Morgunblaðið - 31.05.2021, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 31. MAÍ 2021
Elsku Bergdís, ég
finn að ég vil kveðja
þig örstutt med orð-
um. Mér dettur
reyndar ekkert vit-
urlegra í hug en þessi vísa eftir
gamlan bitran bónda að norðan.
Víða til þess vott ég fann,
þótt venjist oftar hinu,
að Guð á margan gimstein þann,
sem glóir í mannsorpinu.
(Bólu-Hjálmar)
Kannski er djúpt af mér í árina
tekið að kalla samferðamenn mína
sorp. En þér finnst þetta örugg-
lega fyndið, að ég sé að tala um
sorp í minningargreininni þinni.
Enda á ég óteljandi minningar um
okkur í „algjöru kasti“ eins og þú
myndir orða það. Þú alltaf hlæj-
andi að sjálfskapaðri mislukku
Bergdís Björt
Guðnadóttir
✝
Bergdís Björt
Guðnadóttir
fæddist 12. júlí
1974. Hún lést 9.
maí 2021.
Útför Bergdísar
var 21. maí 2021.
þinni eða af misgóð-
um bröndurunum
mínum.
En ástæðan fyrir
því að ég er að troða
Bólu-Hjálmari inn í
greinina þína er að
þegar ég hugsa um
þennan „Guðs gim-
stein sem glóir í
mannsorpinu“
hugsa ég um þig.
Hef alltaf gert. Ég
man að ég hugsaði með mér efins
þegar við urðum trúnaðarvinkon-
ur „það er enginn svona gegn-
heill“. Þitt ljós skein einfaldlega
aðeins skærar en gengur og gerist
í þessum heimi. Þú varst einstök.
Besta, fallega, bjarta Bergdís
mín. Takk fyrir að leyfa mér að
vera vinkona þín. Mikið sakna ég
þín.Það var bara svo gott að
þekkja þig.
Brottför þín svíður.
Elsku góða fjölskylda, elsku
besti Kristján, Guðni Kolbeinn,
Elín Lilja, Júlía og Diljá, elsku
Lilja og Guðni, Berta og Hilmir.
Ég votta ykkur mína innilegustu
samúð á þessum óraunverulegum
tímum. Ég sendi ykkur ljós og
kærleik yfir hafið. Minningin um
hina yndislegu Bergdísi Björt lif-
ir.
Þóra Margrét.
Hugsið mig heila. Þessi orð
voru orðin að hálfgerðum ein-
kunnarorðum Bergdísar frænku
okkar undanfarin ár. Þau komu
ekki til af góðu en fönguðu engu
að síður hina bjargföstu jákvæðni
sem einkenndi hana alla tíð. Berg-
dís Björt bar nafn með rentu.
Staðföst og áreiðanleg, brosmild
og hlý.
Við frændsystkinin höfum
fylgst að alla ævi. Það var alltaf
sterk taug frá Miðstrætinu í
Reykjavík yfir í Sigtúnið á Pat-
reksfirði, og einatt fagnaðarfund-
ir þegar Miðstrætisfólk kom vest-
ur og öfugt. Sú taug hefur aldrei
trosnað. Alltaf hefur haldist góð
vinátta milli fjölskyldnanna, hún
styrktist ef eitthvað var með
komu Kristjáns í fjölskylduna og
teygir sig nú niður til barnanna
okkar. Það voru forréttindi að
eiga Bergdísi frænku að. Hún var
skemmtilegur húmoristi sem lék á
als oddi í góðra vina hópi en var
líka íhugul og spök og rík af sam-
kennd.
Fyrir áratug venti Bergdís
kvæði sínu í kross og lærði ker-
amikhönnun. Sá ferill var nýhaf-
inn þegar veikindi settu strik í
reikninginn en munirnir sem hún
skildi eftir sig bera listfengi henn-
ar og hugviti gott vitni og um leið
ljúfsára vísbendingu um hvað
hefði getað orðið á því sviði.
