Morgunblaðið - 23.06.2021, Blaðsíða 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. JÚNÍ 2021
✝
Þorvaldur Jó-
hannes El-
bergsson fæddist í
Rimabúð á Kvía-
bryggju 11. desem-
ber 1934. Hann and-
aðist á Dvalarheim-
ilinu í Stykkishólmi
11. júní 2021.
Foreldrar hans
voru Ásgerður Guð-
mundsdóttir, f. 8.10.
1909, d. 28.1. 1997
og Elberg Guðmundsson, f.
10.12. 1901, d. 1.1. 1987.
Systkini Þorvaldar voru níu,
þau eru: 1. Guðmundur Hinrik, f.
1927, d. 1983,
2. Ragnheiður María, f. 1929,
d. 1997, 3. Kristín Jakobína, f.
1930, d. 1931, 4. Jón Beck, f.
arfjarðar þegar þar fór að mynd-
ast byggðarkjarni um 1942 og
fluttu svo 1945 í nýbyggt hús,
Bjarmaland (Grundargata 23),
sem faðir hans byggði ásamt
fleirum og bjó hann þar til dán-
ardags. Hann fór ungur að vinna,
byrjaði snemma á sjó, fyrst sem
háseti, síðan aflaði hann sér vél-
stjóraréttinda og fór í stýri-
mannaskólann 1964-1965. Hann
var vélstjóri og skipstjóri á ýms-
um bátum, lengst af á Gnýfara
sem hann átti ásamt fleirum. Eft-
ir að hann kom í land var hann
m.a. hafnarvörður og fulltrúi hjá
Brunabótafélagi Íslands. Valdi
greindist með illvígan sjúkdóm
fyrir þremur árum og dvaldist
hann á heimili sínu þar til fyrir
sex mánuðum, en fór þá á Sjúkra-
húsið og síðan Dvalarheimilið í
Stykkishólmi.Útför hans fer fram
frá Grundarfjarðarkirkju 23. júní
2021 kl. 13.
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat
1933, d. 2009, 5.
drengur, f. 1936, d.
1936, 6. Ágúst, f.
1942, 7. Halldóra
Eyfjörð, f. 1943, 8.
Ragnar Vilberg, f.
1946, 9. Elínborg, f.
1949.
Barn: Elberg, f.
12.1. 1970, móðir
Brynhildur Krist-
insdóttir. Kona El-
bergs er Margrét
Stefánsdóttir, f. 21.11. 1975 og
eru þau búsett í Hveragerði.
Börn þeirra eru: Rakel Ósk, f.
20.12. 2000, Stefán Máni, f. 26.10.
2009, Rebekka Sól, f. 18.11. 2009.
Þorvaldur ólst upp á Kvía-
bryggju hjá foreldrum sínum og
systkinum. Þau fluttu til Grund-
Valdi frændi minn hefur verið
órjúfanlegur hluti af lífi mínu frá
upphafi. Flestar af fyrstu minn-
ingum mínum eru af Valda, að
hlaupa á móti honum þegar hann
sótti mig í skólann, af hljóðinu
þegar hann tæmdi pípuna sína,
af hlýja faðmlaginu hans, að tína
skeljar með honum í fjörunni í
Grundarfirði, að fara að veiða
með honum með litlu gulu veiði-
stönginni sem hann gaf mér og
beið alltaf eftir mér í bastkörfu í
anddyrinu hjá honum, þótt ég
hafi nú aldrei náð að veiða neitt
með henni.
Að fara í Grundarfjörð gaf
mér alltaf fiðrildi í magann, ég
gat ekki haldið utan um spenn-
inginn og var vön að telja niður
dagana þangað til að við færum
með rútunni vestur. Og í hvert
skipti sem ég og mamma lentum
í bænum þá beið hann okkar á
bensínstöðinni með hlýja brosið
sitt, að ég held jafn spenntur að
sjá okkur og við vorum að sjá
hann. Það fyrsta á dagskrá;
kveikja á vöfflujárninu, blanda
Vilko-duftinu saman við vatn í
brúnu glerskálinni og síðan
borða þær með sykri og sultu,
standandi öll saman í eldhúsinu.
Það sem breyttist heldur aldr-
ei var hversu erfitt það var að
kveðja elsku Valda minn, ég
vandist því aldrei, í hvert skipti
sem við keyrðum burt frá húsinu
þá fékk ég sting í magann af
söknuði, þótt við reyndum alltaf
að brosa okkar breiðasta á með-
an við vinkuðum honum þangað
til hann hvarf fyrir hornið.
