Syrpa - 01.03.1949, Síða 26

mát í ákveðnum leikjafjölda í stað þess að þvinga
hvítan til skjótra aðgerða, með því að hafa kóng
hans í klemmu svartra manna. Þetta gerir tvennt
í senn, skapar stóraukna möguleika til útfærslu
á ýmsum skákhugmyndum og slítur skákdæmin
úr beinum tengslum við skákina, sem er og til
bóta. Margt fleira gátu skákdæmahöfundar gott
lært af veðdæmunum, t. d. byggðu þau tilveru
sína að verufegu leyti á skjótum ákvörðunum,
sem aftur útheimti einfafdar og hreinlegar byrj-
unarstöður, en slíkar byrjunarstöður eru mikill
kostur skákdæma.
Dæmi nr. i2 er samið um 1770 af ítölskum
greifa. Miðað við samtímadæmi er það gott. Byrj-
unarstaðan snotur, en ekki bókstafur, kross, súla
eða annað ámóta tákn, sem þá var efst á baugi.
Lausnin lagleg stuðlun, en ekki þokukennt fálm
o. s. frv. En í rauninni er það ómerkileg mansú-
batstæling, sem notar nýjungarnar, leiktakmörk-
un og iangan biskupsgang, án sérstaks árangurs.
Biðilsför undir merki steingeitarinnar
(Niðnrl.)
Hann herti upp hugann og sagði:
„Yður kann að hafa borizt tif eyrna, frú, að
ég sé dáltið sérvitur?“
„Nei,“ svaraði frú Birkiland, „það hef ég
afdrei heyrt.“
„Sú saga gengur víst um mig,“ sagði Bamton
lávarður, „en ég er hreinn og beinn og óvanur
að fara krókaleiðir. Ég ætla því að segja yður
hvað mér býr í brjósti. Ég elska dóttur yðar. Þeg-
ar ég hitti hana í London, dáðiist ég að fegurð
hennar og hljómlistaráhuga. Og nú, þegar ég er
búinn að koma hingað og sannfærist um þá inni-
legu ást, sem öll fjölskyldan ber í brjósti til dýr-
anna, hika ég ekki lengur. Mætti ég gera mér
vonir um stuðning ykkar hjónanna við þetta
hjartfófgnasta áhugamái mitt?“
Og meðan frú Birkiland var að fáta í ljós hina
einlægu sanrúð sína með þessum ráðahag, var
María að reyna að koma vitinu fyrir föður sinn
frammi í baðherberginu.
„Drottinn minn! Þetta er brjálaður maður,“
sagði ofurstinn og þurrkaði sér á enninu. „Brjál-
aður maður."
„Ónei, pabbi, hann er bara dálítið sérvitur,“
sagði dóttir lians, „og mamma heldur, að hann
sé að reyna í okkur þolrifin."
„Að reyna í okkur þolrifin.“ öskraði ofurstinn.
„Til hvers andskotans?“
„Til þess að ganga úr skugga um, að við sétun
dýravinir,“ sagði hún áköf.
62
Skopsaga eftir Morley Roberts
„Þú getur sagt honum frá mér, að ég hati dýr,“
þrumaði hann. „Segðu honum frá mér, að mig
langi mest til að steikja geitarkvikindið lifandi.
Ef ég héldi — nei, það er óhugsandi, óhugsandi.
Fari það — ég mundi drepa hann, ef ég héldi
það. Að reyna í okkur þolrifin. Drottinn minn
dýri, að reyna í okkur þolrifin! “
María greip í handlegginn á honum.
„Stilltu þig, pabbi, stilltu þig. Hann sem er
svo yndislegur. Sérðu ekki hvað liann tekur þessu
öllu rólega?“
Nú lnifsaði ofurstinn í handlegg dóttur sinn-
ar og sagði með þunga, en bar ótt á:
„Hlustaðu nú á mig, María, ég er faðir þinn,
og ég vildi fegin koma vel fram við þig í öllu,
en ef þú heldur áfram þessu tali, þá geriru mig
vitlausan. Ætlarðu að ganga af mér dauðum?
Hann tekur þessu rólega, segirðu. Italski speg-
illinn minn. Borðið hans langafa míns, — og geit-
arófétið hans. Segðu honum, að ég láti ekki bjóða
mér þetta lengur. Já, gerðu það. Tekur því ró-
lega! Heldurðu að hann tæki því rólega, ef ég
kæmi inn til hans á ótömdunr asna?“
,En pabbi, þetta er bara lítil og voðalega sæt
geit,“ sagði María.
„Sagðirðu sæt? — Þú ætlar þó ekki að giftast
honum eftir þetta, Mæja?“
„Jú, það ætla ég sannarlega," svaraði hún.
„Gerðu það ekki.“ sagði faðir hennar, „gerðu
það ekki. Ég þekkti einu sinni náunga, sem var
SYRPA