöl-
skyldan fórum í Aðalvíkina alveg
einstakar.
Georg átti rætur að rekja í
Aðalvík og þar átti fjölskyldan
hús, tvö reyndar, Jónshús og El-
lubæ. Þarna leið Georg best í nátt-
úrunni þar sem hann þekkti hvern
stein og hvert strá. Þessar stundir
sem ég var samvistum við Georg
og Lóu tengdamömmu í þessu
magnaða umhverfi eru ógleyman-
legar. Náttúrubarnið fékk þarna
útrás og við veiddum í vatninu og
læknum og lögðum net. Georg var
hafsjór af fróðleik um allt í nátt-
úrunni sem var allt í kringum okk-
ur. Börnin okkar nutu þess að
vera í Aðalvíkinni og þessar ferðir
hafa mótað þau sem og sú ein-
staka umhyggja sem Georg sýndi
börnunum okkar, en Georg var
Afi með stórum staf. Hann átti
hvert bein í barnabörnunum sín-
um og var þeim einstaklega ljúfur
og hlýr.
Georg fékk sinn skerf af mót-
læti og sigraðist tvisvar á krabba-
meini enda hörkunagli. Hann fékk
líka blóðtappa í tvígang og einu
sinni heilablóðfall. Georg lenti svo
í slysi þegar landgangur féll á
hann og hann slasaðist mikið og
náði aldrei almennilega heilsu eft-
ir það. Í þeim erfiðu veikindum
sem Georg átti í síðastliðin ár
eignaðist Georg, barnabarnið og
nafni hans, sitt fyrsta barn, hann
Leó, og það má segja að Leó litli
hafi verið langafa sínum bjart lífs-
ljós í þeim veikindum.
Ég þakka tengdapabba mínum
fyrir þær góðu samverustundir
sem við áttum og þá umhyggju
sem hann sýndi afkomendum sín-
um. Hann fór alltof snemma og
hefði orðið 75 ára nú í sumar.
Júlíus.
Hans Georg
Bæringsson