Morgunblaðið - 27.04.2021, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 27. APRÍL 2021
✝
Erla Guðbjörg
Sigurðardóttir
(Bubba) fæddist í
Holtskoti í Skaga-
firði 3. febrúar
1935 en ólst upp á
Marbæli í Skaga-
firði. Hún lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 17. apríl
2021. Foreldrar
hennar voru Ingi-
björg Efemía Jóns-
dóttir frá Grófargili í Seylu-
hreppi í Skagafirði og Sigurður
Sigurjónsson frá Geldingaholti í
Seyluhreppi. Systkini hennar
eru Guðrún, Jón Einar, Sigríð-
ur Sigurlína, Árni Theódór (dó
ungur), Árni Sigurjón og Sig-
rún.
Erla Guðbjörg giftist hinn 7.
nóvember 1959 Haraldi Sigfúsi
Magnússyni múrarameistara,
frjálsíþróttafrömuði og rithöf-
undi, f. 25. júní 1931. Foreldrar
hans voru Anna Sigfúsína Sig-
fúsdóttir og maður hennar
Magnús Sölvason. Börn Erlu
þeirra eru a) Erna Rós, maki
Einar Sveinn Jónsson, börn
þeirra eru Bragi Snær, Jón
Breki, Soffía Rut og Anna Ýr,
b) Guðný Rut, maki Reimar
Viðarsson, börn þeirra eru Við-
ar Ernir, Gunnar Bragi og
Björn Helgi, c) Gunnar Örn,
maki Ingibjörg Hrönn Jóns-
dóttir. Þeirra dóttir er Kristín
Sara.
Erla Guðbjörg lauk lands-
prófi frá Gagnfræðaskóla Sauð-
árkróks árið 1950. Hún fór ung
suður til Reykjavíkur og vann á
saumastofu en fór svo aftur
norður í Skagafjörð árið 1959
þar sem hún giftist og stofnaði
fjölskyldu með Haraldi. Árið
1965 fluttu þau ásamt þremur
börnum sínum til Hafnarfjarðar
og hafa búið þar æ síðan. Erla
Guðbjörg starfaði á Sólvangi
frá 1980 til 2002 en helgaði sig
að öðru leyti húsmóður- og upp-
eldisstörfum.
Útför Erlu Guðbjargar fer
fram frá Hafnarfjarðarkirkju
27. apríl 2021 og hefst athöfnin
klukkan 13. Vegna aðstæðna
verða einungis nánustu ætt-
ingjar og vinir viðstaddir.
Steymt verður frá útför:
https://youtu.be/Z0HsH6CSOxs
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
Guðbjargar og
Haraldar eru: 1)
Anna íþróttakenn-
ari, f. 1959, maki
Hallgrímur Tómas
Ragnarsson. Börn
þeirra eru a) Ragn-
ar Tómas, maki
Ingunn Helga
Árnadóttir. Þeirra
synir eru Hall-
grímur Tómas og
Árni Tómas, b)
Haraldur Tómas, c) Erla Guð-
björg, maki Haukur Svansson.
2) Sigurður byggingarverk-
fræðingur, f. 1960, maki Val-
gerður Guðrún Halldórsdóttir,
sonur þeirra er Halldór Val-
garður. 3) Magnús rafmagns-
verkfræðingur, f. 1961, maki
Marisa Quinonez Corpuz.
Þeirra börn eru a) Ingibjörg
Patricia, maki Bjartur Blær
Gunnlaugsson, b) Guðbjörg
Efemía, c) Haraldur Sigfús og
d) Sölvi Svavar. Fyrir átti Har-
aldur Önnu Soffíu, f. 1957, maki
Bragi Guðmundsson. Börn
Það er ekki aðeins hugurinn
sem geymir minningar; síendur-
teknar hreyfingar festast einnig í
líkamanum. Vinstri handleggur-
inn, til dæmis, gæti enn teygt sig
blindandi inn um eldhúsgluggann
hjá ömmu, lyft hvíta blómapott-
inum og krækt í lyklana að bak-
dyrunum. Þessi hreyfing var end-
urtekin svo í sífellu í bernsku
minni að hún lifir í líkamanum
eins og minning um trúarathöfn.
