Strandapósturinn - 01.10.2001, Síða 101

eftir Pétri. Þegar þangað kemur hefur Pétur hrapað úr flug-
hálum stiganum og lent á milli bátsins og bryggjunnar og hefur
sig ekki upp stígvélafullur og blautur. Sigurður hjálpar honum
upp og fer með hann heim þar sem hann fær alla aðhlynningu.
Enn eina ferðina neitar sjórinn að taka við Pétri. Kannski hefur
hann þá gert sér það ljóst að þetta gæti ekki gengið lengur, ekki
væri rétt að ögra máttarvöldunum. Það er að minnsta kosti á
þessum tíma sem þau taka þá ákvörðun að hætta.
Vorið 1953 er svo stundin rnnnin upp. Það er erfitt að gera
sér í hugarlund hvernig fólki er innanbijósts á slíkum stundum.
Ævistarfinu er í raun og veru lokið og framtíðin óráðin. Pétur er
orðinn 66 ára og Sigríður sextug. Fólki á þessum aldri eru vissu-
lega ekki allir vegir færir. En nndan þessu verður ekki vikist.
Uppboðsdagurinn er ákveðinn. Allt sem viðkemnr búskapnum
er boðið upp og Sigríður veitir kaffi í hinsta sinn sem húsmóðir
í Reykjarfirði. Uppboðsgestir tínast burtn. Það þarf að þrífa,
taka saman persónulega hluti og kyngja sársaukanum sem óhjá-
kvæmilega fylgir því að standa við endann á löngu og ströngu
ævistarfi og sjá ekki fram á veginn.
Um haustið er svo bústofninn lagður inn í kanpfélagið, það
sem ekki hafði verið selt á fæti. Vafalaust hafa það verið þung
spor fyrir bóndann að horfa á eftir bústofninum undir hnífinn.
Pétur fær útborgað 5.000 krónur og á þá eftir um 12.000 krónur.
Einhveijum mundi víst þykja það lítið í dag eftir ævistarfið, en
þetta var jú aldamótakynslóðin sem ekki heimtaði daglaun að
kveldi. Aðrir nutu verkanna, kannski hafa einhverjir gleymt að
þakka fyrir sig.
Búslóðinni er pakkað og borin nm borð í trilluna. Friðrik hef-
ur verið að hjálpa þeim við uppboðið og að ganga frá og skila
jörðinni. Þeir ýta frá landi, Friðrik setur vélina í gang, Pétur
leggur á bakborða og trillan teknr sveig með sandinum og Pét-
ur horfir til lands og horfir á bæinn og túnið hverfa er báturinn
teknr stefnuna út fjörðinn hinsta sinn. Kannski leit hann við ein-
staka sinnum og sá Reykjarfjörð verða sífellt ógreinilegri og
ógreinilegri. Hann fer með fátæklega búslóð og átján ára minn-
ingar um sigra og ósigra gleði og sorg, og brátt hverfur bærinn
og útihúsin er þeir beygja fyrir Gjögurtá.
99