Feykir - 05.02.2020, Side 9

Að flytja heim...
ÁSKORANDAPENNINN | palli@feykir.is
Við fjölskyldan fluttum
norður, heim, úr sollinum
fyrir sunnan, veturinn
2017-2018. Reyndar flutti
einn fjölskyldumeðlimur
í einu yfir töluvert
langt tímabil en þrátt
fyrir það höfum við
aðlagast ljómandi vel,
að okkur finnst. Að búa
í Skagafirði, gefur svo
ótrúlega margt.

Nálægðin við náttúruna,
sveitina, fólkið okkar og
svo mætti lengi telja.
Reiðtúrarnir sem byrja og
enda í garðinum heima,
sundferðirnar, fjöruferðirnar,
skíðaferðirnar óteljandi
í Tindastól og allt annað
sem við höfum bardúsað.
Það að geta lagt af stað
úr vinnu kl. 16 og sótt
börnin sín og vera komin
heim stuttu síðar eru mikil
forréttindi. Síðustu árin hef
ég átt margar seinni parts
mínúturnar á Hringbraut á
leið heim af Landspítala
með hnút í maganum um
að koma enn og aftur allt
of sein á leikskólann. Enn
fleiri mínútum hef ég þó
varið inni á bílastæði sömu
stofnunar í leit að stæði,
eða já bara að komast út af
stæðinu. Já, smæðin er bara
betri, langoftast betri.
Sem sérnámslæknir
í heimilislækningum
Elísabet Eir. AÐSEND MYND
Sunna Björk Björnsdóttir Sauðárkróki
kannski er hluti af starfinu.
Það gerist með tímanum að
það myndast skrápur. Að
vera óbreyttur unglæknir á
spítalanum sem sinnir sinni
vinnu í einkennisklæðnaði
hlaupandi á íþróttaskóm
er töluvert öðruvísi en
að vera heimilislæknir
í eigin persónu í minna
samfélagi. Með tilkomu
samfélagsmiðla skrifar fólk
sínar hugleiðingar og sendir
þær svo út í cosmosið með
því að ýta á bláan hnapp,
oft óritskoðað. Það kemur nú
fyrir að skrifað sé um okkur
lækna, stundum nafngreint
en oftast ekki, orð sem
ekki eru sönn eða byggð á
einhverju sem á sér litla stoð
í raunveruleikanum. Oft er
það vegna þess að fólk er
ósátt með vinnu okkar þó
hún hafi verið unnin skv.
klínískum leiðbeiningum
og rannsóknum. Erfiðast er
að geta ekki svarað fyrir sig
og leiðinlegt að þurfa sem
einstaklingur að mynda
sér skráp og tileinka sér
jafnaðargeð til að stunda sitt
ævistarf.
Ég ætla að enda þennan
pistil á orðum sem vinkona
mín af heilsugæslunni
skrifaði í komment undir
Facebookfærslu, ætli það
hafi ekki bara verið sl.
sumar: Aðgát skal höfð í
nærveru sálar.
- - - - - -
Ég skora á Helgu Elísu
Þorkelsdóttur sem næsta
pistlahöfund.
skiptum, ný efni gerðu fært að ryðja
pokabuxunum úr rúmi og aðsniðnar
buxur úr teygjuefnum urðu allsráð-
andi. Lopapeysan var svo alltaf við
höndina sem hversdags klæðnaður;
undir VÍR-úlpum eða öðrum úlpum,
vinnugöllum eða ein og sér þegar svo
viðraði.
Þegar ég fór erlendis til náms í
búfjárkynbótafræði veitti ég nokkrum
atriðum fljótt athygli en ég fór næstum
strax að umgangast mikið Íslands-
hestamenn þar. Fyrst vil ég nefna að
notkun vaðstígvéla var allt önnur og
minni á hestamótum þar en hér heima,
þ.e. gúmmístígvéla en glæsileg leður-
stígvél voru mun algengari en hér
heima og sömuleiðis reiðskór. Þá vil ég
nefna að þar sá maður töluvert um að
fólk klæddist lopapeysum sem „trend“
en það hafði ég ekki séð mikið af hér
heima. Hvað reiðskó varðar er ég
næsta viss um að þá sá ég fyrst og þá
rétt sniðnar buxur við (jodhpur snið) á
fjórðungsmótinu á Gaddstaðaflötum
við Hellu árið 1981. Ég fór gagngert frá
Akureyri með nokkrum félögum til að
horfa á mótið; í minningunni stendur
upp úr sigurvegarinn í flokki klárhesta
með tölti, Vængur frá Kirkjubæ, setinn
af eiganda sínum Jóhanni Friðrikssyni
í Kápunni í téðum reiðskóm og skó-
buxum og svo var það sviðsetning
Skúla skeiðs á kvöldvökunni en
kvöldvakan á þessu móti er sú albesta
sem ég hef upplifað á nokkru hesta-
mannamóti fyrr eða síðar.
