Strandapósturinn - 01.10.2001, Qupperneq 77

Karl bakari að störfum í bakaríinu.
fiskur sem var aðalfæða
fátæklinga í ríkjunum við
Eystrasalt en Islendingar
litu ekki á sem manna-
mat, frekar en hrossa-
kjöt.
En 1934 er hafin bygg-
ing síldarverksmiðju á
Djúpavík og gullöld Ar-
neshrepps rennur upp.
Þær framkvæmdir er þar
hófust áttu sér enga hlið-
stæðu norður þar. Skyndilega er þetta afskekkta sveitarfélag orð-
ið miðdepill umsvifa og framkvæmda langt umfram það sem
sveitarfélagið sjálft gat annað.
Arið 1934 eru skráðir 24 íbúar í Djúpavík og árið 1937 eru
þeir orðnir 27, en flestir munu þeir hafa orðið um 1940 eða 68
en þess ber að geta að oft voru skráðir til heimils menn þar sem
ekki bjuggu á staðnum eða unnu, nema þá mjög skamman tíma.
Þrátt fyrir það var kornin þarna þungamiðja svo að sumum
fannst vera farið að hallast á truntunni og jafnvægið ekki það
sama og áður var.
Ekki er nokkur vafi á því að þau Pétur og Sigríður hafa haft
þetta í huga er þau ákváðu að flytja frá Skjaldabjarnarvík.
Barnahópurinn var að vaxa úr grasi og það var engin von til
þess að venjulegur búskapur gæti framfleytt svo stórri fjölskyldu,
hvað þá kornið börnunum til mennta.
Strax fyrsta árið 1935 fer Guðmundur sem er elstur systkin-
anna að vinna við verksmiðjuna á Djúpavík. Hann er farinn að
þéna peninga, fær útborgað, eitthvað sem var áður óþekkt fyrir-
bæri.
Eflaust hefur nálægðin við Djúpavík gert þeim hjónum kleift
að búa og koma upp sínurn barnahóp og sjá um að þau fengju
þá menntun er kostur var á.
En hvað var Djúpavík á þessum árum? Þar var stærsta fiski-
mjölsverksmiðja í Evrópu, stærsta hús á Islandi. Þar unnu á ann-
að hundrað manns á hverju sumri auk 50-60 síldarstúlkna ásamt
75