Ég man enn eftir hljóðinu í
blómapottinum er hann nuddað-
ist við flísarnar. Man eftir dynkn-
um í hurðinni er hún laukst upp.
Eftir smellinum í viðarskápnum
þegar hann opnaðist. Eftir Royal-
búðingnum. Hvítu skálinni. Þeyt-
aranum – man hversu gott það
var að koma til ömmu, jafnvel
þótt hún væri ekki heima, því sál
hennar var samofin húsinu.
Á Hverfisgötunni naut ég æsk-
unnar í fullkomnu refsileysi – því
amma var hvorki löggjafi, lög-
reglumaður né dómari. Hún var
hófsemdin og hlýhugurinn hold-
getin, hafin yfir hroka og hræsni,
yfir skinhelgi og skipanir. Amma
skammaði mann aldrei fyrir að
renna sér of glæfralega niður
stigann, fyrir að klára mjólkina
eða búðinginn, fyrir að breyta
stofunni í körfuboltavöll – eða
fyrir að fara of frjálslega með
lyklavöldin. Öfgarnar þekkti
amma ekki, nema þegar það kom
að hlátrinum, og með henni var
gott að tilbiðja fegurð hversdags-
leikans. En í stað kaleiks og
brauðs var það kaffibolli og vöffl-
ur, og, einhvers staðar, skammt
undan, köttur (og eitt sinn hund-
ur) sem loddi við sálarhlýjuna
hennar ömmu.
Algengt er að eiga eitthvað
ósagt við þann sem maður elskar
á kveðjustundinni. En þannig var
það ekki með mig og ömmu. Þó
svo að það hafi verið ánægjulegt
að heyra þig ræða um fyrstu
sumrin þín í borginni, þegar við
keyrðum saman í fyrstu spraut-
una, snerist þetta nú sjaldnast
um orð með þér. Öllu heldur var
það nándin og nærveran. Það var
gott að sitja með þér og þegja, að
drekka í sig þína friðsælu áru. Og
það var þessi einstaka verund
sem dró mig sífellt að Hverfisgöt-
unni, eins og trúrækinn mann að
bænahúsi. Því var fátt erfiðara í
upphafi faraldursins en að standa
tvístígandi í forstofunni vitandi að
ég mætti ekki ganga lengra, því
það væri hrein sjálfselska, að
verða áru þinnar aðnjótandi á svo
tvísýnum tímum.
Ég sé þig ganga niður Smyrla-
hraunið, eða upp Linnetsstíginn,
með innkaupapoka á stærð við
heybagga sinn í hvorri hendi, axl-
irnar breiðar, höfuðið svolítið
álútt, skrefin ákveðin og staðföst.
Þú varst eins og Vatnsberinn
hans Ásmundar Sveinssonar,
nema tignarlegri – gekkst þinn
veg með þína byrði án þess að
kveinka þér.
Ég er þakklátur fyrir að Hall-
grímur og Árni fengu að kynnast
þér. Að þeir hafi orðið þess að-
njótandi, þó aðeins í þennan
stutta tíma, að dvelja í návist
þinni. Duðinn kennir okkur að líf-
ið er stutt, og er þetta lexía sem
þú lærðir betur en aðrir. Þú lifðir í
sátt við tilveruna og annað fólk,
naust návistar barnanna, dýranna
og náttúrunnar. Þegar afi stríddi
mér stundum fyrir að koma ekki
nógu oft í heimsókn varstu fljót að
koma mér til varnar: „Æi, ég held
við séum nú bara heppin.“ En það
voru við sem vorum heppin.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Ragnar Tómas
Hallgrímsson.
Elsku Bubba okkar, amma og
langamma, takk fyrir að hafa allt-
af haft tíma til að taka á móti okk-
ur með bros á vör. Þú varst svo
falleg og góð kona sem okkur
þótti ofur vænt um og alltaf gott
að koma á Hverfisgötuna til ykk-
ar og eins og strákarnir sögðu:
það var alltaf besti mjólkurgraut-
urinn hjá þér. Þú varst alltaf svo
glöð þegar við komum og stolt af
okkur og strákunum, ég verð allt-
af þakklát fyrir að hafa átt þig að í
lífi okkar megir þú hvíla í friði
Þín
Guðný Rut og strákarnir.