Síðustu ár tóku mikið á Berg-
dísi og fjölskyldu hennar, sjálf-
sagt mun meira en við vitum því
út á við lét hún sjaldnast bilbug á
sér finna. Lífskrafturinn og ljósið
stafaði af henni allt til enda. Það
er sárara en orð fá lýst að þurfa að
kveðja frænku okkar sem féll frá í
blóma lífsins, örfáum árum á eftir
Ásdísi Mjöll systur sinni. Við vott-
um fjölskyldu Bergdísar samúð
okkar, þeim Kristjáni, Guðna Kol-
beini, Elínu Lilju, Diljá og Júlíu,
foreldrum hennar, þeim Lilju og
Guðna, og systkinum hennar,
Kristínu Bertu og Hilmi og fjöl-
skyldum þeirra.
Fráfall Bergdísar er óþyrmileg
áminning um hvað lífið getur ver-
ið ósanngjarnt og grimmt. Á hinn
bóginn er líf hennar og tilvist dýr-
mæt áminning um hvað tilveran
getur verið björt og falleg. Við
hughreystum okkur við það.
Minning Bergdísar lifir. Við
hugsum þig heila.
Kristín Berta, Alda Hrund
og Bergsteinn (Steini)
Sigurðarbörn og makar.
Í dag kveðjum
við einstaka konu
sem snerti og mót-
aði líf okkar í ára-
tugi. Að geta valið
ömmu fyrir börnin
sín er hvorki sjálfsagt né sjálf-
gefið. Að vel heppnist til er ævi-
löng gæfa. Fyrir rúmum þrjátíu
árum leiddi ástin okkur mæðgur
í fangið á Erlu Hannesdóttur á
Hofteigi 23. Þar með hófst nýr
kafli í lífi okkar sem við minn-
umst í dag með djúpu þakklæti.
Árin liðu og litli bróðir Hákon
bættist í hópinn, síðar fleiri börn,
tengdabörn og barnabörn. Sí-
breytileiki nútímafjölskyldunnar
setti Erlu aldrei út af laginu, því
fleiri, því betra. Hofteigurinn var
ekkert venjulegt heimili. Það var
opið öllum, vettvangur stórra og
smærri viðburða, ævintýraheim-
ur i heimsklassa - ekkert til spar-
Erla Hannesdóttir
✝
Erla Hann-
esdóttir fædd-
ist 30. apríl 1932.
Hún lést 15. maí
2021. Útförin fór
fram 25. maí 2021.
að - öllu tjaldað til.
Námskeið
Mannasiðaskólans
voru í miklu uppá-
haldi. Með aðsetur í
betri stofunni var
lagt á borð, hvítir
dúkar, tauservíett-
ur, silfurborðbúnað-
ur, kristalsglös og
blómaskreytingar.
Þannig fengu börn-
in í fjölskyldunni að
æfa sig í borðsiðum, samræðum
og háttvísi. Þá var borin fram
sandkakan með silkiáferðinni eða
fléttubrauðið dúnmjúka.
Amma Erla hafði einstakt lag
á gefa börnum tækifæri á að
kynnast heimi fágunar og hátt-
vísi með framkomu sinni og
gjörðum. Hún átti oft bráð-
skemmtilegar athugasemdir
þegar henni fannst eitthvað upp
á vanta. Engin samkoma á Hof-
teig var of lítil til þess að hafa sig
til og njóta þess að koma saman í
einstakri umgjörð á fallegu
heimili. Við erum þakklátar fyrir
þær minningar sem við höfum í
þeim fjölmörgu sendibréfum og
úrklippum sem Amma Erla sá til
þess að kæmust yfir hafið þegar
við vorum búsett í Færeyjum og
Danmörku. Bréfin voru skrifuð
með blekpenna á fínustu tegund
bréfsefna og að auki safnaði hún
samviskusamlega saman úr-
klippum úr íslenskum dagblöð-
um, undirstrikaði mikilvægustu
fréttirnar og skrifaði athuga-
semdir og útskýringar við. Þess-
ari tegund fjölmiðlunar hélt hún
svo áfram á lofti til næstu kyn-
slóðar, barna og barnabarna í
Svíþjóð.