Mig dreymdi hann fyrir
nokkrum dögum, hann var í
svörtu flíspeysunni sinni og inni-
skónum sínum með sixpensarann
á höfðinu. Hann labbaði fyrir
hornið og hjartað mitt sökk, ég
hljóp á eftir honum því ég var
svo dauðhrædd um að hann yrði
horfinn þegar ég loksins næði til
hans. En í staðinn stóð hann
þarna og horfði á mig með fal-
legu augunum sínum og með op-
inn faðminn. Ég hrundi í fangið á
honum og grét og grét og grét,
og á meðan klappaði hann mér á
bakið og sagði mér að hann
myndi alltaf vera hjá mér, sama
hvað.
Ég samdi þetta til hans:
Þó að áin stundum tvístrist
og skilji okkar leiðir að,
þá vittu til að tíminn tengir
okkur aftur á sama stað.
Og þó að sorgin ekki hverfi,
þá er eitt sem ég lofa hér
ég ekkert trega; við engan erfi
ef ganga fæ ég á ný með þér.
Alexandra Eyfjörð.
Elsku Valdi minn, þetta er það
sem ég er búin að kvíða lengi, að
kveðja þig.
Við eigum okkur langa sögu
saman, en mínar bestu minning-
ar tengjast margar hverjar þér.
Þú kenndir mér að tefla þegar ég
var 7 ára, og voru þær margar
helgarnar sem við sátum í El-
bergshúsi og tefldum, og fannst
mér alltaf jafn magnað að ég
næði að vinna þig í hvert einasta
skipti. Eftir skákina sagðir þú
mér söguna af Búkollu með til-
heyrandi hljóðum, sem vakti allt-
af mikla kátínu hjá mér.
Við gerðum svo margt saman,
fórum í veiðitúra og í berjamó og
á skauta á veturna. Ein minning
sem mér þykir sérstaklega vænt
um er þegar ég og Ragnheiður
pökkuðum inn öllum pökkunum
þínum, fórum síðan í Pöllubúð og
fengum að velja okkur 2 bækur
hver í jólagjöf. Stundum pökk-
uðum við meira að segja inn gjöf-
unum okkar frá þér.
Síðastliðna daga höfum við
Alexandra verið að rifja upp allar
frábæru ferðirnar okkar vestur
til þín í gegnum árin. Það var
alltaf svo yndislegt að koma til
þín, og ekki má gleyma heldur
ferðinni okkar til Berlínar sem
þú varst svo ánægður með, þar
sem þú varst svo sprækur og svo
tilbúinn að labba með okkur allan
liðlangan daginn.
Á hverju föstudagskvöldi
spjölluðum við saman til að fara
yfir enska boltann og gera miða,
sem gekk nú misvel en þá sagðir
þú alltaf að þetta kæmi hjá okkur
næst.
Þær eru margar minningarn-
ar og ómögulegt að fara yfir þær
allar hér.
En Valdi minn var gull af
manni, hann var hreinn og beinn
í tali, jarðbundinn, vildi hafa röð
og reglu á hlutunum og alltaf ein-
staklega hjálpsamur. Hann var
vingjarnlegur og þægilegur í um-
gengni, en var nú líka sérvitr-
ingur eins og allt besta fólkið er.
Hann var einstaklega nægjusam-
ur, hann óskaði aldrei eftir neinu
fyrir sjálfan sig, en vildi allt fyrir
okkur gera.
Þú varst minn besti vinur, þú
varst kletturinn minn og skjólið
mitt, og ég vona að ég hafi náð að
vera kletturinn þinn þessi síð-
ustu ár í veikindunum þínum. Þú
áttir marga góða að og eiga
Laggi og Matta þakkir skildar
fyrir alla þá ást og umhyggju
sem þau sýndu þér. Við ræddum
það oft hversu heppinn þú varst
að eiga þau að. En við vorum öll
heppin að eiga þig að og hafa
haft þig í okkar lífi.
Elsku Valdi minn, ég kveð þig
með miklum söknuði.
Valdís.
Okkur langar að minnast
elsku Valda frænda.
Hann var eiginlega þriðji afi
barnanna okkar, hann var þeim
og okkur mjög góður.
Ég veit að Valdi var tilbúinn
að fara þó að við vildum hafa
hann hjá okkur lengur.
Valdi var með frábæran húm-
or og gat sagt skemmtilegar sög-
ur frá fyrri tíð.
Hann var líka stríðinn eins og
þeir bræður eru.