Elsku amma Bubba. Svo marg-
ar stundir rifjast upp fyrir mér
með þér; við eldhúsborðið að
borða banana- eða döðlubrauðið
þitt, bústaðaferðirnar á æskuslóð-
irnar þínar í Skagafirðinum,
kvöldmáltíðirnar sem þú heimtað-
ir alltaf að ég skyldi nú gera betri
skil. Það var svo gott að koma til
þín og tala um allt það sem lá mér
á hjarta. Þú tókst öllum opnum
örmum og varst alltaf tilbúin að
hlusta. Alltaf þegar mér datt í hug
að læra eitthvað nýtt, þá varstu
tilbúin að kenna: gera sultu,
sauma, prjóna og hekla. Þú lagðir
lokahönd á allt mitt prjón, hvort
sem það var að ganga frá endum
eða þvo og leggja flíkina.
Takk fyrir að vera þú. Þú baðst
aldrei um hól, en þú varst einstök
og sterk fyrirmynd. Þú varst vin-
kona mín sem var ætíð til staðar.
Hinsta kveðjan okkar var stutt,
en það sem þú kenndir mun fylgja
mér alla tíð. Minningarnar okkar
verða ávallt vel geymdar perlur.
Blessuð sé minning þín.
Þín ömmustelpa,
Erla Guðbjörg
Hallgrímsdóttir.
Ég hef alltaf verið montin af
þér, amma mín. Þú varst það
besta sem ég átti og studdir allt
sem ég tók mér fyrir hendur. Ég
var svo heppin að eiga þig að og
hef alltaf sagt öllum hvað við átt-
um sterkt og gott samband. Þú
varst mikið meira en amma, þú
varst besta vinkonan mín.
Ég hef alltaf verið ömmustelpa
og fannst best að gista hjá þér. Ég
man eftir því að þykjast vera veik
bara til að fá frí frá skólanum því
ég vissi að ég fengi að fara til
ömmu. Seinustu sumur þegar
Bjartur fór á æfingar á kvöldin
kom ég bara til þín. Við spjölluð-
um og horfðum á sjónvarpið langt
fram á kvöld. Við hlökkuðum til
sumarsins og töldum niður dag-
ana þar til skólinn kláraðist. Þá
þyrfti ég ekki að hafa áhyggjur af
náminu og við gátum notið okkar
dýrmætu kvöldstunda.
Ég er svo þakklát að Bjartur
hafi fengið að kynnast þér og hann
var svo duglegur að veita afa fé-
lagsskap svo ég fengi að vera ein
með þér. Við ætlum að hugsa vel
um afa og kisu.
Ég bjóst aldrei við því að einn
daginn gætir þú farið frá mér. Ég
á erfitt með að horfast í augu við
það, það er svo erfitt að átta sig á
að þú sért farin frá okkur, þetta
var svo óvænt. Ég hélt að við ætt-
um mörg ár og miklu fleiri stundir
saman en ég verð ævinlega þakk-
lát fyrir allar þær dýrmætu stund-
ir sem við eigum saman. Seinustu
ár eru ógleymanleg, ég vildi bæta
upp þær heimsóknir sem töpuðust
vegna heimsfaraldursins. Við
ákváðum alltaf hvenær næsti hitt-
ingur ætti að vera og það aldrei
langt á milli.
Mitt helsta áhugamál er prjón
sem ég fékk frá þér og ég er svo
þakklát fyrir alla kennsluna og
þolinmæðina, þetta var okkar
sameiginlega áhugamál. Ég lét
þig sjá um að lesa uppskriftirnar
og þú gafst mér prjónaheima-
vinnu.
Ég mun sakna þess að geta
komið til ömmu, slakað á og prjón-
að, ég mun sakna þess að fá aðstoð
í prjón, koma í mat, fá lánaðar fínu
skyrturnar þínar, fá úrklippur úr
blöðum, að stússast með þér/fyrir
þig, að láta þig planta niður öllum
ávöxtum sem ég borða, koma þeg-
ar mér leiðist, að skoða myndir
með þér og heyra allar sögur á
bak við hverja einustu, heyra
fréttir í gegnum þig, baka bollu-
dagsbollur með þér, ég mun sakna
þess að sjá um að setja rúllur í
hárið á þér, ég mun sakna þess að
heyra fallegu röddina þína og telja
niður allt sem er á næstunni eins
og afmælið mitt, þú rétt svo misst-
ir af því. Mest af öllu mun ég
sakna þín, þetta er svo erfitt og
verður alltaf erfitt.