Erla hafi einstakt lag á og
gaman af því að segja sögur af
löngu liðnum atburðum og fólki.
Svo lifandi voru frásagnir hennar
að oft fannst manni eins og mað-
ur hefði verið á staðnum í Lond-
on, Cannes eða Kaupmannahöfn.
Smáatriðin dregin fram, bæði
skart og skór. Umgjörð þessara
yndis- og sögustunda var oftar
en ekki hvor á sínum renaiss-
ance-stólnum við gluggann í stof-
unni á Hofteig, uppáklæddar,
víntár í kristalsglasi, rauður
Capri.
Við minnumst Erlu með þakk-
læti, virðingu og hlýhug og erum
henni óendanlega þakklátar fyrir
allt sem hún var í okkar lífi. Hún
var fyrirmynd sem sýndi mönn-
um og málefnum einlægan
áhuga. Hafði lag á að láta börn-
um líða eins og þau væru einstök.
Hafðu þökk fyrir allt okkar
kæra amma, Erla Hannesdóttir.
Þínar einlægar
Freya og Björk.
Erla Hannesdóttir var einstök
Reykjavíkurmær sem var stolt af
uppruna sínum. Þegar maður
bankaði upp á mætti hún alltaf
með bros á vör og tilbúin að láta
manni líða eins og heima. Góða
brauðið hennar í ofninum beið
eftir að vera borið fram fyrir þá
sem vildu fá sér smá að borða og
á meðan fengu krakkarnir bug-
les til að róa hungrið. Það var
alltaf gaman að sitja og hlusta á
hana tala um hvernig lífið í
Reykjavík var fyrr, sýna myndir
og bækur sem fjölluðu um það.
Því miður höfum við misst góða
móður, ömmu, langömmu, vin-
konu og glugga inn í fortíð
Reykjavíkur.
Hún mun alltaf vera í minn-
ingunni sem falleg persóna og ég
verð að eilífu þakklátur fyrir að
hafa fengið að kynnast þessari
einstöku manneskju. Hvíldu í
friði Erla.
Sindri Már Elfarsson.
Við andlát og út-
för Ólafs Arnar Arn-
arsonar, fyrrum yf-
irlæknis St.
Jósefsspítala,
Landakoti, vil ég senda kveðjur til
hans með þakklæti fyrir samstarf
og vináttu okkar í hartnær aldar-
fjórðung.
Kynni okkar Ólafs Arnar hóf-
ust 1970, þegar hann kom sem
sérfræðingur á St. Jósefsspítala,
Landakoti. Sjálfur var ég þar sem
lögfræðilegur ráðgjafi Jósefs-
systra, eins og það var nefnt, en
var í raun blandað í hvað sem var í
stjórnun spítalans, þar á meðal
starfsemi lækna. Á þeim tíma var
engin svokölluð stjórn á spítalan-
um, en systurnar studdust í þess
stað við stjórn læknaráðs. Ólafur
Ólafur Örn
Arnarson
✝
Ólafur Örn
Arnarson
fæddist 27. júlí
1933. Hann lést 1.
maí 2021.
Útför Ólafs fór
fram 12. maí 2021.
Örn var fljótlega
kjörinn í þessa
stjórn og reyndist
þar meir en liðtæk-
ur.
Á þessum tíma
eins og endranær
átti spítalinn mjög
undir högg að sækja
hjá yfirvöldum og
kom það í hlut okkar
allra að standa í bar-
áttunni, en það kom
mjög fljótt í ljós, að Ólafi Erni var
mjög annt um hagsmuni spítalans.