Ég minnist allra Þorláks-
messukvöldanna, jóla og ára-
móta sem við áttum öll saman, og
allra góðu stundanna í gegnum
tíðina, þessar minningar eru fjár-
sjóður í dag.
Það er erfitt að kveðja, en nú
hefur þú fengið hvíldina sem þú
þráðir.
Elsku Valdi, þín er svo sárt
saknað.
Ragnar Börkur, Arna,
Ásbergur, Kristinn Þór
og Karen Rut.
Þorvaldur Jóhannes
Elbergsson
- Fleiri minningargreinar
um Þorvald Elbergsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
✝
Jóhanna Mar-
grét Þorgeirs-
dóttir fæddist 6.
september 1926 á
Fjalli, Skeiða-
hreppi, Árnessýslu.
Hún lést á Líkn-
ardeild Landspít-
alans þann 14. júní
2021.
Foreldrar henn-
ar voru Þorgeir Jó-
hannesson bóndi, f.
24.9. 1894 á Skriðufelli, Gnúp-
verjahreppi, d. 9.2. 1984, og Sig-
ríður Eiríksdóttir húsfreyja, f.
24.11. 1896 í Hraunbæ, Álfta-
vershreppi, d. 3.1. 1996.
Systkini Jóhönnu eru: Eiríkur
Þorgeirsson, f. 1927, d. 2017,
Gunnar Kristinn, f. 1928, d.
1943, Sigríður Ófeigs, f. 1930,
maki Óttar Gunnlaugsson, f.
1931, Siggeir, f. 1932, d. 2007,
og Kjartan Jóhannes, f. 1934, d.
maki Joseph Hochmuth, d. 2010.
Sonur þeirra Gerhard, f. 1985,
sambýlisk. Sarah. 3) Pétur Árni,
f. 1952, maki Jakobína B.
Sveinsdóttir, sonur Jakobínu
Sveinn R. Eiríksson, f. 1968. 4)
Þorgeir, f. 1955, maki Erla Þor-
steinsdóttir. Börn hans a) Einar,
f. 1981, b) Haukur Óskar, f.
1992, maki Auður Tinna Að-
albjarnardóttir. Sonur þeirra
Aðalgeir f. 2020. c) Margrét
Aðalheiður, f. 1996, sambýlism.
Friðgeir I. Jónsson. 5) Sum-
arliði, f. 1955, sambýlisk. Elín R.
Reed. 6) Kristberg, f. 1957, d.
2019, maki Ingiríður B. Þór-
hallsdóttir. Dætur þeirra Harpa,
f. 1983, Brandís, f. 1987, d. 1997,
og Bergþóra, f. 1992. 7) Haf-
steinn, f. 1959, maki Sigurrós
Erlingsdóttir. Dóttir hans Krist-
rún, f. 1989, sambýlism. Fannar
Hilmarsson. Börn þeirra Hilmar
Þór, f. 2015, og Steinunn Hrönn,
f. 2019. 8) Margrét Dröfn, f.
1963, maki Viktor Guðmunds-
son. Dætur þeirra Jóhanna
Björk, f. 1994, Linda Ósk, f.
1997, og Guðrún Katrín, f. 2000,
unnusti Svanur Þór Vilhjálms-
son, f. 26.2. 2000.
Á seinni árum átti Jóhanna
vin, Ólaf Bachmann, en hann
lést í janúar 2016.
Jóhanna ólst upp á Fjalli á
Skeiðum til þriggja ára aldurs
og seinna að Túnsbergi í Hruna-
mannahreppi þar sem foreldrar
hennar hófu búskap. Hún gekk í
Barnaskólann á Flúðum og
stundaði nám í Húsmæðra-
skólanum í Hveragerði. Um tví-
tugsaldurinn flutti hún til
Reykjavíkur og stofnaði fljót-
lega fjölskyldu með Óskari, eig-
inmanni sínum, sem hún kynnt-
ist í Templarakórnum. Jóhanna
var heimavinnandi þangað til
Óskar lést en upp frá því vann
hún við skúringar og saumaskap
en þó lengst af sem skólaliði í
Breiðagerðisskóla. Í æsku var
Jóhanna virk í leiklistarstarfi í
sinni sveit og svo seinna hjá
Kvenfélagi Bústaðasóknar þar
sem hún var félagi í tugi ára og
m.a. lengi ritari þess. Þar sótti
hún fjölda handverksnámskeiða
og á seinni árum söng hún með
Glæðunum, kór kvenfélagsins.
Útför Jóhönnu fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 23. júní
2021, kl. 13.
2014, maki Sólborg
I. Guðmundsdóttir,
f. 16.9. 1939.
