Dagrenning - 01.09.1939, Blaðsíða 15

DAGRENNING 373
urinn var kær að góðum hest-
um og kunni vel með þá að
fara bæði um hirðingu og
tamningu, Átti hann lengi
úrvals reiðhross, þótt undar-
legt mætti heita, þegar tekið
var tillit til meðferðar hans
á hestunum þegar hann var
drukkinn. En það kom eins
oft fyrir og efni frekast
leyfðu.
Skinnsokka-Finnur var
dregið af því, að hann var
ætíð í skinnsokkum, hvernig
sem áárstíðum stóð. Voru
það sauðar belgir, bundnir
með leðuról fyrir ofan kné,og
sólar úr þykku nautsleðri
festir við. Hiýr var fótabún-
aður sá, en ekki að sama
skapi smekklegur. Þó hefir
mér dottið í hug á þessum
síðustu og verstu tímum að
eigi væri fjarri lagi, að ís-
lenzkir bændur notuðu geldær
og sauðabelgi til fótabúnaðar
í stað þess að farga þeim fyrir
2-3 krónur og kaupa í staðinn
haldlítil og ósmekkleg gúmi-
stígvél fyrir 35-40 krónur.
Skyr-Finns nafnið var
þannig til komið, að eitt sinn
þegar hann var á ferðalagi,
reið hann upp á bæ nokkurn.
Brast þá búrþakið, en hestur
og maður hrundu þar niður
og komu ofan í heljarmikinn
skyrsá, sem á gólfi var, og
fóru þar á kaf. Varð báðum
mannbjörg upp úr sánum, en
Finnur varð að greiða bónda
ærnar bætur fyrir húsbrot
og eiðilegging skyrsins. Sagði
Finnur það svo ég heyrði, að
svo nærri sér hefði þetta ílát
gengið að ekkert hefði verið
eftir nema sitt góða mannorð
og tiitrú um alt land. En ég
geri ráð fyrir, að flestir þeir,
sem voru Finni kunnugir,
hafi litið svo á, að hann hefði
ekki miklu að tapa á neinu
sviði.
Náttúran hafði verið
nánasarleg í úllátum við Finn
í flestum greinum, og hvorki
orð né athafnir gátu bætt
úr því. Var hann yfirleitt
fremur illa séður. Hjá honum
hefi ég heyrt al-ljótastann
munnsöfnuð, því ekki nægði
að segja um hann að hann
væri “bölvandi úr svefni og
í,” því að enda þótt hann böl-
bölvaði mikið í vöku, bölvaði
hann öllu meira í svefni, svo
hátt og hrottalega, að öðrum
varð lítt svefnsamt. Var því