Er þar skemmst frá að segja,
að hann tók virkan þátt í öllum
þeim málum sem upp komu, á
þessu sviði. Helstu ágreiningsmál-
in voru tengd því, að gjöld til spit-
alans, sem ýmist komu frá Sjúkra-
samlagi, Tryggingastofnun eða
beint úr ríkissjóði, voru alltaf
lægri en nægði til hallalauss
rekstrar.
Þá lá spítalinn undir gagnrýni á
rekstrarfyrirkomulagi, en í því
sambandi ekki síst á fyrirkomulag
læknaþjónustu. Þessari gagnrýni
var mætt með ýmsum hætti og
ekki síst með blaðaskrifum. Stóð
Ólafur Örn sig þar með miklum
sóma.
Þar kom þó, að Jósefssystur
töldu sig ekki geta staðið í rekstr-
inum með þeirri mótdrægni, sem
þær urðu fyrir og buðu hann rík-
inu til kaups. Þegar af kaupunum
varð, í nóvember 1976, var það
með því skilyrði, að kaupandinn,
ríkið, fæli sérstakri rekstrarstofn-
un, Sjálfseignarstofnun St. Jósefs-
spítala, þennan rekstur. Þá var
sérstakur skilmáli um það í samn-
ingnum, að spítalinn skyldi rekinn
í sama fari og verið hefði, sérstak-
lega hvað snerti fyrirkomulag á
starfsemi lækna.
Ólafur Örn tók mikinn þátt í
þeirri samningagerð, sem leiddi til
þessarar niðurstöðu. Hann var
einnig valinn í fulltrúaráð stofnun-
arinnar, yfirstjórn og fram-
kvæmdastjórn. Með því að undir-
ritaður var í alveg hliðsettri stöðu,
varð ekki hjá því komist, að við
unnum mjög saman að því verk-
efni, að halda spítalanum í rekstri,
og ef einhverjir hafa haldið, að nú
þyrfti ekki að hafa frekari áhyggj-
ur af því, hvernig það gengi, þá
verður að segja eins og er að það
batnaði ekki neitt við breytinguna.
Þau tuttugu ár, sem Sjálfseign-
arstofnunin rak spítalann, voru sí-
felldur barningur, sem lauk með
því að reynt var að bjarga því sem
bjargað varð að lokum, með því að
sameina reksturinn rekstri Borg-
arspítalans og seinna Ríkisspítal-
anna, 1996.
Á þessum tuttugu ára tíma
höfðum við félagsskap margra og
þátttöku í stjórn starfseminnar,
sem og starfsfólksins.
Um leið og ég færi Ólafi Erni
þakkir mínar fyrir samstarfið og
vináttuna, minnist ég einnig með
þakklæti samvinnu við aðra, bæði
hjúkrunarstjórnendur og aðra,
sem þar lögðu hönd á plóginn.
Ég hef ekki ekki nefnt lækn-
isstörf Ólafs Arnar, enda voru
samskipti okkar á þessum tíma
ekki á því sviði, en ég veit að hann
var viðurkenndur afburðamaður á
sínu sviði.
Tilefni mitt til þess að setja
þessi orð á blað, er að færa Ólafi
Erni Arnarsyni þakkir fyrir hans
góðu störf, í þágu Landakotsspít-
ala í þann aldarfjórðung, sem við
störfuðum þar saman, og ég veit
að ég mæli þar fyrir munn fleiri fé-
laga okkar.
Börnum hans og öðrum að-
standendum færi ég samúðar-
kveðjur.
Með þeim orðum kveð ég þenn-
an mæta mann hinstu kveðju.
Logi Guðbrandsson.
Eiginmaður minn, faðir okkar og
tengdafaðir,
SIGURÐUR SAMÚELSSON,
Sólheimum 23,
lést á Hjartadeild Landspítalans
laugardaginn 29. maí.