Með þessum fáu orðum á ég
svo bágt með að kveðja þig, ég
var ekki tilbúin, hefði í raun aldr-
ei verið tilbúin. Ég gæfi allt til
þess að fá þig aftur til þess að
knúsa þig einu sinni enn aðeins
fastar og spjalla aðeins lengur,
hlakka til að hitta þig einn dag-
inn, ég átti eftir að segja þér svo
margt, við áttum eftir að gera svo
margt. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir þig og allt sem þú hefur gert
fyrir mig.
Ég mun sakna þín og hugsa
mikið til þín, kisi líka, hann er
voða týndur án þín, við bæði.
Blessuð sé minning þín.
Þín ömmustelpa,
Ingibjörg Patricia
Magnúsdóttir.
Með Bubbu er gengin einstök
kona sem gefnir höfðu verið allir
bestu kostir sem hugsast getur,
kostir sem mótast hafa í okkar
harðbýla landi í þúsund ár; heið-
arleiki, vinnusemi, nægjusemi,
hógværð, gáfur, samúð og ástríki.
Bubba fæddist í torfbæ í Skaga-
firði en fluttist í steinhúsið á Mar-
bæli og þaðan í Hafnarfjörð. Hún
bjó á Hverfisgötu 23c alla tíð síð-
an en hjartað yfirgaf aldrei
Skagafjörðinn. Á Marbæli átti
hún með systkinum sínum bústað
á jörðinni sem bróðir hennar og
fjölskylda ræktar enn svo mynd-
uglega.
Börnin þeirra Halla voru ung
þegar fjölskyldan fluttist suður.
Brátt breyttist heimilið í e.k. fé-
lagsheimili Frjálsíþróttdeildar
FH. Hún var sá þögli bakhjarl
manns síns sem átti eftir að móta
og bæta líf hundruða ungmenna.
Og hún var bakhjarlinn að þeirri
mannrækt sem hundruð, ef ekki
þúsundir, hafa notið frá þeim
hjónum.
Gestkvæmara heimili er erfitt
að ýminda sér. Aldrei bar gest að
garði án þess að borið væri fram
kaffi og meðlæti. Gestrisni sem
hefur verið aðall íslenskra heim-
ila um aldir. Örfáum klukkutím-
um fyrir andlátið ætluðum við
hjónin að afþakka meðlætið, bár-
um fyrir megrun, en sáum strax
það sem við vissum að óhugsandi
væri að hafna örlæti Bubbu. Eng-
in leið var þá að sjá hve stutt væri
í ævilokin enda Bubba af þeim
meiði sem kveinkar sér aldrei.
Þegar barnabörnin komu var
Bubba sú amma sem Laxness
lýsir. Betra getur barn ekki óskað
sér. Og þess nutu ungir foreldrar
sem reyndu að koma undir sig
fótunum. Í Bubbu var sú stoð sem
mest er um verð. Hún var hæglát,
hæversk, elskurík og mátti ekk-
ert aumt sjá.
Lífið varð léttara þegar þau
Halli dvöldu hjá okkur í Amerík-
unni. Að kveðjulokum óskaði
maður ávallt að þau hefðu dvalið
lengur. Í tæp 40 ár flaug ekki eitt
styggðaryrði, engan skugga bar á
djúpa vináttu, ekkert atvik sem
eftirsjá er að. Það er Bubbu að
þakka að ég skil ekki tengda-
mömmubrandara.
Bubba var með eindæmum
minnug. Hún var hláturmild og
sögurnar urðu bestar þegar hún
hló svo mikið að hún mátti vart
mæla. Með henni sá ég hluti í
nýju ljósi. Hún fræddi mig um
það sem framhjá hafði flogið. Og
mannkostirnir endurspegluðu
lífsýnina og víkkuðu um leið mína
eigin.
Kallið kom óvænt og skyndi-
lega. Við erum þakklát fyrir að
börn og afkomendur gátu sam-
einast við dánarbeðið í hjart-
næmri kveðjustund.
