Strandapósturinn - 01.10.2001, Qupperneq 62

á sléttsævi. Var nú ekki um að villast, að við vorum sloppnir fyr-
ir Krossnestá, enda sáum við þá rétt í þessu ljósið í baðstofu-
gluggunum á Kxossnesi. Þóttumst við nú vel sloppnir og hugð-
umst halda inn á Norðurfjörðinn. Að því varð þó ekki auðhlaup-
ið, því að þegar við komum á móts við svonefnda Skarfatanga,
kom hver rokspildan af annari út fjörðinn, beint á móti okkur.
Varð þá ljóst, að ekkert viðlit var að komast inn á leguna og urð-
um við því, hvort sem okkur þótti betur eða ver, að leggjast
þarna fyrir dreka og láta fyrirberast, uns um hægðist. Það var þó
alltaf bót í máli að vera kominn í landvar og vonandi var þess
eigi langt að bíða, að við kæmumst inn fjörðinn. Annars var það
hreint ekkert þægileg tilhugsun að þurfa nú, eftir allt volkið, að
fara að liggja þarna í hörku frosti og grenjandi roki og byl. Hver
vissi svo sem hvenær við kæmumst inn fjörðinn og til manna.
Auðvitað vorum við allir hálf illa á okkur komnir. Enginn hafði
sofnað síðan nóttina áður en við fórum úr Ofeigsfirði, en síðan
var nú liðinn vel hálfur þriðji sólarhringur. Föt okkar meira og
minna blaut af sagga og ágjöfum. Skipið og farangur allur, allt
þakið margföldum klaka og krapi. Ekki var hægt að kveikja upp
eld því að nú var eldsneyti allt orðið svo gegnblautt og freðið, að
enginn leið reyndist að fá það til að brenna í botnlausa pottin-
um, „eldavélinni“ okkar. Nei, það var ekkert glæsilegt að leggja
sig til hvíldar, enda fáir sem reyndu það. Eina leiðin var að
brölta um og beija sér, kveða það sem kunni og skjálfa sér til
hita. Loks, undir hádegi næsta dag, gekk vindurinn það mikið til
austurs, að okkur tókst að komast inn fjörðinn, inn á leguna.
Vorum við þá þegar fluttir í land á báti, og þóttist fólk okkur úr
helju hafa heimt.
Hér lýkur þá frásögn af þessum hákararóðri. Gæftir urðu
mjög slæmar þetta vor, og fórum við því aðeins í tvo róðra eftir
þetta. I síðasta róðrinum, sem varð síðasti hákarlaróður Ofeigs
gamla, lágum við norður í svonefndum Drangaál, en það er um
35 sjm. vegalengd frá Norðurfirði, þaðan sem við rerum og ligg-
ur leið sú utan við háskalegar grynningar. Þar fengum við fjóra
sólarhringa í róðrinum.
Oll árin sem Ofeigur var í notkun, 38 vertíðir á hákarli, auk
allra viðarflutningaferðanna, sem farnar voru, tvær og þrjár ár-
60