Árið 1949 giftist
Jóhanna Óskari
Sumarliðasyni, f.
25.6. 1920, d. 1.6.
1971. Foreldrar
hans voru Sum-
arliði Sofanías
Árnason, f. 1891, d.
1930, og Petrína
Guðríður Péturs-
dóttir, f. 1892, d. 1987.
Börn Jóhönnu og Óskars: 1)
Gunnhildur Óskarsdóttir f.
1950, maki Gunnar Guð-
laugsson. Börn þeirra a) Óskar,
sambýlisk. Hulda Ó. Baldvins-
dóttir. Sonur þeirra: Elías Jök-
ull, f. 2017, b) Ester, f. 1984,
maki Andri Kristinsson. Börn
þeirra Axel Logi, f. 2009, Róbert
Máni, f. 2011, og Sara Laufey, f.
2016. 2) Katrín, f. 10.5. 1951,
Við fráfall móður okkar vilj-
um við systkinin minnast henn-
ar með fáeinum orðum. Í upp-
vexti okkar einkenndi skipulag
og reglufesta allt heimilishald.
Móður okkar var eðlislægt að
beita sér af öllu afli í því sem
hún tók sér fyrir hendur og það
sama átti við um uppeldi okkar.
Reglur voru skýrar, réttlátar
og einfaldar og við vissum ná-
kvæmlega til hvers var ætlast
af okkur og hvar mörkin lágu.
Þetta veitti öryggi og frelsi.
Hún var okkur fyrirmynd í að
fara vel með hluti og verðmæti
og ekki síður í að sýna ávallt
dugnað og eljusemi. Þegar
heimili okkar í Mosgerði var
nær fullbyggt og elstu systkinin
flutt upp í ris varð það smátt og
smátt að nokkurs konar fé-
lagsmiðstöð og hélst sama and-
rúmsloftið þegar þau yngri
fluttu upp. Okkur var falin
ábyrgð á því sem við tókum
okkur fyrir hendur í námi, í
vinnu, við áhugamál og í sam-
skiptum við vini okkar. Margt
var brallað, stelpurnar æfðu
flutning á söng og gítarspili fyr-
ir árshátíð í Réttó en strákarnir
smíðuðu útvarp og blönduðu
púður í flugelda. Auk þess próf-
uðum við myndlist, kvikmynda-
gerð, blaðaútgáfu og módel-
smíði. Reyndar fékk móðir
okkar ekki að vita um sumt sem
gert var, fyrr en löngu síðar.
Sumir vina okkar tengdust
mömmu náið og spjölluðu við
hana ef við vorum ekki heima
þegar þá bar að garði. Hún
fylgdist alltaf vel með hvað við
vorum að fást við og var dugleg
að sækja viðburði sem við tók-
um þátt í svo sem í íþróttum
eða tónlist.
Við fráfall föður okkar reyndi
eðlilega verulega á mömmu en
hún var ákveðin í að gefast ekki
upp þótt á móti blési. Hún fór
að vinna utan heimilisins, lærði
á bíl og með blöndu af þolgæði,
skipulagi og æðruleysi tókst
henni að halda gott heimili og
koma okkur til manns. Þá kom
sér vel að geta treyst okkur til
að sjá um það sem að okkur
sneri. Okkur var treyst fyrir
því að ljúka við norðurendann í
risinu og setja kvist á hann
þrátt fyrir að vera enn á ung-
lingsaldri og ljúka svo við bygg-
ingu bílskúrsins í kjölfarið.
Frá æsku munum við móður
okkar sem sívinnandi við mat-
seld, bakstur, þvotta, þrif og
garðvinnu. Hún saumaði líka á
barnaskarann og sjálfa sig og
nutu systurnar sín í tískufötum
frá mömmu. Snyrtimennska var
henni mikilvæg og fór hún ekki
úr húsi nema vera vel til höfð.
Þrátt fyrir annríki átti móðir
okkar oft góðar stundir með
vinkonum og nágrönnum yfir
kaffibolla eða með frændfólki
sem hún ræddi við um liðna tíð
og fólkið í sveitinni. Stundum
náði hún smá stund við orgelið
eða setti plötu á fóninn.
Kvenfélag Bústaðasóknar
átti stóran hlut í lífi hennar og
var hún þar ritari í mörg ár.
Góðgerðarmál í bland við grín
og glens einkenndi félagsstarfið
ásamt ferðalögum um landið.
Þau voru móður okkar mikils
virði og hafa oft verið rifjuð
upp, m.a. með fjölda ljósmynda.
