Strandapósturinn - 01.10.2001, Síða 88

og túnin fagurgræn. Alll iðar af lífi og ilmur gróandans fyllir
loftið. Kannski var það þetta sem hann langaði til að sjá hinsta
sinn þreyttum augum og hvernig væri sá guð sem ekki fyrirgæfi
stærri syndir en „Bobbi gamli“ hafði drýgt, fyrir það að leggja
það á sig að klöngrast þetta berfættur á nærbrókinni til þess að
sjá dýrð drottins, þegar náttúran skartar sínu fegursta.
Hvernig hann hafði komist þetta berfættur eftir margra mán-
aða rúmlegu og algjörlega ómeiddur er mér hulin ráðgáta.
Ekki sýndi hann neinn mótþróa heldur kom heim rólegur og
þægur eins og venjulega. En eftir þetta reyndi hann aldrei að
strjúka. Var jafnan þægur og rólegur, og aldrei heyrði ég hann
tala um að hann væri verri en Hitler eftir þetta.
Og mikið væri heimurinn betri ef „Bobbi gamli“ hefði með
lífí sínu verið verri en Hitler.
Eftir þetta lá Jakob rúmfastur þar til þau fluttu alfarin úr
Reykjarfirði. Það sýnir best hvað Sigríður var natin við sjúklinga
að aldrei fékk Jakob legusár og var hann þó orðinn mjög þung-
ur um það er yfir lauk.
Arið 1953 er þau flytja úr Reykjarftrði, tekur Kjartan Guð-
mundsson úr Nautvík við jörðinni. Hann fær íngibjörgu systur
sína til að vera hjá sér um sumarið og annast þau Jakob. Um
haustið flyst hann svo út í Naustvík til þeirra heiðurshjóna Stein-
unnar Guðmundsdóttur og Guðmundar Arnasonar, þar sem
hann átti góðu atlæti að fagna allt þar til hann lést 1957.
Mannlíf milli Spena og Biskups!
Það fer ekki hjá því að umhverfið móti það líf sem lifað er á
hvetjum stað og þar eru Strandirnar engin undantekning nema
síður sé. Samgöngur á landi eru mjög erfiðar. Langt á milli bæja,
fjallvegir, skriður, forvaðar og jökulfljót. A vetrum bættust við
byljir á löngum bæjarleiðum, snjóflóðahætta og það sem
kannski verst var harðfenni og svellalög sem erfitt var að verjast
í snarbröttum hlíðum. Allir meiriliáttar flutningar fóru fram á
sjó á árabátum, oft á Iitlum skektum um langan og erftðan sjó-
86