Hafðu hjartans þökk fyrir allt
og allt elsku Bubba.
Hallgrímur Tómas
Ragnarsson
Á kveðjustund lítum við yfir
liðna tíð, kynni okkar við þá sem
kvaddir eru og íhugum eiginleika
þeirra. Við rennum okkur í hug-
anum í gegnum samverustundir
allt aftur til fyrstu kynna.
Á þessari stundu mætir mér
hlýtt og gefandi viðmót Bubbu og
Halla til svo margra ára á svo ótal
mörgum mikilvægum stundum
stórfjölskyldunnar.
Kynnin hófust þegar Hall-
grímur Tómas bróðir minn var
svo lánsamur að giftast Önnu,
þeirra dásamlegu dóttur.
Hljóðlát og íhugul voru þessi
einstöku hjón og mannvinir ávallt
með bros á vör.
Þótt ég kveðji Bubbu nú með
stuttum skrifum er erfitt að rifja
upp og minnast stundanna án
þess að skynja þau hjónin sem
heild í lífsins tré. Myndin sem sit-
ur eftir innra með mér af Bubbu
er af greindri og næmri konu sem
lét sig varða tilfinningar og líðan
annarra í hvívetna.
Bubba var ekki aðeins dásam-
leg móðir, amma og tengdamóðir
heldur teygði mannkærleikur
hennar sig langt út fyrir þann fjöl-
skylduhring.
Þegar móðir okkar Hallgríms
var orðin ekkja og þau Anna og
Hallgrímur búsett í Bandaríkjun-
um leitaði frú Nenna Schram
ósjaldan til Hafnarfjarðar á fund
Bubbu og Halla. Á Hverfisgötu 23
var hlýtt og bjart allan ársins
hring og því naut hún þar mik-
ilvægra samvista og áheyrnar
sem kveiktu ljós.
Ljósið og hin stóíska ró Bubbu
voru engu lík og þá skipti ekki
máli hvort hún var stödd í marg-
menni eða heima í stofunni sinni á
Hverfisgötunni. Þegar ekki hafði
gefist tóm til að setjast niður með
Bubbu í fjölmenni og fararsnið
var komið á gesti brást það ekki
að Bubba fann leið í gegnum
skvaldrandi mannþröngina til að
tengja og spyrja fregna um hagi
og líðan með sínu umfaðmandi
augnaráði.
Kvæðið „Kveiktu á ljósi“ tel ég
að skírskoti fallega inn í lífshlaup
þitt, elsku Bubba, og þá lífssýn
sem ég tel einkenna það. Ég efast
ekki um að ljósið þitt mun halda
áfram að lýsa þótt á annan hátt sé,
inn í líf allra þeirra sem kveðja þig
nú og syrgja.
Kveiktu á ljósi
Kveiktu á ljósi hvar sem þú ert
kveikirðu á öðru er betur að gert
þó loginn sé veikur lýsir hann sterkt
og ekki gleyma öðru ljósi að morgni
Kveiktu á ljósi hvert sem þú ferð
hvað svo sem byrðin er þung sem
þú berð
láttu það lýsa á allt sem þú sérð
og ekki gleyma öðru ljósi að morgni
Þó viljinn sé veikur er vonin samt sterk
koma má mörgu og miklu í verk
það sem þú gerir er það sem þú ert
þín verður minnst fyrir það sem
var gert
Kveiktu á ljósi hvenær sem er
láttu það lýsa innra með þér
hvernig sem lánast og leikritið fer
og ekki gleyma öðru ljósi að morgni
(Valgeir Guðjónsson)
Ásta Kristrún Ragnarsdóttir.
Erla Guðbjörg
Sigurðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Yndisleg kona er fallin
frá, hún Bubba okkar.
Bubba reyndist okkur vel,
alltaf ljúf og góð. Það verð-
ur tómlegt að koma í kaffi á
Hverfisgötuna og engin
Bubba. Ég sendi öllum
þeim sem eiga um sárt að
binda innilegar samúðar-
kveðjur.
Megir þú hvíla í friði
elsku Bubba okkar.
Anna Soffía (Anna
Fía) og Bragi.