Eins og ég kom að áðan voru
reiðstígvélin alls ráðandi hér á landi,
sú tegund sem almennt var kölluð
Aigle-stígvél hvort sem þau voru alveg
öll frá þeim framleiðanda eða ekki, var
allsráðandi nema kannski á köldustu
dögum að hyggið fólk fór í stígvél eins
og t.d. hin klassísku Víking stígvél og
þykka ullarleista. Þegar ég hins vegar
kom erlendis sá ég inn í aðra veröld,
eins og ég hef þegar minnst á, en vil
bæta við kynnum mínum af frábærum
vetrarreiðstígvélum en allsráðandi
voru stígvél frá framleiðandanum
Graninge, þar sem skórinn er úr
hrágúmmíi en bolurinn úr leðri. Þarna
sannast sem oftar að glöggt er gests
augað. Stígvél hafa þá kosti fram yfir
skó að veita heilstæðari vörn fyrir
vætu, snjó og óhreinindum og séu þau
úr leðri hafa þau góða öndunareigin-
leika enda leðrið frábær náttúruafurð
en þarf umhirðu við. Reiðskór og
legghlífar koma svo að nokkru marki
að sama gagni.
Á þeim áratugum sem liðnir eru
síðan það gerðist sem þessi upprifjun
nær til hafa gríðarlegar breytingar
orðið á reiðfatnaði Íslendinga. Stíg-
vélin lotið mjög í lægra haldi fyrir
reiðskóm, skóbuxur nær alveg tekið
yfir frá hefðbundnum stígvélabuxum.
Vissulega sést nokkuð af fallegum
sýningastígvélum úr leðri, mætti þó
vera algengara finnst mér persónulega.
Einkum þykir mér þó einkennilegt
hversu óalgengt það er að nota sér-
hönnuð vetrarreiðstígvél en þau eru
frábær til að halda hlýju á fótum í
frosti og snjó og verja svo fyrir slabbi
og drullu þegar þannig viðrar.
Læt ég umfjöllun þessari lokið að
sinni en mun seinna meir víkja aftur
að ýmsum fróðleik og umþenkingum
um fararbúnað af ýmsum toga, svo
notað sé orðfæri fræðaþularins í
Skógum en undir fararbúnað fellur
fjölmargt annað í reiðbúnaði en bara
föt og skófatnaður.
Kristinn Hugason
flutti ég fyrirlestur um
héraðslækningar fyrir
sérnámshópinn í Reykjavík.
Jú, auðvitað af skyldu,
en einnig því þetta fag
skiptir mig svo miklu
máli, á svo vel við mig.
Það að vinna í „héraði“ er
töluvert fjölbreyttara starf
en á höfuðborgarsvæðinu.
Einnig allt öðruvísi starf.
Að vinna og búa í minna
samfélagi þar sem allir
þekkja alla hefur bæði
sína kosti og galla.
Læknirinn er hluti af
samfélaginu og tekur þátt
í því sem einstaklingur.
Hann hittir einnig í sínu
starfi fjölskyldumeðlimi,
vini, nágranna, gamla
skólafélaga og kennara í
almennri móttöku eða á
vakt, þar sem hafa orðið
slys eða veikindi. Þetta er
sérstakt en skemmtilegt og
gefandi.
Við læknar lendum oft á
milli tannanna á fólki, sem
Kornelíus,
- þú varst höfuðgarpur gildur,
glöggur ræktir þínar skyldur,
leystir vel svo margvís mál.
Þekkt var að í þínu húsi
þörfum sinnti viljinn fúsi,
heill og trúr af hjarta og sál!
Kornelíus,
- rétt þinn hugur reis með dyggðum
röskur bæði í sæmd og tryggðum,
sögðu allir sannleik þann.
Gyðingar þig mikils mátu,
metið þig með réttu gátu,
kynntu þig sem kostamann!
Kornelíus,
- trú þín yfir aldir ljómar,
í þér barstu, – sonur Rómar,
eftir Drottni þínum þrá.
Hvergi á verði sæmdar svafstu,
sálu þinni vitnið gafstu
dýrmætt hverjum degi á!
Kornelíus,
- er þú Drottni okkar mættir,
að hans tign þú hlýðinn gættir,
orðin mæltir heil og hlý.
Leiðina til lífsins fannstu,
lausnarmálið stærsta vannstu
þér til handa eilífð í!
AÐSENT | Rúnar Kristjánsson
Hundraðs-
höfðinginn
05/2020 9