Einnig fór hún í utanlandsferð-
ir með vini sínum, Ólafi Bach-
mann, gjarnan til elstu dætr-
anna í Tíról og Lúxemborg.
Móðir okkar hefur verið okk-
ur mikilvæg fyrirmynd og
kveðjum við hana með aðdáun,
virðingu og þakklæti í huga.
Gunnhildur, Katrín,
Pétur, Sumarliði, Þorgeir,
Hafsteinn og Margrét.
Í dag kveð ég tengdamóður
mína, hana Jóhönnu Margréti
Þorgeirsdóttur. Jóhanna var að
mörgu leyti einstök kona. Hún
var greind, gjafmild, gestrisin
og glæsileg og gaf sér alltaf
tíma til að setjast niður og
spjalla og það var ekkert um-
ræðuefni sem ekki vakti áhuga
hennar. Það var fyrir 16 árum
sem ég kynntist Jóhönnu
tengdamóður en þá vorum við
Þorgeir sonur hennar nýbúin að
kynnast. Margar góðar minn-
ingar fylla huga minn í dag um
samskipti okkar Jóhönnu. Hún
tók mér og sonum mínum
tveimur afskaplega vel og leið
mér alltaf vel í návist hennar.
Fjölskyldan var tengdamóður
minni mjög mikilvæg og vildi
hún fá að fylgjast með og fá
fréttir af því sem var gerast í
lífi barna sinna og barnabarna.
Minnisstætt er mér þegar Þor-
geir, þá sextugur, kom heim
eftir heimsókn til móður sinnar
og sagði mér að mamma sín
hefði þá á níræðisaldri borið í
hann kökur og brauð því ekki
gæti hann farið svangur frá
henni sem er lýsandi dæmi um
þá ástúð sem Jóhanna veitti
þeim sem stóðu henni næst.
Tengdamóðir mín var sterk-
ur persónuleiki og stóð hún oft
fast á sínum skoðunum um
menn og málefni og var ekkert
að fara í launkofa með þær,
sem ég hafði mjög gaman af.
Alltaf var nóg að gera hjá
henni hvort sem það var að fara
út að mála grindverk, vinna í
garðinum eða mála innandyra
og lét hún sig aldrei vanta þeg-
ar eitthvað þurfti að fram-
kvæma heima fyrir og byrjaði
oftast á undan þeim sem ætluðu
að aðstoða hana sem yfirleitt
voru börnin hennar þar sem
henni fannst þau ekki drífa sig
nógu hratt í verkið.
Jóhanna tengdamóðir varð
ung ekkja með sex af átta börn-
um heima en aldrei heyrði ég
hana tala um að henni hefði
fundist erfitt að halda heimili
eftir fráfall eiginmanns síns.
Hún hélt heimili sínu saman
með röggsemi og dugnaði og
fannst mér alltaf aðdáunarvert
hvað hún sýndi börnum sínum
mikinn kærleika og umhyggju
sem þau gáfu henni til baka
þegar hún veiktist.
Tengdamóðir mín var mikil
hannyrðakona og allt gerði hún
svo listavel hvort sem það var
prjónaskapur eða að mála á
postulín. Á heimili mínu og Þor-
geirs eru nokkrir fallega mál-
aðir hlutir að ógleymdum prjón-
uðum vettlingum, sjölum og
sokkum. Hún tók þátt í kirkju-
starfi Bústaðakirkju, lék þar í
leikritum og söng í kór enda
fjölskyldan söngelsk. Ekki má
gleyma pönnukökunum góðu
sem hún kom með færandi
hendi í veislur og sem allir nutu
góðs af.
Í veikindum sínum undanfar-
in ár hefur tengdamóðir mín
sýnt ótrúlegan styrk og lífsvilja.
Það var henni mikið áfall að
missa son sinn nýlega úr svip-
uðum veikindum en aldrei sá ég
hana bugast, sem lýsir svo vel
styrkleika hennar.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst tengdamóður minni og
kveð ég hana með góðar minn-
ingar um skemmtilega og
áhugaverða konu.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Erla Þorsteinsdóttir.
Jóhanna Margrét
Þorgeirsdóttir
- Fleiri minningargreinar
um Jóhönnu Þorgeirsdóttur
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
SIGURLAUGAR JÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki V2
á hjúkrunarheimilinu Grund fyrir hlýhug
og umhyggju.
Sigríður Ísleifsdóttir
Jón Ísleifsson
Jóhann Ísleifsson
Sumarliði Ísleifsson
Sigurður Ísleifsson
Rúnar Ísleifsson
tengdabörn, barnabörn og langömmubörn