Dagrenning - 01.09.1939, Page 16

372
DAGRENNING
þótti, að hann væri trúlofað-
ur efnilegri bóndadóttur, tvít-
ugri að aldri. En þegandi vott-
ur lýgur ekki.
Árni varð á næstunni
bóndi og faðir og heimilisfað-
ir í filstu merkingu þess orðs.
Hannfékk á leigu í Bólstaðar-
hlíðarhreppi, og þá byrjaði
fyrir honum nýtt tímabil á
öllum sviðum.
Efni voru engin að
byrja með, nema sex ær og
tvö hross, sem konan átti, og
svo jarðarkúgildin.
Þegar Árni hafði búið
þarna nokkur ár, bar svo við,
að leið mín lá þar nærri. Gerði
ég mér það þá til erindis, að
hitta karlinn og vita hvort
hann væri hættur að kveða.
Árni var að gefa kind-
um sínum þegar ég kom. Þetta
var góulok. Átti hann þá um
fimmtyu kindur, og það var
ánægjulegt að sjá, hvernig
hann fór með skepnur sínar.
Margar ærnar voru búnar að
spretta frá sér, og nokkurra
þumlunga hornahlaup voru á
lömbunum. Alinn hestur stóð
við stall og vel með farnir
bjargræðis gripir í fjósi.
Við gengnm ti! bað-
stofu, hún var lág og lítil um-
máls, en alt lýsti þar reglu
og snirtimensku.
Þegar ég hafði fengið
góðgerðir, fór Árni ofan í
kommcðu, dró þar upp “Þirna"
og hóf að kveða “Elli sækir
Grím heim.” Raddhæðin var
hin sama og áður, en mýktina
vantaði. Þóttist ég vita að
vantaði á strengina eitthvað
sem gæti mýkt þá.
Þetta var í seinasta
sinn, sem ég sá Árna. Hann
lést fáum árum síðar (1918).
En honum gleymi ég aldrei.
■-------♦--------
íKauöt-Jffimtur.
Hann verður mér jafn-
an minnisstæður. Mörg auk-
nefni hafði hann svo sem t.d.:
Skyr-Finnur, stutti- Finnur,
Mera-Finnur og skinnsokka-
Finnur. En sama var undir
hverju nafni hann gekk í það
og það sinn, allir vissu við
hvaða Finn var átt, enda átti
hvert viðurnefni sinn tilveru-
rétt. Rauði-Finnur og stutti
Finnur var vitanlega dregið
af vaxtarlagi mannsins og
yfirlitum. Mera-Finns nafnið
átti sjer þær rætnr, að mað-