Fallinn er frá
frændi minn Jón
Bjarnason bóndi í
Hvestu. Við frændi
vorum mestu mátar
og hans verður sárt saknað.
Ég man vel eftir okkar fyrstu
kynnum því sumarið 1971 stigum
við bræður, fimm og sex ára
gamlir, fyrst inn í Gamla bæinn í
Hvestu, þá á ferðalagi með for-
eldrum okkar. Þetta er gamalt
norskt tréhús sem pabbi fæddist
í og þar eyddi hann fyrstu æviár-
unum. Þá bjó í Gamla bænum
Bjarni bróðir pabba ásamt
Rögnu konu sinni, en þau áttu
fimmtán börn og var Jón frændi
áttundi í systkinaröðinni. Ég
man vel hversu hissa við bræður
urðum að sjá svo margar frænk-
ur og frændur við eldhúsborðið í
þessu vinalega húsi, en þau tóku
okkur með kosti og kynjum.
Næst lágu leiðir okkar frænda
saman í Hvestu þegar ég kom
með mína eigin fjölskyldu í heim-
sókn, þá búsettur í Svíþjóð en í
Jón Bjarnason
✝
Jón Bjarnason,
bóndi í Fremri-
Hvestu, fæddist 13.
janúar 1955. Hann
lést 12. apríl 2021.
Útför Jóns fór
fram 24. apríl 2021.
sumarfríi á Íslandi.
Frændi hafði þá
tekið við búinu af
föður sínum og var
ekkert að skafa af
hlutunum við eld-
húsborðið – eitthvað
sem börnin mín
muna enn þann dag
í dag. Sama á við um
alla þá sem voru svo
heppnir að fá að
kynnast frænda –
hann reyndist öllum sem hittu
hann eftirminnilegur karakter
sem aldrei eltist við að vera eins
og allir aðrir. En undir hrjúfu yf-
irborðinu leyndist hlýr og bón-
góður maður með einhver falleg-
ustu bláu augu sem ég hef séð.
Gestrisinn var hann líka með ein-
dæmum og alltaf var gaman að
heimsækja þau Höllu í Hvestu.
En það var ekki aðeins vinátta
Jóns og Höllu sem kallaði mig
vestur – heldur einstök náttúru-
fegurðin í Ketildölum og þá sér-
staklega í Hvestudal. Þessi kynni
hafa verið mér og fjölskyldu
minni ómetanleg.
Síðustu árin reyndust frænda
erfið því á fáeinum árum greind-
ist hann með þrjú aðskilin illvíg
mein, m.a. í raddböndum, og varð
því að notast við talventil. Enn
skæðara mein greindist síðan í
lunga og kom það í minn hlut að
fjarlægja það með umfangsmik-
illi skurðaðgerð. Um leið varð ég
læknir hans og vinátta okkar
varð enn nánari – og bar aldrei
skugga á hana. Langvarandi
veikindi tóku hins vegar sinn toll
og gamall draugur, sem ekki
hafði látið á sér kræla í næstum
tvo áratugi, fór aftur á kreik. Inn
á milli átti frændi þó góða spretti
og sýndi sínar bestu hliðar. Hann
átti eftir að verða helsti hvata-
maður þess að ég tæki að mér að
flytja og gera upp Gamla bæinn,
ættaróðalið þar sem við höfðum
hist fimmtíu árum áður. Frændi
sýndi framkvæmdunum mikinn
áhuga og kom ósjaldan með dýr-
mæt ráð, enda verklaginn og með
úrræðabestu mönnum sem ég
hef kynnst um ævina. Því til
sönnunar er myndarlegt býlið í
Hvestu en sérstaklega þó
Hvestuveita sem hann kom sjálf-
ur á laggirnar og framleiðir nú
dýrmætt rafmagn fyrir ná-
grannabyggðir. Frændi gat verið
hreinskiptinn í samskiptum og ef
honum mislíkaði eitthvað lét
hann mann óspart heyra það.
Krítíkin risti þó aldrei djúpt og
ávallt var stutt í grínið, enda með
orðheppnari mönnum. Fyndin
tilsvör hans munu örugglega
halda minningu hans á lofti um
ókomna tíð líkt og vinátta hans
sem ég var svo heppinn að fá að
njóta.
Tómas Guðbjartsson