Edda Ögmundsdóttir
Kristján Sigurðsson
Sigurður Sigurðsson Guðrún Lilja Jónsdóttir
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
TRAUSTI THORBERG ÓSKARSSON,
Lækjasmára 6,
Kópavogi,
lést fimmtudaginn 27. maí á hjúkrunarheimilinu Boðaþingi.
Elsa Thorberg Traustadóttir Stefán Gunnarsson
Óskar Thorberg Traustason Berglind Steindórsdóttir
afa- og langafabörn
Okkar ástkæri,
JÓN INGI BJÖRNSSON,
lést mánudaginn 24. maí.
Útför mun fara fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Nanna Lára Karlsdóttir
og fjölskylda þess látna
Gils Stefánsson,
kæri ferðafélagi, og
frændi.
Ég mun sakna
allra skemmtilegu
ferðanna með ykkur
feðgunum sem við fórum saman í
og góðu stundanna sem við áttum
saman. Það var alltaf gaman að
tala við Gils, hann var ætíð kátur
og hlýr.
Ef eitthvað fór úrskeiðis var
hann alltaf fljótur að bregðast við
og aðstoða. Margar góðar stundir
voru með Gils í gegnum árin.
Torfærukeppnir, jeppaferðir
og spilakvöld. Gils var duglegur
að taka þátt í viðgerðum og stússi
í kringum torfæruna með syni
sínum Héðni.
Gils Stefánsson
✝
Gils Stefánsson
fæddist 5. febr-
úar 1945. Hann lést
12. maí 2021.
Útför Gils fór
fram 18. maí 2021.
Gils var alltaf
duglegur að fara í
jeppaferðir upp um
fjöll og firnindi, með
okkur frændunum.
Frændagengið
fór reglulega inn á
Arnarvatnsheiði,
alltaf á sumrin og
oft á veturna, enn
veiðiskapur var ekki
hans sterka hlið. Í
seinustu ferð sem
við fórum í, þegar við fórum yfir
Eyjafjallajökul og Mýrdalsjökul,
gekk honum mjög vel á sínum
fjallaford og ekki var að sjá að
hann hefði neitt gefið eftir í
heilsu. Það kom öllum mjög á
óvart að hann hefði fallið svona
skyndilega frá.
Þú varst sterk persóna, öflug-
ur og traustur maður.
Þín verður sárt saknað, kæri
frændi.
Þinn frændi,
Gísli Freyr Þorsteinsson.
Mig langar að
minnast elsku
frænku minnar,
Hönnu, sem kvaddi
okkur í þessum
mánuði. Það er svo
margt sem kemur í hugann, við
systkinin vorum alltaf svo tengd
henni. Mamma og Hanna voru
góðar systur og vinkonur, alltaf
að bralla eitthvað saman. Hanna
var alltaf skemmtileg og glað-
lynd. Ég minnist sérstaklega
nokkurra ógleymanlegra helgar-
ferða til útlanda. Hanna og
mamma komu stundum í gamal-
dags íslenskan mat heim til mín.
Hanna
Halldórsdóttir
✝
Hanna Hall-
dórsdóttir
fæddist 23. október
1931. Hún lést 3.
maí 2021.Útförin fór
fram 26. maí 2021.
Þær systur voru á
sínum tíma léttar á
fæti og fóru í góðar
gönguferðir um
borgina. Þegar
heilsu mömmu fór
að hraka fluttist
hún á dvalarheimili
í Keflavík og sökn-
uður þeirra var
mikill þegar þær
gátu ekki hist alla
daga. Við Hanna
fórum margar ferðir saman til
Keflavíkur. Það var alltaf gaman
í návist Hönnu og skemmtilegt að
spjalla við hana. Síðustu árin
dvaldi hún á dvalarheimilinu
Skjóli og ég heimsótti hana
nokkrum sinnum áður en Covid
skall á. Ég kveð þig með söknuði,
elsku Hanna frænka. Hvíl í friði.
Sigríður Brynjólfsdóttir
(Sidda).